Friday, October 31, 2008

“ ေသျခင္း၏ အျခားမဲ့၌.....” ။ ၁ ။



ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ဘ၀တစ္ခု၌ ျဖစ္တည္ျခင္း၊ ေမြးဖြားျခင္း၊ေသဆံုးျခင္းတို ့ကို ျဖတ္သန္းက်င္လည္ခဲ ့ရေသာ္လည္း၊ထိုထိုေသာ
ဘ၀မ်ားစြာထဲမွာပင္၊ မသိနားမလည္မႈ၊ေတြေ၀စြဲလန္းမႈတို ့ျဖင့္ ....ဘယ္ကလာမွန္းလဲ ကိုယ္တိုင္မသိ၊ ဘယ္ကိုသြားရမယ္ဆိုတာလဲ
ကိုယ္တိုင္မသိဘဲ ေလာက အေမွာင္တိုက္ထဲတြင္ ကိုယ္မပိုင္ေသာ ရုပ္၊ ကိုယ္မနိုင္ေသာ စိတ္တို ့၏ ေစစားခိုင္းေစမႈကိုသာ...
ခံုမင္စြာ ျဖတ္သန္းေနသူတို ့အဘို ့ မျမင္မေတြ ့ၾကိဳတင္မသိနိုင္ေသာ.....ေသျခင္းတရားကို ေမ ့ေနခဲ ့မိသည္....
ေသျခင္းတရားကို ေၾကာက္ေနခဲ ့မိသည္.....
တစ္ကယ္ေတာ့ ေသျခင္းတရားသည္ ေၾကာက္ရြံ ့စရာ မဟုတ္ပါ...။
လူတစ္ေယာက္၊သတၱ၀ါတစ္ခု ေသဆံုးျခင္းသည္ ရုပ္ခႏၵာမွ နာမ္စိတ္ထြက္သြားျခင္းမွ်ပင္..။
တစ္နည္းေျပာရလၽွ်င္ အသက္ထြက္သြားျခင္း....။ ထိုေသဆံုးျခင္းသည္ လံုး၀မနာက်င္ အရမ္းညင္သာသည္...။
ေ၀ဒနာျပင္းသူ၊ အကုသိုလ္ၾကီးမားသူျဖစ္က ေသျခင္းကို ျပင္းစြာ ခံစားရသည္ဟု ေျပာဆိုေနေသာ္လည္း အမွန္တစ္ကယ္က ေသျခင္း
ကို နာက်င္ေၾကာက္ရြံ ့ေနျခင္းမျဖစ္နိုင္...။
ေသျခင္းထက္ ေၾကာက္စရာ အေကာင္းဆံုး၊ ထိတ္လန္ ့အားငယ္စရာ အေကာင္းဆံုးသည္ကား ၊ ေသျခင္းဆိုေသာ အသိကို
ကိုယ္တိုင္သိရွိျပီးေနာက္...
မိမိကိုယ္တိုင္သိရွိလိုက္ရေသာ....ေသျခင္းအလြန္...စာမ်က္ႏွာ။
သို ့မဟုတ္ ေသျခင္း၏အျခားတစ္ဖက္ ရင္ဆိုင္မႈပင္...။
..............-=-...............
သံေယာဇဥ္မ်ားျဖင့္ ခ်စ္ခင္ေလးစားရေသာ ဆရာမွာ ဇာတ္မန္ေနဂ်ာ၏ ကလိန္က်မႈေၾကာင့္ ေငြ အလြဲသံုးစားမႈ၊ လိမ္လည္မႈျဖင့္
၇န္ကုန္တရားရံုးသို ့ အမႈခ်ိန္းသြားရဘို ့ျဖစ္လာသည္....ဇာတ္ကဘို ့သာ နားလည္ျပီး ေငြေၾကးဇယား၊ အ၀င္အထြက္ ဘာကိုမွမသိ...။
တစ္ညလံုးကျပျပီး ပင္ပန္းလြန္းျပီး အိပ္ေနတတ္ေသာ...သူမ်ားကို ယံုတတ္ေသာဆရာ....။
အင္မတန္ရိုးသားျပီး အသက္၇၀ ေက်ာ္မိခင္အိုၾကီးကို လုပ္ေကၽြးေနေသာဆရာ...။ မ်က္ရည္အ၀ဲသားျဖင့္ ဇာတ္ကို က်ေနာ့္လက္ထဲအပ္သည္..။
၂ႏွစ္ဆိုေသာ ဇာတ္သဘင္အေတြ ့အၾကံဳသာ ရွိေသးသည့္ က်ေနာ့္မွာ...လူ၁၀၀ ေက်ာ္ရွိေသာဇာတ္ကို မနည္းထိမ္းရသည္..။
တစ္ဖက္အမႈသည္တရားလိုမ်ားကလဲ ဇာတ္ကိုပင္ကလို ့မရေအာင္ ပြဲပါမစ္၊ပြဲမိန္ ့ေတြကအစ အကြက္က်က် ပိတ္သည္...။
အမွန္ေတာ့ ဆရာက သူမ်ားထံမွ ေငြျဖင့္ ဇာတ္ေထာင္ျခင္း...။ ပြဲကလို ့ရသမွ်ေငြကို မန္ေနဂ်ာမွ တစ္ဆင့္ ေငြရွင္ထံ မွန္မွန္ပို ့ခိုင္းသည္....။ ဒါေပမယ့္ မန္ေနဂ်ာသာ ခ်မ္းသာသြားသည္...ေငြက ေငြရွင္လက္ထဲမေရာက္..။
ဒီေတာ့ ကတိေဖာက္ဖ်က္မႈ ေငြလိမ္လည္မႈတို ့ျဖင့္ ဆရာ ဒုကၡေရာက္ေလျပီ...။
ဆရာက ရန္ကုန္ကို သြားႏွင့္ျပီ...။ ဆရာသြားျပီး ၁လ ေလာက္ေစာင့္ေသာ္လည္း ဆရာျပန္မလာ...။ တစ္ဆင့္ သတင္းအရ
ဆရာ့အေျခအေန မေကာင္းဟုသိရသည္....ဆရာက မြန္ဆိုေတာ့ ျမန္မာစကားကိုလဲ ေရလည္ေအာင္မေျပာတတ္...။
ျမန္မာျပည္အႏွံ ့ေတာ့ နာမည္ၾကီးပါသည္..။( ဆရာ့သိကၡာအတြက္ နာမည္မေရးျခင္းကိုေတာ့ နားလည္ေပးပါ)။
ေနာက္ဆံုး လူၾကံဳျဖင့္ ဇာတ္တစ္ဖြဲ ့လံုးကို ရန္ကုန္ျပန္သယ္လာဘို ့၊ မလိုက္ခ်င္သူေတြကို ေငြေၾကးဇယားေတြရွင္းဘို ့လူၾကံဳျဖင့္မွာသည္..။
ေနာက္ဆံုးရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ ဆရာ ထားေပးေသာ ေခ်ာင္က်က် ရပ္ကြက္ေလးမွာ က်ေနာ္ေနသည္. ဆရာက မၾကာမၾကာလာေတြ ့ပါသည္။ က်ေနာ္ ရန္ကုန္ကို မသြားတတ္မလာတတ္မွန္းဆရာသိပါသည္..။
ေနာက္ဆံုး ဆရာ လာစဥ္က “ သား လိမ္လိမ္မာမာေနခဲ ့၊ ဒီေန ့ရံုးခ်ိန္းေန ့ဘဲ...ညေနေလာက္ျပန္လာမယ္” လို ့ဆရာေျပာတယ္..။
က်ေနာ့္လည္ကတုန္းအျဖဴေရာင္ အက်ီ ္ေလးနဲ ့ေယာပုဆိုး အနက္ေလးကို ဆရာ ့ကို ေပး၀တ္လိုက္သည္..။
ဒါေနာက္ဆံုးခြဲခြာရမယ့္ေန ့ဆိုတာ မသိခဲ ့ပါ...။ မိုးခ်ဳပ္တဲ ့အထိ ထမင္းမစားဘဲ အိမ္ေရွ ့ေလးမွာ ထိုင္ေစာင့္ေနခဲ ့တာ..။
ည ၁၀နာရီေလာက္မွ လူၾကီးတစ္ေယာက္ေရာက္လာျပီး...မင္းဆရာ...အင္းစိန္ထဲ ၀င္သြားရျပီ။ ၃ႏွစ္လား၅ႏွစ္လားမသိဘူးဟုေျပာလာသည္...။
ကိုယ့္မွာ လူမသိေအာင္မ်က္ရည္က်ခဲ ့ရသည္...။ ကိုယ့္ေငြေလးကုန္လာေတာ့ အိမ္ရွင္ေတြရဲ ့စကားသံ ေျပာင္းလာသည္။အစက ကိုယ္ကဘဲ အိမ္စားရိတ္ ေပးေနရတာေလ.။။။ရွိသမွ် အ၀တ္ေတြလည္း အိမ္ရွင္သားအမိ က ခဏဟု
ေျပာျပီး ယူေပါင္ေရာင္းထားတာလဲ ကုန္သေလာက္ျဖစ္ေနျပီ။
သိခ်င္တာေလးရွိလို ့မွ နံေဘးအိမ္ကို ေမးမရေသာ ရန္ကုန္၊ အျပံဳးတုေတြနဲ ့ရန္ကုန္...။ သူစိမ္းဆန္လြန္းေသာရန္ကုန္ကို ေၾကာက္လာသည္....။
ေနာက္ဆံုးလမ္းထိပ္ လၻက္ရည္ဆိုင္ေလးမွာ မထင္မွတ္ဘဲ ေတြ ့ရေသာ လူတစ္ေယာက္၏ အဆက္အသြယ္ျဖင့္ ရခိုင္က ဇာတ္ဆရာကို
သြားဆံုသည္...။
ကိုယ့္မိဘေတြကလည္း ေတြ ့ရာ ၾကားရာ စံုစမ္းျပီး အတင္းေခၚမည့္ အေျခအေန၊ ဆရာ့ကို ရုတ္တရက္ခြဲခြာျခင္း စိတ္ဖိစီးမႈ မ်ားလာေတာ့ ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္ဆိုျပီး...ရခိုင္ကို ရူးရူးမိုက္မိုက္လိုက္သြားေတာ့သည္...။
အဆင္မေျပမႈဆိုတာ အေပါင္းအေဖာ္နဲ ့လာတတ္တာ ေသခ်ာပင္..။
မျမင္ဘူး၊ မေတြ ့ဘူးေသာ ေရေျမ ေတာေတာင္ သဘာ၀ကို ေငးရင္း နယ္ေျမသစ္ကို ေရာက္လာသည္...။ မိုးထဲေလထဲ ပင္လယ္ကိုျဖတ္
လို ့လိႈင္းအမူးေတြမခံနိုင္။ ေနာက္ဆံုးေက်ာက္ျဖဴကမ္းကို ကပ္မွ သက္ျပင္းခ်နိုင္သည္..။ ကမ္းနားလၻက္ရည္ဆိုင္ေလးမွာ ထိုင္ေနစဥ္မွာဘဲ
၁၀၀ တန္ေငြစကၠဴေတြ ဖ်က္သိမ္းေၾကာင္း ေရဒီယိုမွ ေက်ညာေသာအခါ ကမၻာပ်က္မတတ္ခံစားရသည္...မ်က္လံုးေတြေတာင္ျပာကုန္သည္...။ ေနာက္ေဒါသစိတ္.. ။ ရုတ္တရက္ ေပါက္ကြဲမႈျဖင့္ ဇာတ္ဆရာထံမွ စာခ်ဳပ္ျဖင့္ လက္ခံထားေသာ စေဘာ္ေငြ ထည့္ထားေသာ သားေရအိပ္ကို ယူျပီး ေက်ာက္ျဖဴ ပင္လယ္ေရထဲ အျပီးပစ္ခ်လိုက္သည္...။
ေငြေၾကးေၾကာင့္ ဆရာ ေထာင္ထဲ ၀င္ရတာကိုလည္း အခံ ေဒါသျဖင့္ နာက်ည္းစြာေအာ္ပစ္လိုက္သည္..။
ဇာတ္ဆရာသားအဖကေတာ့ တားခ်ိန္ေတာင္မရလိုက္ဘဲ၊ အမွတ္တမဲ ့လုပ္ရပ္ေၾကာင့္ စိတ္ဆိုးသည္...။
လိႈင္းနဲ ့ေလနဲ ့မိုးကလည္းရြာေနတာေၾကာင့္ဆယ္လို ့မရေတာ့..။
ေနာက္ဆံုေတာ့လည္း လာစမ္းကြာ ေလာက၊ ဘယ္ပံုစံလာမလဲ ရင္ဆိုင္ဘို ့အသင့္ ျပင္ထားသည္...။
မိဘေတြကိုလဲ စိတ္ဆိုးသည္...သားသမီးအျဖစ္ကစြန္ ့လႊတ္ျပီးရင္လဲ ပစ္ထားလိုက္ေပါ့...အခုေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္..၊
က်ေနာ္ကေသာ ေန၇ာတိုင္းကို လိုက္တားသည္...ဟိုလူ ့တရားစြဲ၊ ဒီလူ ့ကို ျဖားေယာင္းမႈျဖင့္တရားစြဲ...။
ငယ္ဂုဏ္၊ ငယ္ရုပ္၊ကံ၊စန္း ေကာင္းလြန္းေသာ က်ေနာ့္ေအာင္ျမင္မႈ အညြန့္ေတြကို လိုက္ခ်ိဳးသလို ျဖစ္ေနသည္...။
ရန္ကုန္မွာက ရန္ကုန္လိုက္ေခၚ။ မႏၱေလးကေတာ့ ကားျဖင့္လိုက္လာ....ကေန ရင္း ေျပးပုန္းရတာေတြ....ေအာင္ျမင္မႈ လမ္းစေတြ ပိတ္ခဲ ့ၾကေသာ သူတို ့ကိုမေက်နပ္..။ေနာက္ဆံုးသူတို ့ေျခရာခံ မရနိုင္ေသာ အေ၀းသို ့ေျပးခဲ ့ျခင္းလဲျဖစ္သည္..။
ခုေတာ့ ေ၀းလ့လြန္းေသာ အရပ္တစ္ခုမွာ...။ အဓိက အေၾကာင္းက ဆရာ့ကို လြမ္းျခင္း...။တစ္ႏွစ္တာ တြဲက ခဲ ့ေပမယ့္
ဆရာစားမခ်န္ ပညာအေမြေပးခဲ့ေသာ ေၾကာင့္ ပညာရဲရင့္ ပြဲလယ္တင့္ခဲ့သည္....။
အစားအစာမတူေသာ၊ ဓေလ့စရိုက္မတူ၊စကားေျပာမတူေသာ အခက္အခဲေတြၾကားမွာ ေနသားက်ေအာင္ က်ိဳးစားရသည္..။
က်ိဳးစားေနထိုင္၇င္းမွပင္ ကေလရာေနရာတိုင္းမ်ာေတြ ့ရေသာ...ေ၇တံခြန္ေတာင္က်ေရ ေတြ ့လွ်င္ ဂ်ိမ္းစဘြန္းစတိုင္ျဖင့္ ေရထဲမွာစိမ္ရင္း ေဆးလိပ္ေလးဖြာေန၇တာကို ပိီတိျဖစ္ေနရင္း....ဌက္ဖ်ားဆိုတာၾကီးက ဘ၀ထဲကို ေရာက္လာသည္...ေတာ္ေတာ္ဆိုးေသာ အဖ်ားေရာဂါပင္..။
ကြီနိုင္ေဆးေတြ ေသာက္ပါမ်ားေတာ့ ေသတၱာ ၃၊၄လံးေပၚမွ ဂၽြမ္းထိုးနိုင္ေသာက်ေနာ္...ၾကမ္းျပင္မွာလက္ေထာက္ထိုးတာေတာင္ မလည္ေတာ့...ေျခေတြ မခိုင္ ဒူးေတြမခိုင္ျဖစ္လာသည္..။ သူမ်ားေတြက ရခိုင္မွာ မဖ်ားခ်င္ရင္ အရက္ေသာက္ဘို ့ေျပာေသာ္လည္း လံုး၀မေသာက္...။ ဒိေတာ့ အဖ်ားကို မခုခံနိုင္..။
တစ္ညေတာ့ ရိႈးျပီးတာနဲ ့၀မ္းထဲကပါတုန္တက္လာေတာ့ မခံနိုင္ မိဘေတြကို တရင္း ငိုမိသည္....ရခိုင္ျပည္က ငါ့အတြက္ သခ်ိဳၤင္းေျမဘဲဟုသာ ေတြး၇င္း က်ိတ္မွိတ္ခံသည္။ မခံနိုင္ေလာက္ေအာင္အဖ်ားတက္ေနတုန္း ရခိုင္သားအဖႏွစ္ေယာက္ လာမိတ္ဆက္လို ့တုန္တုန္ယင္ယင္ႏွင့္ ဧည့္ခံစကားေျပာရသည္..။သူ ့သားေလးကို သိပ္ခ်စ္ပံုရသည္... သူ ့သားေလးက ရႈိးမွာ ဘရိတ္ဒန္ ့စ္ ကတာ၊ၾကိဳးတန္းေပၚမွာ ကသြားတာကို ၾကိဳက္လြန္းလို ့မိတ္ဆက္လာေၾကာင္းေျပာရင္း...ဌက္ဖ်ားတက္ေနတာကို သိသြားသည္..။ ခုေတာ့မကူညိီနိုင္ေသး...ဇာတ္ကျပီးလို ့ဇာတ္ရာသီျပီးလွ်င္ သူ ့အိမ္ကိုလာခဲ ့ပါ ၊ဌက္ဖ်ားျပတ္ေအာင္ကူညိီေပးမည္ဟု ကတိေပးလာသည္...။ လိပ္စာေတြလဲေပးသည္..။
ေနာက္ဆံုး ဇာတ္ေခါင္းျပုတ္ေတာ့ ျမန္မာျပည္မကိုဘဲ ျပန္ေတာ့မည္ဟုေတြးထားေပမယ့္ ညေၾကးေငြ ရွင္းေသာအခါ.......
အဖ်ားတက္ေနလို ့ပဏာမ မကနိုင္တာနဲ ့ ေဆးဘိုးေတြျဖတ္သည္ဟုဆိုကာ ဇာတ္ဆရာက ရက္ရက္စက္စက္ ေငြေတြကို ျဖတ္ခ်သည္...။
အားမနာ ပါးမနာ ေငြ၃၀က်ပ္ေပးေတာ့ ကိုယ့္မွာ အံ့ၾသလို ့မဆံုး...။ ဘာမွေျပာနိုင္စရာအားမရွိ၊ သဘင္ရံုးမရွိ ၊ သူတစ္ျပန္ကိုယ္တစ္ျပန္ျဖစ္လို ့ျပသနာတက္ရင္ေတာင္...ကိုယ့္အေလာင္း ေခ်ာင္းထဲေမ်ာနိုင္သည္...။
ေနာက္ဆံုးေတာ့လဲ မေလာက္မဌေငြေလးနဲ ့ရန္ကုန္ ျပန္လို ့မျဖစ္တဲ ့အဆံုး.....
လိပ္စာေပးခဲ ့ေသာ သားအဖဆီကိုသာ ေရာက္ေအာင္သြားခဲ့ေတာ့သည္...။
ေရာက္သြားျပီးသည့္ေနာက္သူတို ့သားအဖေတြက တာ၀န္ေက်ပါသည္၊ျပဳစုၾကပါသည္...ဒါေပမယ့္ သူ ့မွာအိမ္တြင္ထမင္းဆိုင္ဖြင့္ထားေသာ္လည္း...၆မိုင္ေက်ာ္ေ၀းေသာေနရာမွ အရက္ကို ကိုယ္တိုင္ထမ္းယူျပီး...ပင္ပန္းစြာ အရက္ေရာင္းေနတာကို က်ေနာ္မၾကည့္ရက္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဘာလုပ္ခ်င္ပါသလဲ...တတ္နိုင္သေလာက္ကူညီေပးမယ္လို ့ေျပာေတာ့....
သူက ဘာမွ အစီအစဥ္မရွိပါ...ေငြလဲမရွိပါလို ့ေျပာလာသည္...။
ဇာတ္ေထာင္ပါလား...ကူညီျပီးေက်းဇူးဆပ္တဲ ့အေနနဲ ့ တစ္ႏွစ္ေငြေၾကးမယူဘဲ ကေပးမယ္လို ့ေျပာေတာ့...။
သူတို ့မိသားစုေတြတိုင္ပင္ျပီး....ေထာင္လို ့ရရင္ဇာတ္ေထာင္မယ္လို ့ေျပာလာသည္...။
ကိုယ္ကလဲ ဘာမွ မရွိဘဲ...ဘယ္ကစလုပ္ရမလဲစဥ္းစားရင္း..
“ ဆိုင္းဆရာေတြဘာေတြရွိလား....”
“ေက်းဇူးမကင္းတဲ ့ဆိုင္းသမားညီအကို၃ေယာက္ရွိတယ္...ဒါေပမယ့္ ဇင္ကၽြန္းမွာ”
“ေနာက္ျပီး...ဆိုင္းဆိုလို ့အရက္နဲ ့ေပါင္ေသာက္ျပီးျပန္မေရြးတဲ ့ေမာင္း၀ိုင္းတစ္စံုေတာ့ရွိတယ္” တဲ ့...။
က်ေနာ္ရီေမာမိတယ္...။
ေမာင္း၀ိုင္းကိုျပခိုင္းေတာ့ ဖုန္အလိမ္းလိမ္းနဲ ့အေကာင္းပါဘဲ..။
ေနာက္အသိဆိုင္းဆရာကို ေခၚခိုင္း၇တယ္...။
ဆိုင္းဆရာကလဲ က်ေနာ့္ထက္နဲနဲဘဲၾကီးပါတယ္...သူနဲ ့ေတြ ့ေတာ့...
“ ဘာသီခ်င္းေတြတီးနိုင္လဲ”
“ ဟိုနည္းနည္းဒီနည္းနည္းဘဲ”
“ ပြဲၾကိဳက္ခင္ရလား”
“ ၾကားေတာ့ၾကားဘူးတယ္....မတီးနိုင္ဘူး၊ အကိုသီခ်င္းတက္ေပးရင္ေတာ့ ရမွာပါ...”
ၾကိဳက္ျပီ...။
ေနာက္အိမ္ရွင္အဘိုးၾကီးကိုေျပာထားရတယ္..ထမင္းဆိုင္မွာ လူမ်ားလာရင္ က်ေနာ္တို ့သီိခ်င္းဆိုေနမယ္...ဘယ္သူေမးေမး၊ဇာတ္ေထာင္ထားတယ္ေျပာပါ...။ ဒီလိုညိွျပီး က်ေနာ္အလုပ္စပါေတာ့တယ္..။
သူ ့ဆိုင္မွာကလည္းနယ္က ေက်ာင္းဆရာေတြ ဘာေတြ လခထုတ္ရက္ဆို ထမင္းစား၊ အရက္ေသာက္တာမ်ားတယ္...။
ဒီအခ်ိန္ဆို က်ေနာ္က ပြဲၾကိဳက္ခင္သီခ်င္းကို ဆိုျပီ..။ လူေတြေမးစမ္းစိတ္၀င္စားၾကတယ္..။
မယံုရင္ပံုျပင္တာမွတ္ေတာ့ဗ်ာ...။ လူ တစ္ေယာက္ရဲ ့ကံတရား...အခ်ိန္အခါ၊ အက်ိဳးေပး....ျဖစ္ခ်ိန္...က်ေနာ့္ရဲ ့စန္း။
မင္းသားတစ္လက္၊ဆိုင္းဆရာ တစ္ဦး၊ ေမာင္းတစ္စံုနဲ ့ပြဲၾကိဳက္ခင္သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ထဲနဲ ့...လာလိုက္တဲ ့ပြဲဌားေတြ၊ စရံေငြေတြ...။
ေငြေတြကို အိမ္ရွင္က လက္မခံရဲဘူး...က်ေနာ္က က်ေနာ့္ကိုယံုပါ...လက္ခံလိုက္ဆိုျပီး စာခ်ဳပ္ေတြ လက္မွတ္ထိုးၾကတယ္။
ဘယ္လိုစာခ်ဳပ္လို ့ေတြးမိလဲ...။
သူ ့သားေက်ာင္းသံုးဗလာစာအုပ္ေလးမွာ လက္မွတ္ထိုးၾကတာပါ...။ ရလာတဲ ့ေငြေတြနဲ ့မီး၊ကားခြင္၊ လူၾကမ္းမင္းသမီး၊လူရႊင္ေတာ္...က်ေနာ္ အကုန္ဌားျပစ္တာ..။
အကုန္ဌားျပီးတာေတာင္ ေငြေတြက ပိုေနေသးတာ...။ျပည္၊ရန္ကုန္အထီ တက္၀ယ္၊တက္ဌားတာ...။
ကိုယ္စလိုက္တဲ ့ကူညီမႈက ေတာ္ေတာ္အေျခခိုင္သြားခဲ ့တယ္...။ ၁ႏွစ္အတြင္း ကလိုက္ရတဲ ့ပြဲေတြဗ်ာ...သူတို ့တအိမ္သားလံုး ေရႊဆိုတာ မ၀တ္ခ်င္မွ အဆံုး...။
က်ေနာ္အတြက္ကေတာ့ ေရႊမေျပာနဲ ့ညေၾကးေတာင္ မရပါဘူး...ဘာရလဲဆိုေတာ့ ဌက္ဖ်ားျဖတ္ရင္း....အရက္ဆိုတာကို
ေသာက္တတ္လာတာ.။
သူ ့အဖ်ားျဖတ္ေဆးက အရက္ဦးေရရယ္( လၻက္ရည္ရွယ္ခြက္ေသးတစ္ခြက္စာ) ငပိစိမ္းစားကြမ္းသီးလံုးအရြယ္၊ဆႏြင္းမႈံ ့စစ္စစ္
ကြမ္းသီးလံုးအရြယ္နဲ ့ကလိုရိုကြင္း၄ လံုးကို ေမႊျပီးေရာေသာက္ရတာပါဘဲ...။ ခါးလိုက္အ၀င္ဆိုးလိုက္တာမွ ဘယ္လိုမ်ိဳခ်ရမွန္းေတာင္မသိ။
အဖ်ားေပ်ာက္ခ်င္ေတာ့လဲ က်ိတ္မွိတ္ေသာက္ရတာေပါ့...။
တစ္ဖက္မွာကလဲ ေငြေၾကး ရဲ ့ရိုက္ခတ္မႈေၾကာင့္ အေျပာအဆိုေတြလြတ္လာၾကတယ္...။ စတုန္းကေတာ့ ဆင္းရဲတဲ ့ဘ၀ကေနအဆင္ေျပေတာ့ ဇာတ္အဖြဲ ့သားေတြကို ေက်းဇူးရွင္ေတြလို ဆက္ဆံျပီး...ေနာက္ပိုင္း ေငြေၾကာင့္ပင္ ဇာတ္အဖြဲ ့သားေတြအေပၚမွာ ေမာက္မာရိုင္းစိုင္းစြာေျပာဆိုလာေတာ့တာပါဘဲ..။
က်ေနာ္က မေျပာသင့္ေၾကာင္းေျပာတဲ ့အခါ ၊ကိုယ့္ကိုပါ ျငဴစူလာေတာ့တာ..။
အဖြဲ ့သားနဲ ့ဇာတ္ဆရာ...။
တစ္ဖက္က ဘ၀တူ သဘင္သည္ေတြ...။
တစ္ဖက္က ကိုယ့္ကို ေခၚထားျပီး လက္ခံအဖ်ားျဖတ္ေကၽြးေမြးတဲ ့ေက်းဇူးရွင္..။
ဒီႏွစ္ခုၾကားမွာ စိတ္ညစ္လာတယ္...ထြက္သြားဘို ့ကလဲ...သူတို ့အေျခမခိုင္ေသးတာကိုယ္ဘဲသိတာ..။
ေနာက္ဆံုး...စိတ္ညစ္လာေတာ့ အရက္ကိုေသာက္မိတာေပါ့...အင္မတန္အ၀င္ဆိုးတဲ ့ဌက္ဖ်ားေဆးကို ေသာက္လာတဲ ့က်ေနာ္ေလ..။
သူတို ့ျပင္းတယ္လို ေျပာတဲ ့ဓနိအရက္ကို ေရမေရာဘဲ...ငါးၾကင္းဖန္ခြက္နဲ ့အျပည့္ေသာက္တတ္လာတယ္...ေသာက္ရင္လဲ...တစ္ခြက္ကို တစ္ၾကိဳက္ဘဲ...အသက္မရႈေ၇မကူ...အျမည္းမလို..။
ေနာက္ဆံုး...တစ္ပုလင္းလံုးတစ္ခ်ီထဲေမာ့ေတာ့ သင္ေပးတဲ ့ဆရာပါတားယူရတယ္...။
အေပါင္းအသင္းေတြစံုလာတာနဲ ့အမွ် ပ်က္စီးေရး လမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ မိုက္မိုက္မွားမွားေလွ်ာက္ေတာ့တာ...။
အရက္၊ ေဆးေျခာက္၊ တက္ပလက္၊ ဒိုင္ယာစီဗင္ အကုန္ခ်ေတာ့တာ..။
မူးယစ္ေဆးေတြသံုးသေလာက္နာမည္ကလဲတက္ေနတာ...စန္းကလဲတက္ေနတာ...။
ဘာမွမသိေတာ့ ဘာမွမေၾကာက္ဘူး...ဘာမွမစဥ္းစားေတာ့ ဘာမွမေတြးနိုင္ေတာ့ဘူး...။
ဘယ္ေလာက္ထိမသိလဲဆို...ကိုယ္ေသဘို ့အစီအစဥ္ကိုယ္တိုင္ဆြဲျပီး...ျပဇာတ္တစ္ပုဒ္အသစ္ေရးေတာ့တာပါဘဲ....။
အခ်ိန္အခါ ေနရာဆိုတာ....အသင့္အကြက္ခ်ျပီးသားေတြပါေလ...။

ဆက္ပါဦးမယ္.....။

Tuesday, October 28, 2008

အေႏြးထည္ေလး



ဒီပို ့စ္ေလးကိုေတာ့ အေႏြးထည္ေလးလို ့ဘဲ အမည္ေပးထားတယ္...။ အေႏြးထည္ဆိုတာ ခ်မ္းရင္ ၀တ္တဲ ့အက်ီၤ ၤေပါ့...။
လူသတၱ၀ါမွန္သမွ် ခ်မ္းတတ္ၾကတာပါဘဲ...။ဒါျဖင့္ လူတိုင္းမွာ အေႏြးထည္ရွိလားဆိုေတာ့.....။
တစ္ခါတုန္းက အျဖစ္ေလးပါ...ၾကာေတာ့ၾကာခဲ ့ပါျပီ...။ ဆရာ ေယာဟန္ေအာင္ရဲ ့အရပ္ပ်က္မေလးကို ဖတ္ျပီး သတိရသြားတာပါ...။
ေမာ္လျမိဳင္ဇာတ္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေရးျမိဳ ့နယ္ကို အားထားျပီး ကၾကတာ မ်ားပါတယ္...။ က်ေနာ္တို ့လည္းေရးခြင္ေတြကို ပိုျပီးကရပါတယ္...။ ဇာတ္မင္းသားဆိုတာ ပရိတ္သတ္ မိတ္ေဆြ ပိုမ်ားပါတယ္..။
မ်ားတာမွ လူစံု၊ ၁၂ရာသီ ပြဲေစ်းေရာင္းသူပါတယ္၊ ေလာင္းကစားသမားမ်ိဳးစံုပါတယ္..။က်ေနာ့္ကို ခင္လည္းခင္ၾကတယ္...။
တစ္ခ်ိဳ ့ဆို ပန္းခ်ီဆြဲတတ္မွန္းသိလို ့ သူတို ့ကစားမယ့္ ေလးေကာင္ဂ်င္ေတြ ၾကက္၊၀က္ဖားေတြပါ လာလာ ဆြဲခိုင္းတတ္ၾကေသးတာ..။
သူတို ့အျဖစ္ေတြကို သိေနေတာ့ ကူညီမိတာပါဘဲ...။ ဒီလိုေလ...တစ္ခ်ိဳ ့က ဒိုင္ကိုင္ၾကတာမ်ားပါတယ္...၊သူတို ့က နည္းမ်ိဳးစံုနဲ ့လိမ္တာပါဘဲ...။ တခါတခါ ကတံုးေပၚထိပ္ကြက္၊ ဂ်င္ေပၚကထံုးေတြနဲ ့ေတြ ့ရင္ သူတို ့ပ်ာျပီ...ေငြရင္းျပဳတ္တဲ ့အျပင္..ကစားတဲ ့အခင္းစ
( ေအာက္ခံ ပံုေတြနဲ ့အခင္း...က်ေနာ္မေခၚတတ္ဘူး) ပါေပးလိုက္ရတာ၊ ထိုးသားက သိမ္းသြားတာ ခံၾကရပါတယ္...။
ဒါသူတို ့ထိတာပါဘဲ..။ ဒါဆို ေနာက္ရက္ အခင္းစ အျဖဴ သို ့မဟုတ္ အျပာစေလးကိုင္ျပီး...က်ေနာ္အိပ္ေနရင္ မနိဳးမခ်င္း
ေျခရင္းမွာ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေစာင့္ေနတာ...နိုးလာမွ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ ့ အကိုရယ္ အရုပ္ေလးဆြဲေပးပါဦး...ညက ညီေလးထိသြားလို ့
ဘ၀ေတြ ပ်က္ေနပါျပီ...ဘာ ညာ နတ္သံေလးေႏွာျပီး ၾကက္ေတြ ဖားေတြ ၀က္ေတြ ဆြဲခိုင္းေတာ့တာပါဘဲ....။
ကိုယ္ကလဲ အဲဒီအခ်ိန္ဆို အေပၚကေန ဖိေဟာက္ျပီး တရားေဟာရတာေပါ့...ေအး မင္းတို ့သမလိုက္လို ့ခြက္ခၽြတ္ လက္ခၽြတ္ ျဖစ္သြားလို ့မ်က္ရည္က်ေနတဲ ့ မိသားစု ေတြကို ကိုယ္ခ်င္းမစာဘူးလား....ဘာလားေပါ့...အဲလိုေျပာရင္ ကိုယ့္ကိုေတာင္ ျပန္တရားေဟာေသးတာ.....
“ ကိုမင္းသား...ေလာင္းကစားမွန္သမွ် လိမ္တာ..သူတို ့သိတယ္..အကို သိပ္မသိဘူး...ေလာင္းကစားလုပ္လို ့မခ်မ္းသာတာလဲ သူတို ့သိတယ္..ဒါေပမယ့္ သူတို ့လုပ္တာဘဲ...သူတို ့မိုက္တာပါ...။ညီေလးတို ့က သမာအာဇီ၀ ၀မ္းစာရွာေနတာပါ...အတင္းမေခၚဘူးေနာ္ ကိုမင္းသား...အကိုသိလား”...။
အဲဒီအခါက် ကိုယ့္မွာ ဘယ္သူ ့ကို စိတ္တိုရမွန္းမသိပါဘူး...။
ေလာေလာဆယ္ေတာ့ သူ ့အခက္အခဲေလးကိုကူညီ လိုက္တာပါဘဲ...။ လာျပီးခိုင္းတတ္ၾကလြန္းလို ့ကိုယ္ကလဲ သေဘၤာေဆးေတြပါ အျမဲ၀ယ္ထားရတာ..။
ေျပာေတာ့ ေျပာရတာေပါ့...
“ ေအး....လူဆိုတာ ခ်မ္းသာခ်င္တိုင္းမခ်မ္းသာပါဘူး...ကံ၊ဥာဏ္၊၀ီရိယ ၃ခုလံုးျပည့္မွ....အတိတ္ကံ အက်ိဳးေပးရင္ေတာ့ ခ်မ္းသာပါလိမ္ ့မယ္...သူမ်ားကိုေတာ့ မလိမ္ပါနဲ ့ကြာ၊ လူမိုက္အားေပးလဲ ငါမလုပ္ခ်င္ဘူး”.....ဒီလိုေျပာလို ့အကၽြတ္တရားရသြားတယ္ မထင္နဲ ့ဦး...
“ အကိုမင္းသား...ကစား၀ိုင္းတခုမွာ ဒိုင္က ၁ေယာက္ဘဲ ေနာ္...အကူ နဲ ့အလံရႈးနဲ ့မွ ၃ေယာက္....က်ေနာ္တို ့လူမိုက္ဆိုရင္...
ကစား၀ိုင္းတခုမွာ ထိုးသားက ၂၀ေက်ာ္တယ္...ဘယ္လူမိုက္က ပိုမ်ားလဲ...အကိုစဥ္းစားေနာ္”တဲ ့။
“ ဟာ...ဒီေကာင္ ငါ့ကို စကားကပ္ေနျပန္ျပီဆိုမွ...ကိုယ္ေတာ္ေတြက စပ္ျဖီးျဖီးနဲ ့ထြက္ေျပးတာ..။
ဒီလူေတြ စကားေျပာကေတာ့ က်ေလာက္တယ္ ..ဒါေၾကာင့္လဲ ကစားခ်င္သူေတြမ်ားတာ....
တစ္ခ်ိဳ ့မ်ား ပံုဆြဲခိုင္းရင္ ျပဇာတ္ကေနသလိုဘဲ...ဒိုင္ေတြပစ္ေနတာ...
“ အကိုမင္းသား...ပြဲကေနရင္း တခုခုျဖစ္ရင္ ေျပာေနာ္...ညီေလးအသက္ပါရင္းပစ္လိုက္မွာ” ဆိုတာက လာေသးေတာ့။
သူတို ့ကို ဆြဲေပးလို ့လဲ က်ေနာ္က ေငြေၾကးတစ္ျပားမွ မယူပါဘူး...။ သူတို ့ေတြကေတာ့ ေဆးလိပ္ေတြ လၻက္ရည္ေတြ ၀ယ္ပို ့ေပးေပမယ့္ သိပ္မ်ိဳမက်ပါဘူး....မလႊဲသာလြန္းမွသာ ေသာက္ျပရတာ..။
မ်ိဳမက်တဲ ့အထဲမွာ တစ္ည ျပဇာတ္ကေနတုန္း မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ေရာက္လာတာ...လာမိတ္ဆက္ေတာ့လဲ ကိုယ္ကလဲ စကား၀တ္ေက်ရတာေပါ့...။ စကားေျပာေနရင္း က်ေနာ့္အ၀တ္တစ္ခ်ိဳ ့ကို သူမက ယူျပီးေခါက္ေပးပါတယ္...
မလုပ္ပါနဲ ့ေျပာလဲ မရပါဘူး....
“ ရပါတယ္ ..အကိုရယ္...ပင္ပန္းမၾကီးပါဘူး” လို ့ေျပာေသးတယ္..။
သူ ့မွာ အေဖေတြ အကိုေတြ မရွိဘူးတဲ ့...သူ ့အေၾကာင္းတစ္ခ်ိဳ ့ေျပာျပပါတယ္...
ေနာက္သူက ...
“ ညီမၾကားတာက အကိုမာနသိပ္ၾကီးတယ္လို ့ၾကားတာ”
“ မဟုတ္တရုတ္ကိစၥဆို ငါက သိကၡာ အပြန္းမခံဘူး...မာနၾကီးတယ္...က်န္တဲ ့ကဏၰဆိုရင္ေတာ့ လူက လူဘဲ...”
က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာက ဒီမိန္းကေလးကို ကစား၀ိုင္းကဘဲ ထင္ေနခဲ ့တာကိုး...။
ခင္မင္စရာေတာ့ ေကာင္းပါတယ္...ညိဳေခ်ာေလးပါ...သက္တူရြယ္တူေလာက္ပါဘဲ..။
ဒီမိန္းကေလးလာတိုင္း က်ေနာ့္ အကူေကာင္ေလးက ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္နဲ ့ပါ..ဘာမွေတာ့ မေျပာဘူး...။
သူလာရင္ လၻက္ရည္၀ယ္လာေပးတတ္ပါတယ္...တခါတခါ ေဆးလိပ္ဘူး၀ယ္လာတတ္ပါတယ္....။
က်ေနာ္က ယူမလာဘို ့ေျပာရင္ သူမ မ်က္ႏွာျငိဳးေနတတ္တယ္..။
ဒီလိုနဲ ့၂ပြဲ၃ပြဲ ဆက္တိုက္ကေနရင္း လာေနေတာ့ ခင္သြားမိပါတယ္...။ တညေတာ့ ႏွစ္ပါးသြားျပီးလို ့နားေနတုန္း သူမ
ေရာက္လာပါတယ္...ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ထုပ္ေလးနဲ ့ပါ...။
မစားခ်င္ဘူးေျပာလဲ မရဘူး...အတင္းဘဲ။ ေနာ္လံုး၀မစားဘူး...ကိုယ့္ဘာသာစားဆိုမွ...သူမဆီက စကားသံ ထြက္လာပါတယ္...
“ အကို ညီမကို ဘာလို ့ထင္သလဲ” တဲ ့..ကိုယ္ကလည္း ကိုယ္ထင္တာ ကိုယ္ေျပာတာေပါ့...
“ မင္း...ကစား၀ိုင္းက မဟုတ္လား” ဆိုေတာ့ သူမက ေခါင္းရမ္းျပီး ျပံဳးေနပါတယ္...
“ ဒါျဖင့္ ဘာလဲ...”
“ ညီမက ျပည့္တန္ဆာ တစ္ေယာက္ပါ” တဲ ့...။
ဟာ...က်ေနာ္ အရမ္းအံ့ၾသသြားတာ..မင္းဘာျဖစ္လို ့ဒါေတြ လုပ္တာလဲလို ့က်ေနာ္ဆူမွ...
အဆင္မေျပတဲ ့ဘ၀ရဲ ့အက်ိဳးေပးေပါ့လို ့သူမက ေလသံေအးေအးနဲ ့ဘဲ ေျပာပါတယ္...။
“ ညီမကို အရင္ေတြ ့တဲ ့မင္းသားတစ္ခ်ိဳ ့က ညီမဘာလဲဆိုတာသိတယ္...သူတို ့လိုခ်င္တာကိုလဲ ယူတတ္ၾကတယ္...
ဒါေပမယ့္ အကို ့ဆီလာေတာ့ အခါတိုင္းဆက္ဆံသလိုမေတြ ့ရဘဲ..အကိုတစ္ေယာက္လို ညီမတစ္ေယာက္လိုဆက္ဆံတာေတြ ့ရေတာ့ ခင္မိတာပါ...ညီမ လုပ္စာကို ဘယ္မိဘမွ မေကၽြးခဲ ့ရပါဘူး...အကိုေတြ ေမာင္ေတြလဲ ေကၽြးခဲ ့ရပါဘူး....ညီမဘ၀မွာ အမွတ္တရ ျဖစ္ခ်င္လို ့...အကို ့ကို ေကၽြးတာပါ..အကိုမသတီဘူးဆိုရင္ေတာင္...ညီမေလးစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ နဲနဲေလးေလာက္စားျပပါ...
ညီမ ေက်နပ္ပါတယ္...ေဆးလဲခတ္မထားပါဘူး...” ေျပာရင္းနဲ ့သူ ငိုေနတယ္ဗ်ာ...။
က်ေနာ္မိဘေတြ သတင္းစာကေန“သားအျဖစ္မွ စြန္ ့လႊတ္ျခင္း” လို ့ေၾကာ္ျငာတဲ ့စာပိုဒ္ကို ဖတ္ရတုန္းက က်ေနာ္ စိတ္ထဲမွာ
ဘာမွ မျဖစ္ခဲ ့ပါဘူး....အခု က်ေနာ္ စိတ္ထိခိုက္သြားတယ္ဗ်ာ....။
က်ေနာ္ ဘယ္လိုျငင္းရမလဲ.....
က်ေနာ္ ဘယ္လိုစားရမလဲ....
က်ေနာ္ဘယ္လို မ်ိဳက်နိုင္မလဲ....။
ေနာက္ဆံုး သူ ့မ်က္ႏွာကို ေသခ်ာ စိုက္ၾကည့္ရင္း.....“ သူသာ...ငါ့ညီမေလး ဆိုရင္ ”ဆိုတဲ ့အေတြးနဲ ့.....
“ ကဲ...ဒါဆို ပန္းကန္ထဲထည့္ ဒို ့အတူတူ စားၾကမယ္”
က်ေနာ့္ စကားကို ၾကားလို ့အံ့ၾသျပီးေမာ့ၾကည့္ေနတဲ ့ သူ ့မ်က္ႏွာေလးကို က်ေနာ္ ဘယ္လိုမွ မေမ ့နိုင္ခဲ ့ပါဘူး....။
က်ေနာ့္စိတ္ကို အာရုဏ္လႊဲျပီး...သူမ ေက်နပ္ေအာင္အတူစားခဲ ့ပါတယ္...။
ဒါကိုေနာက္ေန ့ ဇာတ္ဆရာ ဘယ္လိုၾကားလဲ မသိပါဘူး...က်ေနာ့္ကို ေခၚေျပာတယ္..
“ ဒါေလးေတြကို...သိပ္အေရာမ၀င္နဲ ့...မင္းသားအတြက္ေျပာတာပါ...မင္းသားစာရိတၱကိုေတာ့ ယံုပါတယ္”တဲ ့..။
ေၾသာ္...ေလာကမွာ ၾကည့္ပံုခ်င္း မတူနိုင္ၾကပါလား....
ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ ကတိေပးလိုက္ပါတယ္..။
သူတို ့ေတြ က်ေနာ့္ကြယ္ရာမွာ...ေကာင္မေလးကို ဘာသြားေျပာလိုက္လဲ မသိပါဘူး.....
ေနာက္ညေတြ သူမလာေတာ့ဘူး....။
၂ပြဲေလာက္ေပ်ာက္ေနျပီး...
တစ္ညေတာ့ က်ေနာ့္ တပည့္က ေတြ ့လို ့အတင္းဆြဲေခၚလာတယ္...ဒါေတာင္ သူမက အတင္းျငင္းေနတာပါ...
က်ေနာ့္ကိုေတြ ့ေတာ့ သူ က်ိတ္ငိုေနတာ...မ်က္ႏွာကလဲ ျဖဴေဖ်ာေဖ်ာနဲ ့...က်ေနာ္ေမးေတာ့...သူဖ်ားေနတာ...။
အေႏြးထည္မပါ ဘာမပါနဲ ့...ရာသီကလဲ ေဆာင္းရာသီ...။
သူ ့ကို ေဆးတိုက္ျပီး...က်ေနာ္ အၾကိဳက္ဆံုး...ရွားႏွစ္ေရာင္ ကုတ္အက်ီ ၤေလး ေပး၀တ္ေတာ့ သူမ မယူပါဘူး...အတင္းေအာ္မွ
ေၾကာက္ျပီး သူ ယူ၀တ္တာပါ...။
“ ေနေကာင္းရင္ ျပန္လာေပးမယ္..ေနာ္..အကို ..ဒါေပမယ့္ ညီမ မ၀င္လာရဲဘူး”တဲ ့..။
ျပန္ေပးစရာ မလိုဘူး...ယူထား...လို ့ေျပာေတာ့လဲ...ဘာမွ ျပန္မေျပာပါဘူး....ေနာက္က်ေနာ့္အ၀တ္အစားေတြကို ယူေခါက္ေပးဘို ့လုပ္ေတာ့ တား၇တာေပါ့...။
ေနာက္သူသြားအိပ္ေတာ့မယ္ဆိုျပီး...ထြက္သြားပါတယ္..။
ေနာက္ညလဲ သူမလာေတာ့ပါဘူး....က်ေနာ့္တပည့္ေလးက...
“ သူ ကုတ္အက်ီ ၤ လာမေပးေတာ့ဘူးထင္တယ္....”
“ ငါ့ မွာ အမ်ားၾကီးပါ...ေပးနိုင္ပါတယ္...ဒါေပမယ့္ မင္း လူတစ္ေယာက္ကို အထင္မေသးနဲ ့”
က်ေနာ့္စိတ္ကိုသိေတာ့ သူလဲ လန္ ့ပါတယ္....ထပ္မေျပာရဲေတာ့ပါဘူး...။
ဇာတ္ပြဲ သတ္မွတ္ရက္ျပီးလို ့ ပြဲကူးၾကတယ္...ဇာတ္ကားၾကီး စေမာင္းထြက္ေနခ်ိန္မွ...ဟို အေ၀းကေန သူမ ကုတ္အက်ီ ၤ ရွားညိုေရာင္ေလး ေျမွာက္ျပီး ေျပးလိုက္လာပါတယ္....။
က်ေနာ္က သူမကို ေနာက္ဆံုးလက္ျပျပီး...ယူထားလိုက္ဘို ့လက္ဟန္ဘဲ ျပလိုက္ပါတယ္...ျပီးေတာ့ က်ေနာ့္ တပည့္ကို မင္းမ်က္လံုး ျမင္ျပီလား...လို ့ေတာ့ တစ္ခြန္း ေဟာက္လိုက္မိပါေသးတယ္...။
သူမကို က်ေနာ္ ေနာက္ထပ္ ဘယ္ေတာ့မွ မေတြ ့ရေတာ့ပါဘူး.....။
က်ေနာ့္အမ်ိဳးသမီးကို အိမ္ေရာက္ေတာ့ ျပန္ေျပာျပပါေသးတယ္...။
က်ေနာ့္ကို ဇနီးက ယံုပါတယ္...သူမက က်ေနာ့္ ပါရမီဖက္ပါ...သူကေျပာပါတယ္...
“ တို ့မိသားစုမွာ အေႏြးထည္ေတြ အမ်ားၾကီးဘဲ”
.......................................။.........................................
မိတ္ေဆြတို ့ခ်မ္းတတ္ၾကတယ္မဟုတ္လား....ေနာက္ျပီး...
မိတ္ေဆြတို ့မွာ အေႏြးထည္ ဘယ္ႏွစ္ထည္ ရွိပါသလဲ.....
တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို တစ္ထည္ေလာက္ေတာ့ ေပးနိုင္ၾကပါေစ....
သခင္ေယရႈကေျပာခဲ ့ပါတယ္.....
“ ကိုယ္ႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာသူကို ၊ကိုယ္ႏွင့္အမွ် ခ်စ္ပါ” တဲ ့...။

( အျဖစ္မွန္မ်ားကို ေရးထားျခင္းျဖစ္ပါတယ္...သူမ နာမည္ကိုေတာ့...စခင္ကတည္းက မေမးမိခဲ ့ပါ...ေနာက္ျပီးက်ေနာ္က သူေတာ္ေကာင္းၾကီး မဟုတ္ေပမယ့္ က်ေနာ္ကျပေသာ ေအာ္ပဒါ( ကာလီမန္မယ္ေတာ္ မီးနင္းပြဲ) အတြက္ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး
သတ္သတ္လြတ္စား၊ ပုတီးစိတ္ျခင္းအတြက္...ဘာကိုမွ လိုင္းအပူး မခံခဲ ့ျခင္းျဖစ္ပါတယ္..)

သစ္နက္ဆူး

Sunday, October 26, 2008

လက္တို ့ျပီးေတာ့ ေျပာရဦးမယ္...

လက္တို ့ျပီးေတာ့ ေျပာတယ္ဆိုလို ့ေတာ့ သိပ္စိတ္လႈပ္ရွားမသြားပါနဲ ့....။
နည္းပညာေခတ္ၾကီးထဲမွာ နည္းပညာတိုင္း လွ်ိဳ ့၀ွက္ခ်က္ေတြ ရွိပါတယ္...။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ေျပာတဲ ့နည္းပညာက
ကြန္ျပဴတာေတြ ေဆာ့ဖ္၀ဲေတြ မလိုပါဘူး.....
ဒါေတြ မပါလို ့အထင္ေတာ့ မေသးလိုက္နဲ ့ေနာ္...။
အိုင္တီေခတ္ကို ေရာက္ေနျပီ...ကမၻာၾကီးကို နည္းပညာေတြနဲ ့ဖန္ဆင္းပစ္လိုက္မယ္လို ့ ေၾကြးေၾကာ္ေနတဲ ့နည္းပညာရွင္ေတြ
အထဲက ဒီနည္းပညာေအာက္မွာ ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ထိထားတယ္...တယ္ဆိုတာ သူတို ့ကိုယ္တိုင္ေတာင္ သိလိုက္မွာ မဟုတ္ပါဘူး....
က်ေနာ္ေတြ ့ဘူးတယ္...စကား၀ိုင္းဖြဲ ့ျပီဆို နိုင္ငံတကာ နည္းပညာေတြကို ရႊန္းရႊန္းေ၀ေအာင္ေျပာျပီး၊ တတ္ေျမာက္ထားတဲ ့ပညာ အရွိန္နဲ ့စကားေျပာေနခ်ိန္မွာ မ်က္ႏွာက ဂုဏ္ယူေနတဲ ့ မ်က္ႏွာေတြနဲ ့....။
ဒီနည္းပညာေအာက္မွာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားထိထားၾကတာေတာ့ ေသခ်ာတယ္...။
ေတာ္ရံု နည္းပညာေလာက္ေလးနဲ ့ေတာ့ လြတ္နိုင္မယ္လို ့ေတာ့ ေလွ်ာ့မတြက္နဲ ့၊ မရနိုင္ဘူး...။ ထိမွာလဲ။
သူလိုကိုယ္လို အဆင့္မေျပာနဲ ့ ဘီလ္ဂိတ္ လိုလူေတာင္ ထိနိုင္တယ္...။ တစ္ကယ္လို ့သူသာ ျမန္မာျပည္မွာ ေနထိုင္ဆိုရင္ေပါ့ေလ...
ဒါျဖင့္ ဘာနည္းပညာလဲလို ့ေမးရင္ေတာ့ ေျပာရမွာဘဲ...။
သိပ္တန္ဘိုးထားျပီး လူတိုင္းမစားနိုင္တဲ ့ မလိုင္။ မလိုင္ခ်က္နည္းေပါ့ဗ်ာ...။
ခင္မင္သူတစ္ခ်ိဳ ့က စိတ္၀င္စားေနၾကတယ္...ကိုယ္ကလည္း ေျပာခ်င္ပါတယ္...။
ဒါေပမယ့္လို ့တစ္ခ်ိဳ ့က ဒီနည္းပညာနဲ ့ စီးပြားေရး လုပ္ေနၾကတာ..။ ဖတ္ျပီးရင္ေတာ့ ဆိပ္ဆိပ္ေနေပါ့ေနာ္..။
ဒီပညာက သိတာေတာ့ ၾကာျပီဗ်...မွတ္မိမွာပါ ကသာမွာ စားပြဲထိုးလုပ္ခဲ ့တာေလ..။
မလိုင္ခ်က္နည္းက အမွန္အကန္ခ်က္နည္းနဲ ့အၾကံအဖန္ခ်က္နည္း ၂ခု ရွိတယ္ဗ်....အျမတ္မ်ားမ်ားလိုခ်င္လို ့ၾကက္သားေပါက္စီကိုေတာင္ ၾကြက္သားနဲ ့ အစားထိုးလုပ္ေနခ်ိန္မွာ ၊ အျမတ္နည္းနည္းနဲ ့ေကာင္းေကာင္း လုပ္လိမ့္မယ္၊
အမွန္အကန္လုပ္လိမ့္မယ္လို ့ ထင္ရင္ေတာ့ ကိုယ့္သေဘာေပါ့ဗ်ာ...။
ခုေျပာမယ့္ မလိုင္ခ်က္နည္းက ႏို ့အစစ္ ၁လီတာ ဘူး ၁ဘူးလိုတယ္...ေနာက္အဓိက အေရးၾကီးဆံုးကေတာ့....
တစ္ရႈး တစ္လိပ္...အေကာင္းဆံုးအျဖစ္ က်ေနာ့္ ဆရာမ သံုးတာကေတာ့ ေရအိမ္သံုး တစ္ရႈးေပါ့ဗ်ာ....။
ပထမ နို ့ကို မီးမွ်င္းမွ်င္းေလးႏဲ ့ပြက္ေလရံုေလး တည္ထားတာ...။
နို ့ေတြ ဆူပြက္ေနမွ တစ္ရႈး စကၠဴစေလးေတြကို ၁လကၼ အရြယ္ ၊သို ့မဟုတ္ ၁x၃ လကၼ အရြယ္ အရွည္လိုက္ေလးေတြ၊ အပိုင္းပိုင္း
အျဖတ္ျဖတ္ေလးေတြ လက္နဲ ့ဖဲ ့ျပီး မွ်င္းမွ်င္းေလးဆူပြက္ေနတဲ ့နို ့အိုးထဲကို ၄..၅ ဖဲ ့ထည့္ျပီး ၂မိနစ္ ၃ မိနစ္ေစာင့္ျပီးမွ ေနာက္ စကၠဴ ၄..၅ ဖဲ ့ထပ္ထည့္တာ....ဒီလိုလုပ္သြားလိုက္တာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ စားသံုးသူတို ့အၾကိဳက္ သိပ္ေကာင္းတဲ ့မလိုင္အိုးၾကီး ျဖစ္သြားေတာ့တာ...။
မီးမျပင္းဘို ့နဲ ့စိတ္ရွည္ဘို ့ဘဲ လိုတာပါ....။
ဒီနည္းနဲ ့ခ်က္တာကို သိျပီး ၊ ေနာက္မနက္ မလိုင္မွာစားတဲ ့သူေတြရဲ ့မ်က္ႏွာကို က်ေနာ္ အကဲခတ္ျပီး...ေသခ်ာၾကည့္တာ..။
စိတ္ထဲမွာ ရိပ္မီေလမလား စိုးရိမ္တာ...အံ့ၾသတယ္ဗ်ာ...တစ္ခ်ိဳ ့မ်ား ၂ပြဲေတာင္ ဆက္စားတာ...။
က်ေနာ့္ဆရာမက နပ္တယ္...က်ေနာ္မ်က္ႏွာ အရိပ္အကဲ ၾကည့္ ျပီး “ မင္း စို းရိမ္ေနတာလား...စိတ္မပူနဲ ့...သူတို ့ဒီဆိုင္မွာ
မလိုင္စားလာတာ...ႏွစ္၂၀ ေလာက္ရွိေနျပီ” တဲ့..။ ျပီးေရာ...။
လက္ေတြ ့မွ ယံုတယ္ဆိုစမ္းၾကည့္ေပါ့...။
က်ေနာ္ေတာင္ စိတ္ကူးတာ...ဘေလာ့ဂါေတြ ေတြ ့ဆံုပြဲမွာ မလိုင္နဲ ့ေပါင္မုန္ ့ေၾကြးမလားလို ့....။
နဲနဲေတာ့ သတိထားဘို ့ေျပာလိုက္မယ္ေနာ္...ဒီနည္းကို မရမက ပူဆာေနတာ...ရွင္မင္းညိဳနဲ ့ ေဆာင္း...။
သူတို ့ကမ်ား ခင္မင္သူေတြကို အိမ္လည္ေခၚျပီး မလိုင္ေကၽြးမယ္ဆိုရင္ေတာ့....စဥ္းစားေပါ့ဗ်ာ..။
ရွင္မင္းကေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ လၻက္ရည္ဆိုင္ဖြင့္မယ္ဆိုဘဲ...အင္း..။
ေခတ္ကိုက နည္းပညာ ေခတ္ေလ...။

စာဖတ္သူအေပါင္း ဂုဏ္ယူေသာ မ်က္ႏွာေပးမ်ားျဖင့္ မလိုင္ စားနိုင္ၾကပါေစ...။
သစ္နက္ဆူး

Thursday, October 23, 2008

“ သိုက္ဆရာကို အံတုျခင္း ”

က်ေနာ္ေရးခဲ ့တဲ ့ ပို ့စ္ေလးေတြက စိတ္မေကာင္းစရာေလးေတြ မ်ားေနတာဆိုေတာ့...တခါတေလ အေျပာင္းအလဲေလး
ျဖစ္ေစခ်င္တာရယ္...ျပန္ေတြးလိုက္တိုင္း ကိုယ္္တိုင္ေတာင္ ျပံဳးရယ္မိတာေလးေတြ ေရးရင္ေကာင္းမလားလို ့...။
တစ္ျခားေလာက ပါတ္၀န္းက်င္ကမဟုတ္ပါဘူး...အခုခ်ိန္မွာ ဇာတ္သဘင္ကို ဆက္မလုပ္ေတာ့ေပမယ့္....ျပန္ေတြးရင္..
မေန ့တစ္ေန ့ကလိုဘဲ စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္ေနတာ..။ က,ခဲ ့စဥ္တုန္းကပါ...။
က်ေနာ္တို ့ဇာတ္သဘင္ေတြမွာ ၾကည့္ေနတဲ ့ပရိတ္သတ္ သိလိုက္တဲ ့အမွား၊ လံုး၀ မသိလိုက္တဲ ့အမွားေလးေတြ ရွိပါတယ္...။
ပရိတ္သတ္က အမွားကို မသိလိုက္ရဘူးဆိုတာက စင္ေပၚမွာ ကေနတဲ ့သူခ်င္းဘဲ သိျပီး ၊ ပညာသားနဲ ့ဖံုးဖိလိုက္တာပါ...။
ဒါေတာင္ ဖံုးလို ့ရတဲ ့အခါ ရွိသလို ၊ ဘယ္လိုမွ ဖံုးလို ့မရတာ ရွိပါတယ္...။ ဒီလို....။
က်ေနာ္က ဇာတ္ကျပီဆို ပဏာမအဖြင့္၊ ရႈိး၊ ေအာ္ပရာ၊ ျပဇာတ္၊ ႏွစ္ပါး...ဒိုင္ခံျပီး ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ က”တာ...။
က်ေနာ္ မက ခ်င္တာက ေနာက္ပိုင္းဇာတ္...၊ ေနာက္ပိုင္းဇာတ္ကျပၽမႈကို အထင္မေသးပါဘူး....
ေနာက္ပိုင္းက တယ္ဆိုတာ ပညာျပည့္ရမယ္...စာျပည့္ရမယ္..ဇာတ္လမ္းထဲက စာ၊ အလြမ္း၊ ငို ခ်င္း၊ ညည္းျခင္း အကုန္အလြတ္က်က္ရတာ...၊ စာကို မျဖစ္မေန က်က္ရင္ရေပမယ့္ က်ေနာ့္ စိတ္ထဲမွာ စကားေတြကို နေဘ၊ပါဠိနဲ ့ေျပာျပီး.
ငိုဘို ့အေရး စာေတြ အၾကာၾကီး ရြတ္ျပီးမွ ေအာ္ငိုျပီး ေတာင္ရွည္ေလးကို မ်က္ႏွာ အပ္လိုက္တာ...အဲဒါဘဲ...။ျပဇာတ္မွာ ၾကိဳက္သလို
ငိုျပလို ့ က်ေနာ္ရတယ္...အဲဒီ လို ငိုရတာကို က်ေနာ္က အျမဲ ရီခ်င္တာ...။
ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ပိုင္းဇာတ္ က်ေနာ္ မက”ဘူး...ေနာက္ပိုင္းမင္းသားတစ္လက္ ဌားထားတာ...သူက သူငို ..ဇာတ္ကို သူစီးဘဲ။
သူကလည္း သူ ့တာ၀န္ သူေက်ပါတယ္...ဒါေပမယ့္ ရန္ကုန္ ေအာင္ဆန္းကြင္းလား ၊ ၀ါယာလက္လား မသိဘူး ကတုန္းက...
ရန္ကုန္ဆိုေတာ့ သူက ေနာက္ပိုင္း ေကာင္းေကာင္းေလး ကခ်င္လို ့ ဒီည မင္းသားကူညီေပးပါလို ့ အပူကပ္လာေရာ..။
သူ ့ေနရာကို ကိုယ္ခ်င္းစာပါတယ္...ျမိဳ ့ေပၚပြဲက အေရးၾကီးတာကို း...။
ယိမ္းမင္းသား၊ သို ့မဟုတ္ လက္ေထာက္နဲ ့ကခိုင္းပါလား ဆို ေတာ့ ၊ ပရိတ္သတ္က ညီေလးပါ ေနာက္ပိုင္း ကေပးမယ္ၾကားရင္ ပို စိတ္၀င္စားမယ္...ဘာ ညာ သူ ေျမွာက္ျပီး အပူကပ္ေတာ့တာဘဲ...။ အဲဒါနဲ ့ကေပးမယ္လို ့ ကတိေပးျပီး...ဘာဇာတ္လဲ ေမးေတာ့..
သိုက္ဇာတ္လမ္းတဲ ့ေမာင္ႏွမ ၅ေယာက္ ရွိတယ္...အစ္မ၃ ေယာက္ ေမာင္က ၂ေယာက္ေပါ့....။
ဇာတ္က က်ေနာ့္ အထက္က အကို နဲ ့ လူမေလးႏဲ ့ၾကိဳက္တယ္...ထံုးစံအတိုင္း မိန္းကေလးရဲ ့ဖခင္က သိုက္ဆရာ...။
သူ ့သမီးနဲ ့ေမတၱာမွ်ေနတာ သိုက္ထဲက ေကာင္ေလးမွန္းသိေတာ့ ေျခမန္းကြင္းပစ္၊ ဖမ္းခ်ဳပ္။။ ျပီးေတာ့ သိုက္ေနရာေမး၊
အကိုက လံုး၀မေျပာ၊ သိုက္ဆရာက ရီုက္...ေနာက္ဆံုး မခံနိုင္ေတာ့ သိုက္ေနရာကို ေျပာျပေပါ့...။
ေနာက္အကို ့ကို အပိုင္ကိုင္ျပီး သိုက္တံခါး၀ကိုေရာက္....ေဆးၾကိမ္လံုးနဲ ့ရိုက္ ေမာင္ႏွမေတြ မခံနိုင္ ...အားလံုးထြက္ ၊ ငိုၾကယိုၾက၊ လြမ္းၾကေပါ့...။
ဒါနဲ ့ က်ေနာ္က ဘယ္အခ်ိန္ ငိုခ်င္းနဲ ့သိုက္ကထြက္ရမလဲ...အထာေလး တစ္ခု လုပ္ထား ဆိုေတာ့.....
“ သိုက္ဆရာက ေဆးၾကိမ္လံုးနဲ ့ ၾကမ္းျပင္ကို ရိုက္လိုက္တာနဲ ့...၀င္လို ့ရျပီ ညီေလး” တဲ ့...။
အိုေက...က်ေနာ္သိျပီ..ရျပီဆိုေတာ့ သူလဲ စိတ္ခ်မ္းသာျပီး..ေက်းဇူးပါ...ဘာ ညာေပါ့...။
အဲဒီည ႏွစ္ပါးျပီးတာနဲ ့ ေခါင္းေပါင္းေတြ ဘာေတြ ခၽြတ္ျပီး...တစ္စေထာင္နဲ ့ ေယာင္ထံုးနဲ ့ေပါ့ဗ်ာ...။ ခန္ ့ခန္ ့သန္ ့သန္ ့
ျပိဳးျပိဳးေျပာင္ေျပာင္ေပါ့...သိုက္ေတြက ခ်မ္းသာတယ္ေလ...ဟဲဟဲ။
ဒါေပမယ့္ ကူညီျပီးသာ ကေပးခ်င္တာ လူကေတာ္ေတာ္ကို အိပ္ငိုက္ေနျပီ...၃ ည ရွိျပီေလ...ေန ့ဘက္ဆိုလဲ မိတ္ဆက္လာသူေတြနဲ ့သိပ္အိပ္ရတာ မဟုတ္ပါဘူး...။ ကိုယ္၀င္ေပးရမယ့္ အခန္းကို ေစာင့္ရင္း ဧည္ ့သည္ေတြနဲ ့ေျပာေနရာက မ်က္ေစ့က စင္းေနျပီ...
ဒါေၾကာင့္ ၀ီရိယေလးထားျပီး... စင္ေပၚ တက္ေနလိုက္တယ္...ကလကာ အကြယ္ဇာတ္ေသတၱာေလးေပၚမွာ...။
ကားဆြဲေနတဲ ့ေကာင္ေလး ေအာင္ေအာင္ ကို ေျပာထား၇တယ္...
“ ေအာင္ေအာင္ အကို ေသတၱာေပၚမွာ ထိုင္ရင္း ခဏ ေမွးေနမယ္... သိုက္ဆရာ ၾကမ္းျပီ ဆို အကို ့ကိုႏႈိးလိုက္” ။
ျပီးတာနဲ ့ ထိုင္ရက္ေလး အိပ္ေတာ့တာ...။ လူကသာအိပ္တာ...နားကိုေတာ့ စြင့္ထား၇တာေပါ့...။
ဘယ္ေလာက္ထိ အိပ္ငိုက္မိလဲ မသိေပမယ့္... “ ငါဆရာၾကြားကို စမ္းတာလား.....ဖ်န္း” ဆိုတဲ ့ ၾကမ္းျပင္ရိုက္တဲ ့ အသံလဲ ၾကားေရာ...
ေသတၱာေပၚကေနလႊားကနဲ ခုန္ဆင္း...ပါးစပ္ကလည္း....“ ေအာင္မေလး...ပူေလာင္လွခ်ည္ရဲ ့...ကယ္ေတာ္မူပါဘုရား.....”
ဆိုျပီး...ျငီးခ်င္းေလးေအာ္ျပီး...ဇာတ္စင္ အလယ္နားကို ေတာင္ရွည္စေလး မ်က္ႏွာအပ္ျပီး စတိုင္ေလးနဲ ့ထိုင္ခ်လိုက္ေတာ့....
သိုက္ဆရာေရာ ...ေနာက္ပိုင္းမင္းသားေရာ အလန္ ့တၾကားနဲ ့လွည့္ၾကည့္တယ္..သူ ့ချမာ ငိုမလို ့ အားယူေနတာ ပါးစပ္ေလး ဟ” လို ့..။
ျပီးမွ ပရိတ္သတ္မသိေအာင္က်ေနာ့္ကို တိုးတိုးေလးေမးတယ္...
“ ညီိေလး ဘာလာလုပ္တာလဲ” တဲ ့..။ သိုက္ဆရာကလဲ မ်က္လံုးျပဴးၾကီးနဲ ့...ေၾကာင္ၾကည့္ေနတာ...
ကိုယ္ကလဲ ေျပာ၇တာေပါ့...“ဟင္ ...ၾကမ္းျပင္ရိုက္ေနျပီ မဟုတ္လား...”ဆိုေတာ့..
“ အမ္ ...ဒါသိုက္မွာ ရိုက္တာ မဟုတ္ဘူး...ကိုယ့္ကို အခုမွ ဖမ္းခ်ဳပ္ျပီး သိုက္ဘယ္မွာလဲလို ့ေမးတုန္း...”
သြားျပီ၊ မွားျပီ.....။
“ ဒါျဖင့္ ဘာလို ့ၾကမ္းျပင္ရိုက္လဲ”...
“ ေအာ္ ..သူက သိုက္ဆရာေလ..ရိုက္မွာေပါ့”
“ ဟာ...က်ေနာ့္ကို ေျပာတုန္းက ၾကမ္းျပင္ရိုက္ရင္ ၀င္လို ့ ရျပီဆို”
“ ဒုကၡဘဲ...ညီေလး..ျပန္၀င္သြားလိုက္”
“ ဟာ...ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ ့ ဘယ္လိုျပန္၀င္ရမွာလဲ...”
တေယာက္နဲ ့တစ္ေယာက္ ျငင္းေနတုန္း သိုက္ဆရာက ေရွ ့မွာ စာေတြရြတ္ရင္း ထိန္းေပးထားတာေပါ့...
ေနာက္မွ မင္းသားၾကီး ေရွ ့တစ္လွည့္ ထြက္ျပီး ေျပာငိုေလးလုပ္ေနေပါ့..။
က်ေနာ့္နားဘက္ကို မေယာင္မလည္နဲ ့သိုက္ဆရာ ကပ္လာျပီး...
“ အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ ့သိုက္ထဲက ထြက္လာတာလား” တဲ ့..။ ၾကည့္ပါဦး...ေမးပံုက၊
“ ဘာလဲ...ၾကမ္းျပင္ရိုက္လို ့ထြက္လာတာ ၊သိုက္မွာ မရိုက္ဘဲ ဘာလို ့ဒီမွာရိုက္လဲ”..
“ မင္းသားရယ္...နည္းနည္းပါးပါး လဲ နားစြင့္ပါဦးလား၊ သိုက္ဆရာ လုပ္စားလို ့ရိုက္ရင္ေတာင္ အကန္ ့အသတ္နဲ ့ရိုက္ရမလို ျဖစ္ေနျပီ”
“ ဘယ္သိမလဲ...က”ေနက်မွ မဟုတ္တာ..ကဲ ..အခု ဘာလုပ္မလဲ”
“ ျပန္၀င္ေလ...”
“ ဘယ္လို မ်က္ႏွာနဲ ့၀င္မလဲ..ခုထြက္လာ...ခုျပန္၀င္နဲ ့...”
“ ဘယ္လို ျပန္ထုတ္ရမလဲ...နတ္ေတြကို ျပန္ပို ့တာဘဲ ရြတ္တဲ ့စာရွိတယ္၊ သိုက္ပို ့စာ မရဘူး”
“ ရရ မရရ ၊ ရြတ္ခ်င္သလိုရြတ္ျပီး...ၾကမ္းျပင္ျပန္ရိုက္လိုက္...က်ေနာ္ ျပန္၀င္သြားမယ္..ဟတ္လား”
အဘိုးၾကီးလဲ အက်ပ္ရိုက္ေနပံုရပါတယ္...ပါးစပ္ကလဲ ပြစိပြစိနဲ ့...က်ေနာ့္ကိုလဲ သိပ္မေျပာရဲဘူး...၊ ခဏေနမွ..
“ ဟားဟားဟားဟား....မိုးေပၚမွာသၾကား...မိုးေပၚမွာသၾကား...လူ ့ျပည္မွာ ငၾကြားတဲ ့ေဟ့( ပလို ့ဂ်ိ)...( အေပၚမွာ မွားေနတာကို ဆိုင္းဆရာေတြ ရိပ္မိတယိ...က်ေနာ္ ဂ်စ္တိုက္တာလဲ သူတို ့သိတယ္)။ ...ငါလို ဆရာကို အာဏာျပိဳင္မယ္ၾကံသလား....
ဠင္းတနီ အူစြပ္၊ ဥံဳခံကာ ရြတ္လို ့သိုက္တစ္ကာသိုက္၊ အပူတိုက္ျဖစ္ေစတဲ ့..ေဆးၾကိမ္လံုးနဲ ့ရိုက္လိုက္မယ္...မဆိုင္သူ ၀င္မလာနဲ ့..
စည္းအျပင္ ထြက္ေရာ့လဟယ္...ဗ်န္း..”
“ ေအာင္မေလး...”
တခြန္းေတာ့ ေအာ္ခဲ ့ျပီး ေနာက္ျပန္ ခပ္ေစာင္းေစာင္းနဲ ့ ကားလိပ္ၾကားက ေသတၱာေပၚ လႊားကနဲ ခုန္၀င္လိုက္တာေပါ့...
ကံေကာင္းလို ့ျပန္ျပုတ္မက်တာ...ခုန္ခ်တာသာလြယ္တာ..ေနာက္ျပန္ ခုန္တက္ရတာ..မလြယ္ဘူး..
ေျခတစ္ဖက္က ေခ်ာ္ျပီး ေသတၱာေပၚမွာ ေမွာက္ရက္တြဲေလာင္းေလး..။
ေျပာဆိုျဖစ္ပ်က္သြားတာက ခဏေလး...ပရိတ္သတ္လံုး၀ မသိလိုက္ဘူး။
ေသတၱာမွာ ကုတ္ကပ္ျပီး ျဖစ္ေနတာဆိုလို ့လာမိတ္ဆက္တဲ ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ဘဲ ေတြ ့တာ...(သူက ကားလိပ္ၾကားမွာ
အသင့္လာေစာင့္ေနတာ...ေခၽြးတို ့ေပးဘို ့ တို ့ပတ္ေလးနဲ ့...
ကိုယ္ကလဲ...ခပ္ရွက္ရွက္နဲ ့...အဟီး ဆို ရီျပလိုက္တာ...။
ဒါေတာင္ ေကာင္မေလးက မရိပ္မိဘဲ..ေျပာေနေသးတယ္...
“ အကို...ေခၽြးေတြ သုတ္လိုက္ဦး....သိုက္ထဲက ျပန္လာတာ..ေမာလာျပီ” တဲ ့။
က်ေနာ္လဲ အရွက္ေျပ ေျပာလိုက္ပါတယ္...
“ ဟုတ္တယ္...ကိုယ္ သိုက္ထဲကို သြားေမႊလာတာ” လို ့။
အမွန္က အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ ့လူ ့ျပည္ကို သြားေမႊတာ..။

သစ္နက္ဆူး

Tuesday, October 21, 2008

ေမာင့္ခ်စ္ႏွင္းမႈန္

ေမာင့္ခ်စ္ႏွင္းမႈန္
ဒါေလးက ကိုယ္.. အႏွစ္သက္ဆံုး....။

ညီမေလးရဲ ့ခ်စ္ျပံဳးႏွင္းဆီ

Sunday, October 19, 2008

လြမ္းမိတဲ ့သာသနာ့ေျမ



မူရင္းက ကိုသိန္းေဇာ္(မႏၱေလး)ပါ....။ က်ေနာ္အလြမ္းဆံုး ေဒသကို အလြမ္းေျဖထားတာေပါ့....
က်ေနာ့္ရဲ ့karaoke ေလးပါ....။
တခါတေလ ပို ့စ္ အေျပာင္းအလဲေလးေပါ့..။

Saturday, October 18, 2008

=အခ်စ္ဆိုတာ=



အခ်စ္ဆိုတာ..................................

တိမ္ျပာတို ့လြင္းပါးမႈနဲ ့...............
့ျငိမ့္ေညာင္းျခင္းအတိျပီးေသာ ရင္ခြင္မွာ ရာဘင္ျဒာနတ္တဂိုးရဲ ့ ဂီတလကၤာကို
သိမ့္သိမ့္ဆတ္ဆတ္ခံစားျခင္းက
အခ်စ္၏ ေခၽြလင့္ေသာ လက္ကို မထိတထိလွမ္းရင္း လြမ္းေမာေစတဲ ့အရာ.....
ခ်ိဳပ်စ္ပ်စ္ရသဂီတလို ့..........
့မက္မက္ရႈိက္ရႈိက္ စြဲလန္းခဲ ့ေပမယ့္
မာယာပ်ားရည္တို ့လိမ္းက်ံထားေသာ...နတ္ဆိုးရဲ ့တေယာၾကိဳး..
မသိစိတ္အဟုန္နဲ ့ခ်စ္သူရနံ ့ကို ဖမ္းဆုပ္...ကမ္းပါးမွာျပဳတ္က်ေစေသာအရာ....
တြယ္တာစရာလို ့ဘဲထင္မွားေစတဲ ့ကဗ်ာ...။
တစ္ခါတစ္ခါ ေနရာမေရြး ေပါက္ဖြားတတ္ေသာ ဗိုင္းရပ္ကိုမွ ကိုယ္တြင္းနာအျဖစ္ တယုတယ သိမ္းခ်င္မိေစတဲ ့အရာ...။
ဒါကို.............
တစ္သက္တာလို ့အကၡရာထြင္းေနကာမွ
ေနာက္ေက်ာကိုေဆာက္နဲ ့ကိုယ္တိုင္ထြင္းခံလိုက္ရတဲ
့ယံုၾကည္မႈ ေဖာက္ဖ်က္ေရးသခင္မရဲ ့လက္နက္ပုန္း..........။
တခါတခါလ ဲအခ်စ္တံလွ်ပ္ေတြက
ကႏၱာရထဲကို ဆြဲသြင္းျပီး
လမ္းေပ်ာက္ျခင္းကိုျဖစ္ေစတတ္တဲ ့ပဥၥလက္..။
အခ်စ္ဆိုတာ............................
မာယာႏႈပ္ခမ္းကို တမ္းျခင္းေတြနဲ ့ သီဖြဲ ့စုပ္ယူေစေသာ က်ားကြက္..........။
အခ်စ္ဆိုတာ............................
ေတာင္ျပိဳတိမ္ထုရဲ ့ကမ္းပါးမွာမွ ဇာပ၀ါနဲ ့ရစ္ပတ္လို ့ သိမ့္သိမ့္နင့္နင့္ ေမ်ာလြင့္ေစတတ္ေသာ နတ္ဘုရားမရဲ ့လိႈင္းတံပိုးေလ...။
မထင္တဲ ့ေဒါင့္က ပံုရိပ္ထင္လာတတ္တာလဲ အခ်စ္...။
ထင္မွတ္ခဲ ့ေသာ အရာ အားလံုးခ်ဳပ္ျငိမ္းေစတာလဲ ခ်စ္သူရဲ ့အခ်စ္ေပါ့...။
ေႏွာင္ၾကိဳးတစ္ပင္လို လက္ျခင္းျမဲေစတာလဲ အခ်စ္.........................။
အခ်စ္ဆိုတာ.................
ရွိသမွ် ၾကိဳးမွန္သမွ် ျဖတ္ေတာက္လို ့အစိမ္းေရာင္ေတြ ကို ဖိတ္စာတစ္ေစာင္နဲ ့လူၾကံဳပါးတတ္တဲ ့မာယာသခင္ရဲ ့အျပဳံး....
အခ်စ္ဆိုတာ ဘာလဲလို ့မသိခင္ကတည္းက နတ္ပန္းဦးဆက္လို ့ရိုက်ိဳးရင္း ရင္ခတ္ ခြက္ခြင္းသံေတြၾကား ကကြက္မ်ားနဲ ့
၀ပ္တြား အခ်စ္ဖုရားမ အလိုက် ေပါ့...။
ခ်စ္သေလာက္ရူးေစ...
ရူးသေလာက္ခ်စ္ေစ....
က်ိန္စာေတြ ျပည့္ေနတဲ ့ႏွလံုးသားက်မ္း...
အာျဗဟမ္ကိုျပတဲ ့လမ္း...ေမွာင္ခ်င္သေလာက္ေမွာင္စမ္း...
မေၾကာက္တမ္း ရူးေစတဲ ့အရာ...။
အခ်စ္ဆိုတာ.....
ျမဴပု၀ါပါးေတြၾကား မွာ ေမွ်ာ္လင့္ရင္း စမ္းေလွ်ာက္ ေ၀းေ၀းၾကီးေရာက္မွ အဆိပ္ခိုးရယ္လို ့သိေစတဲ ့အရာ....။
အို...အခ်စ္ဆိုတာ....
ရိုင္းစိုင္းေသာေ၀ါဟာရနဲ ့ မနိႈင္းသင့္တဲ ့အရာ...
ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ ့လို ့ စံုလံုးကန္းယံု ပံုမအပ္သင့္တဲ ့အရာ.....။
အခ်စ္ဆိုတာ...
ကိုယ္ကလဲ သူမ်ားကို ဒါဏ္ခ်က္ျပင္းေစေသာ
ကိုယ့္ကိုလဲ တဖက္လူက ဒါဏ္ရာရေစေသာ....
အခ်စ္ဆိုတာ....တစ္ခါတစ္ခါ မြတ္သိပ္ေစတတ္ေသာ....
စကားလံုးေတြ ကဗ်ာေတြအျဖစ္ အန္ထြက္ေစတတ္ေသာ....အရာ။
ေျပာလို ့သာ ေျပာရတာပါေလ...
တစ္ကယ္ေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာ....
ကိုယ္ဘဲ ယုယပိုက္ေထြးျပီး ၊ ရင္ထဲမွာ ကိုယ္တိုင္ေမြးထားတဲ ့...
စပိန္ႏြားရိုင္း တစ္ေကာင္ပါဘဲ...။
အခ်စ္ဆိုတာ.....
ဒါဏ္ခ်က္သိပ္ျပင္းတယ္.....။
ဒါဏ္ခ်က္သိပ္ျပင္းတယ္.....။

သစ္နက္ဆူး

...ကိုေအာင္သာငယ္ေရ..အကို Tag ထားတဲ ့အခ်စ္ဆိုတာ ေလးကို ခံစားမိသေလာက္ ခ်ျပလိုက္ပါတယ္ဗ်ာ....
ဒါဏ္ရာျပင္းျပင္းထိခဲ ့သူတစ္ဦးရဲ ့အခ်စ္က ခါးခ်င္ခါးပါလိမ့္မယ္...။

Thursday, October 16, 2008

“ သစ္နက္ဆူး...ဘာလဲ...ဘယ္လဲႏွင့္ ယံုၾကည္မႈ”



သစ္နက္ဆူး...ဘာလဲ..ဘယ္လဲႏွင့္ ယံုၾကည္မႈ.....။
က်ေနာ့္ရဲ ့ဘေလာ့ဂ္ေလးက လူသိပ္မသိေသာ ဘေလာ့ဂ္ေလးတစ္ခုမွ်သာ...။ ကိုယ္ျဖတ္သန္းခဲ ့ရေသာ ဘ၀အေတြ ့အၾကံဳမ်ားကို သာ အမွတ္တရ ေရးသားျခင္းပင္..။
အဓိက ေျပာခ်င္တာက ဘာသာေရး ဘေလာ့ဂ္မဟုတ္..အယူအဆျငင္းခံု ေသာေနရာမဟုတ္။ ျငင္းလဲ မျငင္းခ်င္......၊
ေျပာလဲမေျပာခ်င္၊ မေျပာခ်င္ေသာ္လဲ ကိုယ့္ငယ္ဘ၀ကို ျပန္ေရးသည့္အခါ ကိုယ့္ဘ၀ေတာ့ ပါလာလိမ့္မည္။
ဘေလာ့ဂ္ေရးလို ့ ပိုက္ဆံမရ၊ အခ်ိန္ေပးရသည္...။ ၁၀ ရက္လုပ္လွ်င္ ကားတစ္စီး ၀ယ္နိုင္ေသာ က်ေနာ့္အလုပ္ႏွင့္ က်ေနာ္ မအားပါ..။ ဒါေပမယ့္ စာေရးခ်င္ေသာ ကဗ်ာေရးခ်င္ေသာ စိတ္နဲ ့မအားတဲ ့ၾကားထဲက လုပ္ေနတာဘဲျဖစ္သည္...။
၁၀ရက္လုပ္လွ်င္ ကား၀ယ္နိုင္တာကို ၾကြားခ်င္လို ့မဟုတ္...အလကားပဲတင္း ဘေလာ့ေရးရတာကို ယွဥ္ေျပာခ်င္လို ့သာျဖစ္သည္.။
သစ္နက္ဆူးဆိုတာ ဘာသာေျပာင္းလာသူျဖစ္ေၾကာင္း ပို ့စ္မ်ားတြင္ေရးခဲ ့သည္...ငယ္ဘ၀ အျမင္ေတြ ခ်ေရးခဲ ့သည္..။
ဘယ္ဘာသာကိုမွ ေစာ္ကားခ်င္လို ့မဟုတ္။ ကိုယ့္မိသားစု အတြင္းေရးကို ေရးျခင္းပင္.။ သာေစလိုေသာစိတ္လဲ မရွိ၊
နာေစလိုေသာစိတ္လဲမရွိ။ ဗုဒၶ ဘာသာ၀င္တစ္ခ်ိဳ ့ရဲ ့ခ်ီးက်ဴးမႈ၊ အားေပးမႈကို ခံခ်င္လို ့မဟုတ္....။
အလကားပဲတင္းႏွင့္ ေရးေသာ စာကိုပင္လိမ္ညာေရးေနမွေတာ့ ဘာသံုးစားလို ့ရမွာလဲ....။
ဒါေၾကာင့္ အျဖစ္မွန္ေတြကို ခ်ေရးသည္။
ကိုယ္ယံုၾကည္ရာ ကိုယ္လုပ္နိုင္ေအာင္ ၁၆ ႏွစ္ မျပည့္ခင္ကတည္းက အသိုင္းအ၀ိုင္းကို စြန္ ့လႊတ္၊ ရပိုင္ခြင့္ ၊ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ေတြကို စြန္ ့လႊတ္ျပီး၊ ဗုဒၶကို ရွာေဖြခဲ ့သည္...ဗုဒၶ၏တရားကို ေလ့လာသည္...တတ္နိုင္သမွ် က်င့္ၾကံသည္....။
မိဘ အသိုင္းအ၀ိုင္းႏွင့္ ၁၈ႏွစ္နီးပါး ေျခရာေဖ်ာက္ျပီး ေနသည္၊ ေသမလို ျဖစ္ေအာင္ မက်န္းမာေသာ္လဲ မဆက္သြယ္ခဲ ့၊
ေဆးရံုေပၚ္မွာ ေနာက္ဆံုး ဆရာ၀န္လက္ေလၽွ်ာ့သည့္အတြက္ ငိုငိုယိုယိုႏွင့္ ဇနီးျဖစ္သူက မိဘလိပ္စာေတာင္းတာေတာင္ မေပးခဲ ့ဘဲ၊
“ငါ...ဗုဒၶဘာသာ၀င္တစ္ေယာက္လိုဘဲ ေသခ်င္တယ္...ဘာမွ မဆက္သြယ္နဲ ့” လို ့ ယတိျပတ္ ေျပာနိူုင္ခဲ ့တဲ ့က်ေနာ္...
အခုက်မွ ဘာကို ေတြေ၀ စဥ္းစားေနမည္လဲ...။
ကိုယ္က အကူအညီ လိုခ်ိန္မွာေတာင္ ဒီဘာသာနဲ ့ကင္းခ်င္လို ့ မဆက္သြယ္ခဲ ့တာ...
ယခုကိုယ္က သိန္းေပါင္းမ်ားစြာ ျပန္ေထာက္ပံ့ ေနခ်ိန္မွာ ဘာကိုမ်ားျပန္ျပီး လြမ္းဆြတ္စြာ ေဆြးေႏြးေနရဦးမွာလဲ...။
ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ ဘာသာေရးကို မေဆြးေႏြးခ်င္တာ..။
ေျပာရမွာ အားနာတတ္တာက....ေျပာလိုက္ရင္ တစ္ဘက္လူ နစ္နာေစမွာမို ့မေျပာတာပါ...။
.......
Noor လို ့အမည္ရွိသူက ဘာသာေရးကို ေဆြးေႏြးခ်င္တယ္...ဘာေၾကာင့္ ေျပာင္းတာလဲ ဆိုတာ......
ေမးလ္ႏွင့္ျဖစ္ေစ ပို ့စ္တစ္ခု အေနႏွင့္ျဖစ္ေစ ၊ ေရးတင္ပါ...ေဆြးေႏြးမယ္လို ့ စီေဘာက္မွာ ..၀င္လာသည္.
သူ ့ကို စိတ္မဆိုးပါ...သူ ့ဘာသာထဲက လူတစ္ေယာက္ ဘာသာေျပာင္းသြားတဲ ့အတြက္ ေျပာျခင္းျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္...။
သို ့မဟုတ္ က်ေနာ္ေရးလိုက္ေသာ စာကို မေက်လည္လို ့ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္...သူ ့စိတ္ကိုက်ေနာ္မသိ..။
က်ေနာ့္စိတ္ကို က်ေနာ္သိသည္.....။
က်ေနာ့္စိတ္ကို အေဖသိသည္.....။
က်ေနာ့္စိတ္ကို အေမသိသည္....။
အဓိက“က လူဆိုတာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္သိဘို ့ပင္။
ကိုယ့္စိတ္ကိုမွ် ကိုယ္မသိလွ်င္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္လိမ္ေနမွန္းေတာင္ ကိုယ္တိုင္သိမွာ မဟုတ္....။
တစ္ခ်ိဳ ့က လိမ္ေနသည္...ညာေနသည္...ဒါေပမယ့္ အသိုင္းအ၀ိုင္းတစ္ခုထဲမွာေတာ့...ဟန္က်ေနသည္..။
က်ေနာ့္ဇနီးရဲ ့တူမေလးတစ္ေယာက္ အစၥလာမ္ဘာသာႏွင့္ ယူထားသည္...အလည္ေခၚေတာ့သြားပါသည္...သူယူလိုက္တာ အေၾကာင္းရွိသည္..တူမေလးလို မိန္းကေလး( ျမန္မာ၊ကရင္ႏွင့္ အျခားလူမ်ိဳးမ်ား) ေတြ ထိုင္းႏိုင္ငံ မဲေဆာက္မွာ အမ်ားၾကီး။။
ထိုင္းပုလိပ္ႏွင့္ ေတာေမာဖမ္းၽြွာေၾကာက္လို ့ ဘာသာျခားအမာခံ ထိုင္းလက္မွတ္ရွိသူကို လင္ေတာ္ၾကသည္..ျပီးေတာ့ မဲေဆာက္ေစ်းထဲက အလြန္ဆံုး ဘတ္၅၀ ေလာက္ေပးရေသာ ပု၀ါေလး ေခါင္းေပၚတင္လိုက္သည္....အသိုင္းအ၀ိုင္းကလဲ လက္ခံၾကသည္..။
ယံုၾကည္ခ်က္ႏွင့္စိတ္ကို ဘယ္လို ေလဆာ ေရာင္ျခည္ပံုရီပ္ဖမ္းတာနဲ ့ အေျဖရွာမလဲ...ဘယ္လို အေျဖထုတ္မလဲ။
ပါးစပ္က အလႅာ လို ့တ” တာေလးနဲ ့ ၁၀၀% ယံုရမွာလား...။
က်ေနာ့္ကို ေဆြးေႏြးစစ္ေမးမယ္ဆို အဲဒီ ေတာေမာ ခါေတာ္မွီေလးေတြကို အရင္ ေမးဘို ့ေကာင္းသည္...။
သုေသတန လုပ္ဘို ့ေကာင္းပါသည္...။
က်ေနာ့္ကို ေမးလွ်င္ က်ေနာ္က ပမႊား။
ဆရာေတာ္ဦးဥာနိႆရ က ေခြထုတ္ျပီး ေပၚတင္ ေဟာသည္ ေျပာသည္...ေဆြးေႏြးပါ..။ ဆက္သြယ္ပါ..။
က်ေနာ့္ကို စိတ္ပူစရာမလိုပါ....။
က်ေနာ္က အေျဖမေပးနိုင္ေသာ ဆရာထံ ေက်ာင္းမတက္ခ်င္..။
ေနာက္က ေခ်ာင္းရိုက္လို ့ေခါင္းကြဲလာေသာ သိုင္းဆရာထံမွာ တပည့္ မခံခ်င္.။
ေဖာင္ေဒးရွင္း မခိုင္ေသာ ကြန္ဒိဳမီယမ္ တိုက္ခန္းေတြ ၀ယ္ဘို ့ စိတ္မကူး...။
ေျမပံုလမ္းညႊန္မပါေသာ လမ္းကို စမ္းတ၀ါး၀ါး အခ်ိန္ကုန္ခံျပီး ခရီးမသြား။
လက္စားေျခ၀ါဒရွိေသာ အယူအဆကို မၾကိဳက္။
ဖန္ဆင္းရွင္အမည္နာမေတာ္ကိုရြတ္ျပီး သူမ်ားအသက္သတ္တာမၾကိဳက္။
ကိုယ္ခ်င္းစာတရားျဖင့္ၾကည့္လွ်င္ သတၱ၀ါ တိရိစၦန္တိုင္း ေသမွာ ေၾကာက္ၾကသည္..။
ဖန္ဆင္းရွင္အတြက္လို ့ေၾကညာျပီး ..လူေပါင္းမ်ားစြာကို သတ္ျပီး ၊ ကိုယ့္အသက္ကိုေတာ့ ေတာေတာင္ေတြ ၾကားမွာ ပုန္းေနရေသာ
ယံုၾကည္မႈမ်ိဳးကို မၾကိဳက္။
သူမ်ားအသက္( ဘာသာတူခ်င္း) ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ျပီး ၾကိဳးစင္ေပၚ ကိုယ့္အလွည့္ေရာက္ေတာ့ တုန္တုန္ရင္ရင္ ျဖစ္ေနေသာ
လမ္းစဥ္ကို မၾကိဳက္..။
က်ေနာ့္ဦးေလး အမ်ိဳးသမီးက ဗုဒၶဘာသာ၊ ဦးေလးက ေရာဂါသည္...ဥိးေလးက အဘြားအိမ္မွာပင္ ထမင္းစားသည္။ ပံုမွန္ဗလီတက္သည္။ ဇနီးျဖစ္သူက သားသမီး၅ေယာက္ႏွင့္စား၀တ္ေနေရး ခက္ခဲေသာေၾကာင့္ ၀က္ေမြးသည္..။
ဒါေပမယ့္ ဦးေလးကို ဘုရားေက်ာင္းလူပံုအလယ္မွာ ေခြးေျပာသလို ေျပာျပီး ဘာသာက ပယ္ကာ ေမာင္းထုတ္လိုက္ေသာ
ဘာသာေရး အုပ္စုကို မၾကိဳက္( ဘုရားလူၾကီး ၁။ သမီးႏွင္ ့ေျမးမေလးက ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ အိမ္ေထာင္ျပဳထားသည္.။ ဘုရားလူၾကီး၂။
ကိုယ္တိုင္က ဗုဒၶဘာသာ၀င္အမ်ိဳးသမီးကို မယားငယ္အျဖစ္ယူထားသည္.။
သူတို ့ေခါင္းမွာ ဘာသာေရးဆိုင္ရာ ဦးထုပ္ေလးေတြ၊ ပု၀ါေလးေတြ တင္ထားသည္...။
အဲဒီ ပိုက္ဆံေပး၀ယ္လွ်င္ လိုသေလာက္ရေသာ ပစၥည္းမ်ားက ဘာသာ၀င္စစ္စစ္လို ့ ဆံုးျဖတ္နိုင္လွ်င္....ခက္ပါသည္။
ဘာသာေရး၏ အႏွစ္သာရမွာ ယံုၾကည္မႈ စိတ္ပင္ ျဖစ္ပါသည္....။
ဘာသာတိုင္းက ေကာင္းသည္ဟု လက္ခံပါသည္..။
ကိုယ္ယံုၾကည္ရာ ကိုယ္လုပ္ ၊ လိပ္ျပာသန္ ့ဘို ့ေတာ့ လိုပါသည္...။
က်ေနာ္ ဘယ္ ဘုရားမွ မညာခ်င္...။
က်ေနာ္ ဘာသာေရး ဦးထုပ္ေလးေဆာင္းျပီး၊ ညာေနရင္ေရာ...။ က်ေနာ္ ့ကို ဘယ္လိုစက္နဲ ့မွ က်ေနာ္ ့မိဘေတြ စစ္လို ့မရပါ။
ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ လူကိုသာ လိမ္ခ်င္လိမ္မယ္....ဘုရားကို မလိမ္။
စကားမစပ္ ထိုင္းမွာေနတုန္းက က်ေနာ့္မွာ လက္မွတ္မလုပ္ရေသး၊ ပုလိပ္ဖမ္းခံထိျပီး...အခ်ဳပ္ထဲမွာ ေနရသည္...တစ္ညေပါ့။
သူငယ္ခ်င္းေတြက အၾကံေပးသည္ ...အစၥလာမ္အဖြဲ ့ကို သြားျပီး လက္မွတ္လုပ္ ၊ ပုလိပ္ မဖမ္းဘူးလို ့ အၾကံေပးသည္။
ေတာေမာရံုးမွာ အစၥလာမ္တစ္ေယာက္က လူၾကီး ျဖစ္ေနတာကိုး။
ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ကျငင္းသည္.။
“ ေတာေမာဖမ္းလို ့ေတာ့ မေသနိုင္ပါဘူး....ႏွစ္ဘုရားေတာ့ တစ္ျပိဳင္တည္း မလိမ္ပါရေစနဲ ့” လို ့သာ ေျပာခဲ ့သည္။
ေျပာခ်င္တာက ဘယ္ဘာသာမဆို ေလးစားပါသည္၊ ယံုၾကည္မႈကေတာ့ ကိုယ္တစ္ဦးခ်င္းႏွင့္သာ သက္ဆိုင္ပါသည္..။
Noor ကို ခင္မင္ပါသည္..ေလးစားပါသည္။ နစ္နာေစလိုေသာ ေစတနာ လံု၀ မရွိပါ. ဒါ ငါ့ ဘေလာ့ဂ္ဘဲ ငါေရးခ်င္တာ
ေရးလိုက္မယ္ဆိုတဲ ့စိတ္လဲ မရွိပါ...။
Noor ဆိုသူက “ ဘာဘဲေျပာေျပာ ဒီအပင္က ေပါက္လွ်င္ ဒီအသီးပါဘဲ” ဟု ေျပာပါသည္..။စိတ္မဆိုးပါ။။။
အရွင္သာရိပုတၱရာ ကိုယ္ေတာ္ၾကီးသည္ ပုေဏၰးမ မိခင္၏ ၀မ္းၾကာတိုက္မွ ေမြးဖြားလာသူျဖစ္ေသာ္လဲ ဒီအပင္မျဖစ္ခဲ ့ပါ.။
အရွင္ဥာနိႆရ လဲ ဒီအပင္ မျဖစ္ခဲ ့ပါ...။
မိုက္ကယ္ဂ်က္ဆင္လဲ လူျဖဴမိခင္က ေမြးခဲ ့လို ့ျဖဴ ျခင္းမဟုတ္ပါ..။
လူ၏ ကိုယ္ခႏၵာႏွင္ ့ စိတ္ကို ေျပာင္းလဲလို ့ရပါသည္...။
မေၾကာက္ဘို ့သာ လိုပါသည္...ရဲမွ မင္းျဖစ္၊ ကိုယ္ျဖစ္ကိုယ္ခံပင္။
........။.........
ဒီအပင္ႏွင့္ မ်ိဳးရိုးႏွင့္ပါတ္သက္ျပီး က်ေနာ့္ တစ္သက္ ဘယ္သူ ့ကိုမွ မေျပာခဲ ့ေသာ....
က်ေနာ့္ အသိုင္းအ၀ိုင္း ၊ အယူအဆျပင္းေသာ က်ေနာ့္ညီတို ့ႏွင့္ အျပင္းအထန္ ေဆြးေႏြးစဥ္က..
က်ေနာ့္ကို “ မ်ိဳးမစစ္”လို ့ရက္ရက္စက္စက္ စြပ္စြဲ စဥ္ကပင္...ဒီစကားလံုး ထုတ္ေျပာလွ်င္ တဘက္သား လႈပ္လို ့မရ ဘဲ ရႈံးနိမ္ ့သြားမွာ
သိေပမယ့္...အားလံုးကို သနားစိတ္ျဖင့္ ျပန္မေျပာခဲ ့ပါ..။
က်ေနာ္ေျပာမယ့္ သက္ေသခံက က်ေနာ့္အဘြားျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ အဘြားကိုလဲ ညွာသည္၊ ကိုယ္ေျပာလိုက္လို ့ျဖစ္ပ်က္သြားမယ့္
သူတို ့ရဲ ့မ်က္ႏွာမ်ားကိုလဲ မၾကည့္ရက္ပါ....။
က်ေနာ္ အခု ေျပာပါမည္...။
က်ေနာ္ ငယ္စဥ္က မိဘေတြ မခ်စ္တဲ ့သားမို ့ အဘြားက ေခၚထားျပီး အဘြားနဲ ့အတူတူ အိပ္ရပါသည္...။အဘြားက စည္ပုတၱရာရြာအနီးက ဌက္ေပ်ာရြာသူ၊ ျမန္မာ ဗုဒၶဘာသာစစ္စစ္ျဖစ္ေသာ္လည္း ၊ အဘို းႏွင့္ ဂ်ပန္ေခတ္မွာ အိမ္ေထာင္က်ျပီး
အစၥလာမ္ ဘာသာယူထားသူ ျဖစ္ပါတယ္..။
က်ေနာ္က ကေလးဆိုေတာ့ တစ္ေန ့လံုးကစားျပီး ညတိုင္ဆို ေမာေမာနဲ ့အိပ္တာပါဘဲ...အဘြားပုတီး စိတ္တာေတာင္ မဆံုးဘူး...ၾကည့္ရင္းနဲ ့အိပ္ေပ်ာ္ခဲ ့တာပါ...။
တစ္ညေတာ့ အိပ္မေပ်ာ္လို ့မ်က္ေစ့ေလးေမွးျပီး အဘြားပုတီးစိတ္ျပီးရင္ပံုျပင္ေျပာခိုင္းမယ့္ အၾကံနဲ ့ေစာင့္ၾကည့္ေနတာပါ.။။
ဒါကို က်ေနာ္အိပ္ေနျပီ ထင္တဲ ့အဘြားက ပုတီးစိပ္ဆံုးေတာ့ လက္အုပ္ေလးခ်ီျပီး ဦး၃ ၾကိမ္ ခ်ပါေတာ့တယ္....။
တစ္ခါမွ မေတြ ့ဘူးတဲ ့ဦးခ်ျခင္းမ်ိဳးကိုေတြ ့ေတာ့ အံ့ၾသသြားတာေပါ့...။
ျပီးတာနဲ ့ တိုးတိုးေလး အဘြားဦးခ်တာ ဘယ္လိုလဲ...ဗလီမွာနဲ ့လဲ မတူပါလားလို ့ေမးေတာ့....
အလန္ ့တၾကားနဲ ့က်ေနာ့္ကို ၾကည့္ပါတယ္...ေနာက္မွ က်ေနာ့္ကို ....
“ ငါ့ျမည္းရယ္...ဘယ္သူ ့မွ မေျပာပါနဲ ့ အဘြားမုန္ ့ဘို းေပးပါ့မယ္”လို ့တိုးတိုးေလး ေခ်ာ့ပါတယ္..။
က်ေနာ္(၇)ႏွစ္ေလာက္ဘဲ ရွိဦးမယ္ထင္ပါတယ္...။ အဘြားက်ေနာ့္ကို ေခ်ာ့ရင္းနဲ ့ မ်က္ရည္က်ေနပါတယ္..။
သိပ္နားမလည္ေသးေပမယ့္ အဘြားငိုတာ က်ေနာ္မၾကည့္ရက္ဘူး....။
အဘြားမ်က္ရည္ က်ေနာ္ မျမင္ရက္ဘူး....ဒါေၾကာင့္“ မငိုပါနဲ ့အဘြားရယ္၊ က်ေနာ့္ကို မုန္ ့ဘိုးေပးစရာ မလိုပါဘူး၊ က်ေနာ္ဘယ္သူ ့မွ မေျပာပါဘူး” လို ့ကတိေပးခဲ ့ပါတယ္..။
ေနာက္ညေတြက် အဘြားက ကန္ေတာ့ကာနီးရင္ လူ အရီပ္အေျခ ၾကည့္ခိုင္းထားပါတယ္...က်ေနာ္က ျခင္ေထာင္ထဲကေနဘဲ...
အဘြားစိတ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ ကန္ေတာ့ရေအာင္ ကင္းေစာင့္ေပးခဲ့ပါတယ္..။
ေနာက္ေတာ့ အဘြားဆိုတာေလးက နားေထာင္ရတာ တစ္မ်ိဳးဘဲ က်ေနာ့္ကိုသင္ေပးပါလို ့ပူဆာေတာ့၊ အဘြားက ဘယ္သူ ့ေရွ ့မွာမွ မဆိုပါနဲ ့၊ အဘြားမေသခင္လဲ ဒီအေၾကာင္းေတြ ဘယ္သူ ့ကိုမွ သင္မေပးပါနဲ ့လို ့ကတိေတာင္းျပီး က်ေနာ့္ကို တရားစာေလး၃ ခုသင္ေပးခဲ ့ပါတယ္...။
“ဗုဒၶ့ သရဏံ ဂစၦာမိ”
“ဓမၼံ သရဏံ ဂစၦာမိ”
“သံဃံ သရဏံ ဂစၦာမိ” ဆိုတဲ ့ စာေလး၃ ေၾကာင္းပါ...။
အဘြားကြယ္လြန္သြားတာ ၾကာပါျပီး....မွတ္မွတ္ရရ အဘြားရယ္၊ အေဒၚ တစ္ေယာက္ရယ္က က်ေနာ္အိမ္ကထြက္သြားလို ့လြမ္းစိတ္နဲ ့ဘဲ အိပ္ယာထဲ လဲျပီး ကြယ္လြန္ခဲ ့တာပါ...ေသခါနီး အသက္ငင္တာေတာင္ က်ေနာ့္ နာမည္တ”ျပီး ေသဆံုးခဲ ့တယ္လို ့..ညီ၀မ္းကြဲ(
ယခု ရဟန္း၀တ္) ကျပန္ေျပာျပပါတယ္...။
အဘြားေရ ခြင့္လႊတ္ပါ...တစ္သက္လံုး ထားခဲ့တဲ့ကတိကို အခု ခ်ိဳးေဖာက္မိပါျပီ...ဒါေပမယ့္ အဘြားသားသမီးေတြ မရွက္ရေအာင္
က်ေနာ္ သစ္နက္ဆူး အျဖစ္နဲ ့ ေဖာ္လိုက္တာပါ...။
က်ေနာ္က အဖြားမ်ိဳးဆက္ပါ...။
က်ေနာ့္ကို နာက်င္ေအာင္ အဘြားသားသမီးေတြက “ မ်ိဳးမစစ္ ၊ သာသနာဖ်က္ အမ်ိဳးသိကၡာ က်ေအာင္လုပ္တဲ ့ေကာင္၊ မင္းဘာသာေျပာင္းရေအာင္၊ ဘာခိုင္မာမႈ တစ္ခု သက္ေသရွိလ” ဲလို ့ ေျပာတုန္းက ျပံဳးရံုဘဲျပံဳးေနခဲ့ျပီး ၊က်ေနာ္ ကတိထိမ္းခဲ ့တာ အဘြားသိပါတယ္ေနာ္....။
အဘြားက ပါတ္၀န္းက်င္ကို ေၾကာက္ေနခဲ ့တယ္...။
သားသမီးနဲ ့အသိုင္းအ၀ိုင္းကို ေၾကာက္ေနခဲ့တယ္...။
ပညတ္ခ်က္ေတြ ေၾကာက္ေနခဲ ့တယ္..။
ဒါေပမယ့္...အဘြား က်ေနာ့္ကို ေသြးတစ္စက္၊ မ်ိဳးေစ့တစ္ခု ရင္ထဲကိုထည့္ေပးခဲ့တယ္။
က်ေနာ္ အဘြားေၾကာက္တဲ ့အရာေတြကို ေဖာက္ထြက္ပစ္ခဲ ့တယ္...။
အားလံုးကို စိန္ေခၚခဲ ့တယ္....။
အဘြားအတြက္ေကာင္းမြန္ရာ ဘံုဘ၀တစ္ခု ေရာက္ဘို ့ ပထမဆံုးအၾကိမ္ရဟန္း၀တ္စဥ္က ေကာင္းမႈေတြ လုပ္ေပးခဲ့တယ္..။
အဘြားယံုၾကည္မႈနဲ ့အဘြားသားသမီးေတြ ရြတ္ဖတ္ေနတာနဲ ့က လမ္းလြဲေနတာဆိုေတာ့ အဘြားသိရမွာမွ မဟုတ္တာ..။
အဘြားေရ...မ်ိဳးေစ ့မွန္မွ အပင္သန္တာပါ..။
က်ေနာ္တို ့က အဘြားေသြးကေန ဆင္းသက္လာတဲ ့မ်ိဳးေစ့ေတြပါ။
ဒီအပင္ကမို ့ဒီအသီးသီးခဲ ့တာပါ...။
.................................................................................................
အားလံုးကိုေလးစားပါတယ္၊ ဘယ္သူ ့ကိုမွ မနာက်င္ေစခ်င္ပါ.....။
ေျပာမွ ရွင္းသြားမွာမို ့ေျပာရတာပါ...။
က်ေနာ့္ကို လာေျပာလွ်င္ တန္ဘိုးရွိေသာ အခ်ိန္ေတြ ကုန္ေနပါလိမ့္မယ္...။
က်ေနာ္အေရာင္ေျပာင္းစရာ မရွိေတာ့ပါ...
က်ေနာ့္အဘြားဆႏၶ ျဖည့္ဆီးဘို ့နဲ ့ က်ေနာ္ယံုၾကည္တာလုပ္ေနခ်ိန္မွာ အေဖအ၇င္းေတာင္ တားမရ၊ နားခ်လို ့မရခဲ ့ပါ။
ဘာသာေရးဘြဲ ့ရထားျပီး ဘာသာေရးဆရာလုပ္ေနေသာညီအရင္းနဲ ့ပင္ မေဆြးေႏြးပါ...ေဆြးေႏြးရင္လဲ...သူအလြတ္က်က္ထားေသာ စာအုပ္ထဲက စာေတြဘဲ ျပန္ရြတ္ျပေနရိုးရိုး မိုးလင္းသြားေပမယ့္ အေျဖမရခဲ ့ပါ...။
စာအုပ္ထဲကစာကိုရြတ္လို ့ေကာင္းကင္ဘံုေရာက္တာ...မယံုနိုင္ပါ..။
ေျပာခ်င္တာက ကိုယ္ယူထားေသာဘာသာထဲမွာဘဲ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အေကာင္းဆံုး က်င့္ၾကံေနထိုင္ပါ။
ေကာင္းတာလုပ္ရင္ ေကာင္းတာျဖစ္ပါလိမ့္မယ္..။
တစ္ဘ၀စာမဟုတ္ဘဲ သံသရာ တစ္ခုလံုးအတြက္ အားကိုးရွာတဲ ့အခါ ၊ ကိုယ္ယံုၾကည္ရာ ကိုယ္လုပ္ရမွာပါ...။
က်ေနာ္ယံုၾကည္ရာ က်ေနာ္လုပ္ေနပါတယ္...။
ဒီလိုေရးလို ့ မေက်နပ္ရင္လဲ ေမာက္စ္ေလး တစ္ခ်က္ ကလစ္ျပီး က်ေနာ့္ ဘေလာ့ဂ္ကို ဖ်က္ပစ္လိုက္ယံုပါဘဲ..။
စိတ္ရႈပ္၇မယ့္ အလုပ္ မလုပ္ခ်င္ပါဘူး.။။
ျငင္းခံုရမယ့္ ၊အေျခအတင္ေျပာရမယ့္ အလုပ္ မလုပ္ခ်င္ပါဘူး...။
ဘေလာ့ဂ္ ေရးလို ့ပိုက္ဆံမရပါဘူး...။
အလုပ္မ်ားတဲ ့ၾကားက ဘေလာ့ဂ္ကို တစ္နာရီ ထိုင္လုပ္ရင္ က်ေနာ္ တရားထိုင္ခ်ိန္ တနာရီ နစ္နာ ေနတာပါ...။
.......


အားလံုးခ်မ္းေျမ့ပါေစ။
( ရွင္မင္းညိဳေရ...ကဗ်ာေလးက တိုက္ဆိုင္လို ့ယူသံုးလိုက္ပါတယ္၊ ခြင့္ျပဳပါ)

Monday, October 13, 2008

စားပြဲထိုးေလးရဲ ့သူငယ္ခ်င္း.......( ဇာတ္သိမ္း)



မထင္မွတ္ခဲ ့ေသာစကားကိုၾကားရေတာ့ အရမ္း၀မ္းသာမိသည္....။ အားလံုးေျပာဆိုျပီးမွ ခင္မက ပန္းခ်ီဆုရမယ့္အေၾကာင္းေျပာျပေတာ့ အမားကရယ္ေနသည္...။ မသိမသာနဲ ့အမားကိုစိုက္ၾကည့္မိေတာ့ အသက္၅၀ေက်ာ္အရြယ္ဆိုေပမယ့္ အျပံုးမ်ားႏွင့္ ၾကည္လင္ ေအးျမလွသည္...။ဆံပင္ျဖဴေလးမ်ားႏွင့္ ခန္ ့သည္..။
ေနာက္ေတာ့ အမား၏ သားသမီးေတြ ေရာက္လာျပီး အမားက မိတ္ဆက္ေပးသည္...။ ကိုဘာဘူ၊ ကို၀င္းနိုင္၊ မိုးမိုး(ရြယ္တူ) ၊ႏွင့္
အငယ္မေလးတိုးတိုး အားလံုးက ေမာင္ႏွမ အရင္းလို ဆက္ဆံၾကပါတယ္....ကို၀င္းနိုင္ဆို တခါထဲ အိမ္ျပန္သြားျပီး သူ ့အ၀တ္အစားေတြ ယူလာျပီး ေရခ်ိဳးျပီး ဒါေတြ လဲ၀တ္ ေရာ့ယူထားတဲ ့..။ ဂ်င္း အေကာင္းစားေတြ။

ခင္မကလည္း ေပ်ာ္ေနသည္ ။ ေနာက္ ျပန္မယ္ ...ေနာက္ေတာ့ လာလည္မယ္ဟုနုတ္ဆက္သည္..၊ကိုအိေတကလည္းနုတ္ဆက္သည္...ဆိုင္ကို လာလည္ဘို ့၊အျမဲ ၀င္ထြက္ဘို ့ေခၚသည္...။
ေႏြးေထြးလိုက္ၾကတာ.......။
အဲဒီညက စတိုခန္းေလးထဲမွာ အိပ္ရတာ...ဒါေတာင္ အေစာၾကီးမအိပ္ရပါဘူး...အမားရဲ ့ေမာင္ ကိုေပါက္က စကားေျပာရေအာင္ဆိုျပီး ဆိုင္မွာ လက္ဘက္သုပ္ေတြ စားရင္း ညနက္သည္အထိ ေျပာေနၾကတာေပါ့.......။
ေနာက္ေန့ အိပ္ယာက ၉နာရီေလာက္မွနိုးေတာ့ ဆိုင္ကို သြားတာေပါ့.....။ တခုေတာ့ရွိတယ္ဗ်...၅ႏွစ္ေလာက္လုပ္လာတဲ ့ စားပြဲထိုးအကိုတစ္ေယာက္က က်ေနာ့္ကို မၾကည္မလင္နဲ ့...ကိုယ္ကနုတ္ဆက္လဲ သူစကားမေျပာပါဘူး...။ က်ေနာ္အေျခအေနကို နားလည္ေပးနိုင္ပါတယ္..။ သူလဲ လူဘဲေလ...။ ေနရတာကလဲ သူနဲ ့တစ္ခန္းမွာ ၂ေယာက္ပါ...။
ဆိုင္ကို စားပြဲထိုးစလုပ္ေတာ့ ကို၀င္းနိုင္နဲ ့အမားက ၾကည့္ထားဦး...နားနားေနေနလုပ္လို ့ေျပာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္က
ေသခ်ာမွတ္သားျပီး ၀ိုင္းလုပ္ပါတယ္...။
က်ေနာ္က စားေသာက္သူတစ္ေယာက္ ကမုန္ ့ခ်ေပးပါေဟ့....ေဆးလိပ္ေဟ့....ပိုက္ဆံရွင္းမယ္ေဟ့....
ေခၚသံၾကားရင္ က်ေနာ္သြားတာေပါ့....သူတို ့က ဘာေျပာတယ္မွတ္လဲ.....
“ ဟာ...ညီေလး မလုပ္ပါနဲ ့စားပြဲထိုး လာပါလိမ့္မယ္...ေနပါ”တဲ ့။။
က်ေနာ္က က်ေနာ္စားပြဲထိုးပါဆိုေတာ့.....ေကာင္တာဘက္လွည့္ျပီး “ ကို၀င္းနိုင္ညီက ေနာက္တတ္တယ္ေနာ္” တဲ ့..။
က်ေနာ္စဥ္းစားတယ္..ဘာမွားေနလဲေပါ့...။
တဟစ္ေယာက္လဲ မဟုတ္ ၊ လာေသာက္သူေတြက အေျပာမ်ားလာေတာ့...ဦးေပါက္ကို ေျပာရတာေပါ့.
က်ေနာ္သြားရင္ သူတို ့က ေနပါေစဘဲ ေျပာေနတယ္ဦးေပါက္....ဘာျဖစ္လို ့လဲေမးေတာ့ ဦးေပါက္က က်ေနာ့္ကို ၾကည့္ျပီး....
ရယ္ပါတယ္....ေနာက္မွ ဘယ္ခိုင္းရဲမလဲ ကြာ.....မင္း၀တ္စားထားတာလဲ ျပန္ၾကည့္ပါဦးကြာတဲ့..။
အဲဒီက်မွ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္ၾကည့္မိတာ...ကို၀င္းနိုင္ ဆင္ေပးထားတာေလ.......။
ရွပ္လက္ရွည္အျဖဴနဲ ့ စတိုင္လ္ေဘာင္းဘီ အနက္ေရာင္နဲ ့ ရႈးဘိနပ္ အနက္နဲ ့....။ ေခသူမဟုတ္ ျဖစ္ေနတာ..။
ကို၀င္းနိုင္ကလဲမရဘူး ၀တ္ကို၀တ္ရမယ္တဲ ့....။
၂ရက္ ၃ရက္က ခိုင္းမယ့္လူ ေခၚမယ့္လူကို မရွိဘူး....ေနာက္မွ ဆရာေလးက ( ဆိုင္ပိုင္ရွင္ ဦးတင္ေရႊပါ....ဆရာေလး လို ့ေခၚမွ
ၾကိဳက္တာ...သေဘာေကာင္းတယ္...က်ေနာ့္ဆို အားၾကီးစ”တယ္) ၀င္ဆံုးျဖတ္ေပးတာ....။ ၀တ္ခ်င္ရင္ ညဘက္ ကို၀င္းနိုင္တို ့ကိုဘာဘူတို ့နဲ ့ အျပင္ေတြ ဘာေတြ ထြက္မွ၀တ္...ဆိုင္မွာ စားပြဲထိုးလို၀တ္တဲ ့...။
အဲဒါနဲ ့ဘဲ ဆိုင္က အခန္းတူေနတဲ ့အကိုၾကီး ပုဆိုးေဟာင္းအက်ီေဟာင္းကို ၀ယ္၀တ္ရပါတယ္..လူေတြမ်ားရယ္ဘို ့ေကာင္းတယ္ဗ်ာ....အဲလိုလဲ အ၀တ္အစားလဲလိုက္ေရာ...ေခၚခိုင္းလိုက္ၾကတာဗ်ာ...လက္ေတာင္မလည္ဘူး....။
( ဒါက်ေနာ့္ဘ၀အတြက္ေတာ့ လူတန္းစားတစ္ခုဘက္ကေန ခံစားမႈ အသစ္တစ္ခုကို ျမင္ခြင့္ရခဲ့တာပါ).....က်ေနာ္ေပ်ာ္ပါတယ္။
ေနာက္ျပသနာက က်ေနာ္က စကားတိုးတိုး ေျပာတတ္တာ...။ အဲဒီေတာ့သူမ်ားက လၻက္ရည္မွာရင္ ဆရာေလး အေဖ်ာ္ခံုထိ
ေျပးေျပာရတာ...အဲဒါဆို ဆရာေလးက နားကို လက္ေလးကာျပီး ...“.အင္း ေျပာ တိုးတိုးေျပာ...ေဘးလူေတြ ၾကားသြားမယ္...ဒါအေရးၾကီးတယ္...”လို ့စပါတယ္။
ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ့္ကို ဘာမွမလုပ္နဲ ့...ဟိုးဆိုင္ေထာင့္ကေန....ငါ့ အေဖ်ာ္ခံုကို မင္းေျပာခ်င္တာ လွမ္းျပီးေအာ္ေျပာ....
ငါကၾကားရင္ အေၾကာင္းျပန္မယ္တဲ ့..ၾကည့္ပါဦး။ လူေတြရႈပ္ေနခ်ိန္ ဆိုင္လူက်ခ်ိန္ဆို ထိုင္ျပီးေအာ္ရတယ္....
ဆရာေလး ေပါ့က်၀မ္း။
ခ်ိဳစိမ့္၀မ္း.....တူးတီး...၀မ္းေကာ္..ပဲနံတစ္..။
မလိုင္စားမယ္...အို..စံုေနတာဘဲ...။
ၾကာေတာ့ ေမာလာတာေပါ့....ဆရာေလး...ေအာ္ရတာ ေမာျပီဆို....
ဆရာေလးက လၻက္ရည္ေဖ်ာ္တိုက္ပါတယ္...။ အမားကေတာ့ၾကည့္ျပီးရီလိုက္တာ...မ်က္ရည္ပါထြက္တယ္...။
ေနာက္ျပသနာက လၻက္ရည္မွာရင္ တစ္ခြက္ပါ...က်ေနာ္သြားပို ့ရင္ ဟိုေရာက္ေတာ့ တစ္၀က္ဘဲ ရွိေတာ့တာ...လက္ေတြတုန္ျပီး ဖိတ္က်တာေလ..။
ေနာက္ေတာ့ အမားက ညဘက္ ဆိုင္သိမ္းျပီးရင္ က်ေနာ့္ကို အတူေနခိုင္းျပီး လၻက္ရည္ခြက္ေတြမွာ ေရထည့္ျပီး စားပြဲေတြၾကားမွာ လူးလားေခါက္ျပန္ သြားခိုင္းပါတယ္...။ အဓိက..က ဟန္ခ်က္ကိုနားမလည္တာပါ..။
ေနာ္ ၃ည ေလာက္က်င့္တဲ ့အခါ လက္တစ္ဖက္မွာလၻက္ရည္၃ ခြက္နဲ ့ေပါင္း၆ခြက္ကို နိမ့္ျမင့္ ေ၀့၀ိုက္ျပီး....အျမန္သြားလာနိုင္ပါတယ္...
ဆရာေလးမသိေအာင္ ခိုးသင္ေပးတာ...။
ဂ်က္လီ ရဲ ့ထိုက္ခ်ိမာစတာကားကို ၾကည့္ရေတာ့ အဲဒီပံုေတြ မ်က္စိထဲ ျပန္ျမင္ေယာင္ျပီး အမားကို သတိရတယ္....
တစ္ကယ္ေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ ့စားပြဲထိုး ထိုက္ခ်ိဆရာက အမားပါ..။
၄ရက္ေျမာက္ျပီးေတာ့ ဆရာေလးေတာင္ခ်ီးက်ဴးပါတယ္...ခ်ီးက်ဴးစကားကလဲ လွတယ္...
“ ေအး...မင္းမွာ စားပြဲထိုးပါရမီ ပါတယ္ကြ” တဲ့.။။ ျဖစ္နိုင္တယ္ သူ ့စကားက။
ေတာ္ရဳံလူ မခံနိုင္ပါဘူး....စားပြဲထိုးတစ္ေယာက္ဟာ တစ္ေန ့ကို ဘယ္ႏွစ္မိုင္ လမ္းေလွ်ာက္သလဲ ဆိုတာ ၊လုပ္ဘူးမွ သိမွာ၊
က်ေနာ္က ပိုပင္ပန္းပါတယ္....အမားသားသမီးေတြက ညဆို ေပ်ာက္ကုန္ျပီ...ဆရာေလးက အိပ္ျပီ..ဆိုင္သိမ္းရတာ အမား တစ္ေယာက္ထဲ။ ဟိုစားပြဲထိုးကဗ်ာ...တစ္ကယ္ဘဲ ေနနိုင္တယ္...အခ်ိန္၁ မိနစ္ ေက်ာ္လို ့ေတာင္ မရဘူး....ဆိုင္မွာ လူဘယ္ေလာက္က်ေနပါေစ...ေကာက္ျပန္သြားတာ..။
ကိုယ္ကေတာ့ ကိုယ့္အေမအရြယ္ျဖစ္ေနေတာ့ မေနရက္ဘူး...အမားကို၀ိုင္းလုပ္ေပးတာ...။
အမားက ညတိုင္ဆို မလိုင္ခ်က္တာ...အၾကာၾကီးဘဲ...က်ေနာ့္ကို လွ်ိဳ ့၀ွက္နည္းေတြပါ ေသခ်ာေျပာျပျပီး...မလိုင္ခ်က္သင္ေပးတာ
( အဲဒီ ထဲက က်ေနာ္ မလိုင္မစားေတာ့တာ...ဟဲဟဲ၊ ေနာက္မွ ရွင္မင္းညိဳကို နည္းေပးမယ္)။
မနက္ ၄း၀၀ အိပ္ယာထ အလုပ္ဆင္း...၁၂နာရီနား...ေန ့၁း၀၀နာရီကေန အလုပ္ျပန္ဆင္း တာ ည ၁၀ ဆိုင္ပိတ္ အမားနဲ ့ဆိုင္ထဲမွာ ဆိုင္သိမ္း မနက္အတြက္လုပ္ ည ၂း၃၀မွာ ျပန္အိပ္...မနက္ ၄း၀၀ ျပန္ထ။
ဒါေၾကာင့္ပင္ပန္းတယ္လို ့ေျပာတာပါ....။

ေနာက္ပန္းခ်ီဆြဲရာကေန လူသိသြားျပီး သူငယ္ခ်င္းေတြ ထပ္ရလာပါတယ္...ကဗ်ာေတြ ေရး လက္လွည့္ ဖေယာင္းနဲ ့စာအုပ္ထုတ္ပါတယ္....။ ကဗ်ာေရးေဖာ္ အခင္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းက အားစိုက္ လို ့ေခၚပါတယ္ တရုပ္ပါဘဲ..။ ေတာ္ေတာ္ခင္တာ။
ပန္းခ်ီေရး၊ ကဗ်ာေရးႏဲ ့ လူလဲ ပိန္လာပါတယ္...။
ဆိုင္မွာလည္း ညေနတိုင္ဆို ကိုေအာင္သာငယ္စကားႏဲ ့ေျပာရရင္ ကသာျမိဳ ့မွာ ပထမဆံုး လၻက္ရည္ဆိုင္တိုင္တဲ ့မိန္းကေလးေတြ
မ်ားလာတာ...ညေနတိုင္ဆို လၻက္ရည္လာေသာက္ရင္း ေအာ္တိုေရးခိုင္း၊ ကဗ်ာတိုေရးခိုင္းနဲ ့။
ဆရာေလးက နားလည္ေပးပါတယ္...သူကေတာ့ ေျပာတယ္...
“ တို ့ကသာေတာ့ ရာဇ၀င္ပ်က္ျပီ”တဲ ့...စ”တာပါ။
ၾကားရက္ေလးေတြမွာ ခင္မ လာေခၚျပီး သူ ့အိမ္မွာ ထမင္း ဖိတ္ေကၽြးပါတယ္...
သူက တစ္ဦးတည္းေသာသမီးပါ...သူ ့မိဘေတြက ေတာ္ေတာ္ခ်စ္တာ...အရမ္းလဲ ေအးေဆးၾကတယ္...။
အိမ္သြားလည္မွ ခင္မကို က်ေနာ္ အံ့ၾသေလးစားရေတာ့တာ......။
ထမင္းစားျပီးေတာ့မွ ဧည့္ခန္းထဲ ေခၚသြားျပီး စႏၵယားတီးျပတာ...စံုေတာျမိဳင္သီခ်င္းကို ကိုယ္တိုင္ဆိုတီးတာ...။
ေနာက္ေစာင္းတီးတတ္တယ္ဗ်....။ အဲဒါ က်ေနာ့္ရဲ ့သူငယ္ခ်င္းခင္မ ေပါ့...။
သူကိုယ္တိုင္အနုပညာသမားမို ့က်ေနာ့္ကို ကူညီေပးခဲ ့တာပါ...ဆုခြဲတာကေတာ့ လူငယ္ကိုး....။
ေနာက္ ညီငယ္ေလးတစ္ေယာက္ က်ေနာ့္ဆီမွာ ပန္းခ်ီ ေလ့လာ သင္ယူဘူးပါတယ္...က်ေနာ္ကေတာ့ ညီအကို သေဘာနဲ ့ဘဲ လိုအပ္တာ သင္ျပေပးခဲ ့တာပါ....ဆရာ သေဘာမဟုတ္ပါဘူး...သူက ကာတြန္းေရးတဲ ့ ညိဳကိုနိုင္( ကသာ) ပါဘဲ..။
..............
အဲဒီဘ၀ေလးမွာဘဲ ေပ်ာ္ေနရာကေန အိမ္က သတင္းၾကားျပီး အတင္းလာေခၚေတာ့...သူငယ္ခ်င္းေတြ ငိုတယ္...
အမားဆို ငိုလိုက္တာ...မင္းငါ့ကို သံေယာဇဥ္ျဖစ္ေအာင္လာလုပ္တယ္ဆိုျပီး ေျပာေျပာငိုတာ...က်ေနာ္လဲ ငိုတာပါဘဲ...။
က်န္တဲ ့ကို၀င္းနိုင္တို ့ဆို ျပန္မယ့္ေန ့က ေရွာင္ေနၾကတာ...။ေမာင္ႏမေတြ အားလံုးပါဘဲ...။
ဦးေပါက္က “ မင္း ေနာက္တစ္ခါ သံေယာဇဥ္တြယ္ေအာင္ လာမလုပ္ပါနဲ ့ေတာ့ကြာ...သြားေတာ့”တဲ ့..။
က်ေနာ္ ရင္ထဲမွာလဲ ငိုေနပါတယ္ ...အျပင္မွာလဲ ငိုေနပါတယ္ဗ်ာ...။
ရွင္ၾကီး၀မ္းမွာ ခင္မင္ၾကတဲ ့သူငယ္ခ်င္းေတြ ရွိပါတယ္...
အခု သူတို ့က က်ေနာ့္ ဘ၀အမွန္ကို ဘာမွ မသိဘဲ ရွင္ငယ္၀မ္းမွာ ၀င္စားခဲ ့တဲ ့ စားပြဲထိုးေလးကို ခင္ၾကတဲ ့သူငယ္ခ်င္းေတြကို က်ေနာ္ ပိုျပီး ခင္တြယ္မိပါတယ္....။
က်ေနာ္ခင္တဲ ့...ဖုန္ေတြနဲ ့ညစ္ပတ္ေနတဲ ့အိမ္ေျပးေလးရဲ ့ပထမဆံုးသူငယ္ခ်င္းကေတာ့၊ သတင္းၾကားေပမယ့္ လံုး၀ လာမေတြ ့ေတာ့ပါဘူး....။
ကသာျမိဳ ့ထြက္တဲ ့အထိ စက္ဘီးေလးနဲ ့မ်ား ေရာက္လာမလားလို ့ေမွ်ာ္မိခဲ ့ေပမယ္......
ခင္မ ေရာက္မလာခဲ ့ပါဘူး.......
ခင္မရယ္ ငါက နင္ခင္တဲ ့စားပြဲထိုးေလးပါ.....ငါ့ အသိုင္းအ၀ိုင္းကို နင္ဘာလို ့ၾကည့္ခဲ ့တာလဲ...
နင့္ရဲ ့စားပြဲထိုးေလးကိုဘဲ နင္ခင္ပါဟာ....။
ခင္မတို ့ေရ...ငါဘယ္ ဘ၀ေရာက္ေရာက္ ၊ ဘ၀ အေျခ ဘယ္ေလာက္ျမင့္ျမင့္ နင့္နာမည္ကို ေတြးမိတာနဲ ့ငါက စားပြဲထိုးေလးပါ...
ငါနင့္ကို လြမ္းတယ္...။
နင့္ကို ေတြ ့ခ်င္တယ္ ခင္မရယ္.......။
ငါေကာ္ဖီ ေန ့တိုင္းေသာက္ပါတယ္....မေသခင္ထိ ေသာက္မွာပါ...
အဲဒီ ေကာ္ဖီထဲမွာ နင္ရွိတယ္ ခင္မေရ....။



သစ္နက္ဆူး
သူငယ္ခ်င္း ခင္မ၊ ကိုအိေတ၊ အားစိုက္၊ ညိဳကိုနိုင္ႏွင့္ စတားလိုက္မိသားစုကို သတိရျခင္းမ်ားစြာျဖင့္။
( ပို ့စ္ထဲမွာပါေသာ အမည္မ်ားမွာ နာမည္ရင္း အတိုင္းအမွန္ျဖစ္ပါတယ္)...။

Sunday, October 12, 2008

စားပြဲထိုးေလးရဲ ့သူငယ္ခ်င္း(၄)



ဆရာမေခၚလာေသာ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးအခန္းထဲ၀င္လာေသာအခါ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ ေဘးကိုရွဲကုန္သည္။
မ်က္ႏွာမာၾကီးႏွင့္ခါးၾကီးေထာက္ျပီး....မင္းဘယ္ကလဲ ဟုေမးလာသည္။
ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ပါ ဒီျမိဳ ့ကို ေရာက္လာရင္းပန္းခ်ီျပိဳင္ပြဲေတြ ့လို ့၀င္ျပိဳင္တာပါလို ့ေျပာေတာ့ ဘာမွ မေျပာဘဲ သူ ့တပည့္ေတြရဲ ့ပံုကို လိုက္ၾကည့္ေနသည္.။ ျပီးမွ တစ္ေခါက္လာျပီး ......
“ မင္းဘယ္မွာ ေနတာလဲ”
“ ဒီကသာမွာေျပာတာလား ဆရာၾကီး”
“ ဟ...ကသာေရာက္ေနမွေတာ့ ကသာမွာေနတာကို ေျပာတာေပါ့ကြာ”
“ က်ေနာ္ ဘယ္မွာေနရမလဲဆိုတာ က်ေနာ္လဲမသိပါဘူး...က်ေနာ္အလုပ္တစ္ခု ရွာ၇မွာပါ”
ကိုယ္က ျပန္သာ ေျဖေနရတာ စိတ္ထဲမွာေတာ့ နဲနဲလန္ ့ေနသည္....။
ဆရာၾကီးက အခန္းရွိလူမ်ားကို ေ၀့ၾကည့္ျပီး က်ေနာ့္ဘက္ကိုလွည့္ကာ အသံမာမာ၊ အသံက်ယ္က်ယ္နဲ ့ေျပာသည္..
“ မင္းဘာသာ ဘယ္မွာဘဲေနေနကြာ...ေနာက္၃ရက္ၾကာရင္ဆုေပးပြဲရွိတယ္...မင္းဘဲ ပထမဆုကိုလာယူ ၾကားလား”
ဆရာၾကီး ဘာမ်ားေျပာမလဲအထင္ျဖင့္ နားစြင့္ေနသူအားလံုး တစ္ခ်က္ေတာ့ေၾကာင္ျပီးတိတ္ဆိတ္သြားတာ....
ေနာက္မွ ဆရာၾကီးက က်ေနာ့္ပုခံုးကိုကိုင္ကာ......“ မင္းေတာ္တယ္ကြ” ဟုေျပာျပီးထြက္သြားေတာ့သည္...။
စိတ္မွာ အရမ္း၀မ္းသာသြားသည္...။ဒါေပမယ့္ ဒါျပိဳင္ပြဲစည္းကမ္းအရ မျဖစ္သင့္ပါ၊ ဆရာၾကီးကဆုကိုတစ္ကယ္ေပးခ်င္ပါေစဦး က်န္ေသာေရးဆြဲသူေတြကိုငဲ့ရပါမည္။ အားနာစိတ္ျဖင့္ ျပိဳင္ပြဲ၀င္ေတြကို က်ေနာ္ မၾကည့္ရဲပါ......။
ဆရာၾကီးကို လန္ ့သည့္ အရွိန္နဲ ့ေဘးမွာ ကြယ္ရပ္ေနေသာ ခင္မ ကေျပးလာျပီး လက္ေမာင္းကို အားရပါးရရိုက္ကာ...
“ နင္ တစ္ကယ္ ပထမဆု ခ်ိတ္သြားျပီ...တို ့ဆရာၾကီးတစ္ကယ္ေျပာတာဟ...ဆရာၾကီးကအဲလိုၾကီး”
သူမေျပာတဲ ့ဆရာၾကီးကအဲလိုၾကီးဆိုတာ ...နားမလည္ေပမယ့္ ျပိဳင္ပြဲခန္းထဲက၂ေယာက္အတူ ထြက္လာခဲ့သည္...
ေက်ာင္းသူေလးေတြ ေရာက္လာျပီး အတင္းေအာ္တိဳေရးခိုင္းသည္...ခင္မင္ဘို ့လဲ ေကာင္းပါသည္...။
ေနာက္သူတို ့စကားသံ၀ဲ၀ဲေလးေတြကို ခ်စ္သည္....အထက္ပိုင္းကလူေတြ စကား၀ဲၾကေပမယ့္ ကသာစကား၀ဲပံုက တစ္မ်ိဳးထူးျခားသည္။
သူငယ္ခ်င္းခင္မကေတာ္ေတာ္ခင္ဘို ့ေကာင္းပါသည္။သူ ့ပံုစံက ဆံပင္ဂုတ္၀ဲေလးႏွင့္ ၊သြားေလးက ေခါေယာင္ေယာင္...ဒါေပမယ့္သိပ္မသိသာပါ..အဲ မ်က္လံုက မို ့ျပီး နဲနဲျပဴးတယ္...( စိတ္မဆိုးနဲ ့ခင္မေရ...ဒါမွနင့္ကိုပံုဖမ္းမိၾကမွာ)။ ဒါေတြက အေရးမၾကီး
သူ ့စိတ္ဓါတ္လွသည္....က်ေနာ္လိုခ်င္တာ စိတ္အလွ။ေနာက္ခင္မက ၉တန္းေက်ာင္းသူ။ က်ေနာ္က ၈တန္းေက်ာင္းသား...ရြယ္တူလျ ျဖစ္ေနေတာ့ စကားေျပာရတာ ပိုအဆင္ေျပသည္...ခဏေလးအတြင္းမွာ အရမ္းခင္သြားၾကသည္..။
ေနာက္သတိရျပီး....“ခငမ ဟို အကိုၾကီးေရာ ဘယ္မွာလဲဟ”
“ ဘယ္သူတုန္း”
“ ငါပံုဆြဲေနတုန္း ျပတင္းေပါက္ကေန ေျပာေပးေနတာေလ...နင္မၾကားဘူးလား”
“ ဟင့္အမ္း...ငါမၾကားပါဘူး...ဘာေျပာလို ့လဲ”
“ ငါလိုအပ္တာေလးေတြကို သူကေျပာေပးတယ္ဟ...သူ ့ကို ေက်းဇူးစကားေျပာရမယ္”
“ ဟာ...အဲဒီလူၾကီးက ရူးေနတာဟ...ေနာက္သူပန္းခ်ီမဆြဲတတ္ပါဘူး”
“ ဟမ္..ရူးေနတာ...မျဖစ္နိုင္ပါဘူး ။သူဆြဲတတ္တယ္...သူေျပာတာ အမွန္ေတြပါ..ငါဘဲသိတယ္...”
“ ညီညီ..ငါက ကသာသူေနာ္..ဒီျမိဳ ့မွာ ေမြး၊ ဒီျမိဳ ့မွာေနတာ...နင္က ဒီေန ့မွ ကသာေရာက္တာ၊ နင္ကဘာမွ မသိပါဘူး၊ အဲဒီလူၾကီးက
တစ္ကယ္အရူး...”
က်ေနာ္အံ့ၾသမိသည္..စိတ္ထဲမွာ အရူးဆိုတာ ဘယ္လိုမွ လက္ခံလို ့မရ...ဒါေပမယ့္ ေနာက္မွ စံုစမ္းေတာ့မယ္ေလ...ေတြ ့ၾကဦးမွာပါဟု
ေတြးကာ ခင္မကို ဘာမွ မေျပာေတာ့ပါ။( တစ္ကယ္ဘဲ ကသာမွာ ၅လေလာက္ေနျပီး ရွာေသာ္လည္း မေတြ ့ခဲ ့ရပါ)
အျပင္ေရာက္လာျပီးမွ ခင္မကို အလုပ္ရွာေပးနိုင္မလားေမးၾကည့္ရသည္။
“ ညီညီ နင့္ၾကည့္ရတာ အလုပ္ၾကမ္းလုပ္နိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး”
“ ေအး....ေမြးကတည္းက တစ္ခါမွေတာ့ မလုပ္ဘူးေသးပါဘူး....ဒါေပမယ့္ လုပ္ရမွာေပါ့ဟာ”
“ နင္က ဘယ္လိုအလုပ္ လုပ္ခ်င္တာလဲ”
“ ျဖစ္နိုင္ရင္ေတာ့ ငါလက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ စားပြဲထိုးေတြ ဘာေတြ လုပ္ခ်င္တယ္၊ ခင္မ ...ငါတေန ့ကို လက္ဘက္ရည္ ၆ခြက္ေလာက္ေသာက္မွ ေနလို ့ရတာ...”
“ ေအး...ဒါဆို အေတာ္ဘဲ ငါ့အသိတစ္ေယာက္လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ရွိတယ္ဟ...တို ့သြားရေအာင္”
“ ေအး...ေကာင္းတယ္”
နွစ္ေယာက္သား စက္ဘီးေလးတြန္းကာလမ္းေလွ်ာက္ရင္း သူေျပာတဲ့ ဆိုင္ကိုေရာက္လာသည္...ဆိုင္ကတရုပ္ဆိုင္။ အဘိုးၾကီးတစ္ေယာက္ထိုင္ေနတာကို ခင္မကနုတ္ဆက္ျပီး “ အိေတ” ရွိလားဟုေမးသည္...။အဘိုးၾကီးေခၚလိုက္ျပီး ခဏေနေတာ့
အိေတဆိုသူ ထြက္လာျပီး ခင္မႏွင့္ နုတ္ဆက္ေျပာဆိုေနၾကသည္။ လူက တရုပ္လဲျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖဴနုေနသည္..
ခင္မက အလုပ္လိုက္ရွာေနေၾကာင္း ေျပာျပီး က်ေနာ့္ကို မိတ္ဆက္ေပးေတာ့.....
“ ဟယ္...စားပြဲထိုးလုပ္မယ္..တစ္ကယ္ ၊ ေခ်ာလိုက္တာဟယ္..ခင္မ ငါသူ ့ကို ေခၚထားလိုက္မယ္...တစ္သက္လံုးေနလဲရတယ္”
သြားျပီ၊ ကိုအိေတက မိန္းကေလးစိတ္၀င္ေနတာ....
ကိုအိေတ မေတြ ့ေအာင္ စားပြဲေအာက္ကေနခင္မကို ဆြဲဆိတ္ေတာ့လဲ....မုန္ ့ေတြကို အေသအလဲတြယ္ေနရင္းက....
မ်က္လံုးျပဴးၾကီးျဖင့္ ဘာလဲဟူေသာ အဓိပၸါယ္ႏွင့္ျပန္ၾကည့္ေနသည္...
ျပီးမွ ဘယ္လိုေတြးသလဲေတာ့မသိ ေကာက္ခါငင္ကာျဖင့္ ထေမးသည္။။
“ လခဘယ္ေလာက္ေပးမွာလဲ”
ဟိုက ျပံဳးလွ်က္ .....“ ၁၅၀၀”
“ ဟာ...တစ္ကယ္။။ညီညီ နင္ေတာ့ပြျပီ၊ အမ်ားၾကီးဘဲ”
က်ေနာ္ေတာ္ေတာ္ တိုသြားျပီး ခင္မေျခေထာက္ကို ေဆာင့္နင္းလိုက္ျပီး....မ်က္ေစာင္းထိုးၾကည့္သည္။။။အမယ္ မယ္မင္းၾကီးမက
ကိုယ့္ကိုေတာင္ ေခါင္းေလးျငိမ့္ျပီး ျပံုးျပေနေသးသည္...။မ်က္လံုးျပဴးၾကီးႏွင့္။
ေနာက္မွ က်ေနာ္က...
“ဒီမွာေတာ့ မျဖစ္နိုင္ဘူး ထင္တယ္...”
“ ဟယ္......ဘာျဖစ္လို ့လဲ”
“ က်ေနာ္က မြတ္ဆလင္ပါ....ဒီမွာ ထမင္းစားရင္ က်ေနာ္ အျပစ္ရွိတယ္”
“ အို....အိုးခြဲျပီး ၂ေယာက္စာ ခ်က္စားမယ္ေလ”
ေျပာေနတုန္း လက္ဘက္ရည္ ေသာက္သူလာသျဖင့္ ကိုအိေတ ထြက္သြားမွ...
“ ခင္မ ...ငါဒီမွာ မလုပ္ခ်င္ဘူး...သူက မိန္းကေလးစိတ္ေပါက္ေနတာ...ငါ့ကို တစ္ျခားသြားပို ့ပါဟာ”
“နင္ကလဲ...ဘာျဖစ္လို ့လဲ”
ေအာ္ခင္မရယ္...နင့္ကိုေျပာရမွာ ခက္လိုက္တာ.....။
ေနာက္မွ အေတြးတစ္ခုရျပီး...တျခားမြတ္ဆလင္ဆိုင္တစ္ခု ငါေတြ ့ခဲ ့တယ္....ေန ့ခင္းကေတာင္ ..ငါေသာက္ခဲ ့ေသးတယ္...”
“ ေအာ္...ေအး..စတားလိုက္...ေနဦး အိေတကို ငါေျပာၾကည့္မယ္”
ခဏေန ကိုအိေတ ျပန္ေရာက္လာေတာ့ ခင္မက ဘာသာေရးကို အေၾကာင္းျပျပီး....ဒီမွာ ခက္ချနိုင္ေၾကာင္း ေျပာျပသည္....။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကိုအိေတ ကိုယ္တိုင္ လိုက္ေျပာေပးပါသည္...။
သူတို ့ေတြက စီးပြားခ်င္းတူေပမယ့္ ခင္ခင္မင္မင္ပါ..။
ကိုအိေတက ဘာမွလဲ မသိဘဲ အရမ္းကို က်ေနာ့္ဘက္က အာမခံေနသည္....။
ဆိုင္ရွင္ အဘိုးၾကီးအိပ္ေနသည္...စားပြဲထိုးကလဲ ရွိျပီးေနသည္ဟုေျပာသည္...က်ေနာ္လဲ ဘာမွ မတတ္နိုင္ေတာ့ပါ။
ကိုအိေတဆီ သြားရဘို ့သာ ရွိေတာ့သည္။
အားလံုဆံုးျဖတ္ရခက္ေနစဥ္မွာပင္ ပိုင္ရွင္ အေဒၚၾကီးေစ်း၀ယ္ရာမွျပန္ေရာက္လာသည္။
အက်ိဳးအေၾကာင္းကို ခင္မႏွင့္ ကိုအိေတက ေျပာျပေတာ့ ဆိုင္ရွင္ အမား( အေမ....နာမည္ေမ ့ေနသည္)က...
သူေခၚထားလိုက္မယ္ဟုေျပာေတာ့ အရမ္း၀မ္းသာမိသည္....။
လခအေၾကာင္းကိုအိေတက ေျပာေတာ့....
“ ဒီမွာ စအလုပ္လုပ္သူတိုင္းကို ၇၀ က်ပ္ေပးတယ္...ထမင္းညမနက္ေကၽြးတယ္၊ အိပ္စရာေနရာေပးတယ္၊ ဒါေပမယ့္ မင္းကို
ငါစအလုပ္လုပ္တာနဲ ့တစ္လ ၁၀၀ ေပးမယ္...ငါ့ကိုေတာ့ မင္းနာမည္ မေခၚရဘူး အမား( အေမ) လို ့ေခၚ၇မယ္”
ဘုရားေရ.......။

ေနာက္ဆံုးပိုင္း ဆက္ပါမယ္....အားေပးသူေတြကို အရမ္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ။

Saturday, October 11, 2008

စားပြဲထိုးေလးရဲ ့သူငယ္ခ်င္း



ေတာရိပ္ေတာင္ရိပ္တို ့၏ စိမ့္စိမ့္ေႏြးေႏြး ရစ္သိုင္းလႊမ္းျခံဳမႈကို ခံစားရင္းေလွ်ာက္လာခဲ ့တာ ဘယ္ေလာက္ေ၀းေ၀းေရာက္ခဲ ့ျပီ
ဆိုတာ အတိအက်မသိေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္ေ၀းေ၀း ေရာက္လာတာေတာ့ ပင္ပန္းလာမႈေၾကာင့္သိသည္....။
ေနေရာင္က တျဖည္းျဖည္း ျမင့္တက္လာသလို ပူေလာင္မႈကို လူကသိပ္မခံနိုင္။ တခါမွလဲ ဒီေလာက္လမ္းမေလွ်ာက္ဘူး၊
နားလိုက္သြားလိုက္ ၊စားလိုက္ေရေသာက္လိုက္ႏွင့္ လြပ္လပ္မႈကိုလဲ ခံစားရသည္...။
အခုမွ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဆရာမင္းလူရဲ ့ ဌက္ကေလး လိုစိတ္ထဲထင္လာသည္...။ေနာက္ ကခ်င္အဖြဲ ့ေတြနဲ ့ေတြ ့မလားေတြးမိေသး၊
ေတြ ့လဲ ကိစၥမရွိ လိုက္သြားမွာ...တစ္ေကာင္ထဲဘဲ..၊။ သခင္သန္းထြန္းပ+ဒု စာအုပ္ကိုဖတ္ထားတာဆိုေတာ့လဲ ဘာမွကို မေၾကာက္
ခ်င္ေတာ့။
တစ္ကယ္တန္းေတာ့ မေတြ ့ခဲ ့ပါ.........။
ေနာက္ေတာ္ေတာ္ေ၀းေ၀းမွ ကားသံၾကားရျပီး ဘယ္လိုကားလဲဆိုတာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္းေစာင့္ၾကည့္ေနလိုက္သည္။ ခဏၾကာေတာ့
ကားအ၀ါေရာင္ၾကီးတစ္စီး ေတြ ့ရျပီး အနားေရာက္ေတာ့ ကားရပ္ျပီး က်ေနာ့္ကို ေမးလာသည္။
“ေဟ့..ေကာင္ေလး မင္းဘယ္သြားမွာလဲ”
“ ကသာ”
“ဘာျဖစ္လို ့လမ္းေလွ်ာက္ေနတာလဲ”
“က်ေနာ္ ကားမမွီလိုက္လို ့ပါ”
“ မင္းကြာ....ဒီလမ္းကို ဘာထင္လို ့လဲ...မေသေကာင္းမေပ်ာက္ေကာင္း...တက္..တက္၊ကားေပၚကို”
“က်ေနာ့္မွာ ပိုက္ဆံ ၅က်ပ္ေတာင္မျပည့္ဘူး...ဦး”
“ မလိုပါဘူးကြာ....လာတက္...ဒါေပမယ့္ ေနာက္မွာဘဲ ထိုင္ေနာ္...ေသခ်ာလည္းကိုင္ထားဦး”
သေဘာေကာင္းေသာ ကားဆရာကို ဟုတ္ကဲ့ပါ...ဦး ဟုေျပာရင္း ကားေပၚကို မနည္းတြယ္တက္ရသည္၊ တစ္ကယ္ေတာ့
လမ္းၾကံဳတင္ေသာကားက လူစီးကားမဟုတ္၊ သစ္တင္တဲ ့ကားၾကီး၊။
ေနာက္မွာအျပည္ ့တင္လာေသာ သစ္လံုးၾကီးေတြေပၚမွာ ထိုင္ရသည္...လက္ကေတာ့ သံၾကိဳးၾကီးေတြကို ျမဲျမဲကိုင္ထားရတာေပါ့...။
ကားေပၚတက္ျပီးတာနဲ ့ ကားဆရာလည္း တရၾကမ္းေမာင္းသည္...။
ကားေဆာင့္ေပမယ့္ လမ္းေလွ်ာက္တာထက္ခရီး ပိုေရာက္တာမို ့အဆင္ေျပပါတယ္...။
လမ္းေလွ်ာက္တုန္းက ဘာမွ မျဖစ္ေပမယ့္ ေျမလမ္းဖုန္လမ္းမွာ ေမာင္းတာမို ့ တစ္ကိုယ္လံုးလဲ ဖုန္ေတြနဲ ့ေမ်ာက္ျဖဴတစ္ေကာင္လိုျဖစ္ေနျပီ..။ကိုယ့္ဘာသာ သေဘာက်ျပီး ရယ္ေနမိသည္...ကားကလည္း ေဆာင့္လိုက္သည္မွာ
လက္ကိုသာ ျမဲေအာင္ကိုင္ထားရသည္.။
ဒီလိုနဲ ့ပင္ ကားက သစ္လုပ္ငန္း၀င္းၾကီးထဲသို ့၀င္ေရာက္လာခဲ ့ျပီ။ ကိုယ္ကလဲ ဆင္းရမွာလား...ဆက္ထိုင္ေနရမွာလား မသိ။
ခဏေနမွ ကားဆရာက “ ရျပီ ...ေကာင္ေလး..ငါက ဒီမွာဘဲ လမ္းဆံုးျပီ...ျမိဳ ့ထဲေတာ့ လိုက္မပို ့ေတာ့ဘူး..မင္းဒီလမ္းၾကီး အတိုင္းသာဆက္ေလွ်ာက္သြားေတာ့” ဟုေျပာလာသည္၊
ကားဆရာၾကီးကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာျပီး ကားေပၚကဆင္းကာ တစ္ခါမွ မေတြ ့ဘူးေသာ လုပ္ငန္းမ်ားကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္...။
သူတို ့ေတြ ပင္ပန္းလိုက္တာ...လူေတြကလည္း ဆင္ေတြနဲ ့အျပိဳင္ အလုပ္လုပ္ေနၾကသည္။
ဆင္ေတြ၊ သစ္တင္ သစ္ဆြဲတဲ ့ကားေတြကို ေသခ်ာထိုင္ၾကည့္ေနခဲ ့သည္..ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာမွ ျမိဳ ့ထဲဘက္ကိုဆက္ထြက္လာခဲ ့သည္.။
ျမိဳ ့အ၀င္က စလို ့အိမ္ကေလးေတြ ၾကိဳၾကားေတြ ့၇သည္...ေတာရြာေလးတစ္ခုလိုပင္...ေနာက္မွ ျမင္ကြင္းေတြက ျမိဳ ့အိမ္ေတြလို
ျမင္လာရသည္..။
ကသာကိုသာ စိတ္ထင္တိုင္းလာခဲ ့တာ တစ္ကယ္ေတာ့ ဘယ္သြားလို ့ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ..။
စိတ္ကအားငယ္မိေသာ္လဲ ဘ၀ေတာ့စျပီကြာဟု ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အားတင္းရင္း ျမိဳ ့ထဲ လမ္းေလးခြ ေရာက္လာသည္...။
“စတားလိုက္ ကဖီးႏွင့္ အေအး” ဆိုင္ကိုေတြ ့ေတာ့ လက္ဘက္ရည္ ေသာက္ခ်င္လာျပီ..။ အစၥလာမ္ဆိုင္ျဖစ္သည္။
မုန္ ့ႏွင့္လက္ဘက္ရည္တစ္ခြက္မွာေသာက္ျပီး ပိုက္ဆံရွင္းလိုက္ေတာ့ ၂က်ပ္နီးပါးဘဲ က်န္ေတာ့သည္..။
ျပီးမွ ဆိုင္ကထြက္လာျပီး ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္လုပ္ရင္း ေၾကာ္ျငာဘုတ္ေသးေသးတစ္ခုေတြ ့ရသည္...
“ ပန္းခ်ီျပိဳင္ပြဲ”
စိတ္ထဲမွာ ၀မ္းသာလိုက္တာ ၊ ေနရာကို ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ ကသာျမိဳ ့အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ..။
နီးရာလူကို လမ္းေမးျပီး ျပိုင္ပြဲရွိရာေက်ာင္းကို ေရာက္လာခဲ ့သည္....အေသးစိတ္ျပိဳင္ပြဲေၾကာ္ျငာႏွင့္ စည္းကမ္းခ်က္ကို ဖတ္လိုက္ေတာ့
ကသာျမိဳ ့၏ ထုတ္ကုန္လုပ္ငန္းမ်ားျဖစ္တဲ ့ ေရလုပ္ငန္း၊ လယ္ယာလုပ္ငန္း၊သစ္လုပ္ငန္း ၊ဒါေတြကိုျခံဳငံုျပီး စက္အမႈလက္မႈကို ေဖာ္က်ဴး
ရမည့္ပြဲ...။
ဒါကျပသနာမရွိပါ...ေအာက္ဆံုးစာေၾကာင္းကသာ တစ္ကယ့္ျပသနာ...။
တစ္ဦးလွ်င္၀င္ေၾကး ၅က်ပ္ေပးသြင္းရမည္တဲ ့။
လူလည္းစိတ္ဓါတ္က်သြားသည္....ေပးမည္ ့ဆုေတြကမနည္းေပမယ့္ ၊၀င္ေၾကးေပးစရာ ေငြ မျပည့္...။
ေနာက္ေတာ့လဲ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္နိုင္ပါဘူးေလဟု ေတြးရင္းစိတ္ကို ေလွ်ာ့ကာ ပန္းခ်ီျပိဳင္ပြဲ အခန္းကို အျပင္ကသာ ေငးေနမိေတာ့သည္။
ျပိဳင္ပြဲ၀င္မယ့္လူေတြက ကိုယ့္လိုငယ္သူ သိပ္မပါ..လူလတ္တန္းေတြ၊ ပန္းခ်ီစတဲန္းခံုေတြ၊ဘုဒ္ျပားေတြ စုတ္တံေတြႏွင့္....။
ကိုယ့္မွာေတာ့ ေခြးအမဲသားေမွ်ာ္သလိုသာ...။
ၾကည့္ေနရင္းကပင္ ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာၾကီး၀င္လာျပီး ၾသ၀ါဒစကား အားေပးစကားေျပာကာ ျပိဳင္ပြဲကိုစေတာ့သည္....။
ထိုဆရာၾကီးက ပန္းခ်ီဆရာ၊ ၀င္ျပိဳင္ေနၾကတာေတြအားလံုးက သူ ့တပည့္ေတြ၊။
အားက်စိတ္ေတြ၊အာသာငမ္းငမ္းဆြဲခ်င္စိတ္ေတြနဲ ့ျပတင္းေပါက္တြင္လက္တင္ရင္းေငးေနမိသည္..။
ခဏေနေတာ့ ဖုန္အလူးလူးႏွင့္ က်ေနာ့္ေဘးမွာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ကပ္သီးကပ္သတ္အတူလာရပ္ၾကည့္သည္....။
သူလဲ သူမ်ားေတြ ဆြဲေနတာကို လာေငးတာဘဲျဖစ္သည္.....။ခဏေနေတာ့ သူ ့ဘာသာျငီးသလို ကိုယ့္ကိုေျပာသလိုႏွင့္....
“ ဆြဲခ်င္လိုက္တာ...” ဟုေျပာသည္...ကိုယ္ကလဲ အားေပးတဲ ့အေနနဲ ့...
“ သြားဆြဲပါလား”
“ တတ္မွမတတ္တာ”
“ေၾသာ္....”
“ နင္ေကာ..မဆြဲတတ္လူးလား”
“ဆြဲတတ္တာေပါ့”
“ အင္...ဆြဲတတ္ရင္ သြားဆြဲေလ”
“ျပိဳင္ပြဲ၀င္ဘို ့ပိုက္ဆံမရွိဘူး”
သူမက မယံုသလိုၾကည့္ျပီး....“၅က်ပ္ေတာင္ မရွိဘူးလားဟာ..”
“တစ္ကယ္မရွိလို ့ပါ”
“နင္ဘယ္ကလဲ...ဒီျမိဳ ့ကမဟုတ္ပါဘူး”
“ ငါအိမ္ကထြက္လာတာ...( .......)ျမိဳ ့က”
“နင္ဆြဲတတ္တာတစ္ကယ္လား”
“တစ္ကယ္” “ဒါဆို ...ခဏလာဦးဟာ” ဟုေျပာျပီး လက္ေမာင္းကိုဆြဲေခၚသြားကာ ေၾကာ္ျငာဘုဒ္ကို ေသခ်ာျပန္ဖတ္ေနသည္...။
သူ ဘာလုပ္ေနတာလဲဆိုတာစဥ္းစားမရ..။
ေနာက္မွသူမက တိုးတိုးေလး ကပ္ေျပာသည္....။
“ ပထမရရင္ေပးမယ့္ဆုေတြ မနည္းဘူးဟ”
“ေအး...ဟုတ္တယ္..”
“ဒါဆို ျပိဳင္ပြဲ၀င္ေၾကးငါစိုက္ေပးမယ္....ဆုရခဲ့ရင္တစ္ေယာက္တစ္၀က္ခြဲမယ္...ေက်နပ္လား”
က်ေနာ္သူမရဲ ့ပြင့္လင္းမႈ ကိုေတာ္ေတာ္သေဘာက်သည္....သူမက ေစ်းတြက္တြက္ေနတာကိုး။
“ဆုမရခဲ ့ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ”
“ေနာက္ေတာ့ နင္ျပန္ဆပ္ေပါ့ဟာ”
“ေၾသာ္...ေအး”
က်ေနာ္သူမကိုသေဘာက်ျပီး ရယ္ေနေတာ့.....ဘာလဲ နင္ကမဆြဲဘူလား.....
“ဆြဲမွာေပါ့ဟ...”
“နင့္နာမည္က”
“ညီညီ...နင္ေရာ...”
“ခင္မ.....ဒါဆိုငါစာရင္းသြင္းလိုက္ေတာ့မယ္”ဟုေျပာျပီးေရွ ့ကေနထြက္သြားသည္....။
ပန္းခ်ီခန္းေစာင့္ေနေသာ ဆရာမကိဳ သြားေျပာေတာ့ အခ်ိန္ေနာက္က်ေနျပီဟုေျပာသည္....။
ရပါတယ္ဟု ေျပာေတာ့ လက္ခံျပီး ၃ေပ ၂ေပခြဲေလာက္စကၠဴအထူတစ္ခ်ပ္ႏွင့္ စုတ္တံေသးေသးေလး၃ေခ်ာင္း၊ ျပီးေတာ့ စကၠဴေပၚမွာ ေဆးေရာင္ေလးေရာင္ပံုေပးသည္...။
ခင္မက သူမ်ားေတြလို ေဆးမ်ားမ်ားဘူးေတြႏွင့္စုတ္မ်ားမ်ားေပးဘို ့ေျပာေတာ့ ဒါဘဲရမယ္ဟုဆရာမကေျပာသည္...။
စိတ္ထဲမွာတင္းကနဲ ျဖစ္သြားတာ..။ မညီမမွ်လုပ္သလိုခံစားမိေပမယ့္ လိုရင္နည္းနည္းေတာင္းလို ့ရမလားေမးေတာ့
“နည္းနည္းပါးပါးေတာ့ရမယ္” ဟုေျပာလာသည္...
သူမ်ားေတြလို စတဲန္းခံုနဲ ့ေအာက္ခံဘုတ္ျပားေတာင္းေတာ့ မရွိဘူး....ဆြဲ၇င္ၾကမ္းျပင္မွာဆြဲလဲရတာဘဲ...တဲ ့။
ခင္မကစိတ္ေတြတိုေနသည္....
ေၾသာ္...ေလာကၾကီးကဘာလို ့မ်ားမညီမမွ်ေတြ လုပ္ေနျဖစ္ေနၾကတာလဲ..
ေနာက္ဆံုးေတာ့လဲ ခင္မကို....................
“ ရတယ္ခင္မ မေျပာနဲ ့ေတာ့ ၊ ၾကမ္းျပင္မွာလည္း ငါဆြဲလို ့ရပါတယ္”
“ သူတို ့ကိုနိုင္ေအာင္ဆြဲသိလား...သူတို ့တပည့္ေတြမို ့ဘက္လိုက္ေနတာ...ငါသိတယ္...”
“ မေျပာေနနဲ ့ေတာ့ ကဲ..ငါစေတာ့မယ္”
ေျပာေျပာဆိုဆို အလင္းေရာင္ရေသာ တံခါးေပါက္ေဘးမွာ ေနရာခ်လိုက္သည္...ျပိဳင္ပြဲ၀င္ေနသူေတြက ဖုန္အလူလူးႏွင့္ ၾကမ္းျပင္မွာထိုင္ဆြဲဘို ့လုပ္ေနေသာက်ေနာ့္ကို ေလွာင္ျပံဳးေတြနဲ ့ၾကည့္ေနၾကသည္....တစ္ခ်ိဳ ့က မၾကားတၾကားရယ္ေနသည္...။
အဲဒီအၾကည့္မ်ိဳး...အရယ္အျပံဳးမ်ိဳးက တစ္ကိုယ္လံုးၾကက္သီးထေအာင္စိတ္ကိုျဖစ္ေစသည္...
ကိုယ့္နယ္မွာၾကက္ဖ၊သူမ်ားနယ္မွာၾကက္မ ဆိုေတာ့လဲ ဒီေလာက္ေတာ့ရွိမွာေပါ့....။
ဆြဲမလိုလုပ္ျပီးမွ သူတို ့ဆြဲတာကို လိုက္ၾကည့္လိုက္သည္...။
ဒီေလာက္ၾကာတာေတာင္တစ္ခ်ိဳ ့က ေအာက္လိုင္းေကာက္လို ့မျပီးေသး။ တစ္ခ်ိဳ ့က အေရာင္စသြင္းေနျပီ...။
အားလံုးကို လိုက္ၾကည့္ျပီးေသာအခါ စိတ္ကသိလိုက္ျပီ.....။
ပြဲျပီးျပီ...။
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အထင္ၾကီးလို ့မဟုတ္ေပမယ့္ ေသေသခ်ာခ်ာကိုသိေနျပီ။
ဒါနဲ ့ေနရာျပန္ယူ.....လုပ္ငန္းပံုေတြျပန္စဥ္းစား။ ျပီးေတာ့ ကားဆရာၾကီးကို စိတ္ထဲက အထပ္ထပ္ေက်းဇူးစကားေျပာမိသည္။
ေရလုပ္ငန္း၊လယ္လုပ္ငန္းေတါက မခက္ေပမယ့္...သစ္လုပ္ငန္းကို လိမ္လို ့မရ...ဆင္၊ သစ္တင္၀န္ခ်ီကား...ဒါေတြကအေရးၾကီးသည္...နာရီပိုင္းေလးေလာက္ကမွ သစ္ေတာ၀ိုင္းထဲမွာ ထိုင္ၾကည့္ေနခဲ ့ေသာကိုယ့္မ်က္လံုးထဲမွာ အားလံုးအလြတ္ရေနသည္...။
လုပ္ငန္းေတြကို ေရာစပ္ျပီး ေအာက္လိုင္းေကာက္သည္...။
တံခါးေပါက္အျပင္မွ လာၾကည့္ေနၾကေသာ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူတစ္ခ်ိဳ ့က ဖုန္ေတြသဲေတြႏွင့္ က်ေနာ့္ကို လာရီေနေသးသည္...။
ေနာက္အေရာင္ေတြစသြင္းျပီးစိတ္ကိုႏွစ္ဆြဲေနတုန္းမွာ တံခါးေပါက္တြင္ လူတစ္ေယာက္လာရပ္ၾကည့္ေတာ့...ေက်ာင္းသူေတြ လစ္ကုန္ၾကသည္....။ ထိုလူက ပါးသိုင္းေမႊး မုတ္ဆိတ္ေမႊးဗရပြႏွင့္...ဆံပင္ေတြကေကာက္ဖြာျပီး အရွည္ၾကီး။
သူကဘာမွမေျပာရပ္ၾကည့္ေနသည္။
ေနာက္ဆြဲေနစဥ္မွာပင္....ကာကာတုန္းနဲနဲမ်ားေနတယ္...ေလွ်ာ့လိုက္....ဟုေျပာသံတိုးတိုးေလးၾကားေတာ့ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့..
ပါးစပ္ကို လက္ႏွင္ကြယ္ထားျပီး ေျပာေနတာ ထိုသူပင္။ သူေျပာတာမွန္ပါသည္...ကိုယ္လည္းေလွ်ာ့ခ်သည္..သူ ့ကို ေက်းဇူးတင္စြာျပံဳး
ျပေတာ့ သူလဲျပံဳးျပသည္..။
ခဏေနျပီး...တခ်ိဳ ့ေနရာေလးေတြေရာက္လွ်င္ အဲဒါေလး ၀ပ္ရွ္ လုပ္( ေရေမွ်ာ) လိုက္...။ တုန္းျမွင့္လိုက္။ စသျဖင့္လိုအပ္တာေလးကိုတိုး
တိုးေလးေျပာျပေနသည္....။
သူေထာက္ျပတာေလးေတြက ပန္းခ်ီကားကို ပိုျပီး အသက္၀င္ သဘာ၀က်ေစတာ အမွန္ပင္..ေနာက္ “ ရေနျပီ...လက္စသပ္ေတာ့”
ဟုေျပာျပီးသူထြက္သြားသည္။
သူထြက္သြားမွ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ ျပတင္းေပါက္ကေနမေရာ အထဲထိ၀င္လာျပီး ၀ိုင္းအဳံၾကည့္ၾကသည္....။
အလင္းေရာင္ပင္ မရခ်င္ေတာ့။ ေနာက္သူတို ့စာအုပ္ထဲမွာ ေအာ္တိုေရးခိုင္းၾကသည္....က်ေနာ္အံ့ၾသပါတယ္.။
ပန္းခ်ီမျပီးေသးလို ့ေနာက္မွလို ့ေျပာလဲမရပါ။ အတင္းပင္...။
ခင္မေရာက္လာျပီး ခဏေစာင့္ဘို ့ေျပာေပးမွ နည္းနည္းျငိမ္သြားတာ။
က်ေနာ္ တစ္ေယာက္ေက်ာင္းသူေတြ တအုံးအံုးနဲ ့ဆိုေတာ့ အခန္းေစာင့္ဆရာမက စိတ္တိုေနပံုရသည္...။
ေက်ာင္းသူေလးေတြကလည္းဆူညံေနသည္.။ ကိုယ္ကလဲ ဆြဲေနသူေတြကို အားနာတယ္....ပန္းခ်ီဆိဳတာ ေအးေအးေဆးေဆးဆြဲမွ
စိတ္အာရံု ပိုေကာင္းတာကိုး...။
ေက်ာင္းသူေတြကို ဆရာမေျပာလဲမရ ထပ္၀ိုင္းေနေတာ့၊ ဆ၇ာမ ေဒါသျဖင့္ထြက္သြားျပီး ေစာေစာကေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီးကိုသြားေခၚလာေတာ့တာဘဲ။

ဆက္ပါမည္

Thursday, October 9, 2008

စားပြဲထိုးေလးရဲ ့သူငယ္ခ်င္း(ဒု)



စစ္ဗိုလ္ေျပာျပေသာပံုစံအတိုင္းဆို...ေဖာက္ခြဲဘို ့(ကခ်င္အဖြဲ ့မ်ားက ရထားကိုခဏခဏ မိုင္းခြဲသည္)အတြက္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္လႊတ္ထားျပီး..အ၀တ္အစားက စစ္အက်ီ ္၊ဂ်င္းေဘာင္းဘီ၊ စစ္လြယ္အိတ္ႏွင့္ ဆိုေတာ့....
“ အဲဒါ က်ေနာ္ မဟုတ္ပါဘူး...ဗိုလ္ၾကီးတို ့က်ေနာ့္ကို ဘယ္အခ်ိန္မွာေတြ ့တာလဲ”
“ မင္းက ငါ ့ကို ျပန္ေမးရဲတယ္...ကဲ ငါတို ့ေတြ ့တာ ဇီးကုန္းဘူတာ၀င္ကာနီးမွ...ဘာျဖစ္လို ့လဲ”
“ က်ေနာ္တက္လာတာ...ေရႊဘို အလြန္ .....ျမိဳ ့က၊ အဲဒီကေန ဇီးကုန္းၾကားမွာ...အခ်ိန္ေတြ အမ်ားၾကီးဘဲ....ဒီေလာက္ေတာင္ခ်မ္းေနတာ
မိုင္းခြဲမယ္ဆို အေစာၾကီးခြဲျပီး ဆင္းေနခဲ ့မွာေပါ့....စဥ္းစားၾကည့္ပါဦး...က်ေနာ္မဟုတ္ဘူး...ေနာက္ျပီး က်ေနာ္က ၀န္ၾကီးေျမးေနာ္...
၀န္ၾကီး သူရ ဦး............ဆိုတာ က်ေနာ့္အဘိုး”
“ ေၾသာ္...ငါလဲစဥ္းစားမိလို ့မင္းကို ေကာ္ဖီေတာင္ တိုက္တာေပါ့ကြ....ေနပါဦး..မင္းက ၀န္ၾကီးေျမးမို ့ငါ့ကို မေၾကာက္မလန္ ့ျပန္ေျပာ
ေနတာလား”
“ မဟုတ္ပါဘူး...က်ေနာ္အမွားမလုပ္ရင္...က်ေနာ့္အေဖကိုေတာင္ ျပန္ေျပာရဲတယ္”
စစ္ဗိုလ္က အားရပါးရျပံဳးလွ်က္( ဟိုတုန္းက စစ္ဗိုလ္ေနာ္....)........
“မင္းက တစ္ကယ့္ေကာင္ေလးဘဲကြ...ေနပါဦး၊ အိမ္ကဘာလို ့ထြက္ေျပးလာတာလဲ”
“ ဒီေန ့စာေမးပြဲေနာက္ဆံုးေန ့ေလ...စာေျဖျပီးသြားလို ့က်ေနာ့္ေရွ ့က ေကာင္မေလးရဲ ့ က်စ္ဆံျမီးေလးကို လွလို ့ေမးခြန္း
ေနာက္ေက်ာမွာ ဆြဲေနတာ...ဆရာမကေတြ ့သြားျပီး မာမ့ီ( အေမ)ကိုတိုင္လိုက္တာ...အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ မာမီက က်ေနာ့္ပါးကို
ရိုက္တာ...ေသြးေတြပါထြက္တယ္...အဲေလာက္ ရိုက္စရာမွ မလိုတာ”
“မင္းကို ခ်စ္လို ့စာေတာ္ေစခ်င္လို ့ျဖစ္မွာေပါ့ကြာ”
“ စာေမးပြဲက ျပီးျပီေလ”
“ေအးကြာ....ငါလဲ မေျပာတတ္ေတာ့ဘူး....ခု မင္းဘယ္ကိုသြားမွာလဲ“
“ ကသာ”
“ အသိေတြရွိလား”
“ မရွိပါဘူး”
“ငါလဲ မင္းကို ေခၚသြားလို ့မရဘူးကြ...မင္းသြားခ်င္သြားေလ....အေပါင္းအသင္းမမွားေစနဲ ့”
“ဟုတ္ကဲ ့”
“ ကဲ...မင္းလဲ နားေနေတာ့ ...ဒီထဲမွာဘဲ ေနေနာ္...ၾကိဳက္တဲ ့ခံုမွာ ထိုင္....လႈပ္လႈပ္လႈပ္လႈပ္ေတာ့ မလုပ္နဲ ့ေနာ္...ေဟ့ ရဲေဘာ္တို ့ရျပီ..လက္နက္ေတြ ျပန္သိမ္းထား...သူမဟုတ္ဘူး”
........
ခဏေလး ထိုင္ကာဘဲ ရွိေသး လက္မွတ္စစ္ ၀င္လာျပီး.....
“ ေၾသာ္...အက္စ္ေကာ့တြဲဘဲ”
ထို ့ေနာက္စစ္ဗိုလ္ႏွင္ ့ စကား ေျပာဆိုေနျပီး က်ေနာ့္ဆီကိုေရာက္လာပါေတာ့သည္...
“လူစီးတြဲ မဟုတ္ဘဲနဲ ့ဒီမွာ တစ္ေယာက္...ကဲ၊ လက္မွတ္” ( သူစကားေျပာတာေတာ္ေတာ္၀ဲတယ္...ကခ်င္လူမ်ိဳး ထင္ပါတယ္)
“ က်ေနာ္ လက္မွတ္ မ၀ယ္ခဲ ့ရပါဘူး.....က်ေနာ့္မွာ တစ္ဆယ္ဘဲပါတယ္...ယူပါ”..
“ လက္မွတ္မ၀ယ္ရင္ မရဘူးေလ”
က်ေနာ္လဲ ဘာေျပာရမွန္း မသိျဖစ္ေနတုန္း...စစ္ဗိုလ္ေရာက္လာျပီး အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပျပီး....က်ေနာ္ကို ပိုက္ဆံမယူဘို ့သူေျပာပါသည္..။
လက္မွတ္စစ္မွာလည္း ဘာမွ မေျပာဘဲ...အၾကာၾကီး ၾကည္ ့ေနျပီးမွ....
“ နင္ ေတာ္ေတာ္ခ်မ္းေနတယ္ထင္တယ္”
“ ဟုတ္ကဲ ့ ခ်မ္းတယ္”
“ ေရာ့...ဒါဆို ငါ့အေႏြးထည္ယူ၀တ္ထား...ျပန္ဆင္းရင္ေတာ့ ျပန္ေပးခဲ ့ေနာ္...ဒါျပန္မပါသြားရင္ ငါ ့မိန္းမဆူမွာ...ဟားဟား”
“ ဟုတ္ကဲ ့က်ေနာ္ျပန္ေပးပါ့မယ္...ေက်းဇူး အမ်ားၾကီးတင္ပါတယ္”
လက္မွတ္စစ္ေက်းဇူးေၾကာင္ ့ အခုမွ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ေန၇ေတာ့သည္။ လက္မွတ္စစ္ၾကီးမွာေတာ္ေတာ္ခ်စ္ခင္စရာေကာင္းျပီး
၀၀ဖိုင့္ဖိုင့္ႏွင့္ ပါးႏွစ္ဘက္မွာနီရဲေနသည္...။ ေနာက္ျပီး ေသြးမေတာ္သားမစပ္ ၾကင္နာစြာဆက္ဆံေသာေၾကာင့္ ေတြးျပီး ၀မ္းနည္းသလိုျဖစ္လာသည္..။
ဘယ္လိုဘယ္လို အိပ္ေပ်ာ္သြားမွန္းမသိ..ဆူညံေသာအသံမ်ားေၾကာင့္ နိုးလာေတာ့ နဘားဘူတာကိုေရာက္ျပီ။
ေအာက္ခဏဆင္းျပီး ေမးၾကည့္ေတာ့... ကသာကိုရထားလမ္းမရွိ..နဘားမွ ကားျဖင့္သြား၇မည္ကို ခုမွ သိ၇ေတာ့တာ...။
ရထားကေတာ့ မထြက္ေသးပါ...အေႏြးထည္ျပန္ေပးဘို ့လက္မွတ္စစ္ကို လိုက္ရွာသည္ မေတြ ့၊ ကိုယ္ထိုင္ခဲ ့ေသာ တြဲေပၚ
ျပန္တက္ျပီး စစ္ဗိုလ္ကို နုတ္ဆက္...ျပီးေတာ့ လက္မွတ္စစ္ကို လိုက္ရွာ...။
ရထားေရွ ့ဆံုးတြဲမွ ေနာက္ဆံုးတြဲထိ အျပန္အလွန္ရွာရသည္...ဘယ္လိုမွ မေတြ ့ေတာ့ ဘူတာရံုကို၀င္ေမးမ် အလုပ္မ်ားေနေသာသူ ့ကို ေတြ ့ရသည္။ အက်ီ ္ကို ခၽြတ္ေပးျပီး ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာေတာ့...
“ ငါက မင္းယူသြားျပီ ထင္ေနတာ...”
“ က်ေနာ္မယူပါဘူး”
“ သိတယ္..စ တာပါကြာ...ေကာင္းေကာင္းသြား”
ျပီးတာနဲ ့ ဘူတာ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေလးမွာ လက္ဘက္ရည္နဲ ့ေကာက္ညွင္းထုပ္ ၀ယ္စား လိုက္တာ ၅က်ပ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ကုန္သြား
ခဲ ့ျပီ...လဘက္ရည္က မေသာက္ဘဲ မေနနိုင္...။
ဆိုင္ကလူကို ကသာကို ဘယ္လိုသြားရမလဲေမးေတာ့ ..
“ရထားဆိုက္ခ်ိန္မွာ ၾကိဳတဲ ့ကားရွိတယ္...ခုေလာက္ဆို ထြက္သြားေလာက္ျပီ”
အဲဒါမွ ခက္ျပီ..။
“ေျခခ်င္(လွ်င္) ေလွ်ာက္ရင္ ဘယ္ေလာက္ေ၀းလဲ”
“အာ...မိုင္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ရွိတယ္..လမ္းၾကမ္းတယ္၊ သြားလို ့မရဘူး”
သူက မသြားရန္ေျပာေပမယ့္ မသြားလို ့ေတာ့ မရပါ....။
ႏွင္းေတြ ေ၀ေနေသာ ဖုန္လမ္းေလးအတိုင္း ေလွ်ာက္လာခဲ ့ရာ...ေတာ္ေတာ္ေ၀းေ၀း ေရာက္မွ..
ေဟ့ေဟ့ ႏွင့္ ေခၚသံၾကားလို ့ဇေ၀ဇ၀ါနဲ ့လွည့္ၾကည့္ေတာ့...ေျပာျပလို ့မတတ္ေသာ.တိုင္းရင္းသားအက်ီ ၤႏွင့္ ရြယ္တူ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္။
ဆံပင္အညိဳေရာင္ေလးႏွင့္ ပါးေလးေတြ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြက ရဲစိုေနတာဘဲ..။
“ ဘာျဖစ္လို ့လဲ”
“ နင္ဘယ္သြားမွာလဲ” (စကားသံ ေတာ္ေတာ္၀ဲသည္၊ မနည္းနားေထာင္ယူရတယ္)
“ ကသာ”
“ လမ္းေလွ်ာက္မွာလား”
“ေအး”
“ နင္ မသြားနဲ ့...လမ္းမေကာင္းဘူး...က်ားေတြ ဆင္ေတြရွိတယ္၊ ေနာက္ျပီး နင့္ကိုသူပုန္ေတြ သတ္မယ္...က်ားကိုက္မယ္”
“ငါ ..မသြားလို ့မရဘူး....”
“ ေနာက္ရက္မွ ကားနဲ ့သြား...ငါတို ့အိမ္မွာေနေလ”
“ကားခလဲ ေပးစရာ မရွိဘူး”
“ဟမ္...နင္ဘာေျပာလဲ”
“ ပိုက္ဆံ မရွိေတာ့ဘူးလို ့ေျပာတာ”
“ ေအး...ငါ့မွာလဲမရွိဘူး....နင္ငါတို ့နဲ ့ေနပါလား”
“ မရဘူး...”
“ဒါဆိုလည္း...ေရာ့၊ယူသြား လမ္းမွာဆာရင္စား”
သူမလက္ထဲမွ ေကာက္ညွင္းထုပ္ေလး၃ထုပ္ကိုေပးပါသည္..။
“ငါ...မယူခ်င္ဘူး”
“ယူမွရမယ္...ေရာ့”
လက္ထဲကို အတင္းထိုးေပးျပီး ပလိုင္းေလးလြယ္လွ်က္ ထြက္ေျပးသြားသည္...။
ေက်းဇူးတင္စြာနဲ ့သူ အေ၀းၾကီးေရာက္တဲ ့အထိ ၾကည္ ့ေနမိျပီး...လမ္းဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ ့သည္...။
......
ျမဴႏွင္းေငြ ့မ်ားၾကားမွ ျမင္ျမင္သမွ် ရႈခင္းတိုင္း လွေနသည္..။ေတာင္တန္းေတြ၊ သစ္ပင္ညိဳ ့ညိဳ ့ျမင့္ျမင့္ၾကီးေတြ၊လွခ်င္တိုင္းကို
လွေနသည္။
ဒါမ်ိဳးျမင္ကြင္းေတြ၊ရႈခင္းေတြ တစ္ခါမွ မျမင္မေတြ ့ဘူးပါ...။
စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ သီခ်င္းေတြ ဘာေတြ ေအာ္ဆိုပစ္သည္....လူဆို တဦးတစ္ေယာက္မွ မေတြ ့ေတာ့...ေျပးလိုက္ ကစားလိုက္...ေတာင္ၾကီးေတြကို စကားေတြ ေအာ္ေျပာလိုက္...ႏွင့္ ထူးထူးျခားျခား ေပ်ာ္ေနမိတာ..။
တံတားေတြ ေတြ ့လို ့ တံတားေပၚကငံု ့ၾကည့္လွ်င္ ေတာ္ေတာ္နက္ေသာ ေခ်ာက္ၾကီး ၊ လွ်ိဳၾကီးေတြကိုေတြ ့ေတာ့....
ေက်ာက္ခဲေလးေတြကို ပစ္ခ်ရင္း ကစားေနမိသည္...။
ေနာက္မွ သတိရျပီး အိတ္ထဲက ေက်ာင္းစာအုပ္ေတြကို တစ္အုပ္ျခင္းပစ္ခ်တဲ ့အခါ ေ၀့၀ိုက္ျပီး ဆင္းသြားသည္မွာ ေတာ္ေတာ္ၾကည့္ေကာင္းသည္....။
ခရီးအေတာ္ေပါက္လာေပမယ့္ ခုထိေနေရာင္မေတြ ့၇ေသး...။
ဆင္ေတြထြက္လာမလား.....က်ားမ်ားထြက္လာျပီး...ဆြဲမလားေတြးမိေတာ့ နဲနဲေၾကာက္ေပမယ့္ ...
ပါးနီနီေကာင္မေလးကို သတိရရင္း ေကာက္ညွင္းထုပ္စားဘို ့သတိရသည္....။
လမ္းေဘးမွာထိုင္ျပီး ေကာက္ညွင္းထုပ္စားကာ....
“ ငါ့ညီမေလးသာ ငါ့ကိုဒီေလာက္ခ်စ္ရင္ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းမွာ”လို ့ေတြးျပီး...မ်က္ရည္က က်မိေသးတယ္..။

ဆက္ပါဦးမယ္
(ေတာ္ေတာ္ ပင္ပန္းေနလို ့ပါ)

Wednesday, October 8, 2008

စားပြဲထိုးေလးရဲ ့သူငယ္ခ်င္း



တခါတေလမွ မဟုတ္ပါဘူး......လဘက္ရည္၊ ေကာ္ဖီ ေသာက္တိုင္း နင့္ကို လြမ္းတာ...။
ငါက ေကာ္ဖီၾကိဳက္တယ္...ေန ့တိုင္းေသာက္တယ္၊ ငါ ့ဘ၀ထဲကေန ေကာ္ဖီ ဆိုတာ ေပ်ာက္နိုင္မွာ မဟုတ္သလို ျဖဴစင္မႈေတြနဲ ့ ခင္မင္
ခဲ ့ရတဲ ့ နင့္ကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ပါဘူး.....။
တခါတခါ ေတြးမိတယ္....
ငါ ဘယ္ေရာက္ေနတာ နင္ မသိနိုင္သလို ....
နင္ ဘယ္ေရာက္ေနလဲ ဆိုတာ....ငါမသိပါဘူး.....၊ ေတြ ့ခ်င္ေသးတယ္ဟာ....
ငါ ...နင့္ကို ေက်းဇူးဆပ္ခ်င္တယ္...။
စႏၵယားသံေလးေတြ ၾကားရင္ပိုလြမ္းတယ္...
လြမ္းတယ္......ခင္မ ေရ၊၊
...............................................................................
ျခံဳပင္ သစ္ပင္ေတြ ၊အေမွာင္ရိပ္ေတြ ၾကားမွ ရထားကိုသာ ရင္ခုန္စြာ ေစာင့္ၾကည့္ေနမိသည္...
မႏၱေလး.ျမစ္ၾကီးနား အဆန္ရထား.....ထြက္ေတာ့မည္....ဒီရထားႏွင္ ့ လိုက္သြားဘို ့ဆံုးျဖတ္ထားေပမယ့္ မီးေရာင္ေအာက္ကို မထြက္ရဲပါ...။ မေတာ္တစ္ဆ အိမ္ကလူေတြ လိုက္ရွာရင္းေတြ ့သြားလွ်င္ မလြယ္ပါ...ျပသနာက ပိုၾကီးနိုင္သည္..။
ဒါကိုေတြးမိလို ့လဲ အလင္းေရာင္ထဲ မထြက္ဘဲ၊ အေမွာင္က ေစာင့္ေနျခင္းပင္....။
ေဟာ......ရထားစထြက္ျပီ...။
ရထားလက္မွတ္မပါဘဲ ရထားခိုးစီးမွာ ျဖစ္သည့္ အတြက္ ရထားတြဲထဲကိုေတာ့ မ၀င္ရဲပါ..။
အျပင္ကသာတြယ္စီးဘို ့ဆံုးျဖတ္ထားျပီးသား...။
ညေမွာင္ေမွာင္မွာ ေတြးျပီး ေၾကာက္မိေသာ္လည္း....မတတ္နိုင္ပါ...။ ရထားအရွိန္မျပင္းခင္ေလးမွာပင္ ခုန္တြယ္လွ်က္ ရထားတံခါး
၀မွာ တြယ္လိုက္သြားလိုက္သည္....။တခါမွ ရထားခိုးမစီးဘူးလို ့ နဲနဲေၾကာက္မိေသာ္လည္း စိတ္ကိုတင္းထားလိုက္သည္....။
တံခါးေပါက္ေဘးက လက္ကိုင္ကိုကိုင္ျပီး လိုက္သြားရင္း ေဆာင္းတြင္းအေအးက ပိုဆိုးလာသည္။
ရထားအရွိန္ႏွင့္ ေလတိုက္ခတ္မႈ ႏွင္းတို ့၏ ရိုက္ခတ္မႈောကာင့္ ခိုက္ခိုက္တုန္ေနျပီ...။လက္ေတြက က်င္လာေသာေၾကာင့္
တံေတာင္ဆစ္ႏွင့္ ေကြးျပီးခ်ိတ္ထားရင္း အထဲကိုေနာက္ျပန္ၾကည္ ့မိေသာ္လည္း၊ တံခါးကို အထဲမွ ပိတ္ထားသည့္အတြက္ ၀င္ဘို ့လဲ
မလြယ္ပါ...အထူးတြဲ ျဖစ္ဘို ့မ်ားသည္.။
ဦးေခါင္းထက္မွ တစ္ဆင့္စီးလာေသာ ႏွင္းေရတို ့သည္ မ်က္ႏွာေပၚစီးက်လာေသာ္လည္း ေႏြးေနသလို...။ မ်က္ရည္ႏွင္ ့ ႏွင္းတို ့သည္
ေရာေထြးစီးဆင္းေနၾကသည္။
တစ္ထပ္တည္း၀တ္ထားေသာ စစ္အက်ီၤ ၤ ပါးပါးေလးႏွင့္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီက ေဆာင္းဒါဏ္ ႏွင္းဒါဏ္ကို မကာကြယ္နိုင္ပါ။ တစ္ကိုယ္လံုးေအးစက္ျပီး ခိုက္ခိုက္တုန္ေနပါျပီ...။
ဘူတာေတြ တစ္ခုျပီးတခု ေက်ာ္ျဖတ္လာျပိးေနာက္ ဇီးကုန္းဘူတာ၀င္ေတာ့မည္။ ဇီးကုန္းဘူတာ ေရာက္လို ့ ရထားခဏရပ္လွ်င္
ရရာတြဲထဲသို ့ ၀င္မွ ျဖစ္ေတာ့မည္....။ ဘူတာဆိုက္လွ်င္ ေျပာင္းမည္လို ့စိတ္ကူးေနဆဲမွာပင္..ေနာက္ေက်ာသို ့ ေထာ္လာေသာ အသိေၾကာင့္ လွည့္ၾကည့္ေသာ္လည္း အထဲကိုဘာမွ မျမင္ရပါ.။ သံဇကာၾကားမွ ေက်ာကို ေထာက္ထားတာ ဘာေတြမွန္းမသိေသာ္လည္း
တစ္ခုထဲမဟုတ္ ၃...၄ခုဆိုတာေတာ့ စိတ္ကသိသည္.....ဘာဆိုတာဘဲ ေတြးမရတာ...။
ေနာက္ဘူတာကို ၀င္လို ့ရထားအရွိန္ေလွ်ာ့သြားမွ “ လံုး၀ မလႈပ္နဲ ့” ဆိုေသာ စကားသံ မာမာ ကို ၾကားရသည္။
ကိုယ္ကလည္း ဘယ္လိုမွလႈပ္မရပါ..။
ထို ့ေနာက္ မွ တြဲေရွ ့ေပါက္မွ စစ္သားေတြ ေသနတ္ကိုယ္စီျဖင့္ ၁၀ေယာက္ေလာက္ဆင္းလာျပီး ၀ိုင္းထားသည္။
မီးေရာင္မွိန္မွိန္ဘူတာေလးမွာ လူေတြက မရဲတရဲ ၀ိုင္းၾကည္ ့ေနစဥ္မွာပင္ အတင္းဖမ္းခ်ဴပ္ျပီး ရထားတြဲအတြင္းထဲကို အတင္းဖမ္းခ်ဳပ္ ေခၚသြားၾကသည္။
တြဲအတြင္းထဲ ေရာက္ေသာအခါ သီးျခားထိုင္ေနေသာ စစ္ဗိုလ္ တဦးကို ေတြ ့ရသည္..၊ ေသနတ္ေတြကေတာ့ ၀ိုင္းခ်ိန္ထားဆဲပင္။
ေနာက္မွ စစ္ဗိုလ္က သူ ့ေရွ ့တည့္တည့္ခံုတြင္ထိုင္ခိုင္းျပီး......။
ေမးခြန္းေတြ တစ္ခုျပီးတစ္ခုေမးပါေတာ့သည္။
“ ဘယ္ကလဲ”
“ဘယ္သြားမွာလဲ”
“ ဘယ္ဘူတာက တက္တာလဲ”
“ ေက်ာင္းေနလား”...စသျဖင့္စံုေနတာပါဘဲ.....။
ကိုယ္ကလည္း ပါလာေသာ စစ္လြယ္အိတ္ေလးထဲက ေက်ာင္းစာအုပ္ေတြကို ထုတ္ျပလိုက္သည္...။
စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဘာလုပ္ဘို ့ေခၚမွန္းလဲ မသိေသာေၾကာင့္ ေၾကာက္စိတ္ေတာ့ မျဖစ္မိပါ...။
“ အိမ္က ထြက္ေျပးလာတာ” လို ့ တစ္ခြန္းျပန္ေျပာလိုက္ေသာ္လဲ ယံုၾကည္ပံု မ၇ေသးပါ..။
အမ်ိဳးမ်ိဳးလွည္ ့ေမးေနေသးသည္။ ေက်ာင္းစာအုပ္ကို စစ္ဗိုလ္က ၾကည့္လွ်က္ စာေမးသည္...။ ကိုယ္က ေျဖရသည္။
စာေတြ ေရးခိုင္းျပီး ေက်ာင္းစာအုပ္ထဲက လက္ေရးႏွင့္ တိုက္ၾကည့္သည္...။
ေနာက္သူက “ မင္းခ်မ္းေနတယ္ မဟုတ္လား” ဟုေမးသည္...။
ကိုယ္ကလဲ“ ခ်မ္းတယ္”ဟု ျပန္ေျဖေသာအခါ စစ္သားတစ္ေယာက္ကို ေကာ္ဖီ တစ္ခြက္ယူလာခိုင္းျပီး က်ေနာ့္ကို ေသာက္ခိုင္းသည္...။
“ မိဘေတြ ဘာအလုပ္ လုပ္လဲ”
“ က်ေနာ့္အေဖကစစ္ထြက္ပါ”
“ ကိုယ္ပိုင္နံပါတ္ ဘယ္ေလာက္လဲ”
“ က်ေနာ္ဘယ္သိမလဲ” လို ့ျပန္ေျဖေတာ့ သူကရယ္ေနျပီး..............
“ မင္းက ငယ္ေသးတာဘဲ.....ေက်ာင္းသားအစစ္လို ့ငါယံုပါတယ္” လို ့ သူကေျပာေတာ့...
က်ေနာ့္ကိုဘာလို ့အဲဒါေတြ ေမးေနတာလဲဆိုမွ....
“ ငါတို ့ကို မိုင္းခြဲမယ္လို ့သတင္းရထားတာ...မင္းပံုစံနဲ ့ ကြက္တိဘဲ...”

ဆက္ပါဦးမယ္....။

Saturday, October 4, 2008

ႏွစ္သက္မိေသာ....က်ေနာ့္ပန္းခ်ီေလးမ်ား


အထီးက်န္

ကစားေဖာ္


နံနက္ခင္း ေနျခည္


ပင္လယ္ကမ္းေျခ


ေဆးလိပ္ၾကိဳက္တဲ ့ခ်င္းအဘြားအို

Friday, October 3, 2008

တစ္ပြဲတိုိုး ...ပန္း



မေန ့က ညီမရွင္မင္းညိဳ ဘေလာ့ဂ္မွာ ပန္းပုဏၰရိတ္ ဆိုတဲ ့ပို ့စ္ေလးကို ဖတ္ရင္း က်ေနာ္သံုးခဲ ့ရတဲ ့ ပန္းကေလးကို အမွတ္တမဲ ့ သတိရသြားတာပါ....။ လက္ေ၀ွ ့ထိုးတာတို ့မ်က္ႏွာပြင့္တို ့မွာ.ဆရာက အေဆာင္ေတြ ဘာေတြ ေပးရင္ တစ္ပြဲတိုး
လက္ဖြဲ ့ေလးေတြ၊ ပန္းေလးေတြ၊ ေဆးလိပ္ေတြ ေပးတာေတာ့ အရင္က ၾကားဘူးပါတယ္...။
က်ေနာ့္ရဲ ့တစ္ပြဲတိုးပန္းက ဘယ္ဆရာကမွ စီရင္ေပးတာလဲ မဟုတ္သလို ....ဘာအေဆာင္မွလည္းမဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ...။
က်ေနာ့္ဘ၀မွာလည္း ရံခါဖန္ခါ ကပ္သီးကပ္သတ္ ၾကံဳရတာေလးေတြ အမ်ားၾကီး ရွိပါတယ္...။
အဲဒါေတြ ထဲက တစ္ခုေပါ့ဗ်ာ...။ျဖစ္ပံုက ဒီလို....။
က်ေနာ္တို ့ဇာတ္ပြဲ ကမယ့္ရက္ ၃/၄ရက္ေလာက္ အားေနေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ နီးေနတာနဲ ့ သူငယ္ခ်င္းရွိတဲ ့တပ္ကုန္းျမိဳ ့ကို
အလည္သြားေရာ...။အလည္သြားတယ္ ဆိုေပမယ့္ ကိုယ့္ရဲ ့အက ၀တ္စံုကေတာ့ ပါသြားတာေပါ့...။
ဟိုေရာက္ေတာ့လည္း ေအးေအးမေနရပါဘူး....သူ ့ အမ ၀မ္းကြဲရဲ ့အျငိမ္ ့ဇာတ္ေလးမွာ ဧည့္သည္အျဖစ္ ႏွစ္ပါးခြင္ တစ္ည
ေလာက္ကေပးဘို ့ေျပာလာေတာ့ ၀င္ကေပးမယ္လို ့ဂတိေပးလိုက္ပါတယ္....။ သူငယ္ခ်င္းကို ခင္လြန္းလို ့က ” ေပးမယ္ဆိုေပမယ့္
က်ေနာ္တို ့ဇာတ္ၾကီးမင္းသားေတြက ဒီလို အျငိမ္ ့ဇာတ္ေလးေတြမွာ မက ၾကပါဘူး.....။။ အနု ပညာလိုင္းခ်င္းတူေပမယ့္.....
ရံုပြဲ မင္းသားေတြက နာမည္ထိမ္းရပါတယ္...။ မက လိုၾကပါဘူး။။။
က်ေနာ္ကေတာ့ မရွိအတူ ၊ ေနစားခဲ ့တဲ ့သံေယာဇဥ္နဲ ့ကဘို ့လက္ခံလိုက္တာပါ...။
တပ္ကုန္းျမိဳ ့ေပၚပြဲ မဟုတ္ဘူး....တပ္ကုန္းျမိဳ ့နယ္ထဲမွာဘဲ....ရြာနာမည္မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး...က”ရမွာကေတာ့ ဘုန္းၾကီးပ်ံပြဲပါ..။
မ်ားလိုက္တဲ ့လူေတြဗ်ာ....။ ၾကက္ပ်ံမက်ပါဘဲ...( စကားမစပ္ ေျပာရဦးမယ္..က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းလူရႊင္ေတာ္ တစ္ေယာက္ရွိတယ္...
က်ေနာ္တို ့မွာ အေျပာခ်ိဳရတယ္ ...ကေနတဲ ့ပြဲတိုင္းမွာ ေနာက္ႏွစ္ေတြမွာလဲ ပြဲေတာ္ၾကီးကို ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း က်င္းပနိုင္ပါေစ...ဘာညာ
ေပါ့...ေနာက္ဆံုးညတိုင္းေျပာရတာပါ...အဲဒီသူငယ္ခ်င္း ေပါ့ ၊ ေနာက္ဆံုးညမွာ “ အခုလို ကျပခြင့္ရတဲ ့အတြက္ အရမ္းကို ၀မ္းသာမိပါတယ္...ေနာက္ႏွစ္ေတြမွာလည္း အခုလိုဘဲ ေအာင္ျမင္စြာ နဲ ့ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ပြဲေတာ္ၾကီးကို က်င္းပနိုင္ပါေစ”လို ့ဆုေတာင္းလိုက္တာ စကားေတာင္မဆံုးေသးဘူး...ေအာက္ကေန သူ ့ကို ခဲေတြ၊ ေျပာင္းဖူးရိုးေတြနဲ ့၀ိုင္းေပါက္ေရာ...က်ေနာ့္မွာ ၾကားျဖတ္၀င္ျပီး ေတာင္းပန္လိုက္ရတာဗ်ာ....ကိုယ့္လူကမွ မနပ္တာ....ပြဲဒကာေတြ စိတ္ဆို းမွာေပါ့....က်င္းပေနတာက ဘုန္းၾကီးပ်ံပြဲေလ)...သူဆုေတာင္းပံုဆို ရင္ ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းၾကီးေတြ...တစ္ႏွစ္တစ္ပါး....မ်က္ခံုးလႈပ္စရာၾကီးကိုး)။
ဆက္ရဦးမယ္....ဒါနဲ ့ကေရာဆိုပါဆို ့...ပရိတ္သတ္ကလည္းေတာ္ေတာ္ကို အားေပးပါတယ္....။
အနုပညာ သမားေတြမ်ား( သဘင္သည္+ အဆို) ပိုက္ဆံ မရရင္ေန ၊လူမ်ားျပီ ပရိတ္သတ္ မ်ားျပီ ဆိုရင္ေတာ့ ေမာရမွန္းေတာင္ မသိပါဘူး။။။
သူငယ္ခ်င္း အမတို ့ပြဲျပီးရင္ ေနာက္ည ဆက္တိုက္၀င္ကမယ့္ ဇာတ္ပြဲကလည္း က်ေနာ္ကတဲ ့ည မွာ တစ္ညၾကိဳေရာက္ေနပါတယ္...။
ျမင္းျခံဘက္ကလူေတြဆို သိပါတယ္...သူတို ့လဲ ျမင္းျခံနယ္မွာ ဆိုရင္ေတာ့ နာမည္ၾကီးေတြပါ...။
၀င္းျမိဳင္၊ ၀င္းၾကိဳင္ဇာတ္ပါ....။
ဒါနဲ ့ ႏွစ္ပါးသြားျပီးေတာ့ သူတို ့ညီအကို ေရာက္လာပါတယ္...အကူအညီလာေတာင္းတာပါ. သူတို ့ညီ အငယ္ဆံုးေလး ( ညီညီေအာင္...လို ့ထင္ပါတယ္..သိပ္မမွတ္မိေတာ့ဘူး) ေတာ္ေတာ္ဖ်ားေနလို ့ ႏွစ္ပါး ခြင္ ၀င္ကေပးဘို ့ အကူအညီေတာင္းတာပါ...။
သူတို ့က တာ၀န္ခြဲျပီး ကၾကတာပါ..တစ္ေယာက္က ျပဇာတ္၊ တစ္ေယာက္က ေအာ္ပဒါနဲ ့ေနာက္ပို င္း၊ သူတို ့က လူၾကီးတန္း ေတြ ျဖစ္ေနေတာ့ သူတို ့ညီ အငယ္ဆံုးကို ႏွစ္ပါးကဘို ့တာ၀န္ခြဲေပးထားတာပါ..။ အခုသူကဖ်ားေနတာဆိုေတာ့ အခက္အခဲရွိေနပါတယ္။
ပရိတ္သတ္ကလည္း ႏွစ္ပါးမင္းသားဆို ငယ္မွ ၾကိဳက္တာကိုး...။
ေနာက္ဆံုး သူငယ္ခ်င္းကလဲ ၀င္တိုက္တြန္းေတာ့ မိတ္ျဖစ္ေဆြျဖစ္ကူညီမယ္လို ့ကတိ ေပးလိုက္ပါတယ္....။
အဲဒီအထိ ဘာမွ ျပသနာ မရွိပါဘူး၊
ေနာက္ေန ့လည္က်ေတာ့ မင္းသားေခါင္းေပါင္းက ိုေလွ်ာ္လိုက္ပါတယ္...ညက ေခၽြးေတြ သိပ္ထြက္တားေတာ့ မိတ္ကပ္ေခၽြးက ေခါင္းေပါင္း ေအာက္နားေလးေတြမွာ ေပေနရင္ ၾကည့္မေကာင္းဘူးေလ၊ ေခါင္းေပါင္းပန္းေတြကို သပ္သပ္ျဖဳတ္ျပီး ဆပ္ျပာနဲ ့သြားတိုက္တံေလးနဲ ့စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေလွ်ာ္ရတာပါ။ ျပီးေတာ့ ဇာတ္ခံု ေဘးနားဘက္က ၀ါးတန္းေလးမွာလွမ္းျပီး စိတ္ခ်လက္ခ် တစ္ခ်ိဳးတည္း အိပ္ပစ္လိုက္တာ ညေန၄း၀၀ ေလာက္မွ နိုးပါတယ္...။ စားေသာက္ျပီးလို ့ ေခါင္းေပါင္းကို ျပန္ယူတဲ ့အခြ ျပသနာ စ တာပါဘဲ....။
ေခါင္းေပါင္းထိပ္ေလးမွာ တန္းရက္ေလး ထိုးရတဲ ့နဖူးစည္း ေဖာ့ပန္းေလးေတြ မရွိေတာ့ဘူး....နဖူးစည္းပန္းဆိုတာ ခေရပြင့္ပံးစံ ေဖာ့ပန္းေလးေတြ...အနည္းဆံုး ၁၅ပြင့္ေလာက္ကို နိုင္လြန္ခ်ည္နဲ ့ အတန္းလိုက္ေလးသြယ္ထားတာ...။
အဲဒါေလး မပါရင္ မင္းသားေခါင္းေပါင္း အဂၤါရပ္ မျပည့္စံုေတာ့ဘူး...။ခက္ျပီ.....။
ဦး၀င္းၾကိဳင္တို ့အထဲက လူေတြကိုေမးလဲ မေတြ ့မိဘူးဘဲ၊ ေျပာတာေပါ့..။ ဟုတ္လဲဟုတ္ပါတယ္ ၊ ေလတိုက္ျပီးလြင့္သြားရင္ ဘယ္လိုသိမွာလဲ...။ ဇာတ္ထဲက ယိမ္းမင္းသားအငယ္ေလးေတြဆီမွာ အပို ရွိလားေမးေတာ့ မရွိၾကပါဘူး...အမွန္ဆို အဲဒီပန္းေလးေတြက ဘယ္မင္းသားမွ အပိုမေဆာင္ၾကပါဘူး....ေခါင္းေပါင္းတစ္လံုးမွာ တစ္ခုဘဲ...၀ယ္ကတည္းက အျပီးတပ္ျပီးသား၊။
ရန္ကုန္မွာ ဆိုရင္ေတာ့ ျပသနာမရွိပါဘူး...ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းျဖစ္ျဖစ္၊စိန္ဂၽြမ္းေစ်းျဖစ္ျဖစ္ ၀ယ္လို ့ရပါတယ္....ေစ်းလည္းမၾကီးပါဘူး...။
အခုဟာကနယ္ပြဲ၊ ကျပရမွာကလဲ သူမ်ားဇာတ္မွာ ၊ အဖြဲ ့ထဲက လူေတြကလည္း ရန္ကုန္ဇာတ္ၾကီးမင္းသားႏွစ္ပါးခြင္ ၀င္ကေပးမွာဆိုလို ့ ကိုယ့္ဘဲ အကဲခတ္ေနၾကတာ...။ ဒီမွာကလဲ..ျပသနာ.။ ဇာတ္ၾကီးမင္းသား ေခါင္းေပါင္းက အဂၤါ မစံုလို ့ေတာ့ အေျပာမခံခ်င္ဘူး....ေျပာခံရမွာလဲ ေၾကာက္တယ္။
ဟိုေမးဒီေမးနဲ ့၆နာရီေလာက္ရွိေနျပီ...စိတ္လဲညစ္ေနျပီ...ေနာက္မွ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္က အၾကံေပးတယ္...ဘုန္းၾကီးပ်ံပြဲဆိုေတာ့ ေစ်းတန္းၾကီးရွိတယ္...အကို ပြဲေစ်းတန္းမွာ လိုက္ရွာ၀ယ္ပါ့လား...လို သတိေပးမွ....ဟာ..ဟုတ္တာဘဲ...တစ္ခ်ိဳ ့ေရာင္းတတ္ၾကတယ္ ဆိုျပီး ပြဲေစ်းခင္းမွာ ပါတ္ရွာတာ...တစ္ဆိုင္၀င္ တစ္ဆိုင္ထြက္...။
ပန္းေရာင္းတဲ ့ဆိုင္ေတြ အမ်ားၾကီးပါ၊ စကၠဴပန္း၊ ပလပ္စတစ္ပန္း၊ အ၀တ္ပန္း၊ ၾကက္ေမႊးပန္း အကုန္ရွိတယ္ဗ်ာ....
ကံမေကာင္းခ်င္ေတာ့ က်ေနာ္လိုတဲ ့ပန္း တစ္ဆိုင္မွ မရွိဘူး...။ ကိုယ္မ်ား မ်က္စိရွန္းေနတာလားဆိုျပီး...တစ္ေခါက္...ႏွစ္ေခါက္....
အေခါက္ေပါင္းမ်ားလို ့ေျခေတြသာ ေညာင္းတယ္...လံုး၀မေတြ ့ပါဘူး...။
လူလည္း ေတာ္ေတာ္ စိတ္ညစ္ေနျပီ...ေခၽြးေတြ၊သံေတြနဲ ့ ဖုန္အလူးလူးနဲ ့...ကိုယ့္ဟာကိုလဲ ေဒါသျဖစ္....။
ေနာက္ဆံုး စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္ရတယ္ဗ်ာ...။ ဟိုမွာပြဲေတာင္ စထြက္ေနျပီ....ကိုယ့္မွာ မိတ္ကပ္ျပင္ဘို ့ေနေနသာသာ...ေရေတာင္မခ်ိဳးရေသးဘူး..။
ေနာက္ဆံုး မရေတာ့မယ့္ အတူတူ ခဏ နားမယ္ဆိုျပီး ေတြ ့တဲ ့မဏၰပ္မွာ ၀င္ထိုင္လိုက္တာေပါ့....ပြဲခင္းနဲ ့မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေဆာက္ထားတာပါ....ပြဲခင္းနဲ ့ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေ၀းတယ္...။ ဘုန္းၾကီးပ်ံ မဏၰပ္ပါ....တစ္ခ်ိဳ ့ဒကာေတြလဲ ၀ိုင္းဖြဲ ့ထိုင္လို ့...အလြမ္းေတြ သယ္ၾက၊ ဆရာေတာ္ အေၾကာင္း ေျပာၾက နဲ ့ပါ...။အဘိုးၾကီးေတြ အဘြားၾကီးေတြပါ...။ေရေႏြးၾကမ္း ၀ိုင္းဖြဲ ့လို ့ေပါ့...။
က်ေနာ့္ကိုေတာင္ ေရေႏြးေသာက္ဘို ့ ေခၚပါတယ္။။။ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ သိၾကားမင္းလာတိုက္တဲ ့ေရႊရင္ေအးေတာင္ မ်ိဳက်မွာ ေသာက္နိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး....။
ဒါနဲ ့လက္မႈိင္ခ်ျပီး ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္လုပ္ေနရင္းနဲ ့ထခုန္မတတ္ ၀မ္းသာသြားတယ္ဗ်ာ....။
ေတြ ့ပါျပီဗ်ာ....ကိုယ္လိုခ်င္ေသာပန္း....
ရွားရွားပါးပါးပန္း.......
ေစ်းမၾကီးေပမယ့္ ၀ယ္လို ့မရတဲ ့ပန္း....
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်း၊ စိန္ဂၽြမ္းေစ်း ပန္းအေရာင္းဆိုင္လားထင္ရပါရဲ ့..။
အေထြးလိုက္ အေပြ ့လိုက္....တြဲေလာင္းခ်လို ့တစ္မ်ိဳး.....ေကြ့ကာ၀ိုက္ကာ တစ္မ်ိဳး ။ ပန္းမ်ိဳးစံုေတြၾကားမွာမွ...ကိုယ့္ပန္းေလးက ပိုထင္ေပၚျပီးလွေနသလိုဘဲ....။နည္းတဲ ့ပန္းေတြလားဗ်ာ....
ဘုန္းၾကီးရုပ္ကလာပ္ မွန္အေခါင္းမွာ ဆင္ထားလိုက္ၾကတာ..။ ကိုယ့္မွာ ၀မ္းသာရအခက္ ၀မ္းနည္းရအခက္...။
ပန္းကိုတက္မက္စိတ္နဲ ့အနီးကပ္ၾကည့္ေလ၊ မွန္ေခါင္းထဲက ဘုန္းၾကီး ရုပ္ကလာပ္ကို ထင္ထင္ရွားရွားျမင္ရေလ...။
ေၾကာက္လိုက္တာ ဆိုေတာ့..။ ထြန္းထားတဲ ့မီးကလဲ မွိန္မွိန္ေလး။
ပန္းကိုေတြ ့ေပမယ့္ ေရာင္းတာလည္းမဟုတ္၊ ေတာင္းမယ္ဆိုလဲ ဘယ္သူမွ ေပးမွာ မဟုတ္ ဘယ္လိုလုပ္ရမွန္းေတာင္မသိဘူး...။
ေနာက္မွ လူရွင္းသြားျပီ...အဘိုးၾကီး၊ အဘြားၾကီးေတြလဲ ပြဲခင္းကိုသြားျပီဆိုမွ..။
“အရွင္ဘုရား....ကန္ေတာ့ပါတယ္ဘုရား၊တပည့္ေတာ္မွာ အခက္အခဲ ၾကံဳေတြ ့ေနလို ့ကူညီတဲ ့အေနနဲ ့ ပန္းနဲနဲေလာက္ စြန္ ့ပါဘုရား”
လို ့ခြင့္ေတာင္းျပီး....ရုပ္ကလာပ္ေဘးက ပန္းေလးကို မရဲတရဲ လက္နဲ ့ဆြဲျဖတ္ေပမယ့္...နိုင္လြန္ၾကိဳးက မျပတ္ပါဘူးဗ်ာ....။
ဒါနဲ ့“ အရွင္ဘုရား...တပည့္ေတာ္..ျပန္လာပါ့မယ္ဘုရား....ဒီေနရာကို ဘယ္သူမွ ေရာက္မလာေအာင္ ကူညီေပးပါဘုရား” လို ့ေျပာျပီး...ပြဲေစ်းတန္းကို ေျပးရတာေပါ့...။
ဘုန္းၾကီးက ဘာျပန္ေျပာမွာလဲ အသက္မွ မရွိတာ....ကိုယ္ကလဲ ဘုန္းၾကီး အေလာင္းကို ေၾကာက္တာရယ္....ပန္းယူတာ လူမိသြားမွာ၊ လူေတြ ့မွာ ေၾကာက္တာရယ္ေပါင္းျပီး....ပါးစပ္ကေျပာေနရတာကိုး...။
ပြဲေစ်းတန္းမွာ ဘရိတ္ဓါး လိုက္ရွာ၀ယ္ရတယ္...လိုခ်င္ျပီဆို...ရွာလို ့ေတာင္မရဘူးဗ်ာ...။
ဘရိတ္ဓါးကိုသဲၾကီးမဲၾကီး လိုက္၀ယ္ေနေတာ့ တစ္ခ်ိဳ ့ဆိုင္ေတြက ၊တယ္ျပီး မသကၤာသလိုၾကည့္ၾကေသးတယ္....ေနာက္မွ
ကုလားဆိုင္တစ္ဆိုင္ကိုေမးေတာ့ သူကေတာင္ျပန္ေမးေသးတယ္...။ၾကည္ ့ပါဦးဗ်ာ ေမးပံုက....
“ ခင္ဗ်ား...ခါးပိုက္ႏႈိက္လား” တဲ ့...။ ေဒါသျဖစ္လိုက္တာဗ်ာ....ဒါေပမယ္ ့စိတ္မဆိုးအားပါဘူး...။
က်ေနာ့္ အခက္အခဲကို ေျပာျပမွ...ဒါဆို သူမုတ္ဆိတ္ရိတ္တဲ ့ဓါးအေဟာင္းေတာ့ရွိတယ္..ယူမလားေမးေတာ့ က်ေနာ့္မွာ ဟန္ေတာင္ မေဆာင္နိုင္ေတာ့ပါဘူး.....။
ဓါးရတာနဲ ့ခ်စ္ေသာဘုန္းဘုန္းဆီကို တစ္ခါ ျပန္ေျပးရတာေပါ့...။
ဟိုေရာက္ေတာ့ ထပ္ကန္ေတာ့ ...ပန္းစြန္ ့ဘို ့ထပ္ေျပာ...ကိုယ့္မွာလဲ ရဲရဲ မကပ္ရဲဘူး....။
ေနာက္ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ အဘိုးၾကီး ၂ေယာက္ ေရာက္လာျပီး ဟိုဘက္နားမွာ လာထိုင္ေနၾကေရာ...။
အေဖာ္ရွိတာ ၀မ္းသာေပမယ့္ ဘယ္လိုလုပ္စြန္ ့မလဲ....။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေဘးကၾကည့္ရင္ ဘုန္းၾကီးရဲ ့ငယ္တပည္ ့ေလးမို ့ အလြမ္းမေျပနိုင္ျဖစ္ျပီး လာငိုသေယာင္...ကန္ေတာ့ သေယာင္လုပ္ျပီး... ဘုန္းၾကီး အေခါင္းေဘးမွာ ပက္လက္လွန္ျပီး အိပ္ခ်လိုက္ရတာေပါ့...ေနာက္မွ တြဲေလာင္းက်ေနတဲ ့ပန္းကေလးကို ဓါးနဲ ့အသာေလး ျဖတ္ရပါေတာ့တယ္...ပါးစပ္ကလည္းေတာင္းပန္လိုက္ရတာ....။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ပန္းေလးရသြားပါတယ္..။ ရျပီးေတာ့ ထပ္ကန္ေတာ့ ျပီးတာနဲ ့ ဟန္မပ်က္ မဏၰပ္ထဲက ထြက္လာျပီး...
ဇာတ္ရုံကို အသားကုန္ေျပးတာ...။ (ငယ္တုန္းက ဘုန္းၾကီးသရဲက ပိုဆိုးတယ္လို ့ၾကားဘူးထားတာကိုး)၊
ဟိုမွာကလည္း မင္းသားေပ်ာက္လို ့လိုက္ရွာေနတာ....။
ေနာက္ဇာတ္ရုံေနာက္မွာဘဲ ေရခ်ိဳး...ေခါင္းေပါင္းျပန္ဆင္...ျပီးေတာ့ မိပ္ကပ္လိမ္း.....။
ကြက္တိေလာက္ပါဘဲ...။ ဟိုမွာလဲ ျပဇာတ္ျပီးေတာ့မွာေလ...။
ဒါနဲ ့ ႏွစ္ပါးခြင္ကို ကျဖစ္ခဲ ့တာ....။
ရလိုက္တဲ ့ဆုေတြဗ်ာ.... တစ္ျခားဇာတ္မင္းသားေတြ၊ ဇာတ္ဆရာေတြေတာင္ အံ့ၾသတယ္....။
က်ေနာ္လည္း အံ့ၾသတယ္...။
က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ တစ္ခုခုကိုသိေနသလိုပါဘဲ....။
ဒါေၾကာင့္ ဒီပို ့စ္ေလးကို နာမည္ေပးထားတာ...
တစ္ပြဲတိုးပန္း.....လို ့.။
သစ္နက္ဆူး