အက်ိဳးေၾကာင့္ အေၾကာင္း၊ ကာလ၊ ေဒသ......ျဖစ္ရမယ့္ အခ်ိန္ေရာက္လာေသာအခါ....။
ဒီရက္ပိုင္းမွာမွ ျပဇာတ္ကို အသစ္ေရးျပီး ဇာတ္သိမ္းကို ထူးထူးျခားျခားေလးနဲ ့ တရားခံကို ၾကိဳးမိန္ ့ျဖင့္ ေပးေသျပီး ဇာတ္သိမ္းထားသည္..။ ဇာတ္ဆရာက သားအၾကီးဆံုးသေဘာထားေသာေၾကာင့္ အသစ္တစ္ခု စဥ္းစားမိတိုင္းသူ ့ကို ခ်ျပတိုင္ပင္သည္...။
ဇာတ္လမ္းက မိသားစု ဇာတ္လမ္း ေမတၱာဘြဲ ့...။ေအးခ်မ္းလွေသာ မိသားစုေလးတြင္ ဖခင္က နိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈျဖင့္ အိမ္နဲ ့ေ၀းရာကို ေရာက္ေနခဲ့၊ မိခင္က သမီးနဲ ့သားကို ပင္ပန္းစြာ ရွာေဖြေကၽြးေမြး၊ အေမေစ်းေရာင္းထြက္ေနလွ်င္ အမက ေမာင္ေလးကို သီခ်င္းဆိုသိပ္...ေခ်ာ့...။
လင္သားအိမ္မွာ မရွိျခင္းကို အခြင့္ယူလွ်က္ မိခင္ကို မ်က္ေစ ့ေအာက္မွာပင္...လူ၃ေယာက္က ေစာ္ကားျခင္းကို နာက်င္စြာ ခံစားလွ်က္ အေမကသူ ့ကိုယ္သူ အဆံုးစီရင္ေတာ့...ကေလး၂ေယာက္ လန္ ့ျပီးတစ္ကြဲစီထြက္ေျပး....။
က်ေနာ္က အေမ့ေမာင္ႏွင့္ ေတြ ့ရင္း ဘ၀ေတြကို ျဖတ္သန္းရင္း လက္စားေခ်သံသရာတြင္...က်င္လည္..။
မိခင္အတြက္လက္စားေခ်ျခင္းနိုင္ငံေရးကို ေျမေအာက္ယူဂ်ီအျဖစ္လႈပ္ရွားရင္း ဥပေဒက အလိုရွိသူျဖစ္လာသည္...။
ဖမ္းဆီးဘို ့အပူတျပင္းစြမ္းေဆာင္ေနသူက လံုး၀ မမွတ္မိေသာ အမ အရင္း...။
ႏွိပ္စက္ရင္းက အမမွန္းသိေတာ့ အဖမ္းခံ။ အမက တရားလိုျပ အစိုးရသက္ေသ။
အမိန္ ့ခ်မည့္ တရားသူၾကီးက နိုင္ငံေရး ေျပာင္းလဲမႈမ်ားေၾကာင့္ အေရာင္ေျပာင္းေနေသာ ဖခင္...။
ေနာက္ဆံုးၾကိဳးမိန္ ့...။
ၾကိဳးစင္ေပၚေရာက္ေတာ့မွ သားမွန္းေမာင္မွန္း ဦးေလးေျပာလို ့သိရေတာ့....ဘာမွလုပ္လို ့မရ။
အမကို ငယ္ငယ္က ေခ်ာ့ေသာ၊ အိပ္ယာကနိုးေနက် “တစ္ေက်ာ့ႏွစ္ေက်ာ့ ေတးကိုသီ” သီိခ်င္း ဆိုေပးဘို ့ေနာက္ဆံုးအခြင့္ေတာင္း....။
သီခ်င္းနားေထာင္ေနရင္း ၾကိဳးခလုပ္ျဖဳတ္....ဒါပါဘဲ.။
ဇာတ္လမ္းကို ၾကိဳက္ေသာ္လည္း ဇာတ္ဆရာက ၾကိဳးေပးတာ မလုပ္ဘို ့ေျပာသည္...။ ဇာတ္ဆရာမက လံုး၀ သေဘာမတူ.
အေမတို ့ခြင့္မျပဳနိုင္ဘူး လို ့တားသည္...။
က်ေနာ္က ဇြတ္ ၾကိဳးမိန္ ့မွ မဟုတ္လွ်င္ ဒီျပဇာတ္မတင္ဟုတင္းခံသည္..။ ဒီလိုျဖစ္ရမယ့္သူက ဒီလမ္းေၾကာင္းကိုသာ အတင္း
ဖန္တီးေနသည္ကို လံုး၀သတိမမူ။ ေနာက္ဆံုးဇာတ္တဖြဲ ့လံုးရဲ ့ဖန္တီးမႈက က်ေနာ့္လက္ထဲမွာဆိုေတာ့ ခြင့္ျပဳလိုက္ၾကပါတယ္...။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္စိတ္ထဲျဖစ္ေနတာက ျပဇာတ္မွာၾကိဳးဆြဲခ်ေရးသာ အဓိက ျဖစ္ေနခဲ ့တာ ၊အံ့ၾသဘို ့ေကာင္းတယ္..။
ခြင့္ျပဳလိုက္ျပီဆိုေတာ့ ျပဇာတ္အတြက္လိုအပ္တာေတြကို ျပင္ဆင္ရသည္...၊ အဓိက အခ်က္က ၾကိဳး ႏွင့္ မိမိကို လည္ပင္းၾကိဳးစြပ္မည့္သူ..။ ပရိတ္သတ္မသိေအာင္ကိုယ္တြင္ ေဖ်ာက္ၾကိဳးကို အ၀တ္ေအာက္မွာ...ခံ၀တ္ထားရသည္...။ လည္ပင္းကို စြပ္မည့္ၾကိဳးက ဟန္ျပ၊
ထိုၾကိဳးကြင္းမွာ ပရိတ္သတ္မျမင္နိုင္ေသာ သံခ်ိတ္ငယ္တစ္ခု ပါသည္။ ပရိတ္သတ္အျမင္တြင္ လည္ပင္းကို ၾကိဳးကြင္းစြပ္ျပီး...
ၾကိဳးကြင္းစြပ္သူက လူမသိေအာင္ ကိုယ္မွ ေဖ်ာက္ၾကိဳးႏွင့္ သံခ်ိတ္ေလးကို ခ်ိတ္ထားခဲ ့ရမည္၊ ျပီးမွ ၾကိဳးခလုပ္ျဖဳတ္ယံုသာ...။
ထိုသံခ်ိတ္ေလးမွာ ကိုယ္တိုင္လုပ္လို ့မလြယ္သျဖင့္ ပန္းပဲဖိုတြင္ ေသခ်ာအပ္ရသည္...။
ျပဇာတ္အတြက္လံုးပန္းေနေသာ္လည္း..စိတ္ေတြက ေနာက္က်ိက်ိ၊ ဘာကိုလြမ္းေနမွန္းလည္းမသိ၊ တစ္မ်ိဳးဘဲ..။
ဒါေပမယ္ ့လူကေတာ့ပံုမွန္ပင္...။ ညအိပ္ေတာ့မည္ဆိုလွ်င္ ငါးၾကင္းဖန္ခြက္နဲ ့အရက္တစ္ခြက္ေတာ့ ေသာက္ျပီးမွ အိပ္ယာ၀င္တာ။
မူးမူးနဲ ့အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့လဲ ဘာမွကိုမသိတာ...။
...........................။..............................
ကိုယ္ပိုင္ခန္းအျဖစ္ေပးထားေသာ အိပ္ခန္းထဲတြင္...လင္းကနဲ ျဖစ္သြားလို ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၀တ္ျဖဴစင္ၾကယ္နဲ ့ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦး..။
ပုတီးႏွင့္ သူ ့ေရွ ့မွာေတာ့ ကန္ေတာ့ပြဲ တစ္လံုး...။
“ ကေလး...မင္းအတြက္ အခ်ိန္မရွိေတာ့ဘူး....မင္းအရဟံ ဂုဏ္ေတာ္ရသလား”
“ အစအဆံုး မရပါဘူး...အရဟံ ၃လံုးဘဲရတယ္”
“ဒါျဖင့္ရတဲ ့အရဟံ ကိုဘဲ မနက္ည ပုတီး ၉ပတ္စိတ္ပါ....”
“ ဘာျဖစ္လို ့လဲ...“
“ မေမးပါနဲ ့...ဒါေပမယ့္ မင္းလံုး၀ ပ်က္ကြက္လို ့မရဘူး..မင္း ..ေျခေလးေခ်ာင္းသတၱ၀ါ၊သားငါးေတြ မစားပါနဲ ့ေတာ့...ရပ္လိုက္ပါ...
ျပီးေတာ့ သတၱ၀ါေတါကိုေမတၱာပို ့ပါ။အားမငယ္နဲ ့ ကေလးေဘးမွာ...အဘရွိေနမယ္“
ဒီလိုေျပာျပီးတာနဲ ့ အျဖဴေရာင္အေငြ ့ေတြ အျဖစ္နဲ ့ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့တာပါဘဲ..။
လန္ ့နိုးလာတဲ ့အခါ ဒါအိမ္မက္ပါဘဲေလ လို ့ေတြးမိေသာ္လည္း ဘယ္လိုမွ ေမ ့ေပ်ာက္မရပါ..။
လာေရာက္ေျပာဆိုသြားေသာ အဘိုးအို...သိပ္ထူးျခားသည္..။
စကားေျပာတာ အေႏြးဓါတ္ေတြပါေနသလို စကားသံက ေအးေဆးသည္....မ်က္ႏွာမွာ ၾကင္နာမႈေတြ၊ကရုဏါေတြ ေတြ ့ေနရသည္...။
ဘာသာျခားမွလာေသာ လူတစ္ေယာက္အေနနဲ ့သူ ့ကို ဘယ္သူမွန္းလဲ မသိ၊ ဘယ္လို ပုဂၢိဳလ္လို ့လဲ မစဥ္းစားတတ္ပါ။
ဒါေပမယ့္ သူ ့ရုပ္သြင္ ဟန္ပန္ကို မွတ္မိေနေသာေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္းမီးထထြန္းျပီး...ပံုဆြဲစကၠဴတြင္ စီပီယာ အညိဳနုေရာင္ျဖင့္ သူ ့ပံုတူကို
အနီးစပ္ဆံုး ဆြဲျပီး ေခါင္းရင္းမွာ ကပ္ထားလိုက္သည္..။
ေနာက္မနက္မွာ ဇာတ္ထဲတြင္ ပုတီးလိုက္ဌားေတာ့ အဖြဲ ့သားေတြက ရယ္ေနၾကျပီး၊ တစ္ခ်ိဳ ့က မင္းသားေတာ့ ေစာေစာစီးစီး ၃ပင္လိမ္( အရက္+ ေဆးလံုး+ ေဆးေျခာက္) ေနျပီထင္တယ္ဟုေျပာၾက၊စၾကသည္..။ အဖြဲ ့သားအားလံုးကေတာ့ က်ေနာ့္ကို ေတာ္ေတာ္ခင္မင္ၾက ၊ခ်စ္ၾကသည္..။ လိုအပ္လာေတာ့ရွားပါးလိုက္သည့္ ပုတီး..ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ဌားလို ့မရ..။
ေနာက္ဆံုး မွ လူၾကမ္း ဦးေလးၾကီးက မင္းသားလိုရင္ယူစိတ္ပါ...ေပါက္ကရေတာ့ မလုပ္လိုက္ပါနဲ ့ဟုေျပာျပီး...ပုတီးဌားေပးသည္.။
ပုတီးရတာနဲ ့အေပၚထပ္ကို ျပန္္ျပီး အခန္းကို ဂ်က္ခ်ကာ ပုတီးကို အာရံုျပဳျပီး စိတ္သည္..။
ထိုအိမ္မက္ထဲက အဘို းအို ဘာေၾကာင့္ အခ်ိန္မရွိေတာ့ဘူး လို ့ေျပာတာလဲဆိုတာ မစဥ္းစားတတ္ေပမယ့္ ပုတီးကိုေတာ့ စိတ္ခ်င္ေနမိသည္...။ ထမင္းကိုေတာင္ဆင္းမစားေတာ့...။
ညေရာက္ေတာ့ ပုတီး၉ပတ္စိတ္ျပိးအိပ္ခဲ ့သည္.။
ပုခံုးကိုဆတ္ကနဲ ရိုက္ျပီး....“ ေဟ့....ထစမ္းကြာ..” ရင္ေခါင္းသံပါေနေသာ အသံမာမာတစ္ခုေၾကာင့္ က်ေနာ္လူးလဲ ထလိုက္ေသာအခါ
ဆံပင္မ်ားက ပုခံုးေက်ာ္ျပီး ေက်ာလယ္ေလာက္ေရာက္ေနျပီး..ပင္နီတိုက္ပံုၾကမ္း၊ ပုဆိုးအနက္ကြက္ၾကီးျဖင့္ တင္ပလင္ခ်ိတ္ထိုင္ေနေသာ
မ်က္ႏွာမာထန္ထန္ႏွင့္ လူၾကီးတစ္ေယာက္ကိုေတြ ့ရသည္..အသားညိဳညိဳႏွင့္ အညာသားၾကီးႏွင့္တူသည္..။
ပါးစပ္ထဲမွာလဲ ကြမ္းေတြ၀ါးေနသည္...ပါးစပ္ကညာဘက္ကိုနဲနဲေစာင္းေစာင္း..။ သူ ့ေဘးမွာ ၾကီး( ေၾကး)ကြမ္းအစ္ႏွင့္ ကန္ေတာ့ပြဲမပါ...။
သူ ့ကိုေတာ့ ေတြ ့တာနဲ ့စိတ္ထဲမွာ ေၾကာက္ေနသည္..။
“ လူမိုက္.....”
“ ဗ်ာ....က်ေနာ္လား”
“ ေအး...မင္းဘဲ..မင္းက မိဘ သိကၡာမေထာက္လုပ္တဲ ့ေကာင္....မင္း အရက္လံုး၀မေသာက္နဲ ့ေတာ့”
“ က်ေနာ္......”
“ ဘာမွမေျပာနဲ ့...မင္းအရက္ျဖတ္....ကတိေပး၊ ”
“ ဟုတ္ကဲ ့...က်ေနာ္ ကတိေပးပါတယ္....မေသာက္ေတာ့ပါဘူး”
“ ေအး...ကတိဖ်က္ရင္ေတာ့ ငါ မကယ္နိုင္ဘူး...ဒါနဲ ့ဟိုပံုက မင္းဆြဲထားတာလား”
“ ဟုတ္”
“ ေအး...တူတယ္...သူကေတာ့ ေအးတယ္ေနာ္..ငါကေတာ့ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းဘဲ...ငါေျပာတာနားမေထာင္ရင္ေတာ့ မင္းထိုက္နဲ ့မင္းကံ”
“ဟုတ္ကဲ ့” ( ဟုတ္ကဲ ့က လြဲျပီး..ဘာမွမေျပာရဲေအာင္ကို စိတ္ထဲကသူ ့ကို ေၾကာက္ေနတာ)
“ ေအး...ငါသြားမယ္...ကတိတည္ပါေစ”.................။
အသံၾသၾသၾကီး ေပ်ာက္သြားတာနဲ ့ လန္ ့နိုးလာျပီး တုန္တုန္ယင္ယင္ ျဖစ္ေနသည္..။
တစ္ခါမွ မေတြ ့ဘူး သူေတြ ၂ညဆက္တိုက္ရွိေနျပီ...။ စိတ္ထဲမွာ ထူးျခားေနတယ္ဟုထင္လာတယ္...။
ေနာက္ေတာ့ မီးေလးထထြန္းျပီး ပံုဆြဲေတာ့တာပါဘဲ...သူ ့ပံုက ဆြဲရတာ ပို ျပီး ပံုဖမ္းရလြယ္ေနတယ္..။ ေနာက္ျပီး သူ ့ကို ေၾကာက္ေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာသူ ့ကို ပိုခင္မင္သလို ျဖစ္ေနတာ...။ ေတြးျပီးျပံဳးေနရာက သူ ့အသံၾသၾသၾကီး နားထဲမွာျပန္ၾကားျပီး
ပံုကို ေခါင္းရင္းမွာကပ္ျပီးတာနဲ ့ေစာင္ကို ေခါင္းမူးျခံဳျပီးအိပ္ေတာ့တာဘဲ..။
ဒါက ဒုတိယအိမ္မက္......။
ေနာက္ရက္မွာေတာ့ အရက္အိုးနားေတာင္ ျဖတ္မသြားရဲ...။ အခန္းဘျေအာင္းေနေတာ့ ဇာတ္ဆရာက အကုန္လံုးကို ရမ္းေနျပီ။
“ငါ့သားကိုစိတ္ညစ္ေအာင္ဘယ္သူလုပ္လဲ...ဘာျဖစ္ေနတာလဲ...စသျဖင့္”( သူကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ပါတယ္)။ ခဏေနေတာ့ လက္ေထာက္မင္းသားေလးတံခါးလာေခါက္ျပီး....
အကို ့အေဖ ..အကို ့ကို မေတြ ့လို ့...အကုန္လံုးကို လွဲ ့ဆူေနတယ္...အကို ဆင္းလာလိုက္ဦး...”
ေအာက္ဆင္းလာေတာ့...
“ မင္း မ်က္ႏွာ ဒီရက္ပိုင္းျငိဳးေနတယ္...ဘာျဖစ္လဲ”
“ က်ေနာ္ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး...အေဖ”
“ျဖစ္တယ္...ငါလဲၾကည့္ေနတာ....” ဇာတ္ဆရာအေမကပါ စကား၀ိုင္းထဲ၀င္ပါလာသည္...။
“နင္ အျမဲျပံဳးေနတဲ ့လူက...အခုရက္ပိုင္း မျပံဳးမရယ္နဲ ့...ငါတို ့ဘယ္လိုေနရမွန္းမသိဘူး”
“ က်ေနာ္ဘာမွ မျဖစ္ဘူး....“ “ကဲ...ဒါျဖင့္ ထမင္းစားၾကမယ္...ကဲ..ျမတင္ ထမင္းျပင္...။
ထမင္းပြဲႏွင့္အတူ အရက္ပါ..ထည့္လာသည္...။
အခါတိုင္း ထမင္းစားခါနီးတိုင္း ၂ေယာက္အတူတူ ေသာက္ေနၾက..။
က်ေနာ္ မေသာက္ဘဲ ထမင္းကို တန္းစားေတာ့ ...
“ ဘာျဖစ္လို ့မေသာက္တာလဲ...”
“ဟင့္အင္း...က်ေနာ္ မေသာက္ေတာ့ဘူး...”
သူဘာမွ ဆက္မေျပာေပမယ့္ က်ေနာ့္ကို ေသခ်ာၾကည့္ေနတာပါ...။
ကိုယ္ေတြးေနတာက ကိုယ္က ပံုမွန္ေနတယ္လို ့ထင္ေနေပမယ့္...ကိုယ့္ကို ဘာေၾကာင့္မ်က္ႏွာျငိဳးေနတယ္လို ့ေျပာတာလဲ ဆိုတာဘဲ..။
စိတ္ထဲမွာ လြမ္းသလိုလိုျဖစ္ေနျပီး...နဲနဲအားငယ္သလိုျဖစ္ေနတာေတာ့ အမွန္ဘဲ...။
ညေရာက္ေတာ့ အခန္းပိတ္ ပုတီးစိတ္ေတာ့တာပါဘဲ...။ ျပီးရင္ေမတၱာပို ့ျပီးအိပ္...။
....................
အေမႊးနံ ့ေတြ ပန္းနံ ့ေတြ အခန္းထဲမွာ သင္းပ်ံ ့မႈႏွင့္ အတူ...
“ သား.....ထဦး..” ဆိုသည့္ အင္မတန္ေႏြးေထြးေသာအသံ ေၾကာင့္ ထၾကည့္ေတာ့ ...ျခေသၤ့ေပၚမွာ ထိုင္ေနေသာ အင္မတန္လွသည့္ အမ်ိဳးသမီး တစ္ဦး....အိႏၵိယ အ၀တ္အစားမ်ားႏွင့္ ထူးျခားခ်က္က အင္မတန္လွတာႏွင့္ မ်ားျပားလွေသာ သူ ့လက္ေတြပါဘဲ....။
“ သား ပုတီးစိတ္ရဲ ့လား....”
သူ ့ကိုေတြ ့ေတာ့ က်ေနာ္ငိုခ်င္ေနတယ္...။ က်ေနာ့္စိတ္ကိုသူသိေနပါတယ္..။
“ မငိုနဲ ့သား ၊ သားက သတိမရေပမယ့္ သားေနာက္မွာ အေမ အျမဲ ရွိေနတာပါ...”
“ သားအဘေတြ ေျပာတဲ ့စကားကို နားေထာင္ပါ...မင္းက အေမ ့သားပါ...ဒါေပမယ့္ သားပ်က္စီးေနတာကိုး...”
“သား...မိန္းကေလးေတြကို ေရွာင္ပါ”
“ က်ေနာ္ ဘယ္သူ ့ကိုမွ ဒီေန ့ထိ မဖ်က္ဆီးခဲ ့ပါဘူး”
“ ဒါကိုသိတယ္....မိန္းကေလးေတြကို...ေရွာင္ဘို ့ေျပာတာပါ။ ခ်စ္သူရွိေနရင္လဲ...မဆက္သြယ္နဲ ့၊သံေယာဇဥ္ေတြျဖတ္ပါ...
အေရးအေၾကာင္းရွိရင္ အေမ ့ကို သတိရလိုက္ပါ”
စကားဆံုးတာနဲ ့ေပ်ာက္ကြယ္သြားတာပါဘဲ...။ ကိုယ္လဲ မီးေလးထထြန္းျပီး ပံုဆြဲေတာ့တာဘဲ...ဆြဲရခက္တယ္...မိုးလင္းေတာ့ပံုျပီးသြားတာပါဘဲ..။ ျပီးတာနဲ ့ေခါင္းရင္းမွာကပ္ေတာ့တာ...။
မိုးလင္းေတာ့ ပုတီးစိတ္၊ ေမတၱာပို ့၊ ျပီးေတာ့ ညီငယ္(ဇာတ္ဆရာသားေလး...ေမာင္ျဖဴေခ်) ဆီက စာအုပ္ယူျပီး...
ျဖတ္စာေတြေရးျပီးလူၾကံဳ ေအာင္သြယ္ေတြနဲ ့ဒီျမိဳ ့ေလးထဲကရည္းစား ၆ ေယာက္ဆီကိုပို ့ေပးလိုက္ေတာ့တာ..။ အဓိက အနီးဆံုး ၁ေယာက္က မယံုနိုင္ဘူး..ေတြ ့ခ်င္တယ္ဆို အိမ္လိုက္လာေတာ့ အထပ္ခိုးေလးထဲမွာ တက္ပုန္းေနခဲ ့တာေပါ့..။
မပုန္းခင္ေတာ့ ဇာတ္ဆရာ အေမကို ေျပာထား၇တယ္...ေကာင္မေလးေတြလာရင္ ဘယ္သြားမွန္းမသိဘူးလို ့ညာခိုင္းရတာေပါ့...
အေမကေတာင္...ဘာလုပ္တာလဲ...သူတို ့မွာ ဘာအျပစ္ရွိလို ့လဲ..ဆိုျပီး က်ေနာ့္ကို ဆူပါတယ္..။
အမွန္တစ္ကယ္က တစ္ကယ္ျဖတ္မယ္ဆို ရည္းစားအမ်ားၾကီ္ရွိတာ။ အားလံုးဆို ၄၃ ေယာက္ရွိခဲ့တာ..။ ျမန္မာျပည္အႏွံ ့ေပါ့...တစ္ခ်ိဳ ့ဆို နာမည္ေတာင္မမွတ္မိဘူး.....။
၊ဒါေပမယ့္ သူတို ့က အေ၀းၾကီးမွာ..။ .ဒါေၾကာင့္ေျပာတာ ၊မင္းသားေတြ ေအးတယ္ဆိုေတာင္ ေမ်ာက္ေလာက္ေတာ့ ေဆာ့ေသးတာလို ့...။
ဒီလိုနဲ ့ပုတီးစိတ္၇င္းျပဇာတ္တိုက္ရင္း ၆ညေျမာက္မွာ အိမ္ေပၚထပ္မွာ...ၾကိဳးခလုတ္ျဖဳတ္တာကို ေလ့က်င့္ေတာ့တာဘဲ..။
ဇာတ္ဆရာေရာ၊ မန္ေနဂ်ာေရာ...လူစံုေပါ့...။ၾကိဳးခလုတ္ျဖဳတ္မယ့္သူက ဓမၼာစရိယ ဘုန္းၾကီးလူထြက္...က်ေနာ့္ဆီမွာ မင္းသားကသင္ေနတဲ ့က်ေနာ့္တပည့္ေပါ့...။ ၾကိဳးကို ဘယ္လိုခ်ိတ္ရမလဲဆိုတာ ေသခ်ာရွင္းျပျပီး...အၾကိမ္၂၀ ေလာက္ ေလ့က်င့္လိုက္တာ...အားလံုး ေခ်ာေခ်ာေမြ ့ေမြ ့ဘဲ၊ ဘာျပႆနာမွ မရွိဘူး...။
တစ္ကယ္ကမယ့္ေန ့မွာ ၈၈ အရွိန္ေၾကာင့္ ပြဲမိန္ ့ကို ညကခြင့္မေပးေတာ့ ရံုထဲမွာ ေန ့ပြဲ အျဖစ္ကရတာပါ..။ျမိဳ ့ေပၚပြဲပါဘဲ..။
ပရိတ္သတ္ကလဲ က်ိတ္က်ိတ္တိုးေနတာဘဲ...။ (၇)ရက္ေျမာက္ေန ့ေပါ့။
ကားဆြဲတဲ ့ ေမာင္ျဖဴေခ်ကိုလဲ မွာထားရေသးတာ...ၾကိဳးဆြဲက်ျပီးလို ့ အကို ့ေျခေတြလက္ေတြတုန္ရင္ ကားခ်ခိုင္းတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္...အကို သရုပ္ေဆာင္ေနတာ...သိခ်င္းဆံုးမွ ျပည္ဖံုးကားကိုျဖည္းျဖည္းခ်...။
က်ေနာ္က ေထာင္၀တ္စံုေတြ ေသခ်ာျပင္ထားျပီး၊ ေခါင္းစြပ္ပါစြပ္ဘို ့မွာေနေတာ့ ဇာတ္ဆရာမက အတင္းတားပါတယ္...ေခါင္းကို လံု၀ မစြပ္နဲ ့ ဆိုျပီး ေထာင္ေခါင္းစြပ္ကို လုယူျပီး...ရံုျပင္မွာသြားထိုင္ေနေတာ့တာ...။( သူ ကယ္လိုက္တာပါ....)
ျပဇာတ္ကလို ့ၾကိဳးခ်မယ့္ အခန္းေရာက္ေတာ့ ေနာက္ခံသီခ်င္းလဲ ၀င္ေနျပီ၊ ၾကိဳးကိုျဖဳတ္ဘို ့နာရီၾကည့္ေနရင္း ေထာင္မႈးရဲ ့...
“ ျဖဳတ္” ဆိုတဲ ့အသံနဲ ့အတူ..က်ေနာ့္တပည့္ကလဲ “၀ုန္း” ကနည္းေနေအာင္ ၾကိဳးခလုပ္ကို ျဖဳတ္ခ်လိုက္ပါေတာ့တယ္။
“အင့္” ဆိုျပီး လည္ပင္းကို ညွစ္လာတာနဲ ့တစ္ျပိဳင္တည္း က်ေနာ္တန္းသိလိုက္ပါျပီ။ တပည့္ျဖစ္သူ သံခ်ိတ္မခ်ိတ္လိုက္ဘူး....
မွားေနျပီ၊ ငါ ၾကိဳးတစ္ကယ္က်ျပိ ဆိုတာ တန္းသိပါတယ္...။
အံကိုမနည္းက်ိတ္ထားေပမယ့္ လည္ပင္းကို ၁က်ပ္လံုး ၾကိဳးကညွစ္လာတာကို မခံနိုင္ပါဘူး...စကားေျပာလို ့မျဖစ္နိုင္ပါဘူး...
ပါးစပ္ကို ဟလိုက္တာနဲ ့က်ေနာ့္လည္ဆစ္ျပဳတ္ေတာ့မယ္ဆိုတာ က်ေနာ္သိေနတယ္...။လွ်ာကလဲ အတင္းတိုးထြက္ေနတယ္...
၀မ္းဗိုက္ထဲက အူေတါက အေပၚပိုင္းကို ကပ္တက္လာတယ္....သတိမလြတ္ေသးေပမယ့္ ေျခေခ်ာင္းေလးေတြက အေၾကာေတြ တစ္ကိုယ္လံုးဆြဲျပီး လည္ပင္း ေနရာကို တုန္တက္လာပါတယ္..။ လက္ဟန္နဲ ့ေမာင္ျဖဴေခ်ကို ကားခ်ဘို ့လက္ျပလဲ၊ က်ေနာ္မွာထားတဲ ့စကားနဲ ့ဒီတိုင္းဘဲ ၾကည့္ေနပါတယ္..။ မ်က္ေစ့ေတြျပာလာျပီး ပါးစပ္က ေသြးစ တစ္ခ်ိဳ ့ထြက္လာတာကို ပူေႏြးမႈေၾကာင့္ သိလာပါတယ္....ပရိတ္သတ္ေရာ အဖြဲ ့သားေတြေရာ ဘယ္သူမွ မသိပါဘူး...။ က်ေနာ္ျဖစ္ေနတာကို သရုပ္ေဆာင္ေနတာဘဲ ထင္ေနၾကတာပါ..။
ေနာက္ဆံုး မူးမိုက္ျပီး...ျပာေ၀လာပါတယ္...တစ္ကိုယ္လံုးလဲ အေၾကာေတြ ဆြဲေနလိုက္တာ တုန္ခါေနတာပါဘဲ...။က်ေနာ့္ကို ဖက္ငိုေနတဲ ့သရုပ္ေဆာင္ေတြကအစ လံုး၀ မသိပါဘူး...။
က်ေနာ္ ့ နားထဲက ေသြးေတြထြက္လာတယ္လို ့သိလိုက္ျပီးတဲ ့ေနာက္ ျမင္သမွ် အရာေတြ အားလံုး ေ၀း၀ါးလည္ပါတ္လာျပီး....
လူေတြ လန္ ့ေအာ္တဲ ့အသံ၊ ငိုသံ ၊ေျပးလႊားသံ၊ ဆူဆူညံညံေတြ တျဖည္းျဖည္းတိုးသြားျပီး ေမွာင္အတိက်သြားပါေတာ့တယ္..
.........
( က်ေနာ္ေနာက္မွသိရတာက ပြဲခင္းထဲမွာ နယ္ေျမလံုထိန္း၊ ကိုလွျမင့္နဲ ့ရဲတပ္သား ကိုေမာင္လြင္( အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္)တို ့ၾကည့္ေနတာ.
က်ေနာ္ၾကိဳးစက်ကတည္းက သူတို ့က ဇာတ္ဆရာကို ေျပာျပီး၊ ရပ္လိုက္ဘို ့ေျပာပါတယ္၊ က်ေနာ္မ်က္ႏွာ တစ္ခ်က္မဲတက္သြားတာ သူတို ့သိေနတာပါ...ေနာက္ျပီး္နားထဲကပါ ေသြးေတြ ထြက္လာေတာ့ သူတို ့က ပြဲကေနတာကို ခုမရပ္ရင္ ခင္ဗ်ားကို လူေသေစလိုမႈနဲ ့ဖမ္းမယ္ေျပာျပီး...ရပ္ခိုင္းတာပါ..ျပီးေတာ့ တစ္ကယ္ျဖစ္ေနတာ..သူ ့ကို ၾကိဳးျဖတ္ခ်လိုက္ေတာ့ လို ့ေအာ္မွ လူရႊင္ေတာ္ စေနက က်ေနာ့္ကို ဖမ္းေပြ ့ခဲ ့ျပီး ၾကိဳးကို ျဖဳတ္ခ်ခဲ ့ၾကတာပါ..ပြဲလည္းပ်က္သြားတာေပါ့)။
.......
.......
အရာအားလံုးဆူညံေနရာကေန တစ္ျပိဳင္တည္း တိတ္ဆိတ္သြားပါတယ္...။ ျပီးေတာ့ အသံေတြ ဆူညံေနေတာ့ နားေထာင္လိုက္တဲ ့အခါ ငိုသံ၊ ေျပးလႊားသံ ဆူညံေနလို ့သတိ၀င္ျပီး ၾကည့္မိေတာ့.... က်ေနာ္က ေလထဲမွာပါ...ဘာေၾကာင့္လူေတြ ေျပးလႊားေအာ္ငိုေနတာလဲ သိခ်င္လို ့ၾကည့္မိေတာ့ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ လူငယ္တစ္ေယာက္လဲက်ေနတယ္...လူေတြက ဖက္ငိုေနၾကတယ္...ေဘးနားမွာ ဇာတ္ဆရာနဲ ့ေထာင္မႈးလုပ္တဲ ့သူကို လက္ထိပ္ခတ္ေနၾကတယ္...။
ဘယ္သူဘာျဖစ္တာလဲ သိခ်င္လို ့ ၾကည့္မိေတာ့ ငါနဲ ့တူလိုက္တာလို ့ထင္မိပါတယ္...
သူ၀တ္ထားတဲ ့အ၀တ္အစား၊ပံုစံ ၊ကိုယ္၀တ္ထားတဲ ့အ၀တ္အစားေတါကို ငံု ့ၾကည့္ရင္း...ငါပါလားဆိုတာ သိလိုက္ပါတယ္...။
အံ့ၾသစရာေကာင္းတာက အဲဒီခႏၵာကိုယ္ကို လံုး၀ မခင္တြယ္ဘူး...၀မ္းနည္းစိတ္ မျဖစ္ဘူး....ဥပမာတစ္ခုေပးရရင္ က်ေနာ္တို ့တံေထြး
ကိုေထြးထုတ္ျပီးတဲ ့ေနာက္...ငါ့ တံေထြးက ဘာအေရာင္လဲ၊ ဘယ္သူမ်ားတက္နင္းမလဲ မေတြးမိသလို ကိုယ္ေထြးထုတ္တဲ ့တံေထြးကို ႏွေျမာတသ လံုး၀ျဖစ္မေနသလိုပါဘဲ...။
အဲဒီရုပ္ေကာင္ျဖစ္ပ်က္ခံစားလဲက်ေနတာကို ဘာမွ စိတ္မွာ မခံစားရပါဘူး...လံုး၀လံဲသံေယာဇဥ္မတြယ္ပါဘူး...။
ငိုေနတဲ ့သူေတြကိုလဲ...ဘာျဖစ္လို ့ငိုေနၾကတာလဲ၊ ငိုစရာမလိုပါဘူး..လို ့ထင္မိသလို၊ငိုေနလို ့လဲ သနားစိတ္ မျဖစ္မိပါဘူး...။
ေနာက္အရာအားလံုးေမွာင္က်သြားျပီး အသံလံုး၀မရွိေသာ နယ္ေျမသစ္.....။
ကိုယ့္ရဲ ့ကိုယ္က ေပါ့ပါးလြန္းေနေသာ္လဲ....ေမွာင္မိုက္တိတ္ဆိတ္လြန္းေသာ နယ္ေျမေၾကာင့္ တစ္ခါမွ မခံစားဘူးေသာ အားငယ္မႈက
ျဖစ္လာသည္.....။
အလြန္အားငယ္စိတ္ျဖင့္ပါတ္၀န္းက်င္ေမွာင္ေမွာင္ကိုၾကည့္ေနရင္း အေ၀းမွ အလင္းနုနုေလးကို ေတြ ့လိုက္ရတယ္...။
အလင္းက မွိန္ေပမယ့္ ေအးျမေနတယ္...။ ဒီအလင္းကို ေတြ ့ရမွ ...ငါအဲဒီအလင္းဆီကိုသြားရမယ္ဆိုတာ သိလာေတာ့တယ္...။
လြင့္ေျမာမႈနဲ ့အတူ သြားေနရေပမယ့္...ေ၀းကြာလြန္းလိုက္တာလို ့ခံစားရသည္...။ တစ္ဖက္က အားငယ္စိတ္ ...
ဒီေနရာကိုေရာက္ကိုေရာက္မွ ျဖစ္မယ္ဆိုတာ အလိုလိုသိလာတာနဲ ့အမွ် အဲဒီ အလင္းဆီ ကိုဘဲ တိုးတိုး၀င္၀င္သြားေနရတာ ေမာဟိုက္လာတယ္...။
အလင္းပိုင္နက္ထဲကိုေရာက္လာမွ အလင္းတန္းဟာ လိႈဏ္ေခါင္းလိုျဖစ္ေနတာသိလာရပါတယ္....အလင္းက အ၀ါနုနုေလးဆိုေပမယ့္ ေအးျမျပီး ပိုလင္းလာပါတယ္....ေနာက္ေတာ့ ျမဴေငြ ့ေတြလိုဖံုးလႊမ္းေနတဲ ့ေနရာကို ေရာက္သြားပါတယ္...။အံ့ၾသစရာေကာင္းပါတယ္...
အခန္းေတြဟာ မီးခိုးေငြ ့ေတြလိုျဖစ္ေနေပမယ့္ အထဲကို၀င္လို ့မရပါဘူး.....အခန္းေတြ အမ်ားၾကီးပါ.. အခန္းေတြထဲမွာ ၀တ္ရံုျဖဴေတြနဲ ့သြားေနတာ ထိုင္ေနတာေတြ ေတြ ့ရပါတယ္...။သြားေနတာေတါက လမ္းေလွ်ာက္စရာ မလိုဘဲ အလိုလို ေမ်ာလြင့္ေနၾကတာပါ...။
ကိုယ္က ေနရာ လိုခ်င္လို ့အခန္းကို ေခါက္ရင္ ပါးစပ္က ေျပာစရာမလိုဘဲ...စိတ္နဲ ့ဘဲ ေျပာရတာပါ..။
သူကစိတ္နဲ ့ေျပာတာကိုလဲ ကိုယ္နားလည္သလို ကိုယ့္စိတ္ထဲက ေျပာတာေတြကိုလဲ တစ္ဖက္လူေတြက နားလည္ေနပါတယ္...။
သူတို ့ဆိုလိုတာက ဒီအခန္းက မင္းအတြက္မဟုတ္ဘူး ဆိုတာပါဘဲ...။
ေနာက္ထူးျခားတာက တစ္ခ်ိဳ ့စိတ္နဲ ့စကားေျပာေနေပမယ့္ မ်က္ႏွာျပင္က မွန္ေတြလိုဘဲ...မ်က္ေစ့ ႏွာေခါင္းပါးစပ္မရွိပါဘူး...
သူတို ့ဘ၀ေတြ အရမ္းေအးခ်မ္းေနပါတယ္....။
ေ၀ဒနာခံစားရတာေတြ အသံေတြ ဘာမွ မရွိပါဘူး.....။
ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲ ဘယ္သြားရမွန္းမသိျဖစ္ေနစဥ္မွာဘဲ ၀တ္ရံုျဖဴႏွစ္ေယာက္က က်ေနာ့္လက္ေမာင္းကို တစ္ဖက္ဆီဆြဲျပီး...
တစ္ေနရာကို ေလထဲမွာလြင့္ျပီး ေခၚသြားတာပါဘဲ..။
ျမဴေငြ ့ေတြနဲ ့ဖြဲ ့စည္းထားေသာ ခန္းမတြင္းေရာက္လာတဲ ့အခါ ပါ၀ါ အၾကီးဆံုးပုဂၢိဳလ္ ကို ထိုင္ေနရက္ေတြ ့ရတာပါ...သူ ့ေဘးနားမွာ ၀တ္ရံုျဖဴေတြနဲ ့၅ေယာက္ေလာက္ရွိပါတယ္...ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ အားငယ္စိတ္နဲ ့မ်က္ရည္က်လာပါတယ္...တစ္ျပိဳင္တည္းၾကမ္းျပင္မွာဒူးေထာက္ထိုင္ခ်မိပါတယ္...။ ေနာက္ေတာ့စိတ္နဲ ့ဘဲ ေမးေျဖပါေတာ့တယ္...
“ မင္းနာမည္.....”
“ ..........ေဇာ္....ပါ” ( က်ေနာ္က ဇာတ္မင္းသားနာမည္ကိုဘဲေျဖတာပါ)
“နာမည္ေျပာ....”
တစ္ျခားအမည္...ဥပမာ ေက်ာင္းနာမည္ အိမ္နာမည္ေတြေျပာလဲ....လက္မခံပါဘူး....။
ေနာက္မွ ေဘးက ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးက “ ဇာတာထဲက နာမည္အမွန္”
“ ေက်ာ္စြာ”
ဒီအခါမွမွန္တဲ ့အေနနဲ ့ ေဘးကို ေျပာလိုက္ေတာ့...က်ေနာ့္အမည္နဲ ့ေရးမွတ္ထားတဲ ့စာအုပ္ထူ ၾကီးေတြ လာေပးပါတယ္....။
ေၾကာက္စရာ ေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ....
သိတတ္ကတည္းက မေန ့ကအထိ ျပဳလုပ္ခဲ့တာေတြ ေရးထားတာ...ငယ္ငယ္က ပုရြက္ဆိတ္ေလးေတြ သတ္ခဲ ့တာ...ဒါးခုတ္ေကာင္ေလးေတြကို ေျခခ်ိဳးခဲ့တာကအစ....ျပဳလုပ္ခဲ့သမွ်ကို တစ္ေယာက္ကဖတ္ျပေတာ့....က်ေနာ္အျပစ္ေတြကို ေတြးျပီး...
ရႈိက္ၾကီးတငင္ငိုမိေတာ့တာပါဘဲ...။ က်ေနာ္ငိုေနမွ.... ပါ၀ါအၾကီးဆံု ပုဂၢိဳလ္က....
“ မင္းကို ဒီဘံု...ဒီေနရာကေန တာ၀န္ေတြေပးျပီးလႊတ္ခဲ့တာ...မင္းေမ့ေနတယ္...မင္းမေကာင္းမႈေတြဘက္ကို သြားေနျပီး....
ဒီေနရာ ဒီမိဘေတြရဲ ့သားသမီးျဖစ္ေပမယ့္ ဒီလို အမွားေတြ ဆက္လုပ္ေနရင္၊ မင္းတာ၀န္ကိုရပ္ဆိုင္းျပီး ျပန္ေခၚရေတာ့မယ္...
ျပီးေတာ့ မင္းဒါဏ္ခတ္ခံရေတာ့မယ္.....မင္းကို ေခၚသတိေပးတာ....မင္းယူထားတဲ ့တာ၀န္မင္းသိလာပါလိမ့္မယ္.....။ မင္း လူေတြကို ကယ္ရဦးမယ္...ဘ၀ဘ၀က ေဆြမ်ိဳးေတာ္စပ္ဘူးသူေတြကို လဲ မင္း ျဖည့္ဆည္းကူညီရဦးမယ္....မင္းစဥ္းစားပါ....”
သူ ့စကားဆံုးတာနဲ ့တစ္ခန္းလံုးတိတ္ဆိတ္သြားတာပါဘဲ.....။
က်ေနာ္ ေနာင္တေတြရေနပါတယ္....၀မ္းနည္းေနပါတယ္....။
“ မင္းဆံုးျဖတ္ျပီးျပီလား....”
“ က်ေနာ္ ကတိေပးပါတယ္...က်ေနာ္မွားခဲ့ပါတယ္”
“ဒါဆို မင္းျပန္ေတာ့......”
“ က်ေနာ္ ျပန္လို ့မရေတာ့ဘူး....က်ေနာ္ ေသဆံုးခဲ ့ျပီးပါျပီ”
“ မင္းကို အျပီးျပန္ေခၚတာ မဟုတ္ပါဘူး....ေခၚျပီး သတိေပးတာပါ...မင္းျပန္လို ့ရပါတယ္...”
“ က်ေနာ္ မျပန္ခ်င္ေတာ့ဘူး.....လူေတြကို ေၾကာက္တယ္..သူတို ့သိပ္ရက္စက္ၾကပါတယ္...”
“ မျပန္လို ့မရဘူး...မင္းတာ၀န္ေတြရွိေနတယ္..” (သူ ့အသံနဲနဲမာလာပါတယ္....)
က်ေနာ္က မျပန္ပါရေစနဲ ့ေတာ့လို ့ေတာင္းပန္ေနတုန္းမွာဘဲ .....
“ သူ ့ကို ျပန္ပို ့လိုက္” ဆိုတဲ ့အသံနဲ ့အတူ... က်ေနာ့္ကို ၂ေယာက္က ဆြဲယူလိုက္တာနဲ ့ ျမင္ေနရတဲ ့ ျမင္ကြင္းေတြ အားလံုး ေပ်ာက္ကြယ္သြားျပီး....
က်ေနာ္ လဲက်ေနတဲ ့ေနရာအနားကို ျပန္ေရာက္လာပါတယ္...က်ေနာ္က ခႏၵာကိုယ္ အေဟာင္းထဲကို မ၀င္ဘဲ လွည့္ျပန္မယ္လုပ္ေတာ့
၀တ္ရံုျဖဴတစ္ဦးက က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ကို ခတ္ဆတ္ဆတ္ေလးတြန္းလိုက္တာနဲ ့က်ေနာ့္ရုပ္အေလာင္းဆီကို လဲက်ျပီး....
“ အင္းး...”လို ့ျငီးတြားမိရင္း မ်က္လံုးဖြင့္လိုက္တာနဲ ့...ေဘးနာကေန လန္ ့ေျပးသူေျပး ဖက္ထားသူဖက္ထားနဲ ့ငိုသူေတြနဲ ့၊ ၀မ္းသာအား၇ေအာ္လိုက္သံေတြ ၾကားျပီး သတိရလာပါေတာ့တယ္...။
တစ္ခ်ိဳ ့က မေကာင္းတာ၀င္စီးတယ္ထင္ျပီး... ေရမန္းေတြနဲ ့ပက္ၾကပါတယ္...ေနာက္အဘြားၾကီးတစ္ခ်ိဳ ျက ....ေဇာ္ သတိလည္လာျပီလို ့ေျပာမွ...သူမ်ားေတြ အားလံုး ၀မ္းသာအားရဖက္ငိုၾကတာပါ...။
လည္ပင္းတစ္ခုလံုးနာေနတယ္...။ တံေထြးေတာင္မ်ိဳခ်လို ့မရပါဘူး....ေဘးမွာဆရာ၀န္တစ္ေယာက္နဲ ့သူနာျပဳ တစ္ေယာက္၊ ေဆးစစ္ခ်က္ယူေနၾကရာက အံ့ၾသျပီး ၾကည့္ေနပါတယ္...။
ဆရာ၀န္ကေတာ္ေတာ္အံ့ာသေနခဲ့တယ္...။ က်ေနာ္ ၾကိဳးဆြဲက်ျပီးခ်ိန္မွာ အသက္လံုး၀မရႈ၊ ႏွလံုးမခုန္ဘူးလို ့ေျပာပါတယ္...။
က်ေနာ္စျဖစ္ခ်ိန္ကေန သတိရခ်ိန္အထိ ၄ နာရီ နီးပါး ၾကာျမင့္ခဲ့တယ္လို ့ဆိုပါတယ္....။
ေနာက္ေတာ့ ရဲကို အမႈပိတ္ေပးဘို ့က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လက္မွတ္ထိုးေပးရပါတယ္...ဘာလို ့လဲဆိုေတာ့ ဇာတ္ဆရာနဲ ့ ေထာင္မႈးလုပ္တဲ ့က်ေနာ့္တပည့္ကို လူေသမႈနဲ ့အခ်ဳပ္ထဲ ထည့္ထားလို ့ပါဘဲ...။
ဇာတ္ဆရာက ေတာ့ ငါ့ကိုေထာင္မက်ေစခ်င္ရင္ဒီျပဇာတ္မလုပ္ပါနဲ ့ေတာ့လို ့ေျပာပါတယ္...။
ကေနာ့္တပည့္ကလဲ ငိုတာပါဘဲ....“ အကို့ကို က်ေနာ္ သတ္တာ...က်ေနာ္ မွားခဲ့တာပါ။က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ သံခ်ိတ္ကိုခ်ိတ္လိုက္မိတယ္ဘဲထင္ေနခဲ့တာပါလို ့ေျပာပါတယ္...။
က်ေနာ္သူ ့ကို ယံုပါတယ္...မာန္ေအာင္ဘဲျပန္ေတာ့မယ္လုပ္ေနလို ့မနည္းတား၇ပါေသးတယ္..။
...........
ဒါပထမအၾကိမ္ ေသရြာက ျပန္လာခဲ ့ရတာပါ....မယံုနိုင္စရာေတြ အမ်ားၾကီးပါ...ဒိုင္လွ်ိဳျပီးလည္းခ်န္မေရးခ်င္လို ့အမွန္အတိုင္းေရးထားတာပါ...။ ေျပာမယံု၊ၾကံဳဘူးမွ သိ” ဆိုတဲ ့စကားရွိပါတယ္...။
မယံုနိုင္စရာကို ဘာလို ့ေရးလဲဆိုရင္ ေသျခင္းတရားက လူတိုင္းၾကံဳရမွာပါ....။
ေသျခင္းက ေၾကာက္စရာ မေကာင္းဘူး....ေသလြန္ျပီးတဲ ့ေနာက္ကဘဲ ေၾကာက္စရာေကာင္းတာပါ...။
ရင္ဆိုင္ရမယ့္ ဘ၀သစ္နယ္ေျမသစ္ေတြကို သိေစခ်င္လို ့ပါ.။ တစ္ခ်ိဳ ့ကိစၥေတြက က်ေနာ့္ကိုယ္ပိုင္ကိစၥေတြပါ....။
ေနာက္ၾကံဳ၇င္ တာ၀န္က်လာတယ္ ဆိုတာကို ေရးပါဦးမယ္....။
ဒါေပမယ့္ အားလံုဒီေနရာကိုျဖတ္ရပါလိမ့္မယ္.....
မိမိ ဘာေတြ လုပ္ခဲ ့လဲ...
ဘာေတြလုပ္ေနလဲ.....
ဘာလုပ္ဦးမလို ့လဲ...ဆိုတာ...ကိုယ္တိုင္ဘဲ သိၾကမွာပါ...။
ဒီပို ့စ္ေလးကို ဖတ္ျပီး...တစ္ခုခုကိုေတာ့ သတိရေနေစခ်င္ပါတယ္....။
ဒါကေတာ့ ကိုယ့္ကို အျမဲ ေခ်ာင္းေနေသာ....ေသျခင္းတရားပါ..။
ေလးစားလွ်က္
သစ္နက္ဆူး
