စားပြဲထိုးေလးရဲ ့သူငယ္ခ်င္း

တခါတေလမွ မဟုတ္ပါဘူး......လဘက္ရည္၊ ေကာ္ဖီ ေသာက္တိုင္း နင့္ကို လြမ္းတာ...။
ငါက ေကာ္ဖီၾကိဳက္တယ္...ေန ့တိုင္းေသာက္တယ္၊ ငါ ့ဘ၀ထဲကေန ေကာ္ဖီ ဆိုတာ ေပ်ာက္နိုင္မွာ မဟုတ္သလို ျဖဴစင္မႈေတြနဲ ့ ခင္မင္
ခဲ ့ရတဲ ့ နင့္ကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ပါဘူး.....။
တခါတခါ ေတြးမိတယ္....
ငါ ဘယ္ေရာက္ေနတာ နင္ မသိနိုင္သလို ....
နင္ ဘယ္ေရာက္ေနလဲ ဆိုတာ....ငါမသိပါဘူး.....၊ ေတြ ့ခ်င္ေသးတယ္ဟာ....
ငါ ...နင့္ကို ေက်းဇူးဆပ္ခ်င္တယ္...။
စႏၵယားသံေလးေတြ ၾကားရင္ပိုလြမ္းတယ္...
လြမ္းတယ္......ခင္မ ေရ၊၊
...............................................................................
ျခံဳပင္ သစ္ပင္ေတြ ၊အေမွာင္ရိပ္ေတြ ၾကားမွ ရထားကိုသာ ရင္ခုန္စြာ ေစာင့္ၾကည့္ေနမိသည္...
မႏၱေလး.ျမစ္ၾကီးနား အဆန္ရထား.....ထြက္ေတာ့မည္....ဒီရထားႏွင္ ့ လိုက္သြားဘို ့ဆံုးျဖတ္ထားေပမယ့္ မီးေရာင္ေအာက္ကို မထြက္ရဲပါ...။ မေတာ္တစ္ဆ အိမ္ကလူေတြ လိုက္ရွာရင္းေတြ ့သြားလွ်င္ မလြယ္ပါ...ျပသနာက ပိုၾကီးနိုင္သည္..။
ဒါကိုေတြးမိလို ့လဲ အလင္းေရာင္ထဲ မထြက္ဘဲ၊ အေမွာင္က ေစာင့္ေနျခင္းပင္....။
ေဟာ......ရထားစထြက္ျပီ...။
ရထားလက္မွတ္မပါဘဲ ရထားခိုးစီးမွာ ျဖစ္သည့္ အတြက္ ရထားတြဲထဲကိုေတာ့ မ၀င္ရဲပါ..။
အျပင္ကသာတြယ္စီးဘို ့ဆံုးျဖတ္ထားျပီးသား...။
ညေမွာင္ေမွာင္မွာ ေတြးျပီး ေၾကာက္မိေသာ္လည္း....မတတ္နိုင္ပါ...။ ရထားအရွိန္မျပင္းခင္ေလးမွာပင္ ခုန္တြယ္လွ်က္ ရထားတံခါး
၀မွာ တြယ္လိုက္သြားလိုက္သည္....။တခါမွ ရထားခိုးမစီးဘူးလို ့ နဲနဲေၾကာက္မိေသာ္လည္း စိတ္ကိုတင္းထားလိုက္သည္....။
တံခါးေပါက္ေဘးက လက္ကိုင္ကိုကိုင္ျပီး လိုက္သြားရင္း ေဆာင္းတြင္းအေအးက ပိုဆိုးလာသည္။
ရထားအရွိန္ႏွင့္ ေလတိုက္ခတ္မႈ ႏွင္းတို ့၏ ရိုက္ခတ္မႈောကာင့္ ခိုက္ခိုက္တုန္ေနျပီ...။လက္ေတြက က်င္လာေသာေၾကာင့္
တံေတာင္ဆစ္ႏွင့္ ေကြးျပီးခ်ိတ္ထားရင္း အထဲကိုေနာက္ျပန္ၾကည္ ့မိေသာ္လည္း၊ တံခါးကို အထဲမွ ပိတ္ထားသည့္အတြက္ ၀င္ဘို ့လဲ
မလြယ္ပါ...အထူးတြဲ ျဖစ္ဘို ့မ်ားသည္.။
ဦးေခါင္းထက္မွ တစ္ဆင့္စီးလာေသာ ႏွင္းေရတို ့သည္ မ်က္ႏွာေပၚစီးက်လာေသာ္လည္း ေႏြးေနသလို...။ မ်က္ရည္ႏွင္ ့ ႏွင္းတို ့သည္
ေရာေထြးစီးဆင္းေနၾကသည္။
တစ္ထပ္တည္း၀တ္ထားေသာ စစ္အက်ီၤ ၤ ပါးပါးေလးႏွင့္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီက ေဆာင္းဒါဏ္ ႏွင္းဒါဏ္ကို မကာကြယ္နိုင္ပါ။ တစ္ကိုယ္လံုးေအးစက္ျပီး ခိုက္ခိုက္တုန္ေနပါျပီ...။
ဘူတာေတြ တစ္ခုျပီးတခု ေက်ာ္ျဖတ္လာျပိးေနာက္ ဇီးကုန္းဘူတာ၀င္ေတာ့မည္။ ဇီးကုန္းဘူတာ ေရာက္လို ့ ရထားခဏရပ္လွ်င္
ရရာတြဲထဲသို ့ ၀င္မွ ျဖစ္ေတာ့မည္....။ ဘူတာဆိုက္လွ်င္ ေျပာင္းမည္လို ့စိတ္ကူးေနဆဲမွာပင္..ေနာက္ေက်ာသို ့ ေထာ္လာေသာ အသိေၾကာင့္ လွည့္ၾကည့္ေသာ္လည္း အထဲကိုဘာမွ မျမင္ရပါ.။ သံဇကာၾကားမွ ေက်ာကို ေထာက္ထားတာ ဘာေတြမွန္းမသိေသာ္လည္း
တစ္ခုထဲမဟုတ္ ၃...၄ခုဆိုတာေတာ့ စိတ္ကသိသည္.....ဘာဆိုတာဘဲ ေတြးမရတာ...။
ေနာက္ဘူတာကို ၀င္လို ့ရထားအရွိန္ေလွ်ာ့သြားမွ “ လံုး၀ မလႈပ္နဲ ့” ဆိုေသာ စကားသံ မာမာ ကို ၾကားရသည္။
ကိုယ္ကလည္း ဘယ္လိုမွလႈပ္မရပါ..။
ထို ့ေနာက္ မွ တြဲေရွ ့ေပါက္မွ စစ္သားေတြ ေသနတ္ကိုယ္စီျဖင့္ ၁၀ေယာက္ေလာက္ဆင္းလာျပီး ၀ိုင္းထားသည္။
မီးေရာင္မွိန္မွိန္ဘူတာေလးမွာ လူေတြက မရဲတရဲ ၀ိုင္းၾကည္ ့ေနစဥ္မွာပင္ အတင္းဖမ္းခ်ဴပ္ျပီး ရထားတြဲအတြင္းထဲကို အတင္းဖမ္းခ်ဳပ္ ေခၚသြားၾကသည္။
တြဲအတြင္းထဲ ေရာက္ေသာအခါ သီးျခားထိုင္ေနေသာ စစ္ဗိုလ္ တဦးကို ေတြ ့ရသည္..၊ ေသနတ္ေတြကေတာ့ ၀ိုင္းခ်ိန္ထားဆဲပင္။
ေနာက္မွ စစ္ဗိုလ္က သူ ့ေရွ ့တည့္တည့္ခံုတြင္ထိုင္ခိုင္းျပီး......။
ေမးခြန္းေတြ တစ္ခုျပီးတစ္ခုေမးပါေတာ့သည္။
“ ဘယ္ကလဲ”
“ဘယ္သြားမွာလဲ”
“ ဘယ္ဘူတာက တက္တာလဲ”
“ ေက်ာင္းေနလား”...စသျဖင့္စံုေနတာပါဘဲ.....။
ကိုယ္ကလည္း ပါလာေသာ စစ္လြယ္အိတ္ေလးထဲက ေက်ာင္းစာအုပ္ေတြကို ထုတ္ျပလိုက္သည္...။
စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဘာလုပ္ဘို ့ေခၚမွန္းလဲ မသိေသာေၾကာင့္ ေၾကာက္စိတ္ေတာ့ မျဖစ္မိပါ...။
“ အိမ္က ထြက္ေျပးလာတာ” လို ့ တစ္ခြန္းျပန္ေျပာလိုက္ေသာ္လဲ ယံုၾကည္ပံု မ၇ေသးပါ..။
အမ်ိဳးမ်ိဳးလွည္ ့ေမးေနေသးသည္။ ေက်ာင္းစာအုပ္ကို စစ္ဗိုလ္က ၾကည့္လွ်က္ စာေမးသည္...။ ကိုယ္က ေျဖရသည္။
စာေတြ ေရးခိုင္းျပီး ေက်ာင္းစာအုပ္ထဲက လက္ေရးႏွင့္ တိုက္ၾကည့္သည္...။
ေနာက္သူက “ မင္းခ်မ္းေနတယ္ မဟုတ္လား” ဟုေမးသည္...။
ကိုယ္ကလဲ“ ခ်မ္းတယ္”ဟု ျပန္ေျဖေသာအခါ စစ္သားတစ္ေယာက္ကို ေကာ္ဖီ တစ္ခြက္ယူလာခိုင္းျပီး က်ေနာ့္ကို ေသာက္ခိုင္းသည္...။
“ မိဘေတြ ဘာအလုပ္ လုပ္လဲ”
“ က်ေနာ့္အေဖကစစ္ထြက္ပါ”
“ ကိုယ္ပိုင္နံပါတ္ ဘယ္ေလာက္လဲ”
“ က်ေနာ္ဘယ္သိမလဲ” လို ့ျပန္ေျဖေတာ့ သူကရယ္ေနျပီး..............
“ မင္းက ငယ္ေသးတာဘဲ.....ေက်ာင္းသားအစစ္လို ့ငါယံုပါတယ္” လို ့ သူကေျပာေတာ့...
က်ေနာ့္ကိုဘာလို ့အဲဒါေတြ ေမးေနတာလဲဆိုမွ....
“ ငါတို ့ကို မိုင္းခြဲမယ္လို ့သတင္းရထားတာ...မင္းပံုစံနဲ ့ ကြက္တိဘဲ...”

ဆက္ပါဦးမယ္....။