“ ေသျခင္း၏ အျခားမဲ့၌.....” ။ ၁ ။

ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ဘ၀တစ္ခု၌ ျဖစ္တည္ျခင္း၊ ေမြးဖြားျခင္း၊ေသဆံုးျခင္းတို ့ကို ျဖတ္သန္းက်င္လည္ခဲ ့ရေသာ္လည္း၊ထိုထိုေသာ
ဘ၀မ်ားစြာထဲမွာပင္၊ မသိနားမလည္မႈ၊ေတြေ၀စြဲလန္းမႈတို ့ျဖင့္ ....ဘယ္ကလာမွန္းလဲ ကိုယ္တိုင္မသိ၊ ဘယ္ကိုသြားရမယ္ဆိုတာလဲ
ကိုယ္တိုင္မသိဘဲ ေလာက အေမွာင္တိုက္ထဲတြင္ ကိုယ္မပိုင္ေသာ ရုပ္၊ ကိုယ္မနိုင္ေသာ စိတ္တို ့၏ ေစစားခိုင္းေစမႈကိုသာ...
ခံုမင္စြာ ျဖတ္သန္းေနသူတို ့အဘို ့ မျမင္မေတြ ့ၾကိဳတင္မသိနိုင္ေသာ.....ေသျခင္းတရားကို ေမ ့ေနခဲ ့မိသည္....
ေသျခင္းတရားကို ေၾကာက္ေနခဲ ့မိသည္.....
တစ္ကယ္ေတာ့ ေသျခင္းတရားသည္ ေၾကာက္ရြံ ့စရာ မဟုတ္ပါ...။
လူတစ္ေယာက္၊သတၱ၀ါတစ္ခု ေသဆံုးျခင္းသည္ ရုပ္ခႏၵာမွ နာမ္စိတ္ထြက္သြားျခင္းမွ်ပင္..။
တစ္နည္းေျပာရလၽွ်င္ အသက္ထြက္သြားျခင္း....။ ထိုေသဆံုးျခင္းသည္ လံုး၀မနာက်င္ အရမ္းညင္သာသည္...။
ေ၀ဒနာျပင္းသူ၊ အကုသိုလ္ၾကီးမားသူျဖစ္က ေသျခင္းကို ျပင္းစြာ ခံစားရသည္ဟု ေျပာဆိုေနေသာ္လည္း အမွန္တစ္ကယ္က ေသျခင္း
ကို နာက်င္ေၾကာက္ရြံ ့ေနျခင္းမျဖစ္နိုင္...။
ေသျခင္းထက္ ေၾကာက္စရာ အေကာင္းဆံုး၊ ထိတ္လန္ ့အားငယ္စရာ အေကာင္းဆံုးသည္ကား ၊ ေသျခင္းဆိုေသာ အသိကို
ကိုယ္တိုင္သိရွိျပီးေနာက္...
မိမိကိုယ္တိုင္သိရွိလိုက္ရေသာ....ေသျခင္းအလြန္...စာမ်က္ႏွာ။
သို ့မဟုတ္ ေသျခင္း၏အျခားတစ္ဖက္ ရင္ဆိုင္မႈပင္...။
..............-=-...............
သံေယာဇဥ္မ်ားျဖင့္ ခ်စ္ခင္ေလးစားရေသာ ဆရာမွာ ဇာတ္မန္ေနဂ်ာ၏ ကလိန္က်မႈေၾကာင့္ ေငြ အလြဲသံုးစားမႈ၊ လိမ္လည္မႈျဖင့္
၇န္ကုန္တရားရံုးသို ့ အမႈခ်ိန္းသြားရဘို ့ျဖစ္လာသည္....ဇာတ္ကဘို ့သာ နားလည္ျပီး ေငြေၾကးဇယား၊ အ၀င္အထြက္ ဘာကိုမွမသိ...။
တစ္ညလံုးကျပျပီး ပင္ပန္းလြန္းျပီး အိပ္ေနတတ္ေသာ...သူမ်ားကို ယံုတတ္ေသာဆရာ....။
အင္မတန္ရိုးသားျပီး အသက္၇၀ ေက်ာ္မိခင္အိုၾကီးကို လုပ္ေကၽြးေနေသာဆရာ...။ မ်က္ရည္အ၀ဲသားျဖင့္ ဇာတ္ကို က်ေနာ့္လက္ထဲအပ္သည္..။
၂ႏွစ္ဆိုေသာ ဇာတ္သဘင္အေတြ ့အၾကံဳသာ ရွိေသးသည့္ က်ေနာ့္မွာ...လူ၁၀၀ ေက်ာ္ရွိေသာဇာတ္ကို မနည္းထိမ္းရသည္..။
တစ္ဖက္အမႈသည္တရားလိုမ်ားကလဲ ဇာတ္ကိုပင္ကလို ့မရေအာင္ ပြဲပါမစ္၊ပြဲမိန္ ့ေတြကအစ အကြက္က်က် ပိတ္သည္...။
အမွန္ေတာ့ ဆရာက သူမ်ားထံမွ ေငြျဖင့္ ဇာတ္ေထာင္ျခင္း...။ ပြဲကလို ့ရသမွ်ေငြကို မန္ေနဂ်ာမွ တစ္ဆင့္ ေငြရွင္ထံ မွန္မွန္ပို ့ခိုင္းသည္....။ ဒါေပမယ့္ မန္ေနဂ်ာသာ ခ်မ္းသာသြားသည္...ေငြက ေငြရွင္လက္ထဲမေရာက္..။
ဒီေတာ့ ကတိေဖာက္ဖ်က္မႈ ေငြလိမ္လည္မႈတို ့ျဖင့္ ဆရာ ဒုကၡေရာက္ေလျပီ...။
ဆရာက ရန္ကုန္ကို သြားႏွင့္ျပီ...။ ဆရာသြားျပီး ၁လ ေလာက္ေစာင့္ေသာ္လည္း ဆရာျပန္မလာ...။ တစ္ဆင့္ သတင္းအရ
ဆရာ့အေျခအေန မေကာင္းဟုသိရသည္....ဆရာက မြန္ဆိုေတာ့ ျမန္မာစကားကိုလဲ ေရလည္ေအာင္မေျပာတတ္...။
ျမန္မာျပည္အႏွံ ့ေတာ့ နာမည္ၾကီးပါသည္..။( ဆရာ့သိကၡာအတြက္ နာမည္မေရးျခင္းကိုေတာ့ နားလည္ေပးပါ)။
ေနာက္ဆံုး လူၾကံဳျဖင့္ ဇာတ္တစ္ဖြဲ ့လံုးကို ရန္ကုန္ျပန္သယ္လာဘို ့၊ မလိုက္ခ်င္သူေတြကို ေငြေၾကးဇယားေတြရွင္းဘို ့လူၾကံဳျဖင့္မွာသည္..။
ေနာက္ဆံုးရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ ဆရာ ထားေပးေသာ ေခ်ာင္က်က် ရပ္ကြက္ေလးမွာ က်ေနာ္ေနသည္. ဆရာက မၾကာမၾကာလာေတြ ့ပါသည္။ က်ေနာ္ ရန္ကုန္ကို မသြားတတ္မလာတတ္မွန္းဆရာသိပါသည္..။
ေနာက္ဆံုး ဆရာ လာစဥ္က “ သား လိမ္လိမ္မာမာေနခဲ ့၊ ဒီေန ့ရံုးခ်ိန္းေန ့ဘဲ...ညေနေလာက္ျပန္လာမယ္” လို ့ဆရာေျပာတယ္..။
က်ေနာ့္လည္ကတုန္းအျဖဴေရာင္ အက်ီ ္ေလးနဲ ့ေယာပုဆိုး အနက္ေလးကို ဆရာ ့ကို ေပး၀တ္လိုက္သည္..။
ဒါေနာက္ဆံုးခြဲခြာရမယ့္ေန ့ဆိုတာ မသိခဲ ့ပါ...။ မိုးခ်ဳပ္တဲ ့အထိ ထမင္းမစားဘဲ အိမ္ေရွ ့ေလးမွာ ထိုင္ေစာင့္ေနခဲ ့တာ..။
ည ၁၀နာရီေလာက္မွ လူၾကီးတစ္ေယာက္ေရာက္လာျပီး...မင္းဆရာ...အင္းစိန္ထဲ ၀င္သြားရျပီ။ ၃ႏွစ္လား၅ႏွစ္လားမသိဘူးဟုေျပာလာသည္...။
ကိုယ့္မွာ လူမသိေအာင္မ်က္ရည္က်ခဲ ့ရသည္...။ ကိုယ့္ေငြေလးကုန္လာေတာ့ အိမ္ရွင္ေတြရဲ ့စကားသံ ေျပာင္းလာသည္။အစက ကိုယ္ကဘဲ အိမ္စားရိတ္ ေပးေနရတာေလ.။။။ရွိသမွ် အ၀တ္ေတြလည္း အိမ္ရွင္သားအမိ က ခဏဟု
ေျပာျပီး ယူေပါင္ေရာင္းထားတာလဲ ကုန္သေလာက္ျဖစ္ေနျပီ။
သိခ်င္တာေလးရွိလို ့မွ နံေဘးအိမ္ကို ေမးမရေသာ ရန္ကုန္၊ အျပံဳးတုေတြနဲ ့ရန္ကုန္...။ သူစိမ္းဆန္လြန္းေသာရန္ကုန္ကို ေၾကာက္လာသည္....။
ေနာက္ဆံုးလမ္းထိပ္ လၻက္ရည္ဆိုင္ေလးမွာ မထင္မွတ္ဘဲ ေတြ ့ရေသာ လူတစ္ေယာက္၏ အဆက္အသြယ္ျဖင့္ ရခိုင္က ဇာတ္ဆရာကို
သြားဆံုသည္...။
ကိုယ့္မိဘေတြကလည္း ေတြ ့ရာ ၾကားရာ စံုစမ္းျပီး အတင္းေခၚမည့္ အေျခအေန၊ ဆရာ့ကို ရုတ္တရက္ခြဲခြာျခင္း စိတ္ဖိစီးမႈ မ်ားလာေတာ့ ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္ဆိုျပီး...ရခိုင္ကို ရူးရူးမိုက္မိုက္လိုက္သြားေတာ့သည္...။
အဆင္မေျပမႈဆိုတာ အေပါင္းအေဖာ္နဲ ့လာတတ္တာ ေသခ်ာပင္..။
မျမင္ဘူး၊ မေတြ ့ဘူးေသာ ေရေျမ ေတာေတာင္ သဘာ၀ကို ေငးရင္း နယ္ေျမသစ္ကို ေရာက္လာသည္...။ မိုးထဲေလထဲ ပင္လယ္ကိုျဖတ္
လို ့လိႈင္းအမူးေတြမခံနိုင္။ ေနာက္ဆံုးေက်ာက္ျဖဴကမ္းကို ကပ္မွ သက္ျပင္းခ်နိုင္သည္..။ ကမ္းနားလၻက္ရည္ဆိုင္ေလးမွာ ထိုင္ေနစဥ္မွာဘဲ
၁၀၀ တန္ေငြစကၠဴေတြ ဖ်က္သိမ္းေၾကာင္း ေရဒီယိုမွ ေက်ညာေသာအခါ ကမၻာပ်က္မတတ္ခံစားရသည္...မ်က္လံုးေတြေတာင္ျပာကုန္သည္...။ ေနာက္ေဒါသစိတ္.. ။ ရုတ္တရက္ ေပါက္ကြဲမႈျဖင့္ ဇာတ္ဆရာထံမွ စာခ်ဳပ္ျဖင့္ လက္ခံထားေသာ စေဘာ္ေငြ ထည့္ထားေသာ သားေရအိပ္ကို ယူျပီး ေက်ာက္ျဖဴ ပင္လယ္ေရထဲ အျပီးပစ္ခ်လိုက္သည္...။
ေငြေၾကးေၾကာင့္ ဆရာ ေထာင္ထဲ ၀င္ရတာကိုလည္း အခံ ေဒါသျဖင့္ နာက်ည္းစြာေအာ္ပစ္လိုက္သည္..။
ဇာတ္ဆရာသားအဖကေတာ့ တားခ်ိန္ေတာင္မရလိုက္ဘဲ၊ အမွတ္တမဲ ့လုပ္ရပ္ေၾကာင့္ စိတ္ဆိုးသည္...။
လိႈင္းနဲ ့ေလနဲ ့မိုးကလည္းရြာေနတာေၾကာင့္ဆယ္လို ့မရေတာ့..။
ေနာက္ဆံုေတာ့လည္း လာစမ္းကြာ ေလာက၊ ဘယ္ပံုစံလာမလဲ ရင္ဆိုင္ဘို ့အသင့္ ျပင္ထားသည္...။
မိဘေတြကိုလဲ စိတ္ဆိုးသည္...သားသမီးအျဖစ္ကစြန္ ့လႊတ္ျပီးရင္လဲ ပစ္ထားလိုက္ေပါ့...အခုေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္..၊
က်ေနာ္ကေသာ ေန၇ာတိုင္းကို လိုက္တားသည္...ဟိုလူ ့တရားစြဲ၊ ဒီလူ ့ကို ျဖားေယာင္းမႈျဖင့္တရားစြဲ...။
ငယ္ဂုဏ္၊ ငယ္ရုပ္၊ကံ၊စန္း ေကာင္းလြန္းေသာ က်ေနာ့္ေအာင္ျမင္မႈ အညြန့္ေတြကို လိုက္ခ်ိဳးသလို ျဖစ္ေနသည္...။
ရန္ကုန္မွာက ရန္ကုန္လိုက္ေခၚ။ မႏၱေလးကေတာ့ ကားျဖင့္လိုက္လာ....ကေန ရင္း ေျပးပုန္းရတာေတြ....ေအာင္ျမင္မႈ လမ္းစေတြ ပိတ္ခဲ ့ၾကေသာ သူတို ့ကိုမေက်နပ္..။ေနာက္ဆံုးသူတို ့ေျခရာခံ မရနိုင္ေသာ အေ၀းသို ့ေျပးခဲ ့ျခင္းလဲျဖစ္သည္..။
ခုေတာ့ ေ၀းလ့လြန္းေသာ အရပ္တစ္ခုမွာ...။ အဓိက အေၾကာင္းက ဆရာ့ကို လြမ္းျခင္း...။တစ္ႏွစ္တာ တြဲက ခဲ ့ေပမယ့္
ဆရာစားမခ်န္ ပညာအေမြေပးခဲ့ေသာ ေၾကာင့္ ပညာရဲရင့္ ပြဲလယ္တင့္ခဲ့သည္....။
အစားအစာမတူေသာ၊ ဓေလ့စရိုက္မတူ၊စကားေျပာမတူေသာ အခက္အခဲေတြၾကားမွာ ေနသားက်ေအာင္ က်ိဳးစားရသည္..။
က်ိဳးစားေနထိုင္၇င္းမွပင္ ကေလရာေနရာတိုင္းမ်ာေတြ ့ရေသာ...ေ၇တံခြန္ေတာင္က်ေရ ေတြ ့လွ်င္ ဂ်ိမ္းစဘြန္းစတိုင္ျဖင့္ ေရထဲမွာစိမ္ရင္း ေဆးလိပ္ေလးဖြာေန၇တာကို ပိီတိျဖစ္ေနရင္း....ဌက္ဖ်ားဆိုတာၾကီးက ဘ၀ထဲကို ေရာက္လာသည္...ေတာ္ေတာ္ဆိုးေသာ အဖ်ားေရာဂါပင္..။
ကြီနိုင္ေဆးေတြ ေသာက္ပါမ်ားေတာ့ ေသတၱာ ၃၊၄လံးေပၚမွ ဂၽြမ္းထိုးနိုင္ေသာက်ေနာ္...ၾကမ္းျပင္မွာလက္ေထာက္ထိုးတာေတာင္ မလည္ေတာ့...ေျခေတြ မခိုင္ ဒူးေတြမခိုင္ျဖစ္လာသည္..။ သူမ်ားေတြက ရခိုင္မွာ မဖ်ားခ်င္ရင္ အရက္ေသာက္ဘို ့ေျပာေသာ္လည္း လံုး၀မေသာက္...။ ဒိေတာ့ အဖ်ားကို မခုခံနိုင္..။
တစ္ညေတာ့ ရိႈးျပီးတာနဲ ့၀မ္းထဲကပါတုန္တက္လာေတာ့ မခံနိုင္ မိဘေတြကို တရင္း ငိုမိသည္....ရခိုင္ျပည္က ငါ့အတြက္ သခ်ိဳၤင္းေျမဘဲဟုသာ ေတြး၇င္း က်ိတ္မွိတ္ခံသည္။ မခံနိုင္ေလာက္ေအာင္အဖ်ားတက္ေနတုန္း ရခိုင္သားအဖႏွစ္ေယာက္ လာမိတ္ဆက္လို ့တုန္တုန္ယင္ယင္ႏွင့္ ဧည့္ခံစကားေျပာရသည္..။သူ ့သားေလးကို သိပ္ခ်စ္ပံုရသည္... သူ ့သားေလးက ရႈိးမွာ ဘရိတ္ဒန္ ့စ္ ကတာ၊ၾကိဳးတန္းေပၚမွာ ကသြားတာကို ၾကိဳက္လြန္းလို ့မိတ္ဆက္လာေၾကာင္းေျပာရင္း...ဌက္ဖ်ားတက္ေနတာကို သိသြားသည္..။ ခုေတာ့မကူညိီနိုင္ေသး...ဇာတ္ကျပီးလို ့ဇာတ္ရာသီျပီးလွ်င္ သူ ့အိမ္ကိုလာခဲ ့ပါ ၊ဌက္ဖ်ားျပတ္ေအာင္ကူညိီေပးမည္ဟု ကတိေပးလာသည္...။ လိပ္စာေတြလဲေပးသည္..။
ေနာက္ဆံုး ဇာတ္ေခါင္းျပုတ္ေတာ့ ျမန္မာျပည္မကိုဘဲ ျပန္ေတာ့မည္ဟုေတြးထားေပမယ့္ ညေၾကးေငြ ရွင္းေသာအခါ.......
အဖ်ားတက္ေနလို ့ပဏာမ မကနိုင္တာနဲ ့ ေဆးဘိုးေတြျဖတ္သည္ဟုဆိုကာ ဇာတ္ဆရာက ရက္ရက္စက္စက္ ေငြေတြကို ျဖတ္ခ်သည္...။
အားမနာ ပါးမနာ ေငြ၃၀က်ပ္ေပးေတာ့ ကိုယ့္မွာ အံ့ၾသလို ့မဆံုး...။ ဘာမွေျပာနိုင္စရာအားမရွိ၊ သဘင္ရံုးမရွိ ၊ သူတစ္ျပန္ကိုယ္တစ္ျပန္ျဖစ္လို ့ျပသနာတက္ရင္ေတာင္...ကိုယ့္အေလာင္း ေခ်ာင္းထဲေမ်ာနိုင္သည္...။
ေနာက္ဆံုးေတာ့လဲ မေလာက္မဌေငြေလးနဲ ့ရန္ကုန္ ျပန္လို ့မျဖစ္တဲ ့အဆံုး.....
လိပ္စာေပးခဲ ့ေသာ သားအဖဆီကိုသာ ေရာက္ေအာင္သြားခဲ့ေတာ့သည္...။
ေရာက္သြားျပီးသည့္ေနာက္သူတို ့သားအဖေတြက တာ၀န္ေက်ပါသည္၊ျပဳစုၾကပါသည္...ဒါေပမယ့္ သူ ့မွာအိမ္တြင္ထမင္းဆိုင္ဖြင့္ထားေသာ္လည္း...၆မိုင္ေက်ာ္ေ၀းေသာေနရာမွ အရက္ကို ကိုယ္တိုင္ထမ္းယူျပီး...ပင္ပန္းစြာ အရက္ေရာင္းေနတာကို က်ေနာ္မၾကည့္ရက္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဘာလုပ္ခ်င္ပါသလဲ...တတ္နိုင္သေလာက္ကူညီေပးမယ္လို ့ေျပာေတာ့....
သူက ဘာမွ အစီအစဥ္မရွိပါ...ေငြလဲမရွိပါလို ့ေျပာလာသည္...။
ဇာတ္ေထာင္ပါလား...ကူညီျပီးေက်းဇူးဆပ္တဲ ့အေနနဲ ့ တစ္ႏွစ္ေငြေၾကးမယူဘဲ ကေပးမယ္လို ့ေျပာေတာ့...။
သူတို ့မိသားစုေတြတိုင္ပင္ျပီး....ေထာင္လို ့ရရင္ဇာတ္ေထာင္မယ္လို ့ေျပာလာသည္...။
ကိုယ္ကလဲ ဘာမွ မရွိဘဲ...ဘယ္ကစလုပ္ရမလဲစဥ္းစားရင္း..
“ ဆိုင္းဆရာေတြဘာေတြရွိလား....”
“ေက်းဇူးမကင္းတဲ ့ဆိုင္းသမားညီအကို၃ေယာက္ရွိတယ္...ဒါေပမယ့္ ဇင္ကၽြန္းမွာ”
“ေနာက္ျပီး...ဆိုင္းဆိုလို ့အရက္နဲ ့ေပါင္ေသာက္ျပီးျပန္မေရြးတဲ ့ေမာင္း၀ိုင္းတစ္စံုေတာ့ရွိတယ္” တဲ ့...။
က်ေနာ္ရီေမာမိတယ္...။
ေမာင္း၀ိုင္းကိုျပခိုင္းေတာ့ ဖုန္အလိမ္းလိမ္းနဲ ့အေကာင္းပါဘဲ..။
ေနာက္အသိဆိုင္းဆရာကို ေခၚခိုင္း၇တယ္...။
ဆိုင္းဆရာကလဲ က်ေနာ့္ထက္နဲနဲဘဲၾကီးပါတယ္...သူနဲ ့ေတြ ့ေတာ့...
“ ဘာသီခ်င္းေတြတီးနိုင္လဲ”
“ ဟိုနည္းနည္းဒီနည္းနည္းဘဲ”
“ ပြဲၾကိဳက္ခင္ရလား”
“ ၾကားေတာ့ၾကားဘူးတယ္....မတီးနိုင္ဘူး၊ အကိုသီခ်င္းတက္ေပးရင္ေတာ့ ရမွာပါ...”
ၾကိဳက္ျပီ...။
ေနာက္အိမ္ရွင္အဘိုးၾကီးကိုေျပာထားရတယ္..ထမင္းဆိုင္မွာ လူမ်ားလာရင္ က်ေနာ္တို ့သီိခ်င္းဆိုေနမယ္...ဘယ္သူေမးေမး၊ဇာတ္ေထာင္ထားတယ္ေျပာပါ...။ ဒီလိုညိွျပီး က်ေနာ္အလုပ္စပါေတာ့တယ္..။
သူ ့ဆိုင္မွာကလည္းနယ္က ေက်ာင္းဆရာေတြ ဘာေတြ လခထုတ္ရက္ဆို ထမင္းစား၊ အရက္ေသာက္တာမ်ားတယ္...။
ဒီအခ်ိန္ဆို က်ေနာ္က ပြဲၾကိဳက္ခင္သီခ်င္းကို ဆိုျပီ..။ လူေတြေမးစမ္းစိတ္၀င္စားၾကတယ္..။
မယံုရင္ပံုျပင္တာမွတ္ေတာ့ဗ်ာ...။ လူ တစ္ေယာက္ရဲ ့ကံတရား...အခ်ိန္အခါ၊ အက်ိဳးေပး....ျဖစ္ခ်ိန္...က်ေနာ့္ရဲ ့စန္း။
မင္းသားတစ္လက္၊ဆိုင္းဆရာ တစ္ဦး၊ ေမာင္းတစ္စံုနဲ ့ပြဲၾကိဳက္ခင္သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ထဲနဲ ့...လာလိုက္တဲ ့ပြဲဌားေတြ၊ စရံေငြေတြ...။
ေငြေတြကို အိမ္ရွင္က လက္မခံရဲဘူး...က်ေနာ္က က်ေနာ့္ကိုယံုပါ...လက္ခံလိုက္ဆိုျပီး စာခ်ဳပ္ေတြ လက္မွတ္ထိုးၾကတယ္။
ဘယ္လိုစာခ်ဳပ္လို ့ေတြးမိလဲ...။
သူ ့သားေက်ာင္းသံုးဗလာစာအုပ္ေလးမွာ လက္မွတ္ထိုးၾကတာပါ...။ ရလာတဲ ့ေငြေတြနဲ ့မီး၊ကားခြင္၊ လူၾကမ္းမင္းသမီး၊လူရႊင္ေတာ္...က်ေနာ္ အကုန္ဌားျပစ္တာ..။
အကုန္ဌားျပီးတာေတာင္ ေငြေတြက ပိုေနေသးတာ...။ျပည္၊ရန္ကုန္အထီ တက္၀ယ္၊တက္ဌားတာ...။
ကိုယ္စလိုက္တဲ ့ကူညီမႈက ေတာ္ေတာ္အေျခခိုင္သြားခဲ ့တယ္...။ ၁ႏွစ္အတြင္း ကလိုက္ရတဲ ့ပြဲေတြဗ်ာ...သူတို ့တအိမ္သားလံုး ေရႊဆိုတာ မ၀တ္ခ်င္မွ အဆံုး...။
က်ေနာ္အတြက္ကေတာ့ ေရႊမေျပာနဲ ့ညေၾကးေတာင္ မရပါဘူး...ဘာရလဲဆိုေတာ့ ဌက္ဖ်ားျဖတ္ရင္း....အရက္ဆိုတာကို
ေသာက္တတ္လာတာ.။
သူ ့အဖ်ားျဖတ္ေဆးက အရက္ဦးေရရယ္( လၻက္ရည္ရွယ္ခြက္ေသးတစ္ခြက္စာ) ငပိစိမ္းစားကြမ္းသီးလံုးအရြယ္၊ဆႏြင္းမႈံ ့စစ္စစ္
ကြမ္းသီးလံုးအရြယ္နဲ ့ကလိုရိုကြင္း၄ လံုးကို ေမႊျပီးေရာေသာက္ရတာပါဘဲ...။ ခါးလိုက္အ၀င္ဆိုးလိုက္တာမွ ဘယ္လိုမ်ိဳခ်ရမွန္းေတာင္မသိ။
အဖ်ားေပ်ာက္ခ်င္ေတာ့လဲ က်ိတ္မွိတ္ေသာက္ရတာေပါ့...။
တစ္ဖက္မွာကလဲ ေငြေၾကး ရဲ ့ရိုက္ခတ္မႈေၾကာင့္ အေျပာအဆိုေတြလြတ္လာၾကတယ္...။ စတုန္းကေတာ့ ဆင္းရဲတဲ ့ဘ၀ကေနအဆင္ေျပေတာ့ ဇာတ္အဖြဲ ့သားေတြကို ေက်းဇူးရွင္ေတြလို ဆက္ဆံျပီး...ေနာက္ပိုင္း ေငြေၾကာင့္ပင္ ဇာတ္အဖြဲ ့သားေတြအေပၚမွာ ေမာက္မာရိုင္းစိုင္းစြာေျပာဆိုလာေတာ့တာပါဘဲ..။
က်ေနာ္က မေျပာသင့္ေၾကာင္းေျပာတဲ ့အခါ ၊ကိုယ့္ကိုပါ ျငဴစူလာေတာ့တာ..။
အဖြဲ ့သားနဲ ့ဇာတ္ဆရာ...။
တစ္ဖက္က ဘ၀တူ သဘင္သည္ေတြ...။
တစ္ဖက္က ကိုယ့္ကို ေခၚထားျပီး လက္ခံအဖ်ားျဖတ္ေကၽြးေမြးတဲ ့ေက်းဇူးရွင္..။
ဒီႏွစ္ခုၾကားမွာ စိတ္ညစ္လာတယ္...ထြက္သြားဘို ့ကလဲ...သူတို ့အေျခမခိုင္ေသးတာကိုယ္ဘဲသိတာ..။
ေနာက္ဆံုး...စိတ္ညစ္လာေတာ့ အရက္ကိုေသာက္မိတာေပါ့...အင္မတန္အ၀င္ဆိုးတဲ ့ဌက္ဖ်ားေဆးကို ေသာက္လာတဲ ့က်ေနာ္ေလ..။
သူတို ့ျပင္းတယ္လို ေျပာတဲ ့ဓနိအရက္ကို ေရမေရာဘဲ...ငါးၾကင္းဖန္ခြက္နဲ ့အျပည့္ေသာက္တတ္လာတယ္...ေသာက္ရင္လဲ...တစ္ခြက္ကို တစ္ၾကိဳက္ဘဲ...အသက္မရႈေ၇မကူ...အျမည္းမလို..။
ေနာက္ဆံုး...တစ္ပုလင္းလံုးတစ္ခ်ီထဲေမာ့ေတာ့ သင္ေပးတဲ ့ဆရာပါတားယူရတယ္...။
အေပါင္းအသင္းေတြစံုလာတာနဲ ့အမွ် ပ်က္စီးေရး လမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ မိုက္မိုက္မွားမွားေလွ်ာက္ေတာ့တာ...။
အရက္၊ ေဆးေျခာက္၊ တက္ပလက္၊ ဒိုင္ယာစီဗင္ အကုန္ခ်ေတာ့တာ..။
မူးယစ္ေဆးေတြသံုးသေလာက္နာမည္ကလဲတက္ေနတာ...စန္းကလဲတက္ေနတာ...။
ဘာမွမသိေတာ့ ဘာမွမေၾကာက္ဘူး...ဘာမွမစဥ္းစားေတာ့ ဘာမွမေတြးနိုင္ေတာ့ဘူး...။
ဘယ္ေလာက္ထိမသိလဲဆို...ကိုယ္ေသဘို ့အစီအစဥ္ကိုယ္တိုင္ဆြဲျပီး...ျပဇာတ္တစ္ပုဒ္အသစ္ေရးေတာ့တာပါဘဲ....။
အခ်ိန္အခါ ေနရာဆိုတာ....အသင့္အကြက္ခ်ျပီးသားေတြပါေလ...။

ဆက္ပါဦးမယ္.....။