စားပြဲထိုးေလးရဲ ့သူငယ္ခ်င္း(၄)

ဆရာမေခၚလာေသာ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးအခန္းထဲ၀င္လာေသာအခါ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ ေဘးကိုရွဲကုန္သည္။
မ်က္ႏွာမာၾကီးႏွင့္ခါးၾကီးေထာက္ျပီး....မင္းဘယ္ကလဲ ဟုေမးလာသည္။
ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ပါ ဒီျမိဳ ့ကို ေရာက္လာရင္းပန္းခ်ီျပိဳင္ပြဲေတြ ့လို ့၀င္ျပိဳင္တာပါလို ့ေျပာေတာ့ ဘာမွ မေျပာဘဲ သူ ့တပည့္ေတြရဲ ့ပံုကို လိုက္ၾကည့္ေနသည္.။ ျပီးမွ တစ္ေခါက္လာျပီး ......
“ မင္းဘယ္မွာ ေနတာလဲ”
“ ဒီကသာမွာေျပာတာလား ဆရာၾကီး”
“ ဟ...ကသာေရာက္ေနမွေတာ့ ကသာမွာေနတာကို ေျပာတာေပါ့ကြာ”
“ က်ေနာ္ ဘယ္မွာေနရမလဲဆိုတာ က်ေနာ္လဲမသိပါဘူး...က်ေနာ္အလုပ္တစ္ခု ရွာ၇မွာပါ”
ကိုယ္က ျပန္သာ ေျဖေနရတာ စိတ္ထဲမွာေတာ့ နဲနဲလန္ ့ေနသည္....။
ဆရာၾကီးက အခန္းရွိလူမ်ားကို ေ၀့ၾကည့္ျပီး က်ေနာ့္ဘက္ကိုလွည့္ကာ အသံမာမာ၊ အသံက်ယ္က်ယ္နဲ ့ေျပာသည္..
“ မင္းဘာသာ ဘယ္မွာဘဲေနေနကြာ...ေနာက္၃ရက္ၾကာရင္ဆုေပးပြဲရွိတယ္...မင္းဘဲ ပထမဆုကိုလာယူ ၾကားလား”
ဆရာၾကီး ဘာမ်ားေျပာမလဲအထင္ျဖင့္ နားစြင့္ေနသူအားလံုး တစ္ခ်က္ေတာ့ေၾကာင္ျပီးတိတ္ဆိတ္သြားတာ....
ေနာက္မွ ဆရာၾကီးက က်ေနာ့္ပုခံုးကိုကိုင္ကာ......“ မင္းေတာ္တယ္ကြ” ဟုေျပာျပီးထြက္သြားေတာ့သည္...။
စိတ္မွာ အရမ္း၀မ္းသာသြားသည္...။ဒါေပမယ့္ ဒါျပိဳင္ပြဲစည္းကမ္းအရ မျဖစ္သင့္ပါ၊ ဆရာၾကီးကဆုကိုတစ္ကယ္ေပးခ်င္ပါေစဦး က်န္ေသာေရးဆြဲသူေတြကိုငဲ့ရပါမည္။ အားနာစိတ္ျဖင့္ ျပိဳင္ပြဲ၀င္ေတြကို က်ေနာ္ မၾကည့္ရဲပါ......။
ဆရာၾကီးကို လန္ ့သည့္ အရွိန္နဲ ့ေဘးမွာ ကြယ္ရပ္ေနေသာ ခင္မ ကေျပးလာျပီး လက္ေမာင္းကို အားရပါးရရိုက္ကာ...
“ နင္ တစ္ကယ္ ပထမဆု ခ်ိတ္သြားျပီ...တို ့ဆရာၾကီးတစ္ကယ္ေျပာတာဟ...ဆရာၾကီးကအဲလိုၾကီး”
သူမေျပာတဲ ့ဆရာၾကီးကအဲလိုၾကီးဆိုတာ ...နားမလည္ေပမယ့္ ျပိဳင္ပြဲခန္းထဲက၂ေယာက္အတူ ထြက္လာခဲ့သည္...
ေက်ာင္းသူေလးေတြ ေရာက္လာျပီး အတင္းေအာ္တိဳေရးခိုင္းသည္...ခင္မင္ဘို ့လဲ ေကာင္းပါသည္...။
ေနာက္သူတို ့စကားသံ၀ဲ၀ဲေလးေတြကို ခ်စ္သည္....အထက္ပိုင္းကလူေတြ စကား၀ဲၾကေပမယ့္ ကသာစကား၀ဲပံုက တစ္မ်ိဳးထူးျခားသည္။
သူငယ္ခ်င္းခင္မကေတာ္ေတာ္ခင္ဘို ့ေကာင္းပါသည္။သူ ့ပံုစံက ဆံပင္ဂုတ္၀ဲေလးႏွင့္ ၊သြားေလးက ေခါေယာင္ေယာင္...ဒါေပမယ့္သိပ္မသိသာပါ..အဲ မ်က္လံုက မို ့ျပီး နဲနဲျပဴးတယ္...( စိတ္မဆိုးနဲ ့ခင္မေရ...ဒါမွနင့္ကိုပံုဖမ္းမိၾကမွာ)။ ဒါေတြက အေရးမၾကီး
သူ ့စိတ္ဓါတ္လွသည္....က်ေနာ္လိုခ်င္တာ စိတ္အလွ။ေနာက္ခင္မက ၉တန္းေက်ာင္းသူ။ က်ေနာ္က ၈တန္းေက်ာင္းသား...ရြယ္တူလျ ျဖစ္ေနေတာ့ စကားေျပာရတာ ပိုအဆင္ေျပသည္...ခဏေလးအတြင္းမွာ အရမ္းခင္သြားၾကသည္..။
ေနာက္သတိရျပီး....“ခငမ ဟို အကိုၾကီးေရာ ဘယ္မွာလဲဟ”
“ ဘယ္သူတုန္း”
“ ငါပံုဆြဲေနတုန္း ျပတင္းေပါက္ကေန ေျပာေပးေနတာေလ...နင္မၾကားဘူးလား”
“ ဟင့္အမ္း...ငါမၾကားပါဘူး...ဘာေျပာလို ့လဲ”
“ ငါလိုအပ္တာေလးေတြကို သူကေျပာေပးတယ္ဟ...သူ ့ကို ေက်းဇူးစကားေျပာရမယ္”
“ ဟာ...အဲဒီလူၾကီးက ရူးေနတာဟ...ေနာက္သူပန္းခ်ီမဆြဲတတ္ပါဘူး”
“ ဟမ္..ရူးေနတာ...မျဖစ္နိုင္ပါဘူး ။သူဆြဲတတ္တယ္...သူေျပာတာ အမွန္ေတြပါ..ငါဘဲသိတယ္...”
“ ညီညီ..ငါက ကသာသူေနာ္..ဒီျမိဳ ့မွာ ေမြး၊ ဒီျမိဳ ့မွာေနတာ...နင္က ဒီေန ့မွ ကသာေရာက္တာ၊ နင္ကဘာမွ မသိပါဘူး၊ အဲဒီလူၾကီးက
တစ္ကယ္အရူး...”
က်ေနာ္အံ့ၾသမိသည္..စိတ္ထဲမွာ အရူးဆိုတာ ဘယ္လိုမွ လက္ခံလို ့မရ...ဒါေပမယ့္ ေနာက္မွ စံုစမ္းေတာ့မယ္ေလ...ေတြ ့ၾကဦးမွာပါဟု
ေတြးကာ ခင္မကို ဘာမွ မေျပာေတာ့ပါ။( တစ္ကယ္ဘဲ ကသာမွာ ၅လေလာက္ေနျပီး ရွာေသာ္လည္း မေတြ ့ခဲ ့ရပါ)
အျပင္ေရာက္လာျပီးမွ ခင္မကို အလုပ္ရွာေပးနိုင္မလားေမးၾကည့္ရသည္။
“ ညီညီ နင့္ၾကည့္ရတာ အလုပ္ၾကမ္းလုပ္နိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး”
“ ေအး....ေမြးကတည္းက တစ္ခါမွေတာ့ မလုပ္ဘူးေသးပါဘူး....ဒါေပမယ့္ လုပ္ရမွာေပါ့ဟာ”
“ နင္က ဘယ္လိုအလုပ္ လုပ္ခ်င္တာလဲ”
“ ျဖစ္နိုင္ရင္ေတာ့ ငါလက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ စားပြဲထိုးေတြ ဘာေတြ လုပ္ခ်င္တယ္၊ ခင္မ ...ငါတေန ့ကို လက္ဘက္ရည္ ၆ခြက္ေလာက္ေသာက္မွ ေနလို ့ရတာ...”
“ ေအး...ဒါဆို အေတာ္ဘဲ ငါ့အသိတစ္ေယာက္လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ရွိတယ္ဟ...တို ့သြားရေအာင္”
“ ေအး...ေကာင္းတယ္”
နွစ္ေယာက္သား စက္ဘီးေလးတြန္းကာလမ္းေလွ်ာက္ရင္း သူေျပာတဲ့ ဆိုင္ကိုေရာက္လာသည္...ဆိုင္ကတရုပ္ဆိုင္။ အဘိုးၾကီးတစ္ေယာက္ထိုင္ေနတာကို ခင္မကနုတ္ဆက္ျပီး “ အိေတ” ရွိလားဟုေမးသည္...။အဘိုးၾကီးေခၚလိုက္ျပီး ခဏေနေတာ့
အိေတဆိုသူ ထြက္လာျပီး ခင္မႏွင့္ နုတ္ဆက္ေျပာဆိုေနၾကသည္။ လူက တရုပ္လဲျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖဴနုေနသည္..
ခင္မက အလုပ္လိုက္ရွာေနေၾကာင္း ေျပာျပီး က်ေနာ့္ကို မိတ္ဆက္ေပးေတာ့.....
“ ဟယ္...စားပြဲထိုးလုပ္မယ္..တစ္ကယ္ ၊ ေခ်ာလိုက္တာဟယ္..ခင္မ ငါသူ ့ကို ေခၚထားလိုက္မယ္...တစ္သက္လံုးေနလဲရတယ္”
သြားျပီ၊ ကိုအိေတက မိန္းကေလးစိတ္၀င္ေနတာ....
ကိုအိေတ မေတြ ့ေအာင္ စားပြဲေအာက္ကေနခင္မကို ဆြဲဆိတ္ေတာ့လဲ....မုန္ ့ေတြကို အေသအလဲတြယ္ေနရင္းက....
မ်က္လံုးျပဴးၾကီးျဖင့္ ဘာလဲဟူေသာ အဓိပၸါယ္ႏွင့္ျပန္ၾကည့္ေနသည္...
ျပီးမွ ဘယ္လိုေတြးသလဲေတာ့မသိ ေကာက္ခါငင္ကာျဖင့္ ထေမးသည္။။
“ လခဘယ္ေလာက္ေပးမွာလဲ”
ဟိုက ျပံဳးလွ်က္ .....“ ၁၅၀၀”
“ ဟာ...တစ္ကယ္။။ညီညီ နင္ေတာ့ပြျပီ၊ အမ်ားၾကီးဘဲ”
က်ေနာ္ေတာ္ေတာ္ တိုသြားျပီး ခင္မေျခေထာက္ကို ေဆာင့္နင္းလိုက္ျပီး....မ်က္ေစာင္းထိုးၾကည့္သည္။။။အမယ္ မယ္မင္းၾကီးမက
ကိုယ့္ကိုေတာင္ ေခါင္းေလးျငိမ့္ျပီး ျပံုးျပေနေသးသည္...။မ်က္လံုးျပဴးၾကီးႏွင့္။
ေနာက္မွ က်ေနာ္က...
“ဒီမွာေတာ့ မျဖစ္နိုင္ဘူး ထင္တယ္...”
“ ဟယ္......ဘာျဖစ္လို ့လဲ”
“ က်ေနာ္က မြတ္ဆလင္ပါ....ဒီမွာ ထမင္းစားရင္ က်ေနာ္ အျပစ္ရွိတယ္”
“ အို....အိုးခြဲျပီး ၂ေယာက္စာ ခ်က္စားမယ္ေလ”
ေျပာေနတုန္း လက္ဘက္ရည္ ေသာက္သူလာသျဖင့္ ကိုအိေတ ထြက္သြားမွ...
“ ခင္မ ...ငါဒီမွာ မလုပ္ခ်င္ဘူး...သူက မိန္းကေလးစိတ္ေပါက္ေနတာ...ငါ့ကို တစ္ျခားသြားပို ့ပါဟာ”
“နင္ကလဲ...ဘာျဖစ္လို ့လဲ”
ေအာ္ခင္မရယ္...နင့္ကိုေျပာရမွာ ခက္လိုက္တာ.....။
ေနာက္မွ အေတြးတစ္ခုရျပီး...တျခားမြတ္ဆလင္ဆိုင္တစ္ခု ငါေတြ ့ခဲ ့တယ္....ေန ့ခင္းကေတာင္ ..ငါေသာက္ခဲ ့ေသးတယ္...”
“ ေအာ္...ေအး..စတားလိုက္...ေနဦး အိေတကို ငါေျပာၾကည့္မယ္”
ခဏေန ကိုအိေတ ျပန္ေရာက္လာေတာ့ ခင္မက ဘာသာေရးကို အေၾကာင္းျပျပီး....ဒီမွာ ခက္ချနိုင္ေၾကာင္း ေျပာျပသည္....။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကိုအိေတ ကိုယ္တိုင္ လိုက္ေျပာေပးပါသည္...။
သူတို ့ေတြက စီးပြားခ်င္းတူေပမယ့္ ခင္ခင္မင္မင္ပါ..။
ကိုအိေတက ဘာမွလဲ မသိဘဲ အရမ္းကို က်ေနာ့္ဘက္က အာမခံေနသည္....။
ဆိုင္ရွင္ အဘိုးၾကီးအိပ္ေနသည္...စားပြဲထိုးကလဲ ရွိျပီးေနသည္ဟုေျပာသည္...က်ေနာ္လဲ ဘာမွ မတတ္နိုင္ေတာ့ပါ။
ကိုအိေတဆီ သြားရဘို ့သာ ရွိေတာ့သည္။
အားလံုဆံုးျဖတ္ရခက္ေနစဥ္မွာပင္ ပိုင္ရွင္ အေဒၚၾကီးေစ်း၀ယ္ရာမွျပန္ေရာက္လာသည္။
အက်ိဳးအေၾကာင္းကို ခင္မႏွင့္ ကိုအိေတက ေျပာျပေတာ့ ဆိုင္ရွင္ အမား( အေမ....နာမည္ေမ ့ေနသည္)က...
သူေခၚထားလိုက္မယ္ဟုေျပာေတာ့ အရမ္း၀မ္းသာမိသည္....။
လခအေၾကာင္းကိုအိေတက ေျပာေတာ့....
“ ဒီမွာ စအလုပ္လုပ္သူတိုင္းကို ၇၀ က်ပ္ေပးတယ္...ထမင္းညမနက္ေကၽြးတယ္၊ အိပ္စရာေနရာေပးတယ္၊ ဒါေပမယ့္ မင္းကို
ငါစအလုပ္လုပ္တာနဲ ့တစ္လ ၁၀၀ ေပးမယ္...ငါ့ကိုေတာ့ မင္းနာမည္ မေခၚရဘူး အမား( အေမ) လို ့ေခၚ၇မယ္”
ဘုရားေရ.......။

ေနာက္ဆံုးပိုင္း ဆက္ပါမယ္....အားေပးသူေတြကို အရမ္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ။