...။ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ ့အနာဂတ္ေကာင္းကင္ ။...

က်ေနာ္တို ့ပါတ္၀န္းက်င္မွာ ကေလးေတြ မ်ားစြာရွိေနၾကပါတယ္...ဒီကေလးေတြရဲ ့အနာဂတ္ ေတြကိုလဲ ၾကိဳတင္ျမင္နိုင္သလို
ေ၀း၀ါးေနတဲ ့ ကေလးေတြရဲ ့ဘ၀ကိုလဲ ျမင္ေတြ ့ေနရပါတယ္...။ အနာဂတ္အတြက္ေကာင္းမြန္ျပည့္စံုေသာ ေနရာ မွာ ေရာက္ရွိေနထိုင္ၾကတဲ ့ ကေလးေတြ ရွိေနသလို ဘာကိုမွ ၾကိဳတင္တြက္ဆလို ့မရတဲ ့ ဘ၀နဲ ့ပါတ္၀န္းက်င္မွာ ေနထိုင္ရသူေတြလဲ ရွိေနပါတယ္..။ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာနိုင္ငံက ကေလးမ်ားစြာရဲ ့အနာဂတ္ကို မိဘအရင္းေတြေတာင္ ၾကိဳတင္မျမင္နိုင္တဲ ့ဘ၀ပါ..။
က်ေနာ္က မျပည့္စံုတဲ ့ဘ၀ေလးေတြထဲက ကေလးေတြကို ပိုစိတ္၀င္စားပါတယ္..။ သူတို ့မွာ ေကာင္းမြန္ေသာ အနာဂတ္ေတြ ကိုယ္စီရွိနိုင္ေပမယ့္၊ ၾကီးျပင္းရတဲ ့ဘ၀၊ေနရာ၊ ပါတ္၀န္းက်င္ ေတြရဲ ့ပန္ ့ပိုးမႈ၊ ဖိအားေတြဟာ ကေလးတစ္ေယာက္ကို အျမင့္တစ္ေနရာကိုလဲ ေရာက္ေစနိုင္သလို ၊ သူလိုက္ိုယ္လို အရြယ္နဲ ့မမွ်ေအာင္ရုန္းကန္ေနထိုင္ၾကတဲ့ဘ၀၊ နိမ့္ပါးတဲ ့ဘ၀ကိုလဲ
ေရာက္ရွိသြားနိုင္ပါတယ္...။
ကိုယ့္သားသမီး၊ ကိုယ့္ကေလးေတြရဲ ့ဘ၀ကိုသာ မကဘဲ နီးစပ္ရာနိုင္သေလာက္ေလး ေဖးမ ကူညီသြားနိုင္ၾကမယ္ဆို ရင္
ဥေပကၡာျပဳျပီး သူ ့ဘ၀နဲ ့သူလာတာပါ လို ့ေျဖေျပာ”ေျပာေနတာထက္ေတာ့ ပိုမို အက်ိဳးရွိနိုင္ပါတယ္...။
က်ေနာ္ၾကီးက်ယ္ခန္းနားစြာ နိုင္ငံနဲ ့ခ်ီျပီး လုပ္ခဲ့တာ မဟုတ္ေပမယ့္ က်ေနာ္ လုပ္ခဲ့တာေလး၊ ကူညီခဲ့တာေလးကို အခုခ်ိန္ထိ ျပန္ေတြးတိုင္း ပီတိျဖစ္ေနသလို ၊ ကေလးေတြရဲ ့ဘ၀ေလးေတြကို အေရာင္တင္ျမွင့္တင္ေပးေနသူအားလံုးကိုလဲ ပိုျပီး ေလးစားမိပါတယ္...။ ဒါေၾကာင့္လဲ ဒီစာေလးကို ေရးမိတာပါ...။
.............................
.............................
က်ေနာ္ကခဲ့တုန္းအခ်ိန္က..ဇာတ္ထဲမွာ လူစံုပါၾကပါတယ္...။ အနုပညာ အတတ္ရွင္၊ မီးပညာရွင္ ၊စက္ပိုင္းဆိုင္ရာ ပညာရွင္ႏဲ ့အခန္းအနားဆက္တင္ ပညာရွင္ေတြ ပါခဲ့ပါတယ္..။ ဇာတ္ထဲမွာကလဲ မီးပညာရွင္ဆိုရင္ မီးသမားလို ့ဘဲေခၚၾကတာပါ...ထို ့အတူ..စက္သမား၊ ယိမ္းသမ လို ့ေခၚၾကပါတယ္..ဒါေပမယ့္ ဇာတ္တစ္ခြင္လံုး လူၾကည့္ခ်င္လာေအာင္ ၊ျမင္ေတြ ့ရတာနဲ ့ခမ္းနားမႈရွိေအာင္
ညဘက္ကျပခ်ိန္မွာလဲ ပံ့ပိုးမႈေကာင္းေအာင္ အတတ္ပညာနဲ ့ ကူညီေနၾကတဲ ့ ဆက္တင္နဲ ့ကား(ေနာက္ခံႏွင့္ ကလကာ ကားလိပ္မ်ား)ဘက္ဆိုင္ရာ ေတြကိုေတာ့ ကားဆြဲေတြ လို ့ဘဲ ခပ္ႏွိမ္ႏွိမ္ေခၚၾကပါတယ္..။
ဒီအေခၚအေျပာကို က်ေနာ္က မၾကိဳက္ပါဘူး...ဒါေပမယ့္ အမ်ားနဲ ့တစ္ေယာက္ဆိုေတာ့ ဒီသတ္မွတ္ခ်က္ အေခၚအေ၀ၚကို ျပင္လ့ို ့မရပါဘူး...။သူတို ့ဘ၀ေတြက ပင္ပန္းလြန္းပါတယ္...ညဆိုလဲအိပ္ရတယ္မရွိ မိုးအလင္း တာ၀န္ယူရတာ...သူတို ့ခ်င္းနားလည္မႈနဲ
့တာ၀န္ခြဲေ၀ယူျပီး အိပ္ၾကတယ္ဆိုရင္ေတာင္ ႏွစ္ပါးသြားစထြက္ျပီးမွ သူတို ့အိပ္ရတာပါ..။
ဇာတ္စထြက္ကတည္းက ေအာ္ပဒါ ျပဇာတ္ေတြဆို သူတို ့ပင္ပန္းတယ္...တြန္းဟယ္ေရႊ ့ဟယ္နဲ ့ နားရတယ္မရွိပါဘူး...
ဒီၾကားထဲ ၾကက္တူေရြးကေတာ္ေတာ္ မယ္ေဘာ္က ကဲကဲ ေအာ္ေငါက္သူ၊ ပါ၀ါအာဏါျပသူေတြ ေအာ္ၾကဆဲၾကလဲ ခံရေသးတာ..။
က်ေနာ္ကေတာ့ အားလံုးကိုတန္းတူေပါင္းတယ္...ဆုေငြေတြအမ်ားၾကီးရလာရင္ လၻက္ရည္တိုက္တယ္..မုန္ ့ေကၽြးတယ္...။
လူကိုလူလိုဆက္ဆံေတာ့လဲ သူတို ့ကိုယ္တိုင္က ပိုျပီးကိုယ့္ကိုခင္မင္ၾကပါတယ္...။
အဲဒီ ကားအဖြဲ ့ထဲမွာ ငပယ္လို ့ေခၚတဲ ့သူတစ္ေယာက္ရွိတယ္...သူက ကားဘက္ဆိုင္ရာက၊ သူ ့မိန္းမက ဇာတ္ထဲကမဟုတ္ေပမယ့္
ဇာတ္ေနာက္လိုက္ေနတာ...ျပီးေတာ့ ေစ်းေရာင္းတယ္.ပြဲခင္းထဲမွာေပါ့..။ သူတို ့ပူေဖာင္းေရာင္းခ်င္တယ္ဆိုလို ့ အရင္းကို က်ေနာ္ဘဲ ထုတ္ေပးခဲ့တာပါ..။
သူတို ့ကေလး၃ေယာက္လားရွိတယ္ အိမ္မွာဘဲ အဘြားနဲ ့ေနၾကတာပါ ။ ေက်ာင္းပိတ္ျပီဆို သူတို ့မိဘေတြရွိရာကို လိုက္လာၾကတတ္တယ္..ဒါေပမယ့္ ဇာတ္ရဳံေဘးနားမွာဘဲ ဆိုင္ခန္းေလးလုပ္ျပီးေနၾကတာပါ...။
ကေလးေတြက ေန ့လည္ခင္း အဖြဲ ့သားေတြ အိပ္ေရး၀လို ့ အိပ္ယာထျပီးၾကရင္ေတာ့ ဇာတ္ရံုထဲမွာ ကစားတတ္တယ္..တခါတေလ ဇာတ္ခံုေပၚမွာ တက္ေဆာ့ၾကေပါ့...။
တစ္ေန ့ေတာ့ က်ေနာ္က အိပ္ယာထျပီးလို ့အျပင္မွာ လၻက္ရည္ေသာက္ျပီး ျပန္၀င္လာခ်ိန္မွာ ငပယ္နဲ ့မီးဘက္က ျမင့္ေ၀နဲ ့စကားမ်ားေနၾကတယ္...ငပယ္ရဲ ့သားေလး( အသက္၁၃ ႏွစ္အရြယ္) ေလးက ငိုမဲ့မဲ့နဲ့..။ သူ ့အေမကလဲ သူ ့ေဘးမွာ မ်က္ရည္၀ိုင္းေနတယ္.။
“ အို...ကားဆြဲသားက ကားဆြဲဘဲ ျဖစ္မွာေပါ့...ဘာ က”စရာလိုလဲ...” ဒီစကားၾကားလိုက္ေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ဖ်ဥ္းကနဲျဖစ္သြားတာ။
ဒီလိုအသံုးအႏႈံးကို က်ေနာ္မၾကိဳက္ဘူး...နားထဲခါးတယ္..။
ကိုယ္ကလဲ ဒီလိုျဖစ္ေနေတာ့ မ်က္ႏွာလႊဲေနလို ့မတတ္ပါဘူး...
“ ဘာျဖစ္ေနၾကလဲ”
“ ကေလး ေဆာ့ရင္း ေသတၱာေပၚမွာ က”ေနတာကို ျမင့္ေ၀ ေျပာလို ့ကိုငယ္”
“ မဟုတ္ဘူး မင္းသား...သူ ့သား အလကားေနရင္းေဆာ့ေနလို ့က်ေနာ္ေျပာတာ ”
“ သူ ့ဘာသာ ကေနတာ ဘာျဖစ္လဲ” ငပယ္က ထပ္ေျပာတာပါ..။
“ ေအး...က တာကိုေျပာတာ။ ကားဆြဲသားက ကားဆြဲဘဲ ျဖစ္မွာ...”
“ မင္း ဒီလိုမေျပာနဲ ့ ငါ့ကေလးေတြကို ပညာတတ္ေအာင္ ေက်ာင္းထားေပးတာဘဲ...မင္းႏွိမ္တာေတာ့ မေကာင္းဘူး...”
“ ခဏေနဦး ..ငပယ္ ၊ ငါေျပာမယ္..ကိုျမင့္ေ၀လဲ နားေထာင္”
“ ဟုတ္“
“ ခုနက ကိုျမင့္ေ၀ ေျပာတာ က်ေနာ္ ၾကားတယ္...ကားဆြဲသားက ကားဆြဲဘဲျဖစ္မယ္ဆိုတာ..၊ အဲလို ပံုေသေျပာလို ့မရပါဘူး...ေျပာလဲမေျပာသင့္ဘူး။ က်ေနာ့္အေဖကစစ္သား...က်ေနာ္စစ္သားမျဖစ္ဘူး...မင္းသားျဖစ္ခဲ့တယ္..၊ ကိုျမင့္ေ၀အေဖေရာ ဘာအလုပ္လုပ္လဲ”
“ လက္သမားဆရာပါ ကိုငယ္..”
“ ခင္ဗ်ား...ဘာေၾကာင့္လက္သမားမျဖစ္ဘဲ...မီးထိုးသမားျဖစ္ေနတာလဲ ”
“ ဒါကေတာ့.....” သူဘာဆက္ရမွန္းမသိျဖစ္ေနျပီ..။
“ က်ေနာ္ က ကိုျမင့္ေ၀ကို ေျပာခ်င္တာ ၊ ပါတ္၀န္းက်င္ကိုၾကည့္ျပီး ကေလးတစ္ေယာက္ကိုဆံုးျဖတ္လိုက္၊ ေျပာလိုက္တာ မေကာင္းဘူး”
“ ကိုငယ္ေျပာတာ မမွားပါဘူး...ဒါေပမယ့္ ဒိေကာင္ေလးက မျဖစ္နိုင္ပါဘူး...”
“ ဘာျဖစ္လို ့လဲ”
“ သူ ့အေဖက ကားဆြဲ၊ သူ ့အေမက ပူေဖာင္းေရာင္းတယ္။ ျဖစ္ဘို ့ရာ အေ၀းၾကီး”
ဒီလူေတာ့ ဒီဘူတာဘဲ ပတ္ေနျပီ...စိတ္ရွိတိုင္းသာဆြဲထိုးလို ့ကေတာ့ ဒီလူ နာေတာ့မယ္...။
“ ကဲ...ေကာင္းျပီ...ေတာ္ၾကေတာ့ ၊ မင္းတို ့သားအမိလဲ ငိုမေနနဲ ့ဟုတ္လား၊ ကိုျမင့္ေ၀လဲ သြားေတာ့...”
သူတို ့ျပႆနာကို လူစုခြဲ ရွင္းျပီး...ကိုယ့္အခန္းကို ကိုယ္ျပန္လာခဲ့ေတာ့တယ္...။
အခန္းထဲေ၇ာက္ေတာ့ ခုနက အျဖစ္အပ်က္ကို စဥ္းစားျပီး ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုခ်လိုက္တယ္...။
“ ေအာင္ေအာင္....အကိုလၻက္ရည္ဆိုင္ျပန္သြားမယ္...ျပီးရင္ ငပယ္တို ့သားအမိ၃ေယာက္လံုး...အကိုေခၚေနတယ္ လၻက္ရည္ဆိုင္ကို လိုက္လာလို ့သြားေျပာလိုက္”
က်ေနာ့္တပည့္ေလး(အ၀တ္ေခါက္သူ)ကို ေသခ်ာမွာျပီး ဇာတ္ရံုအျပင္ကိုတစ္ေခါက္ထပ္ထြက္လာခဲ့တယ္..။
ဆိုင္ေရာက္တာနဲ ့လၻက္၇ည္၄ခြက္မွာျပီး ေစာင့္ေနလိုက္တယ္...။
မၾကာပါဘူး သူတို ့သားအမိေတြ မ်က္ႏွာငယ္ေလးေတြနဲ ့ေရာက္လာျပီး ေျမေပၚမွာဘဲငုတ္တုတ္ေလးေတြ...။
“ ခံုေပၚမွာထိုင္ၾကေလ”
“ ရတယ္အကို က်ေနာ္တို ့ေအာက္မွာဘဲေနမယ္...”
“ က်ေနာ္ေျပာေနတယ္...ခံုေပၚမွာထိုင္ဆို..” အဲဒီေတာ့မွ မရဲတရဲနဲ ့သူတို ့ထိုင္ပါတယ္...။
က်ေနာ္ထင္တယ္ ခုနကျဖစ္တာကို ဆူမယ္ထင္ေနၾကတာေနမွာ ...။က်ေနာ္သူတို ့ထိုင္ျပီိးတာနဲ ့...လၻက္ရည္ေသာက္ခိုင္းတယ္၊ ကေလးကိုလဲမုန္ ့စားခိုင္းတယ္..။
ဒါေတာင္သူတို ့ကျငင္းေသးတယ္..မနည္းေျပာမွ ေသာက္ရဲတာ...။
“ ကဲ...ငပယ္..မင္းသားကို ဘာျဖစ္လာမယ္လို ့ထင္လဲ...”
“ က်ေနာ္လဲ မသိဘူး...ေက်ာင္းေတာ့ ထားတာပါဘဲ..ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းစားရိတ္ေတြကလဲ မလြယ္ဘူး...သူကလဲ ေက်ာင္းမေပ်ာ္ဘူး”
“ သူက...မင္းသားအကကို စိတ္၀င္စားလား”
“ က...ေတာ့ က ေနတာဘဲ”
“ မင္းတို ့သားကို ငါတပည့္အျဖစ္ေမြးျပီး သင္ေပးမယ္ဆိုရင္ေကာ”
“ ဗ်ာ....ဟို ...က်ေနာ္တို ့မွာ ပိုက္ဆံ မရွိဘူး...အကို”
“ ငါ..တစ္ျပားမွ မယူဘူးကြာ...သင္ေပးမယ္၊ မင္းရဲ ့သားကိုသာေမး၊ တစ္ကယ္ အကပညာကို လိုခ်င္တာလားလို ့...”
“ သားက တစ္ကယ္ က”ခ်င္တာဦး”
“ ေအး...ငါက တပည့္လက္မခံဘူး...ဘာလို ့လဲဆိုေတာ့ စိတ္တိုင္းမက်လို ့...ေတာ္ရံုဇြဲနဲ ့လဲ ငါ့ ပညာကို မရဘူး...ေနာက္ျပီး
ေကာင္မေလးေတြ ပန္းလာေပးျပီး မိတ္ဆက္တာေလာက္ကို အားက်ျပီး သင္တာဆို အစကတည္းက မသင္နဲ ့..”
“ သားတစ္ကယ္ ကခ်င္တာပါ..”
“ မင္း တစ္ကယ္ကခ်င္တာဆို က်ိဳးစား...မင္းကို ခုနက ဦးျမင့္ေ၀ ေျပာသြားတာ မင္းၾကားလား...ကားဆြဲသမားသားက ကားဆြဲဘဲ ျဖစ္မယ္ဆိုတာ”
“ သား...သိတယ္.သားက”တိုင္းသူေျပာတယ္...”
“ မင္းက်ိဳးစားလို ့ေအာင္ျမင္ခဲ့ရင္...မင္းမိဘေတြကို လုပ္ေကၽြးနိုင္တာေပါ့...ပူေဖာင္း ၁၀ညေက်ာ္ ေရာင္းလို ့ရမယ့္အျမတ္ေငြကို မင္းတစ္ညကရံုနဲ ့ရနိုင္တယ္”
က်ေနာ့္စကားေၾကာင့္သူတို ့မိသားစုေလး အံ့ၾသေနတယ္...ဇာတ္ေတြမွာ မင္းသားသင္ျပိီဆို ေငြကလဲေပးရတယ္...မိုးတြင္းစားဘို ့ဆန္ကလဲ ေပးရတယ္...မင္းသားမိန္းမခ်ိဳးေရကအစခပ္ေပးရတယ္...ကေလးထိန္းေပးရတယ္...ဆဲခံရတာကလဲ မႊန္ေနတာပါဘဲ..။
“ ကဲ...ဒီဇာတ္ေခါင္းျပဳတ္တာနဲ ့...ကိုယ့္ဆိီကိုမင္းတို ့သား လာပို ့ေပး...ဟုတ္လား...”
“ ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ အကိုရယ္”
ေျပာေျပာဆိုဆို ထိုင္ေနရာက ထျပီး အတင္း ၃ေယာက္လးံု ထိုင္ကန္ေတာ့ေနလို ့မနည္းတားရတယ္...။
တစ္ကယ္တမ္း မင္းသားတစ္ေယာက္ပညာသင္စားရိတ္ဟာ မနည္းပါဘူး....ေနာက္ျပီိး တပည့္အျဖစ္လိုက္ေန၇တာ က ၃...၄ႏွစ္၊ တစ္ခ်ိဳ ့လဲ ဒါဏ္မခံနိုင္လို ့လမ္းတစ္၀က္နဲ ့ ၀ါသနာကို စြန္ ့ျပီး ထြက္သြားတာေတြ အမ်ားၾကီးေလ...။
.....................။..........................
ဒီလိုနဲ ့မိုးတြင္းေရာက္ေတာ့ သူတို ့သားအမိေတြ ေပၚဆန္းေမႊးတစ္အိတ္နဲ ့အ၀တ္ထုပ္ေလးနဲ ့ေရာက္လာပါတယ္...ဆန္ကိုလက္မခ့ဘူး..ျပန္ယူသြားခိုင္းေတာ့ ျပန္သယ္၇တာလဲ ေမာ္လျမိဳင္အထိ မလြယ္လို ့ပါ...ဆိုျပိး အတင္းထားခဲ ့ပါတယ္....။
က်ေနာ္က တစ္လကို အလြမ္းေျပ တစ္ခါဘဲ လာခိုင္းတယ္...ေတာ္ၾကာ ကေလး သတိရစိတ္မ်ားေန၇င္ သင္လို ့စိတ္ပါမွာမဟုတ္လို ့ပါ...။
သူေပ်ာ္ေအာင္ ၃ရက္ေလာက္လႊတ္ထားေပးျပီး...အေျခခံ စသင္ေပးတယ္...သူကလ ဲေတာ္ေတာ္ ေၾကာက္ေနတာနဲ ့ ေရခပ္ေနတဲ ့တူမ( မဒမ္ဆူးရဲ ့တူမ) ကိုပါဆြဲသင္ေပးတာ...ေကာင္မေလးက ၀ါသနာကိုမပါတာ...၊ က်ေနာ့္ေၾကာက္ေတာ့ သူပါ ၀င္ရေတာ့တာ...။
သူတို ့ကို အကသင္တာ မဒမ္ဆူး အံ့ၾသေနတာ...။
ဘာလို ့လဲဆိုေတာ့ ေက်ာက္တံုးေတြကို လက္ဆင့္ကမ္း ခါးလိမ္ျပီး ေပးခိုင္းတာ ၊ ေခါင္းေပၚကေက်ာ္ယူျပီး တစ္ဖက္ကို ခါးလိမ္ျပီး ေပးခိုင္းတာ...၄ ကြက္သိုင္း အေျခခံေတြ ေပးနင္းတာ...ဒါေတြၾကည့္ျပီး....
“ ကို...သူတို ့ကို သိုင္းသင္ေနတာလား...သူတို ့ကို အကသင္ေပးမွာလား” လုပ္ေနေသးတာ..။
“ မိန္းမ ...မသိရင္ၾကည့္ေန...ဒါ၃ႏွစ္သင္တဲ ့ပန္တ်ာေက်ာင္း မဟုတ္ဘူး...၃လ ဘဲ အခ်ိန္ရွိတာ ၊ ေအး...သိုင္းကြက္ေတြကို တစ္ကယ္ကၽြမ္းက်င္ရင္ မင္း မ်က္ေစ ့ထဲမွာ က...ကကြက္ေတြလို ့ျမင္ၾကည့္ေပါ့...အခု ဂ်က္လီ ကစားေနတဲ ့၀ူရႈး၊ ထိုက္ခ်ိ မယံုရင္ မ်က္ေစ ့ထဲျမင္ၾကည့္လိုက္ေလ....အေျခခံေတြက ...အကြက္တူတယ္...အားအသံုးျပဳပံုနဲ ့လက္ခ်ိဳးတာဘဲ ကြာတာ....။
က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ေမာင္းတာပါ ကေလးေတြ မ်က္ရည္က်ခ်င္ေနျပိဆို ဆင္းရဲတဲ ့ဘ၀ေတြကိုေျပာျပတယ္...ဗီဒီယိုေပးၾကည့္တယ္...ကိုယ္တိုင္မုန္ ့လုပ္ေကၽြးတယ္..ဟင္းေကာင္းေကာင္းခ်က္ေကၽြးတယ္....။
က်ေနာ္ မင္းသားတစ္ေယာက္ကို ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီး ဘိနပ္ေလွ်ာ္ေပးခဲ့ရတာေတြ ေျပာျပေပးတယ္...။
ေခတ္ေပၚရႈိးေတြအတြက္ ဘရိတ္၊ဂ်က္ဆင္အကေတြ ညဆို သင္ေပးတယ္...၊ ေသတၱာက ၊ ၾကိဳးတန္းက ပု၀ါက စတဲ ့မြန္ျပည္နယ္ အၾကိဳက္ေတြက အစ သင္ေပးခဲ့တာ...။
သမီးၾကီးက ညတိုင္ဆို စာသင္ေပးတယ္...၊ စားေတာ့လဲ သမီးတို ့နဲ ့အတူတူ တစ္တန္းတည္း...။
၃လ ဆိုတဲ ့အခ်ိန္က ခဏေလးလိုဘဲ.....။
က်ေနာ္သူ ့ကို စိတ္တိုင္းက်သင္ေပးျပီးတာနဲ ့သူ ့မိဘေတြကို အေၾကာင္းၾကားျပီး ေခၚလိုက္တယ္...။
မိဘေတြေရာက္လာေတာ့လဲ ထပ္မွာရေသးတယ္...
“ ကိုယ္ကေတာ့ မင္းသားတစ္ေယာက္တတ္သင့္တာေတြ သင္ေပးလိုက္ျပိီ...ပညာဆိုတာေတာ့ မကုန္တတ္ဘူး....ကိုယ္တိုင္ကလည္းထပ္ေလ့လာ၇မယ္ ..မိဘေတြကလဲ ထိန္းေပးရဦးမယ္..... အခြင့္အေရးကို ရတိုင္းမယူေကာင္းဘူး...ဒါေပမယ့္
အခြင့္အလမ္းကိုေတာ့ သိျမင္ေနရမယ္...က်ိဳးစားေနတဲ ့သူအတြက္ အခြင့္အေရးဆိုတာ ေပၚလာတတ္တယ္..အမိအရ ဆုပ္ကိုင္တတ္ဘို ့ဘဲ လိုတာ...ဟတ္လား..”
သူတို ့ေတြလည္း ေျပာသမွ်နားေထာင္ျပီး မ်က္ရည္လည္ရႊဲနဲ ့ကန္ေတာ့ျပီး ျပန္သြားတယ္..။
အဲဒီႏွစ္က က်ေနာ္ အေရးၾကီးကိစၥေတြ ရွိေနလို ့ဇာတ္မကေတာ့ပါဘူး...။
ကိုယ့္၀ါသနာပန္းခ်ီဆြဲရင္း သူမ်ားေတြကို ကူညီရင္းနဲ ့ဘဲ...ဇာတ္ေလာကနဲ ့အဆက္ျပတ္ေနခဲ့ပါတယ္...။
ဒါေပမယ့္ ဇာတ္ေလာကမွာေတာ့ က်ေနာ္တပည့္တစ္ေယာက္ကို အားျခင္းသင္ေနတာ သတင္းပ်ံ ့ေနပါတယ္...
တစ္ခ်ိဳ ့ကလဲ ၃..၄လနဲ ့ဘယ္လိုမွ မျဖစ္နိုင္ဘူး...တစ္ခ်ိဳ ့ကလဲ က်ေနာ့္ကို ေလွ်ာ့မတြက္နဲ ့...စံုေနတာပါဘဲ..။
ပါတ္၀န္းက်င္ဆိုတာေတာ့ ဒိီလိုပါဘဲေလ...။
............။............
၅လ ေက်ာ္ေလာက္မွာေတာ့ က်ေနာ္ပံုဆြဲေနတုန္း အိမ္ေရွ ့မွာ ကားရပ္သံၾကားျပီး....
“ ဦး...” ဆိုျပီး ေအာ္လိုက္သံၾကားမွ ေခါင္းေမာ့ၾကည့္ေတာ့....က်ေနာ့္ေကာင္ေလးနဲ ့သူ့မိလေတြ နဲ ့အဘြားပါပါလာတယ္...။
ေနာက္ အိမ္ေပၚတစ္ခါတည္းတက္လာျပီး...ကန္ေတာ့ာကေတာ့...
“ ဟ...ဘာျဖစ္လာၾကတာလဲ...”
က်ေနာ္ေမးတာ မေျဖဘဲ...ပိုစတာ စာရြက္ၾကည့္ျဖန္ ့ျပပါတယ္...။
“ အကို ့သားသူမ်ားဇာတ္မွာ ဧည့္သည္အျဖစ္၀င္ကတာကိုို ဘားအံဇာတ္က ဇာတ္ဆရာ သေဘာက်ျပီး ေခါင္းေဆာင္မင္းသားအျဖစ္လာေခၚလို ့လက္ခံလိုက္ျပီ...ဒီမွာ ဇာတ္ပိုစတာေတာင္ ထြက္ေအာင္ေစာင့္ျပီး ဆရာ အံ့ၾသေအာင္လာျပတာ”
ဟုတ္တယ္ ...က်ေနာ့္တပည့္မွ က်ေနာ့္တပည့္၊
က်ေနာ့္ရင္မွာ ၀မ္းသာလိုက္တာ...။
ဒါ ...က်ေနာ္ပ်ိဳးလိုက္တဲ ့ပန္းကေလး...။ မင္းသားနာမည္က မ်ိဳးမ်ိဳး...တဲ ့။
သူတို ့လက္ေဆာင္ေတြနဲ ့ကန္ေတာ့တယ္...ဆရာ အတြက္ဆိုျပီး ထိုင္းကထုတ္တဲ ့ျခံဳေစာင္ အနီ အထူၾကီးတစ္ထည္လဲပါတယ္...
ေနာက္ မဒမ္ဆူးအတြက္ ကေလးေတြအတြက္စံုေနတာပါဘဲ...။
အားနာလို ့မယူပါရေစနဲ ့ေျပာလဲ မရပါဘူး...။
က်ေနာ္တစ္ကယ္က ဒါေတြမလိုခ်င္ပါဘူး.....က်ေနာ္လိုခ်င္တာ ကိုယ္တိုင္ခံစားရတဲ ့ပီတိပါ..။
ေနာက္ျပန္ကာနီးေတာ့ သူတို ့ကန္ေတာ့ပါတယ္...။ က်ေနာ္ကလဲ မွာစရာရွိတာမွာပါတယ္...။
“ ေမာင္မ်ိဳး...မင္းကို ဦး ဘိနပ္ေလွ်ာ္ေပးခဲ ့ရတဲ ့အေၾကာင္းေျပာဘူးတယ္ေနာ္..”
“ ဟုတ္ကဲ ့ဦး...”
“ ငပယ္....ကိုျမင့္ေ၀...ဘယ္ဇာတ္မွာလဲ....”
“............ဇာတ္ထဲမွာ....”
“ မင္းတို ့သူ ့အတြက္လက္ေဆာင္ ေကာင္းေကာင္း၀ယ္ျပီး...သူ ့ဆီကိုသြား...ေမာင္မ်ိဳး...မင္းသူ ့ကို မင္းအေဖ အေမေတြပါေခၚသြား...ပိုစတာပါယူသြား...ကန္ေတာ့လိုက္....ပါးစပ္ကလဲေျပာ...”
“ ဘယ္လိုေျပာ၇မလဲ...ဦး...”
“ ကားဆြဲသမားရဲ ့သား၊ ပူေဖာင္းသည္မသား မင္းသားျဖစ္သြားလို ့လာကန္ေတာ့တာပါ....ဦးေျပာလိုက္လို ့က်ေနာ့္ဘ၀တိုးတက္ခဲ့တာပါလို ့ေျပာ...ဟတ္လား”
“ ဟုတ္ကဲ့”
..................။........................
ဒါပါဘဲ....ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ ့အနာဂတ္ ေကာင္းကင္....။
က်ေနာ္နိုင္သေလာက္ေလးနဲ ့လုပ္ေပးခဲ့ဘူးတယ္...။ တစ္နိုင္ငံလံုးနဲ ့စာလိုက္ရင္ မၾကီးက်ယ္ပါဘူး...သူတို ့ပါတ္၀န္းက်င္ေလးမွာေတာ့
ကေလးရဲ ့ဘ၀ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ပါတယ္....။
ကိုယ္မကူညီနုိင္၇င္ေတာင္...ကိုယ့္စကားေလးတစ္လံုးနဲ ့ကေလးေတြရဲ ့အနာဂတ္ကို အညြန္ ့မခ်ိဳးဘို ့အေရးၾကီးပါတယ္...။ က်ေနာ္တို ့လက္တစ္ကမ္းမွာ ကေလးေတြ အမ်ားၾကီးပါ...။
က်ေနာ္တို ့တစ္ေယာက္တစ္လက္ ကူညီိၾကမယ္ဆို...ကေလးေတြရဲ ့အနာဂတ္ေလးေတြလွပမႈပိုမ်ားလာမွာပါ...။

ကေလးေတြရဲ ့အနာဂတ္ကို ဘ၀နဲ ့ရင္းျပီး ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးေနေသာ....ပန္းပ်ိဳးသူမ်ားကို ဂုဏ္ယူေလးစားစြာျဖင့္.........
သစ္နက္ဆူး