“ စာတတ္ ေပတတ္ ”

ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ မဒမ္ဆူးတို ့ရြာေလးမွာပါဘဲ...။ သူတို ့ရြာသားေတြထဲမွာ လည္လည္၀ယ္၀ယ္လူေတြရိွသလို ရိုးရိုးၾကီးေတြလည္း ရွိပါတယ္...။ က်ေနာ္က အနူေတာမွာ လူေခ်ာမဟုတ္ပါဘူး...ဒါေပမယ့္ ကိုယ္နိုင္သေလာက္ေလးေတာ့ မသိနားမလည္မႈေတြ...အစြဲအလမ္းေတြ၊ အယူသီးတာေလးေတြကိုေတာ့ ကၽြဲကူးေရပါ ဆိုသလို သူတို ့အလိုေလးကိုျဖည့္ျပီး
ကိုယ့္ဘက္ပါလာေအာင္ အလိမၼာေလးနဲ ့နားခ်ယူရပါတယ္...။က်ေနာ္က ဆရာလို ့လည္းမေၾကြးေၾကာ္ပါဘူး...ဘာဂိုဏ္းမွလဲ မထားဘူး...။
ဒါေပမယ့္ သူတို ့ဘက္ေတြမွာက လည္း...ေခါင္းျဖဴစြယ္က်ိဳးၾကီးေတြက ပုတီးေလးကိုင္ ၊ ေယာဂီေလး၀တ္ျပီး..သာသနာျပဳတယ္သာပါးစပ္ကေျပာေနတာ...လူေတြကို မသိစိတ္စြဲလန္းမႈေတြထဲ တြန္းပို ့ေနၾကတာ ျမင္ရၾကားရ စိတ္မခ်မ္းသာပါဘူး...။
က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ေရာ ဘာလို ့ဒါေတြလုပ္ေနလဲ ဆိုရင္ေတာ့ သူတစ္ထူးရဲ ့ေက်းဇူး...မေမ့ေကာင္းလို ့ပါ...။
ဒါေပမယ့္ ကိုးကြယ္ရာအျဖစ္မ်က္စိမွတ္ယံုတာမဟုတ္ခဲ ့ဘူး..မိုက္မွားတဲ ့အရြယ္..ေရေပၚဆီ ဗုဒၶဘာသာျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ေသေဘးက လက္မတင္ေလး သတိေပးျပီး ပထမအဆင့္ ဘာသာေရးလမ္းေၾကာင္းေပၚဆြဲတင္ခဲ ့တဲ့ ေက်းဇူးေၾကာင့္ပါ...။
က်ေနာ္က ဘုရားရွင္ ေဟာၾကားခဲ့တဲ့“ ျမစ္တစ္ဖက္ကမ္းကို ကူးဘို ့ေဖာင္ကိုအသံုးျပဳျပီး တစ္ဖက္ကမ္းေရာက္တဲ ့အခါ၊ မိမိစီးလာတဲ့
ေဖာင္ကို သယ္ပိုးထမ္းရြက္သြားစရာ မလိုဘူး” ဆိုတဲ ့ၾသ၀ါဒကို လိုက္နာေနသူပါ...။
အတိုင္းအတာထက္မေက်ာ္ေၾကးေပါ့...။ ကိုယ္ကလည္း ေလာကီေဘာင္ထဲမွာ ေနတုန္းဆိုေတာ့ ေလာကီကိစၥေတြကႏႊယ္လာတာပါဘဲ ၊ ယံုဘို ့ခက္ေပမယ့္..။ ယံုလြန္းလို ့မွးေနတဲ ့အစြဲရွိသူေတြကို တည့္ေပးခ်င္တာပါ…။ ေျပာခဲ ့သလိုေပါ့ ကၽြဲကူးေရပါေလ…။
နည္းနည္းေတာင္စကားလမ္းေၾကာင္းလြဲေနျပီ....။ ေျပာခ်င္တာက တစ္ခ်ိဳ ့ေတြရဲ ့ရိုးသားမႈေလးေတြ...။
ရိုးလြန္းေတာ့ အ တယ္တဲ ့...။

တစ္ေန ့ေပါ့ စာအုပ္ေလးဖတ္လိုက္၊လၻက္ရည္နဲ ့ေဆးလိပ္ေလးျမည္းလိုက္ႏွပ္ေနတုန္း...ေရးၾကီးသုတ္ျပာနဲ ့အေဒၚၾကီးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္..။
ေဒၚျမစိန္တဲ ့၊ရြာေျမာက္ပိုင္းက...။ျဖစ္တာက သူ ့အိမ္ေဘးက ကေလးရြာအစြန္က သစ္ပင္ၾကီးမွာ အေပါ့အပါးသြားျပီး အိမ္ေရာက္ေတာ့ ငိုငိုရယ္ရယ္နဲ ့အသားစိမ္းစားခ်င္တယ္ဘဲ...ေတာင္းဆိုျပီးပြဲၾကမ္းေနလို ့တဲ့...။ သူ ့မိဘေတြကလည္း ဘာမွမလုပ္တတ္မကိုင္တတ္လို ့ သူက ကူညီိေပးတာဆိုဘဲ..။
သူေျပာလာတာနဲ ့ကိုယ္က စဥ္းစားရျပီ...ရြာေျမာက္ပိုင္းမွာ ေနၾကသူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက လက္လုပ္လက္စားေတြ....။
ဆင္းရဲၾကတယ္..တစ္ခ်ိဳ ့ငါးေလးဘာေလးရရင္ရြာထဲလွည့္ေရာင္း...ေစ်းေရာင္းရမွ ဆန္၀ယ္ခ်က္ျပီး ထမင္းစားၾကသူလဲရွိတယ္...ေတာင္ေပၚက သစ္ရြက္ သစ္ဖုေလးေတြ တက္ခ်ိဳးျပီး...“ အၾကီးေရ...ေဟာဒီက မွ်စ္ျပဳတ္ယူၾကဦးမလား..” ဆိုျပီးရြာပတ္ေရာင္းရတာ...
အဲဒါကုန္မွ ဆန္၀ယ္ရမွာေလ...။ တစ္ခ်ိဳ ့ဆိုဆန္ကြဲဘဲ က်ိဳစားရတာ..။
အသားငါးဆိုတာကေတာ့ နပ္မွန္ေအာင္စားရဘို ့ေ၀လာေ၀းေပါ့..။
“ ကေလးက...အသားငါး မစားရတာၾကာလို ့ရိုးရိုးသားသားစားခ်င္တယ္ေျပာတာမ်ားလားဗ်ာ”
“ မဟုတ္ဘူး....ငါ့တူရဲ ့...သူ ့ဟာက ပံုမွန္မဟုတ္ဘူး”
“ သံေကာင္ ထိုးလို ့မ်ား...ခ်ဥ္ျခင္းတက္တာမ်ားလား”
“ အခုဟာက လူပ်ိဳေပါက္ေလး...ဆရာ.သန္ထိုးတာ မဟုတ္ဘူး...၊ စကားေျပာသံကလဲ သူ ့အသံလဲ မဟုတ္ဘူး...”
“ ဘယ္သူ ့အသံလဲ...ဟသၤာတထြန္းရင္လား....ေလးျဖဴလား...”
“ အို...ဆရာကလဲ ...ၾကံၾကံဖန္ဖန္...ဘယ္ကလာ ဟသၤာတ ထြန္းရင္ရမွာလဲ....အခုအသံၾကီးက ေၾကာက္စရာၾကီး...”
“ သိပါတယ္...အေဒၚရယ္...အေဒၚစိတ္အပူမ်ားေနလို ့ရီစရာအျဖစ္ေျပာတာပါ...ခဏေစာင့္”
ဘုရားဦးခ်ျပီး ေပးသင့္တာ၊လုပ္သင့္တာေလးေတြ လုပ္ေပးျပီး...
“ ကဲ...ရျပီ...အေဒၚ အိမ္ျပန္ေရာက္တာနဲ ့အဲဒီကေလးကို ဒီဘုရားေသာက္ေတာ္ေရကိုတိုက္ပါ...ျပီးရင္ေတာ့ ဒီစာ၇ြက္ကိုယူသြားပါ..
ဒီစာနဲ ့ဒီပံုကို အဲဒီသစ္ပင္မွာ သြားထားလိုက္ပါ...အေမႊးတိုင္ေလးထြန္းေပးျပီးေမတၱာပို ့ေပးပါ...”
“ ဟို...ဘာမွ မေကၽြးေတာ့ဘူးလား...”
“ ဘာေကၽြးခ်င္ေသးလို ့လဲ”
“ သားစိမ္းငါးစိမ္းေလး ဘာေလး....”
“ ဘာအသားစိမ္းမွမေကၽြးနိုင္ဘူး...မေသခင္စြဲလန္းစိတ္ေၾကာင့္ အခုလို သရဲ တေစၦ ဘ၀ေရာက္ေနတာကို သားစိမ္းငါးစိမ္းေကၽြးေတာ့ သရဲထက္ၾကီးတာဘဲ ျဖစ္ေတာ့မွာ...ေနာက္ျပီး စားရမွန္းသိေလ...ပိုဆိုးေလ ျဖစ္ေနမွာေပါ့..”
“ အဲ.....”
“ က်ေနာ္ေျပာမယ္....အေဒၚ့ရဲ ့သားက အရက္မူးျပီး ရမ္းကားေနတယ္ဆိုပါေတာ့...အဲဒါကို စိတိဆိုးေျပေအာင္ အရက္ထပ္၀ယ္တိုက္ရင္...
ပိုမူးျပီး..ပိုရမ္းကားလာမွာေပါ့...”
“ ဘုရားေပးေပး က်မ္းေပးေပး အေဒၚ့မွာ သားေယာက်ၤားေလး...မရွိပါဘူးကြယ္...ေမြးထားတာ မိန္းကေလးခ်ည္းဘဲ ၃ေယာက္”
ေသဟဲ့...နႏၵိယ.....။
“ ဥပမာ ေျပာတာ အေဒၚရဲ ့...”
“ ေအာ္....ေအးကြယ္” ...........။ မဒမ္ဆူးတို ့ရြာက အဲလိုမ်ိဳး..။
“ဒါဆို...မွတ္ထားေနာ္...ထမင္းျဖဴေလး.ကိုဗန္းေလးတစ္ခုမွာထည့္ပါ...သြားေကၽြးဘို ့...ျပီးရင္ က်ေနာ္မွာသလိုသာေျပာဟုတ္လား အေဒၚ..”
ျပီးတာနဲ ့ကိုယ္လဲ ေျပာသင့္တဲ ့စကားေတြ ေျပာျပေပးျပီး...ေနာက္ဆံုး အမွ်ေ၀ေပးခိုင္းတာေပါ့...။ စကားဆံုးမွ....
“ ဆရာ..ထမင္းသက္သက္ဆို မေကာင္းဘူး ထင္တယ္၊ ငါးေၾကာ္ေလးေတာ့ ထည့္ေပးမွ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္...”
“ ကဲ...အေဒၚ။။ လူနာေ၀ဒနာ ေပ်ာက္ဘို ့ေတာ့ က်ေနာ့္တာ၀န္ ...ဟုတ္လား က်န္တာေတာ့ အေဒၚေကၽြးခ်င္တာသာေကၽြးေတာ့...”
နည္းနည္းေတာ့ တိုလာျပီ...။ သူ ့ကိုယ္သူ ထမင္းဆိုင္က လေပးခ်ိဳင့္(ဂ်ိဳင့္)ဆြဲသမားကို ထမင္းပို ့တယ္ထင္လားမသိ။
အဲလိုေျပာျပီးခြင့္ေပးလိုက္မွ ...
“ အဲ...ခုနင္က ဆရာေျပာတာေလးေတြ စာနဲ ့ေရးေပးလိုက္ပါလား...အဲေလာက္အစီအစဥ္က်ေအာင္ မေျပာတတ္လို ့...။
ဟင္းးးးးးးးး.။ မဒမ္ဆူးကိုဘဲ အကူအညီေတာင္းျပီး၊ ေနာက္တစ္ေခါက္ထပ္ေျပာ...မဒမ္ဆူးက လိုက္ေရးေပး...ေပါ့။
ျပီးလဲျပီးေရာ..ပါလာတဲ ့ဖေယာင္းတိုင္ထုပ္ေလး ဘုရားစင္ေပၚလႈျပီး သုတ္ေခ်တင္ ျပန္သြားေလရဲ ့...။
................
ေနာက္ရက္ ညေနပိုင္းမွ အေဒၚၾကီး တစ္ေခါက္ျပန္ေရာက္လာျပီး....အားရ၀မ္းသာနဲ ့....
“ ေက်းဇူး တင္လိုက္တာ ဆရာရယ္...ဆရာေပးတဲ ့ေရမန္းေလး တိုက္လိုက္တာနဲ ့ေကာင္ေလးက လူေကာင္းျပန္ျဖစ္သြားတာ....”
“ အေဒၚ သစ္ပင္ဆီကိုေရာ သြားလိုက္ရဲ ့လား...”
“ အဲဒါကို ေျပာခ်င္လို ့ဆရာ....သူတို ့ေက်နပ္ပါ့မလားမသိဘူး..”
“ ေၾသာ္...အေဒၚရယ္...ေက်နပ္သြားလို ့ လူနာလဲ အေကာင္းျဖစ္ေနျပီ မဟုတ္လား”
“ အဲဒါေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္...က်မ အတြက္ေျပာတာ...”
“ အေဒၚက ဘာျဖစ္လို ့လဲ”
“ မေန ့ညေနက ဆရာ သြားခိုင္းတဲ ့သစ္ပင္ကို ဘယ္သူမွ မလိုက္ရဲဘူးဆရာ....ေခၚလို ့ကို မရတာ...အဲဒါနဲ ့တစ္ေယာက္တည္း ေမွာင္ထဲမွာသြားျပီး ေကၽြးရတာေပါ့...”
“ က်ေနာ္ ေျပာခိုင္းသလို ေျပာလိုက္တယ္မဟုတ္လား”
“ မဟုတ္ဘူးဆရာ....အေဒၚက စာမတတ္ေတာ့ ပါးစပ္ကဘဲ ေျပာလိုက္တယ္...”
သူေျပာလိုက္တဲ ့စကားကေတာ့ မွတ္သားေလာက္ပါရဲ ့ဗ်ာ...။
“ ကဲ...သရဲေတြ့စားခ်င္တယ္ဆိုလို ့လာေကၽြးတာ...ဆရာမွာသလို ငါလဲ မေျပာတတ္ဘူးငါလဲ စာမတတ္ေတာ့၊ ဒီမွာ ေရးထားတဲ့ “ စာ ” ပါတယ္....
ကိုယ့္ဘာသာဖတ္ျပီး ၾကည့္က်က္စားၾကေပေတာ့” လို ့ေျပာျပီး..... ခပ္ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ ့တစ္ခ်ိဳးတည္း ျပန္ေျပးလာခဲ့တာတဲ့...။
..........။...........
က်ေနာ္တို ့မိသားစု လဲ ဘယ္ေနနိုင္မလဲ ရီမိတာေပါ့....။ သူကေတာ့ မ်က္ေစ့မ်က္ႏွာကိုပ်က္လို ့..။
“ အဲဒါ...သူတို ့စားလို ့ျဖစ္ရဲ ့လား...”
“ အေဒၚ ေျပာပံုဆိုရင္ေတာ့ စာမတတ္တဲ ့သရဲက မစားရဘဲ ငတ္ဘို ့ဘဲရွိတယ္...စာတတ္တဲ ့သရဲက အကုန္စားမွာေပါ့...”
က်ေနာ္က သူ ့ကို ခင္မင္စိတ္နဲ ့အတည္ေပါက္ စ”ေနတာ...။
“ အင္...ဒါဆို မစားရတဲ ့သူေတြက အေဒၚ့ကို ျငိဳႈးေနမွာေပါ့...အေဒၚ့ကိုလဲ ေရမန္းေလး တစ္ခြက္တိုက္ထားပါကြယ္”
ကိုယ္က သူတစ္ကယ္ေၾကာက္ေနမွန္း သိမွ စိတ္မပူေအာင္ေျပာရင္း သူေက်နပ္ေအာင္ ဘုရားေသာက္ေတာ္ေရကိုစြန္ ့တိုက္လိုက္မွ သူ စိတ္ေအးလက္ေအး ျဖစ္သြားတာ..။
ျပီးမွ...ကုလာမေတာင္တန္းၾကီးကို ခပ္ငိုင္ငိုင္ၾကည့္ျပီး...စကားတစ္ခြန္း ေျပာလာေသးတယ္...။
“ ေၾသာ္...ကိုယ့္အလွည့္ေရာက္ရင္ မငတ္ေအာင္ ၊အိုစာ မင္းစာေလးေလာက္ေတာ့ စာဖတ္တတ္ေအာင္ မေသခင္ စာသင္ထားဦးမွ”...တဲ့။။
က်ေနာ္သူ ့စကားကိုစဥ္းစားျပီးစိတ္မေကာင္းဘူးဗ်ာ....။
စာမတတ္သူဟာ မ်က္ကန္းနဲ ့တူတယ္တဲ့..။
အင္း....
ဘာသာေရးကို မလိုက္စား ၊နားမလည္ရင္ေတာ့ သံသရာ တစ္ခုလံုးကန္းနိုင္တယ္ဗ်ာ....။
ေရႊေစတီေတြ တ၀င္း၀င္းနဲ ့သာသနာ ထြန္းကားပါတယ္လို ့ေၾကြးေၾကာ္ေနတဲ ့ ျမန္မာနိုင္ငံ....မွာ...
တစ္ကယ့္သာသနာျပဳရဟန္းေတြ တိုးပြားပါေစလို ့ဘဲ က်ေနာ္ဆုေတာင္းမိပါတယ္...။

သစ္နက္ဆူး