ဖိုးလမင္းၾကီးေရ...ထမင္းဆီဆမ္းေရႊလင္ဗန္းနဲ ့ေပးပါ (ပီတိ...၂)

မ်က္ေမွာင္အျမဲကုတ္ထားျပီး အေတြးေခါင္လြန္းတဲ ့ေကာင္ေလးတေယာက္ကေတာ့ ေမာင္ႏွမ အားလံုးထဲမွာ အသြင္မတူတဲ ့
စုန္းျပဴးေလးအျဖစ္ ကပ္သီးကပ္သတ္ ရပ္တည္ေနရတာပါဘဲ..။
ဘာေတြကလြဲမွားေနသလဲဆိုတာကိုလည္း ၈ ႏွစ္အရြယ္ေလာက္ေကာင္ေလးက ဘယ္ လိုတိတိက်က် ေျပာနိုင္မွာလဲ...။
သူလုပ္ခ်င္တာထက္ သူလုပ္သင့္တာကိုလုပ္လိုက္တိုင္း မိဘ၂ပါးရဲ ့ ေထာပနာ ဂုဏ္ျပဳလက္သံေလးေတြကို မ်က္ရည္နဲ ့ထုပ္ပိုးျပီး
ျခံေနာက္မွာ ေငးေနတတ္တာေပါ့...။
ဒါေပမယ့္ မညီမွ်မႈေတြ ၊သနားစရာ ဘ၀ေတြကိုေတာ့ သိတယ္..။
ငယ္တုန္းကပါ....ၾကာေနျပီျဖစ္ေပမယ့္ ျပန္ေတြးလိုက္တိုင္း ခုခ်ိန္ထိ “ ငါ မွန္တာေပါ့” လို ့ တဖက္သတ္ေတြးေကာင္းတုန္းပါဘဲ..။
က်ေနာ္က အဘြားနဲ ့အေဒၚေတြနဲ ့ေနတာေပ်ာ္ရႊင္ေပမယ့္ အေဖတို ့က သိပ္ၾကည့္မရတာေၾကာင့္ သင္တန္းေမာင္းဘို ့ဆိုျပီး တခ်က္လႊတ္အမိန္ ့နဲ ့အိမ္ကိုျပန္ေခၚၾကတယ္..။
အဘြားနဲ ့အေဒၚေတြကေတာ့ ဆိုင္သာဆိုင္မပိုင္ၾကေတာ့ မ်က္ရည္လည္ရြဲနဲ ့ျပန္ထည့္ေပး၇တာပါဘဲ..။ ကိုယ့္အ၀တ္အစားေလးေတြကိုထုပ္ျပီး ပါသြားေတာ့ “ ငါ့ ေျမး မေပ်ာ္ရင္ ျပန္ေျပးလာခဲ ့တဲ ့”...။
မိဘေတြအိမ္ေရာက္ေပမယ့္ ေမာင္ႏွမေတြၾကားထဲမွာ သူစိမ္းတေယာက္လိုပါဘဲ...။ မေႏြးေထြးဘူး...။
ခိုင္းလိုက္ၾကတာဆိုတာကလည္း...။
၃ ရက္ေလာက္ေနေတာ့ ညေနေစာင္းေလးမွာ မွန္အိမ္( ေရနံဆီ မီးအိမ္) ထြန္းဘို ့ေရနံဆီသြား၀ယ္ခိုင္းတယ္..။ ပိုက္ဆံ ၆ က်ပ္လားမသိဘူး..ေပးလိုက္တယ္..။ ေရနံဆီသြား၀ယ္ရင္ အဘြားတို ့အိမ္ေရွ ့က ျဖတ္ရမွာမို ့ စိတ္ကေတာ့ သိပ္မေကာင္းဘူး...။
၀င္ေနရင္ ၾကာလို ့ဆိုျပီး ရိုက္ဦးမွာဆိုေတာ့ မ၀င္ရဲ ဘူး၊ ေနာက္တခုက အဘြားနဲ ့ ေမြးစားအေမ( အေဒၚ) တို ့မ်က္ရည္က်မွာ သိေနေတာ့ မ၀င္ခ်င္ဘူး..ကိုယ္လဲ ငိုမွာပါဘဲ။
တိတ္တိတ္ေလးျဖတ္သြားရင္း ေရနံဆီိေရာင္းတဲ ့အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေရနံဆီ၀ယ္ျပီး ျပန္လာတာပါဘဲ...ေမွာင္စေတာ့ ျပဳေနျပီ..။
ငယ္ကတည္းက သိပ္ျပီးလမ္းျမန္ျမန္မေလွ်ာက္တတ္တာရယ္ ခပ္လြမ္းလြမ္းနဲ ့ေလွ်ာက္ေနတာေၾကာင့္ထင္ပါရဲ ့နဲနဲ ေမွာင္သြားတာ...။
ရုပ္ရွင္ရံုအေဟာင္းနားေရာက္ေတာ့ မန္က်ည္းပင္အုပ္အုပ္မည္းမည္းၾကီးေအာက္မွာ ကုန္းကုန္းကြကြနဲ ့ေတြ ့ေတာ့ ၾကက္သီိးေတာင္ထမိေသးတယ္..။ အဘြားေျပာဘူးတာက ဒီမန္က်ည္းပင္ၾကီးေပၚမွာ လူနီ( မွင္စာ ) ရွိဘူးတယ္တဲ ့..ဂ်ပန္ေခတ္တုန္းကဆို ကင္းေစာင့္ေနတဲ ့ဂ်ပန္ေတြကို မန္က်ည္းပင္ေပၚကဆင္းလာျပီး ညတိုင္း နပန္းလံုးလို ့၈်ပန္ေတြ မေနရဲဘူးတဲ ့..။
ဒီအပင္ေအာက္က မျဖတ္ရင္လဲ အိမ္ျပန္လို ့မ၇ေတာ့ ေရွ ့တိုးသြားမွ ေမွာင္ရီရီထဲမွာ လူနီမဟုတ္ဘဲ အဘြားအို တစ္ေယာက္ဆိုတာသိရတာ...။ သူက ဘာရွာေနတာမွန္းမသိဘူး...ေျမၾကီးထဲကို ဟိုစမ္းစမ္း ဒီိစမ္းစမ္းနဲ ့..ပါးစပ္ကလည္း တတြတ္တြတ္ေျပာေနတာ...။ ကိုယ္ကလည္း လူမွန္းသိေတာ့ မေၾကာက္တာရယ္ ဘာျဖစ္ေနတာလဲဆိုတာ သိခ်င္လာတာေပါ့..။
“ အဘြား...ဘာျဖစ္လို ့လဲ...”
“ ေၾသာ္..ကေလး၇ယ္၊ အဘြား ဆန္၀ယ္မယ့္ပိုက္ဆံ က်ေပ်ာက္သြားလို ့ပါကြယ္...ငါ့ႏွယ္ ဒုကၡေရာက္ပံုမ်ား...ကြယ္တို ့”
“ အဘြားက ဘယ္နားမွာ က်ေပ်ာက္တာလဲ..”
“ မသိပါဘူးကြယ္”
နီးနီးကပ္ကပ္ေသခ်ာၾကည့္မွ ဒီအဘြားကို သိတာ...သူ ့သားနဲ ့သူ ့ေခၽြးမက ဆင္းရဲလြန္းလို ့ သပိတ္က်င္းဘက္လားမသိဘူး..
ေရႊသြားက်င္တာ ျပန္လာေတာ့ ဖ်ားျပီးျပန္လာတာ...ေနာက္ လင္မယား၂ေယာက္လုံး...ေသသြားေတာ့ က်န္ခဲ ့တဲ ့ကေလးေလး ၃ေယာက္( ေျမး) နဲ ့ ေနေနတာတဲ ့..။ အဘြားနဲ ့အေဒၚေျပာဘူးတာ...အဘြားတို ့အိမ္ေရွ ့ကျဖတ္ျပီိး အသုဘခ်တုန္းက အေဒၚျပထားလိ ု ့
ေသခ်ာမွတ္မိတာ..။
ကိုယ္လည္း၀ိုင္းရွာေပမယ့္ ဖုန္ထူတဲ ့အညာမွာ ပိုက္ဆံက်ေပ်ာက္တာကိုရွာဘို ့မလြယ္ပါဘူး...။က်ပ္ေစ့ မူးေစ့ဆိုပိုဆိုးေသးတယ္။
ဘာလုပ္ရမလည္းဆိုတာစဥ္းစားရင္း ေခါင္းေတာင္မူးတယ္..။
တဖက္က ေၾကာက္စိတ္၊ တဖက္က ကူညီခ်င္စိတ္..။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္ လို ့ဆံုးျဖတ္ျပီး...
“ အဘြားမရွာနဲ ့ေတာ့ ေတြ ့မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး”
“ မေတြ ့ရင္ကြယ္...အဘြားေျမးေတြ ဘာမွ မစားရေတာ့ဘူးကြဲ ့...သူတို ့ချမာ မနက္ကလဲ ေဘးအိမ္ကထမင္းရည္ဘဲ ေသာက္ရတာ...ေန ့လည္က အဘြား စပါးေကာက္သင္းေကာက္လို ့၇တာေလးနဲ ့ဆန္၀ယ္ျပီး ထမင္းခ်က္ရမွာ...”
“ အဘြားခနေစာင့္ပါ...ဘယ္မွမသြားနဲ ့က်ေနာ္ျပန္လာမယ္...ေစာင့္ေနေနာ္...”
ေျပာျပီိးတာနဲ ့ေရနံဆိေရာင္းတဲ ့အိမ္ကို အျမန္ျပန္ေျပးတာပါဘဲ...။
“ ဦိးေမာင္...ဦးေမာင္ က်ေနာ္ဒီေရနံဆီ မ၀ယ္ေတာ့ဘူး...ပိုက္ဆံျပန္ေပးပါ”
“ ဟာ....ရႈပ္ရႈပ္ယွက္ယွက္...ဘာလဲကြာ..ျပန္ယူလို ့မရဘူးကြ..”
“ ဦးေမာင္ကလည္း...က်ေနာ္ အဘြားေဒၚတင္ရဲ ့ေျမးပါ...မနက္ျဖန္က် ျပန္၀ယ္မွာပါ... ၅က်ပ္ဘဲ ျပန္ေပးပါ..ေရနံဆီေတြ ျပန္ယူပါ”
“ ေဒၚတင္ေျမးလား....ေပးေပး..”
ေဆာင့္ၾကီးေအာင့္ၾကီးယူျပီး ေရနံဆီေတြကို ဂါလံပံုးထဲျပန္ထည့္ျပီး...
“ ေရာ့ ၅က်ပ္...မင္းဘဲေျပာတာေနာ္...ေနာက္မွ ငါ့ဆီ လာမရႈပ္နဲ ့”
“ ဟုတ္ကဲ့”
ရတဲ ့ပိုက္ဆံေလးယူျပီး မန္က်ည္းပင္းဆီ ျပန္ေျပးတာေပါ့..။
ဟိုေရာက္ေတာ့ အဘြားထိုင္ငိုေနတုန္းဘဲ..။
“ အဘြားလာ...ဆန္သြား၀ယ္ရေအာင္...”
“ ပိုက္ဆံမွမေတြ ့တာငါ့ေျမးရယ္...”
“ က်ေနာ့္မွာ ရွိတယ္ ...လာအဘြားျမန္ျမန္လုပ္..ေမွာင္ေနျပီ...က်ေနာ္က သံလမ္းနားက သရဏဂံုတင္တဲ ့ကုကၠိဳပင္ၾကီးျဖတ္ျပီးျပန္ရမွာ ..က်ေနာ္ေၾကာက္တယ္..”
“ ေအးကြယ္ ေအးေအး....ပိုက္ဆံ ဘယ္က၇တာလဲ...မင္းက ဘယ္သူတုန္းဟဲ ့”
“ က်ေနာ့္မုန္ ့ဘို းေတြပါ...က်ေနာ္က ေဒၚတင္ရဲ ့ေျမးပါ”
“ ေအာ္...အမတင္ရဲ ့ေျမးလား...က်မၼာပါေစ ခ်မ္းသာပါေစကြယ္”
သူ ့လက္ကိုဆြဲျပီး ဆန္ဆိုင္ထိလိုက္၀ယ္ေပးလိုက္တယ္...၅ က်ပ္ဘိုးဆိုေတာ့ ရေတာ့၇တယ္...ဆန္နို ့ဆီဘူး ဘယ္ႏွစ္ဘူး လဲေတာ့မသိပါဘူး..။
“ အဘြား..က်ေနာ္ လိုက္မပို ့နိုင္ေတာ့ဘူး...ျပန္တတ္လား”
“ ေအးေအး...အဘြားျပန္တတ္တယ္..”
“ က်ေနာ္သြားေတာ့မယ္”
“ အမေလး...ေက်းဇူးၾကီးပါေပ ့ကေလး၇ယ္...သုတ္သုတ္သြားဟဲ ့...”
ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ ့ေမွာင္ထဲမွာ အေျပးျပန္လာေပမယ့္...အိမ္ေရွ ့ေရာက္ေတာ့ တုန့္ကနဲ ျဖစ္သြားတာပါဘဲ...။
အိမ္ေရွ ့က လူေခၚေခါင္းေလာင္းေလးလႈပ္လိုက္မွ အမက ျခံတံခါး လာဖြင့္ေပးရင္း..
“ နင္ကေတာ့ဟယ္...ၾကာလိုက္တာ..”
“ လာစမ္းဒီိေကာင္”....
မုိးခ်ဴန္းသံလို အနားက အေဖ့အသံကို ၾကားလိုက္ရတာဘဲ..။
“ ဘာလို ့ဒိီေလာက္ၾကာတာလဲ...ဘယ္မွာေဆာ့ေနလဲ...ဘယ္၀င္ေနလဲ”
“..................”
“ ငါေမးတာမၾကားဘူးလား..ေျဖေလကြာ”
“ ပိုက္ဆံက်ေပ်ာက္သြားလို ့...ရွာေနတာ”
“ ဘယ္ပိုက္ဆံ ေပ်ာက္တာလဲ”
“ ေရနံဆီ၀ယ္မယ့္ပိုက္ဆံ....”
“ မင္း...ညာေနတာမဟုတ္လား...”
“.............”
“ ဘာလုပ္လိုက္လဲ...ဒီပိုက္ဆံ”
“..............”
“ ငါေမးေနတာကို....ေျဖာင္း”
“ေျပာစမ္း...”
“ က်ေပ်ာက္တာ”
“ ေျဖာင္း”
“ေျဖာင္း....”
မ်က္ေစ ့ထဲမွာ မီးပြင့္ေတြလို ဘဲ...ဆက္တိုက္။
နား၇ငး္ေတြ ဇက္ပိုးေတြလဲ ပူသြားတာဘဲ...။
မလိမ္ဘဲ အမွန္အတိုင္းေျပာရင္...ေတာ္ၾကာ ကေလးဆီက ပိုက္ဆံ လိမ္သြားတယ္ထင္ျပီး ျပန္လိုက္ေတာင္းေနရင္ ဒုကၡ။
အေဖက သူ ့လက္စြဲေတာ္ ၾကိမ္လံုးယူျပီး
မွတ္ေလာက္ေအာင္ရိုက္ျပီးမွ အေဖကသူ ့ေရွ ့က ေမာင္းထုတ္လိုက္တယ္...။
က်န္တဲ ့ေမာင္ႏွမေတြက ၾကည့္ေနတာပါဘဲ...။
သတင္းေမးေဖာ္ေတာင္မရဘူး..။ နာလိုက္တာ...။
ညအိပ္ေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း နာက်င္တာေတြပြတ္သပ္ရင္း ဒီအခ်ိန္ဆို ဟိုေျမးအဘြားေတြ ထမင္းစားေနၾကေလာက္ျပီ.....
လို ့ေတြး၇င္း...နာက်င္ပိီတိေတြနဲ ့က်ေနာ္ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့တာပါဘဲ...။
မွတ္မွတ္ယယ အဲဒီညက က်ေနာ့္ကို ထမင္းမေကၽြးဘူး။

( ငယ္စဥ္က ကိုယ္ေတြ ့ေလးကို သတိတယျဖင့္....)
သစ္နက္ဆူး