သင္းကြဲဌက္ေလး

ထိတ္ထိတ္ေ၀ေ၀ ညဥ့္နက္ေတြထဲ
ေအးစက္စက္ သိုင္းဖက္လာတဲ့
လေရာင္တစ္၀က္တစ္ပ်က္နဲ ့ဘဲ
ကိုယ့္ အားငယ္မႈကို ကိုယ္ေသာက္သံုးရ...။
ႏွင္းေတြေလ......
က်ေနလိုက္တာမ်ား တြတ္တီးတြတ္တာနဲ ့
ဆရာမင္းလူရဲ ့ “ငွက္ကေလး”ေပါ့
ျပတင္းတံခါးမွန္ထဲမွာ
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ရွာေဖြယင္း
၀ိုင္ျပင္းျပင္းနဲ ့ဘဲ ....
ငိုခ်င္းမခ်မိေအာင္
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ လွည့္ေရွာင္ေနရတယ္..။
သတၱ၀ါ တစ္ခု ကံတစ္ခုတဲ့
တစ္ေကာင္တည္းဘ၀မွာေတာ့
ကံေပါင္းမ်ားစြာက
အခ်က္က်က် ကျပီကရီလုပ္တိုင္း
ငါ့ အေရာင္ေတြ ေျခာက္ျခားၾကေလရဲ့.....။
ဘ၀တူငွက္ကေလးေရ
အလြမ္းဘဲျဖစ္ျဖစ္ နာက်ည္းမႈဘဲျဖစ္ျဖစ္
ငါကေတာ့....
ကင္းဗတ္စေပၚ အန္ခ်လိုက္တာဘဲ။
မင္းကေတာ့ ပိုေတာ္တာေပါ့...
ကြန္ျပဴတာထဲ အန္ထည့္လိုက္ေရာ...
မင္းကေမွာ္ငွက္ေလ
ငါ့ရဲ ့ေကာင္းကင္ထက္မွာေပါ့...။

သစ္နက္ဆူး