“ ယၾတာအေဆာင္...ကိုသက္ေအာင္”

ပို ့စ္အသစ္ေလးေရးဘို ့လိုအပ္တဲ ့ပံုေလးေတြ ဓါတ္ပံုရိုက္ဘို ့ကလဲ ႏွင္းေတြက်ျပီး ရာသီဥတုက မႈန္မႈိင္းေနေတာ့ စိတ္တိုင္းမက်လို ့ေစာင့္ေနရတာ ၃...၄ရက္ရွိျပီ၊။
ဒီေန ့ေတာ့ မေစာင့္နိုင္တာေၾကာင့္ ဓါတ္ပံုေတြ ရိုက္ျပီး စာေရးေတာ့တာေပါ့...။ က်ေနာ္ အရင္က ေျပာဘူးေရးဘူးခဲ ့တယ္...
ျငိမ္းခ်မ္းေရး အဖြဲ ့အေၾကာင္းေလးပါ...သူတို ့ေတြက တိုင္းျပည္အတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းစြာ အက်ိဳးျပဳ ပံုေဖာ္ခဲ ့တဲ ့ ျငိမ္းခ်မ္းေရး ေခါင္းေဆာင္
ေတြရဲ ့ပံုကို အလူမီနီယံေပၚမွာပံုႏွိပ္ျပီး အထင္ကရ ျမိဳ ့လမ္းညႊန္ေပၚမွာ တန္ဘိုးထားျပီး တင္ထားခဲ ့ၾကတယ္...။
မဟတၱမ ဂႏၵီနဲ ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ပံုတူကိုေတာ့ က်ေနာ္ေရးဆြဲခဲ ့ရတယ္...ျပီးမွျပန္ပံုႏွိပ္ခဲ ့တာ...။
က်ေနာ္ေနတဲ ့ဲျမိဳ ့ေလးက ျမိဳ ့ငယ္ေလးဆိုေပမယ့္ လူသိမ်ားတယ္..။ ေႏြးေထြးတဲ ့ရာသီဥတုနဲ ့ေနခ်င္စရာေကာင္းလို ့ နိုင္ငံျခားဧည့္သည္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလာၾကတယ္...
ျမိဳ ့သူျမိဳ ့သားေတြက ေႏြးေထြးလိႈက္လွဲၾကတယ္...က်ေနာ္တို ့ျမိဳ ့ေလးကို အားလံုးက တင္စားေခၚေ၀ၚၾကတယ္..။
အျပံဳးျမိဳ ့...တဲ ့..။
ဒီေလာက္လူသိမ်ားတဲ ့ျမိဳ ့ေလးမွာ ျငိမ္းခ်မ္းေရးနိုဗယ္လ္ဆုေတြရရွိထားတဲ ့ ကိုယ့္နိုင္င့က ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးရဲ ့ပံုကို အထင္ကရ ပံုႏွိပ္ေဖာ္ျပထားေတာ့ ၀မ္းသာဂုဏ္ယူမိတာေပါ့....။ ၾကည္နူးစိတ္နဲ ့ဓါတ္ပံုရိုက္ျပီး အလုပ္ကို ျပန္သြားရင္း ေခါင္းထဲကို အေတြးတစ္ခ်ိဳ ့
၀င္လာတယ္...။ ကိုသက္ေအာင္...။
က်ေနာ္ ကျပခဲ့တဲ ့ႏွစ္ေတြမွာ မထင္မွတ္ဘဲ အတူလက္တြဲကခဲ ့တဲ ့ မင္းသားေလးသက္ေအာင္...သူက ေအာ္ပဒါနဲ ့ ႏွစ္ပါး အတူကေပးတယ္...အဓိက က ေနာက္ပိုင္းမင္းသားပါ...။လူငယ္ဆိုေပမယ့္ က်ေနာ့္ထက္ေတာ့ နဲနဲအသက္ၾကီးတယ္...။
က်ေနာ္တို ့ဇာတ္သဘင္အနုပညာေလာကမွာ စန္း ဆိုတာေတာ္ေတာ္အေရးၾကီးတယ္...။
လူခ်စ္လူခင္မ်ားျခင္းေပါ့ေလ..။
အဲဒီကိုသက္ေအာင္က အေဆာင္ေတြ ယၾတာေတြ ေရမန္းဆီမန္းေတြကို အေတာ္ ယံုတာ...။ ရြာတစ္ရြာ ျမိဳ ့တစ္ျမိဳ ့ေရာက္ရင္
အစြမ္းထက္တဲ ့ဆရာ ဘယ္မွာရွိလဲစံုစမ္းေတာ့တာဘဲ။ ေအာက္လမ္းအထက္လမ္း မေရြး လိုက္တာေနာ္...။ ရသမွ် အကုန္ေဆာင္တာဘဲ၊
ပြဲကေတာ့မယ္ဆိုရင္ ညေန ၇နာရီ မိပ္ကပ္လိမ္းျပီဆိုကတည္းက တို ့လိုက္တဲ ့ေရမန္းဆီမန္း ၊ မ်က္ႏွာတစ္ျပင္လံုး ေနရာမလပ္ဘဲ၊
ဆီမန္းပုလင္းေလး တစ္ခုဖြင့္လိုက္ ပါးစပ္ကပြစိပြစိ လုပ္လိုက္....မ်က္ႏွာမွာ တို ့လိုက္နဲ ့...။
သူ ့ကို ၾကည့္ျပီး ရယ္လဲရယ္ခ်င္တယ္...သနားလဲသနားတယ္....။
ဘာလို ့လဲဆိုေတာ့ သူဘယ္ေလာက္ဘဲအေဆာင္ေတြလုပ္လုပ္ ..လက္ခုပ္သံနဲ ့လူခ်စ္လူခင္ ကိုေတာ့ က်ေနာ့္ကို ဘယ္ေတာ့မွ မမွီဘူး....၊ ကျပမႈမွာလဲ က်ေနာ္နဲ ့တစ္တန္းထဲ ေပးကတာပါ...က်ေနာ္က လက္ေထာက္ေတြ အကူမင္းသားေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ မႏွိမ္ထားတတ္ဘူး....။ ၾကိဳက္သလိုသာက....ေစတနာ အက်ိဳးေပးလိမ္ ့မယ္...ဒါဘဲက်ေနာ့္မူ၀ါဒ...။
ပရိတ္သတ္ကို မေစာ္ကားနဲ ့မလိမ္နဲ ့ မဖ်က္ဆီးနဲ ့...။
ဒါျဖင့္ က်ေနာ္ေရာ အေဆာင္မသံုးဘူးလားဆိုေတာ့ သံုးတယ္...တစ္ျခားမဟုတ္ဘူး...
မိပ္ကပ္လိမ္းကာနီး မ်က္ႏွာသစ္ရင္ မ်က္ႏွာသစ္မယ့္ေရကို အရဟံဂုဏ္ေတာ္ ၉ေခါက္ရြတ္ျပီးမွ မ်က္ႏွာသစ္တယ္...။
ျပီးရင္ မိပ္ကပ္တစ္တို ့ယူျပီး နဖူးမွာ အရဟံလို ့ေရးလိုက္တယ္...ဒါက်ေနာ့္အတြက္အေဆာင္ဘဲ...။
ဒီထက္ေကာင္းတဲ ့အေဆာင္လဲ မရွိဘူးလို ့ယံုထားတယ္...။
ကိုသက္ေအာင္က အေဆာင္ေတြ ေဆာင္ေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ခါ ေအာက္က သူ ့ကို အားမေပးရင္ ပရိတ္သတ္ကို ရန္ျဖစ္တတ္တယ္...မိုက္ခ္ၾကီးနဲ ့...ကိုယ္က ၀င္ျပီးထိန္း၇တယ္...။
အခန္းထဲကို ေကာင္မေလးေတြ အုပ္စုလိုက္၀င္လာျပီး ပန္းေတြေပးရင္လဲ သူ ့အတြက္မပါလို ့ ပြစိပြစိ ေျပာတယ္...က်ေနာ္က အတူသံုးလို ့ရတာဘဲ အကိုရာလို ့ေျပာရင္...“ ငါ့ကိုေပးတာမွ မဟုတ္တာ” လို ့စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးေျပာတတ္တယ္...။
သူလဲ ပရိတ္သတ္ရဲ ့ခ်စ္ခင္မႈကို လိုခ်င္မွာဘဲဆိုတာ ကိုယ္ခ်င္းစာေတာ့ ႏွစ္ပါးခြင္မွာဆို ပိုျပီးေနရာေပးထားတယ္...
သူကလျတစ္မ်ိဳးဗ်...ပြဲခင္းေရွ ့တန္းနားမွာ အပ်ိဳမေလးေတြ နည္းရင္....
“ ညိီေလး“က ” ညိီေလး “က” ညီေလးက ေခါင္းေဆာင္ ပိုအေရးၾကီးတယ္ဆိုျပီး...သူက ထိုင္နားေနတာ...
အဲ....ေရွ ့တန္းဖ်ာမွာ ေကာင္မေလးေတြ မ်ားျပိဆို၇င္ေတာ့....
“ ညီိေလး...အနားယူဦး ေမာေနျပီ...အကို ေၾကြစဥ္ ပစ္လိုက္ဦးမယ္ဆိုျပီး...အသားကုန္“က”တတ္တာ..။ဒါလဲမရ...။
မွတ္မွတ္ရရ တစ္ခါတုန္းက ျမိဳ ့ငယ္ေလးမွာကေတာ့ ေကာင္မေလးေတြကလဲ သဲသဲလႈပ္ဘဲ၊ ကိုယ္ကတစ္ပိုဒ္ကလိုက္ သူတို ့က လက္ခုပ္တီးလိုက္...ပန္းေတြ ဆုေတြခ်လိုက္...ေခၽြးေလးေတြ လာသုတ္ေပးလိုက္....အခ်ိဳရည္ တိုက္လိုက္...လၻက္သုတ္ေလးေကၽြးလိုက္နဲ ့...ဟုတ္ေနတာဘဲ...။
ကိုသက္ေအာင္“က”ေတာ့ လက္ခုပ္မက်ဘူး...သူလဲသီးမခံနိုငိ္ေတာ့...မိုက္ခ္ ၾကီးကိုင္ျပီး...
“ ဘယ္လိုလဲ ..မ်က္ႏွာလိုက္လွခ်ည္လား...လက္ခုပ္မတီးရေအာင္ လက္မပါဘဲ ၊ျပတ္ေနလို ့လား...” တဲ ့၊ က်ေနာ္ ပရိတ္သတ္ကို အားနာလိုက္တာ...ေအာက္က မိန္းကေလးေတြကလဲ ညီတယ္ဗ်ာ....အကုန္လံုး..ညိတူထေအာ္လိုက္တာ...
“ ႏႈတ္ခမ္းထူ...ရွင့္ကို မၾကိဳက္ဘူး” တဲ ့။ အဲ...ျပီးေရာ...။
ေနာက္မွ အခန္းထဲေရာက္မွ သူ ့ကို ေျဖာင္းဖ်ျပီးေျပာရတာေပါ့....
ပရိတ္သတ္မခ်စ္တာက ကိစၥမရွိဘူး....ပရိတ္သတ္နဲ ့ရန္မျဖစ္ပါနဲ ့...ပရိတ္သတ္မုန္းေအာင္မလုပ္ပါနဲ ့ေပါ့...။
ဟုတ္တယ္...ပရိတ္သတ္ဆိုတာ လူေတြမဟုတ္လား....
လူဆိုတာ ခ်စ္ဘို ့တာခက္တာ....
မုန္းဘို ့ကေတာ့....တစ္ကယ္လြယ္တာ...။
ေျပာေနတဲ ့ၾကားက ေနာက္တစ္ပြဲမွာေတာ့ ထပ္ေတြ ့ေတာ့တာပါဘဲ...ႏွစ္ပါးခြင္မွာပါဘဲ...။ဒီိတစ္ခါေတာ့ပြဲျပတ္ဘဲ...။
သူနဲ ့က်ေနာ္က ဇာတ္ပြဲနာမည္ရေအာင္ ကိုယ္လဲ ပရိတ္သတ္ခ်စ္ေအာင္ အားေပးေအာင္က်ိဳးစားၾကတာခ်င္းကေတာ့ အတူတူပါဘဲ...။
သူက ရင္ ကိုယ္အေမာေျဖ...ကိုယ္ကရင္ သူအေမာေျဖ...။
မြန္ျပည္ဘက္မွာ ကျပရတာ ရန္ကုန္မႏၱေလးနဲ ့ေတာ့မတူဘူး...ပင္ပန္းတယ္...တီတီတာတာ၊နူးနူးညံ့ညံ့ေလးကလို ့မရဘူး...
ေသတၱာက၊ ပု၀ါက၊ တိုင္ကီ အ၀င္အထြက္က၊ ၾကိဳးတန္းက စံုေနတာဘဲ ၊ ေရွ ့ဂၽြမ္း ေနာက္ဂၽြမ္းမွ မထိုးတတ္ရင္ မြန္ျပည္နယ္ဘက္မွာ မက တာ အေကာင္းဆံုးဘဲ...။
အဲဒီညက ကိုယ္လဲ ေမ်ာက္နီးနီး ဂၽြမ္းေတြထိုးရင္းကျပရင္း ေမာလာေတာ့ အေမာေျဖရတာေပါ့...ကိုသက္္ေအာင္က ေသတၱာက က ေပါ့။
ေသတၱာက “က”တယ္ဆိုတာလဲ မလြယ္ဘူး....ေသတၱာ၂လံုး၃လံုးဆင့္ျပီး ဓါးေတြနဲ ့ဂၽြမ္းထိုးျပီး ကရတာေလ..။
က်ေနာ္ကနားတယ္ဆ်ုေပမယ့္ အထဲမွာ နားတာမဟုတ္ပါဘူး...ဇာတ္စင္ ေရွ ့နားမွာ လူရႊင္ေတာ္ေတြနဲ ့အတူထိုင္ရင္း...
ေအာက္က စပိန္ႏြားရိုင္းေလးေတြနဲ ့ၾကဴေနတာေလ...။
ေကာင္မေလးေတြကလဲ ကဲတယ္...ကိုယ္ကလဲ ကဲတယ္...။
သူတို ့က မ်က္စိမိတ္ျပလိုက္..ကိုယ္ကလဲ မ်က္စပစ္လိုက္ ၊ျပံဳးျပလိုက္..
ျပံဳးျပံဳးေလးနဲ ့မ်က္စိေလးစံုမိွတ္ျပလိုက္နဲ ့...( က်ေနာ္ က မ်က္ေစ ့ကို တစ္ဖက္တည္း မွိတ္လို ့ကို မရတာ...မွန္ၾကည့္ျပီး က်င့္လဲမရဘူး...မ်က္ေစ့တစ္ဖက္ဘဲ မွိတ္ျပရင္ ေလျဖတ္တဲ ့လူလိုဘဲ ပါးစပ္ေတြပါ ရြဲ ့ကုန္တာ...တစ္ကယ္ဘဲ...ဒိီေတာ့ ေကာင္မေလးေတြကို မ်က္ေစ ့မွိတ္ျပရင္ ႏွစ္ဖက္လံုးစံုမွိတ္ျပတာ...ေကာင္မေလးေတြကလဲ စံုမိွတ္ျပတာေလးကို ခ်စ္တာတဲ ့...ဟိ..)။
ကိုယ္ကအဲလိုၾကဴေနတုန္းကိုသက္ေအာင္က ကလိုက္ေပါ့...
အက တစ္ပိုဒ္ဆံုးေတာ့ အဘိုးၾကီးတစ္ေယာက္လာျပီး ၂၀၀တန္တစ္ရြက္ဆုခ်တယ္...က်ေနာ့္ကို...။
ကိုသက္ေအာင္လဲ ေတြ ့တယ္...သူကလဲ သူ ့ကိုပါ ဆုခ်မလားလို ့ထင္ျပိး အနားေရာက္လာေတာ့ အဘိုးၾကီးက လွဲ ့ထြက္သြားေရာ....။
ေနာက္ ကိုသက္ေအာင္ တစ္ပိုဒ္ကျပီးေတာ့ အဘို းၾကီး ေရာက္လာျပီး က်ေနာ့္ကို ေတာ္တယ္...ဂၽြမ္းထိုးတာ ေကာင္းတယ္ ဆိုျပီးဆုခ်ျပန္ေရာ...။
က်ေနာ္က “ အဘ..လူမွားေနျပီ...ခုနက ဂၽြမ္းထိုးတာ..က်ေနာ္မဟုတ္ဘူး၊ ဟိုမင္းသား...” လို ့ေျပာေတာ့...အဘိုးၾကီးက...
“ သိတယ္ေ၀း....ဒါက မင္းကိုဆုခ်တာ...”ဆိုျပီးေျပာတယ္...။
တစ္ခါလဲမဟုတ္ဘူး....၄...၅ခါ...ဒီိေတာ့ ကေနတဲ့ ..ကိုသက္ေအာင္လဲ ကၽြဲျမီး တိုေနျပီ...
က်ေနာ္လဲ ကိုသက္ေအာင္ကို အားနာျပီး မ်က္ႏွာပူေနျပီ...။
ေနာက္ဆံုး တစ္ခ်ီကျပီးေတာ့ ...လာျပန္ပါျပီ အဘိုးၾကီး...၅၀၀တန္ေငြစကၠဴနဲ ့...က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ကို တြယ္ခ်ိတ္နဲ ့လာခ်ိတ္ျပီး ဆုခ်ျပန္တယ္..။
ဒိတစ္ခါေတာ့ ကိုသက္ေအာင္ သိးမခံနိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့...ဆိုေတာ့ သူ ့ထံုးစံအတိုင္း..မိုက္ခ္ၾကီးနဲ ့...
“ ဘယ္လိုလဲ...ဘၾကီး မ်က္ေစ ့မျမင္ဘူးလား....က ေနတာက ဒီမွာ ...ဘၾကီး ဆုခ်ေနတာက ဟိုတစ္ေယာက္၊ ဘယ္လိုျဖစ္ေနလဲ...မူးေနရင္လဲ အိမ္ျပန္အိပ္ေန” တဲ ့...။
ဟာ....က်ေနာ္ အားနာလိုက္တာ...ဘာဆက္ျဖစ္မလဲ ေၾကာင္ၾကည့္ေနတုန္း...ကိုသက္ေအာင္လက္ထဲကမိုက္ခ္ကို အဘိုးၾကီးက လုယူျပီး အက်ယ္ၾကီး ေအာ္ေတာ့တာဘဲ...။
“ ေဟ့...သက္ေအာင္...မ်က္ေစ့မျမင္ရင္ပြဲေတာင္လာမၾကည့္ဘူးေဟ့...မူးလဲမမူးဘူး...နင္ကေနတာလဲငါျမင္တယ္...
နင္ဘာသာ ၾကိဳက္သလို က၊ ဂၽြမ္းေတြ ထိုးခ်င္သလိုထိုး...ငါက မင္းကို ၾကိဳက္ကိုမၾကိဳက္တာ...” တဲ့..။
ေကာင္းၾကေရာ...။
ကိုယ္လဲ ဘာမွ မေျပာတတ္ေတာ့ဘူး...။
အင္း...ဒါက ကခဲ့တုန္းက အျဖစ္ေလးပါ...။
အခုနိုင္ငံတကာက ေပးထားတဲ ့နိုဗယ္လ္ဆုေတြနဲ ့ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ေတြ ့ရေတာ့...မဆီမဆိုင္ ကိုသက္ေအာင္ကို စိတ္ထဲက ျမင္မိတာပါ...။
ဆိုင္ေတာ့လဲ ဆိုင္သလိုဘဲ....။
ကိုသက္ေအာင္ၾကီးကေတာ့ ထိုးလိုက္ရတဲ ့...တံတား အဲ...ဂၽြမ္း
တည္လိုက္ရတဲ ့ဘုရား......................................အဲ...ဂၽြမ္း
ေဆာက္လိုက္ရတဲ ့ ေက်ာင္း...............................အဲ....ဂၽြမ္း။
ကိုယ့္ဘာသာအေတြးေပါက္ျပီး...လမ္းေလွ်ာက္ရင္းျပံဳးရင္း...အဘိုးၾကီးစကားကို နားထဲျပန္ၾကားမိပါတယ္...။

“ ေဟ့...သက္ေအာင္...မ်က္ေစ့မျမင္ရင္ပြဲေတာင္လာမၾကည့္ဘူးေဟ့...မူးလဲမမူးဘူး...နင္ကေနတာလဲငါျမင္တယ္...
နင္ဘာသာ ၾကိဳက္သလို က၊ ဂၽြမ္းေတြ ထိုးခ်င္သလိုထိုး...ငါက မင္းကို ၾကိဳက္ကိုမၾကိဳက္တာ...” တဲ့..။
(း း)









သစ္နက္ဆူး